Ανέκαθεν μου άρεσε να παρατηρώ τους άλλους και να προσπαθώ να τους ψυχογραφώ μέσω μικρών καθημερινών πραγμάτων. Κάποιες φορές γίνομαι σαρκαστικός με συγκεκριμένες συνήθειές τους τις οποίες αναπαράγω ή τονίζω προκαλώντας τους άλλοτε τη θυμηδία κι άλλοτε τη δυσφορία. Συνήθως όμως δεν λέω ή δεν κάνω τίποτα κι απλά παρατηρώ. Από τον τρόπο που κάθονται, τον τονισμό ή την επανάληψη κάποιων λέξεων, τις χειρονομίες, τις συνήθειες και τον τρόπο που τρώνε, πίνουν, γελούν, κλαίνε, εκφράζονται.
Ποτέ δεν παρατηρούσα την επιφάνεια: τον τρόπο που ντύνονται, κουρεύονται, χτενίζονται, την εικόνα γενικότερα, κι όποτε γινόταν αυτό ήταν για εκείνη την στιγμή, αν με ρωτούσες μετά από λίγο ούτε που θυμόμουν. Για αυτό δε δίνω ιδιαίτερη σημασία και για την δική μου εικόνα (όποτε το κάνω ακούγονται επιφωνήματα θαυμασμού - ξέρω, μεγάλο ψώνιο).
Χθες βράδυ λοιπόν παραβρέθηκα σε γάμο συναδέλφου, ξέρετε αυτούς τους ανοιχτούς - μεγάλους, με πολλούς καλεσμένους και με γλέντι σε αίθουσα δεξιώσεων... Τι να πρωτοκοιτάξω: τα ντυσίματα των κυριών που ποίκιλαν από Χολυγουντιανές υπερπαραγωγές έως ακραίο κιτς με ανάλογα χτενίσματα (καλά, σίγουρα υπήρχαν και κάποιες κομψές εξαιρέσεις), τους συνοδούς που αισθάνονταν άβολα στα λιτά τους κουστούμια ή τους νεαρότερους σαφώς πιο άνετους με το χαλαρότερο στυλ τους. Η αίθουσα θύμιζε αυτές της υπερατλαντικής ομογένειας, λιτή, κιτρινοπορτοκαλί, με αρχαιοελληνικές παραστάσεις σε υπερμεγέθη τοιχογραφίες. Το φαγητό ήταν καλό, το σέρβις επίσης, το κλιματιστικό που χάλασε κάπου στη μέση όμως έφερε ανατροπές. Πλην του τιμώμενου ζεύγους οι περισσότεροι μετά από έναν το πολύ δύο χορούς κατέβαιναν κάθιδροι. Αλλά η ουσία ήταν ακριβώς αυτή: στις χαρές του ο Έλληνας έστω και για λίγο ξεχνά τα πάντα, η μουσική και το τραγούδι είναι απλά η ευκαιρία για να εκφραστεί, να ξεδώσει, να ξεχωρίσει.
Δεν έχει σημασία αν είναι μέσα στον ρυθμό, αν χάνει τα βήματα, η έκφραση του προσώπου κι η κίνηση του σώματος παίζει ρόλο εδώ. Άλλοτε απόλυτα αφοσιωμένος, σα να μην υπάρχει κανείς γύρω του και χορεύει για πάρτη του, άλλοτε αγκαλιασμένος με τους διπλανούς του κι άλλοτε αντικριστά με το ταίρι του (εδώ πρέπει να πω ότι είδα έναν από τους ωραιότερους μπάλους - κάτι σαν Χιώτικος καρσιλαμάς τελικά - από τον γαμπρό και τον κολλητό του φίλο), εκδήλωναν τη χαρά της ζωής, την ελπίδα για το σήμερα κι ίσως το αύριο, πάντως ζώντας τη στιγμή όπως της αξίζει: μοναδικά. Αφαιρώντας τα σύχρονα στοιχεία μπορούσες να φανταστείς μια αντίστοιχη αρχαιοελληνική σύναξη κι έτσι να δικαιολογήσεις και τις τοιχογραφίες...
Εύχομαι σε όλους ένα πολύ καλό και ξεκούραστο καλοκαίρι, είναι ευκαιρία για όλους να χαλαρώσουμε και να βλέπουμε ακόμη και στα αρνητικότερα πράγματα μια θετική πλευρά, καιρός να φύγει το μαύρο και το γκρι, βάλτε χρώμα παντού.
Χθες βράδυ λοιπόν παραβρέθηκα σε γάμο συναδέλφου, ξέρετε αυτούς τους ανοιχτούς - μεγάλους, με πολλούς καλεσμένους και με γλέντι σε αίθουσα δεξιώσεων... Τι να πρωτοκοιτάξω: τα ντυσίματα των κυριών που ποίκιλαν από Χολυγουντιανές υπερπαραγωγές έως ακραίο κιτς με ανάλογα χτενίσματα (καλά, σίγουρα υπήρχαν και κάποιες κομψές εξαιρέσεις), τους συνοδούς που αισθάνονταν άβολα στα λιτά τους κουστούμια ή τους νεαρότερους σαφώς πιο άνετους με το χαλαρότερο στυλ τους. Η αίθουσα θύμιζε αυτές της υπερατλαντικής ομογένειας, λιτή, κιτρινοπορτοκαλί, με αρχαιοελληνικές παραστάσεις σε υπερμεγέθη τοιχογραφίες. Το φαγητό ήταν καλό, το σέρβις επίσης, το κλιματιστικό που χάλασε κάπου στη μέση όμως έφερε ανατροπές. Πλην του τιμώμενου ζεύγους οι περισσότεροι μετά από έναν το πολύ δύο χορούς κατέβαιναν κάθιδροι. Αλλά η ουσία ήταν ακριβώς αυτή: στις χαρές του ο Έλληνας έστω και για λίγο ξεχνά τα πάντα, η μουσική και το τραγούδι είναι απλά η ευκαιρία για να εκφραστεί, να ξεδώσει, να ξεχωρίσει.
Δεν έχει σημασία αν είναι μέσα στον ρυθμό, αν χάνει τα βήματα, η έκφραση του προσώπου κι η κίνηση του σώματος παίζει ρόλο εδώ. Άλλοτε απόλυτα αφοσιωμένος, σα να μην υπάρχει κανείς γύρω του και χορεύει για πάρτη του, άλλοτε αγκαλιασμένος με τους διπλανούς του κι άλλοτε αντικριστά με το ταίρι του (εδώ πρέπει να πω ότι είδα έναν από τους ωραιότερους μπάλους - κάτι σαν Χιώτικος καρσιλαμάς τελικά - από τον γαμπρό και τον κολλητό του φίλο), εκδήλωναν τη χαρά της ζωής, την ελπίδα για το σήμερα κι ίσως το αύριο, πάντως ζώντας τη στιγμή όπως της αξίζει: μοναδικά. Αφαιρώντας τα σύχρονα στοιχεία μπορούσες να φανταστείς μια αντίστοιχη αρχαιοελληνική σύναξη κι έτσι να δικαιολογήσεις και τις τοιχογραφίες...Εύχομαι σε όλους ένα πολύ καλό και ξεκούραστο καλοκαίρι, είναι ευκαιρία για όλους να χαλαρώσουμε και να βλέπουμε ακόμη και στα αρνητικότερα πράγματα μια θετική πλευρά, καιρός να φύγει το μαύρο και το γκρι, βάλτε χρώμα παντού.
