Για κάποιους το ηλιοβασίλεμα μπορεί να είναι όμορφο σαν εικόνα αλλά συμβολίζει το τέλος της ημέρας. Για μένα εκτός από όμορφο μου δίνει την ελπίδα ότι θα ξαναδώ κι αύριο την ίδια εικόνα κι ότι η νύχτα σπάει από το ετερόφωτο που λάμπει στο φεγγάρι και στα αστέρια. Αρνούμαι αν θες την κυριαρχία του σκοτεινού, παντού υπάρχει φως κι αυτό είναι το ζητούμενο. 
Διάβαζα τις τελευταίες ημέρες το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ - Ο Δρόμος της Συνάντησης (Φύλλα Πορείας ΙΙ), κι εκτός του ότι τον βρίσκω απείρως καλύτερο και ουσιαστικότερο του πολυδιαβασμένου Γιάλομ, με έκανε και σκέφτηκα πολλά περί αγάπης, κυρίως για την αγάπη που δείχνω στον εαυτό μου. Γιατί όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αν δεν είναι προτεραιότητα η αγάπη για τον εαυτό μας τίποτα δεν θα λειτουργήσει, όσο κι αν αγαπάμε (θεωρητικά ή πρακτικά) όλους τους άλλους αν λείπει το αίσθημα αυτοεκτίμησης κι αγάπης για εμάς είμαστε μισοί, κάτι σαν νύχτα χωρίς την μέρα, φεγγάρι δίχως ήλιο. Σήμερα αποφάσισα να κόψω (ξανά κι ελπίζω τελεσίδικα) το τσιγάρο, σαν δείγμα αγάπης για τον εαυτό μου, σε μια σημαδιακή ημέρα από πολλές απόψεις. Επίσης αποφάσισα να αρχίσω να αθλούμαι (ερασιτεχνικά, στο σπίτι όχι γυμναστήρια κλπ), να ασχολούμαι περισσότερο με τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά που αγαπώ και πάνω από όλα με εμένα, που ίσως με είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό, λίγο από την κινδυνολογία της εποχής, λίγο από όλους όσους ζητούν από μένα, μα περισσότερο από μένα τον ίδιο (δεν μου αρέσει να ρίχνω το βάρος σε άλλους για όλα όσα μου συμβαίνουν). Όπως λέει κι ο συγγραφέας που ανέφερα πιο πάνω: "Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά. Αν όμως, με πιέσεις να διαλέξω... ανάμεσα σ' εσένα και σ' εμένα... εμένα". Δεν είμαι σίγουρος για όλη αυτή την προσπάθεια, ούτε πως θα καταλήξει, μεγαλώνοντας όμως νιώθω ότι πρέπει ακόμη περισσότερο να παίρνουμε πιο σαφή θέση στα πράγματα και να μην είμαστε απλοί θεατές της ζωής.
Διάβαζα τις τελευταίες ημέρες το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ - Ο Δρόμος της Συνάντησης (Φύλλα Πορείας ΙΙ), κι εκτός του ότι τον βρίσκω απείρως καλύτερο και ουσιαστικότερο του πολυδιαβασμένου Γιάλομ, με έκανε και σκέφτηκα πολλά περί αγάπης, κυρίως για την αγάπη που δείχνω στον εαυτό μου. Γιατί όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αν δεν είναι προτεραιότητα η αγάπη για τον εαυτό μας τίποτα δεν θα λειτουργήσει, όσο κι αν αγαπάμε (θεωρητικά ή πρακτικά) όλους τους άλλους αν λείπει το αίσθημα αυτοεκτίμησης κι αγάπης για εμάς είμαστε μισοί, κάτι σαν νύχτα χωρίς την μέρα, φεγγάρι δίχως ήλιο. Σήμερα αποφάσισα να κόψω (ξανά κι ελπίζω τελεσίδικα) το τσιγάρο, σαν δείγμα αγάπης για τον εαυτό μου, σε μια σημαδιακή ημέρα από πολλές απόψεις. Επίσης αποφάσισα να αρχίσω να αθλούμαι (ερασιτεχνικά, στο σπίτι όχι γυμναστήρια κλπ), να ασχολούμαι περισσότερο με τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά που αγαπώ και πάνω από όλα με εμένα, που ίσως με είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό, λίγο από την κινδυνολογία της εποχής, λίγο από όλους όσους ζητούν από μένα, μα περισσότερο από μένα τον ίδιο (δεν μου αρέσει να ρίχνω το βάρος σε άλλους για όλα όσα μου συμβαίνουν). Όπως λέει κι ο συγγραφέας που ανέφερα πιο πάνω: "Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά. Αν όμως, με πιέσεις να διαλέξω... ανάμεσα σ' εσένα και σ' εμένα... εμένα". Δεν είμαι σίγουρος για όλη αυτή την προσπάθεια, ούτε πως θα καταλήξει, μεγαλώνοντας όμως νιώθω ότι πρέπει ακόμη περισσότερο να παίρνουμε πιο σαφή θέση στα πράγματα και να μην είμαστε απλοί θεατές της ζωής.Εύχομαι άπειρα ηλιοβασιλέματα σε όλους, πολύ αγάπη στον εαυτό σας, αγάπη για όλους όσους το αξίζουν γύρω σας και πολύ προσπάθεια να στέκεστε αυτόφωτοι.
Η αληθινή αγάπη δεν είναι παρά η επιθυμία να βοηθάς τον άλλο να είναι αυτός που είναι
Υ.Γ.: αφιερωμένο στον Γ. και την Α. που μου λείπουν πολύ και στους δικούς μου που κλείνουν 52 χρόνια γάμου σαν σήμερα
