Αλληλεγγύη / ελπίδα ή φόβος;

Όταν πάψεις να φοβάσαι και να ελπίζεις είσαι πράγματι ελεύθερος που έλεγε κι ο Καζαντζάκης; Παρότι δεν μπορώ να δηλώσω πλήρως απαγκιστρωμένος από  φοβίες κι ελπίδες νιώθω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Δε με φοβίζει κάθε είδους σενάριο που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ και τους "σοφούς" (ο θεός να τους κάνει) εσωτερικού και εξωτερικού που περιγράφει με μελανά χρώματα το μέλλον μας όταν βλέπω την όλο και μεγαλύτερη ανάγκη μας να απαγκιστρωθούμε από όλα αυτά που μας έφεραν εδώ. Η αλληλεγγύη που εμφανίζεται με μικρά αλλά σημαντικά βήματα - από τα ελαφρώς χτυπημένα και δύσκολα προς διάθεση προϊόντα που αραδιάζουν σε λαδόκολλα οι παραγωγοί στις λαϊκές αγορές ώστε να τα πάρουν αυτοί που έχουν ανάγκη, από τα κοινωνικά παντοπωλεία που ανοίγουν σε όλο και περισσότερες πόλεις σε όλη την Ελλάδα, από την αφιλοκερδή κοινωνική εργασία πολλών συμπολιτών μας σε πραγματικές μη κυβερνητικές/κερδοσκοπικές οργανώσεις που προσπαθούν με όποιον τρόπο μπορούν να απαλύνουν τον πόνο ή να προσφέρουν όποιο υλικό αγαθό μπορούν σε ασθενέστερους - με κάνει να νιώθω ότι μπορεί πράγματι να αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο.

Το έλεγε μια καλή φίλη (που δεν είναι δυστυχώς πλέον κοντά μας για να το δει να επαληθεύεται) ότι από την Ελλάδα θα αρχίσει κάτι που θα αλλάξει την σύγχρονη Ευρωπαϊκή (κι όχι μόνο) ιστορία σε πολλά επίπεδα. Τότε (αρκετά πριν η "κρίση" μας χτυπήσει πραγματικά κι εδώ) την άκουγα με σκεπτικισμό κι αμφέβαλα κατά πόσον μια χώρα με τη δική μας δυναμική στον παγκόσμιο χάρτη θα μπορούσε να γίνει η αφετηρία μιας τέτοιας αλλαγής. Πλέον έχω αρχίσει να το πιστεύω κι εγώ και να το βλέπω να παίρνει μορφή, αυτό που κάποτε ήταν μια ασχημάτιστη οργή κι αγανάκτηση του κόσμου που έβρισκε διέξοδο σε πλατείες και συγκεντρώσεις (κι όχι μόνο στην χώρα μας) έχει αρχίσει να μεταλλάσσεται σε μια παγκόσμια αλληλεγγύη των λαών πλέον κι όχι των ηγεσιών τους. Όταν αυτή η παγκόσμια ιδέα της ανάγκης αποτίναξης της ψεύτικης ευημερίας και της εγκαθίδρυσης μιας πραγματικής ανάτασης πνευματικών, σωματικών και υλικών αγαθών μπορέσει να σχηματοποιηθεί τότε θα αρχίσω να ελπίζω πραγματικά. Μέχρι τότε πάντως δεν θα φοβάμαι για τίποτα και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με τον τρόπο μου για ότι θεωρώ σωστό. 

Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να μπορείτε να προσθέσετε το μικρό ή μεγάλο λιθαράκι σας σε αυτό που θεωρείτε εσείς κοινωνική ή πολιτική δράση, με τίποτα όμως μην περιμένετε θαύματα και μάγους, αρκετά με τα παραμύθια, βγείτε και αφουγκραστείτε τον συνάνθρωπο, ακουμπήστε τον, ανταλλάξτε ιδέες κι αγωνίες, βρείτε κοινά και προχωρήστε κρατώντας τον από το χέρι, μόνο με αλληλεγγύη θα πάμε μπροστά.