7 αλήθειες θα σου πω...

όχι για να διαλέξεις το σκοπό αλλά γιατί έτσι το θέλησε το αγαπημένο ζευγάρι της blogosfairas bill & tanila (δεν σας κάνει pop group 80' s?). Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα πρέπει να έχω διαπράξει τα μισά (3 1/2; αφήστε να μην σας εξηγώ τι είναι το 1/2)
2. Όταν βγαίνει το 7 κούπα στο μπιριμποτράπεζο δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να μην κερδίσω την παρτίδα
3. Η έβδομη σφραγίδα και οι 7 σαμουράι είναι από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες, ενώ έχω δει 7 φορές το finding Nemo
4. Επτά χρονών έπαθα εμφύσημα καρδιάς το οποίο θεραπεύτηκε στα 17 μου μετά από προσεκτική ζωή (όπως εγκατάλειψη του αθλητισμού και αρχή καπνίσματος)
5. Ξεχάστε τα 7 χρόνια φαγούρας, σκέτη παραπληροφόρηση, για τα 14 θα σας ενημερώσω σύντομα...
   
6. Από τις 7 πληγές του Φαραώ και την επιστημονική τους εξήγηση δεν με πείθει καθόλου η σχετική για τον θάνατο των πρωτότοκων (ας μην σας εξηγώ σε όσους δεν γνωρίζουν είναι μεγάλη ιστορία και δεν έχω τον χρόνο να το αναλύσω τώρα)
7. Θαύμαζα πάντα είτε από κοντά (Πυραμίδα) είτε θεωρητικά τα 7 θαύματα του κόσμου και πολύ χαλάστηκα με την διαδικτυακή αηδία περί των μοντέρνων 7 θαυμάτων κι όχι μόνο από το αποτέλεσμα (που δεν συμπεριελήφθει η Ακρόπολη) αλλά από τη γενικότερη προσέγγιση του θέματος...

Ελπίζω να σας βρει γερούς και δυνατούς ο Νοέμβρης που έρχεται, ξεχάστε κραχ, οικονομικές δυσκολίες κι άλλα τέτοια και ζήστε όσο εντονότερα γίνεται

Πάντα να ανταμώνουμε

Του Άη Δημήτρη σήμερα, χρόνια πολλά στους και στις εορτάζουσες, και βρέθηκα στο εξωτικό Ντράφι για τη γιορτή της μεγάλης μου βαφτιστήρας. Η γιορτή ήταν η αφορμή να ξαναβρεθούμε με πρόσωπα και να ξαναθυμηθούμε καταστάσεις του παρελθόντος, κάτι σαν την "Μεγάλη Ανατριχίλα" στην ελληνική της έκδοση. Ήταν όλοι εκεί, η Τζένη με το Γιώργο, η Δήμητρα με τη Μαρία Ρουμπίνη, ο κούκλος ο Ερμής (λαμπραντόρ), η Φούλη με το Δημήτρη και τα παιδιά τους, η Ελένη με το Γιάννη, η Ολυμπία με το Μάνο και τα δικά τους αντίστοιχα, πολύς κόσμος που είχα να δω καιρό κι είχα πεθυμήσει. Θυμηθήκαμε τα παλιά, είπαμε τα τρέχοντα, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, κι όλη αυτή την ώρα η απουσία του φίλου στο κάδρο ήταν έκδηλη. Ψήσαμε, ήπιαμε κρασιά, τσίπουρα, ρακές, φάγαμε ένα περίδρομο, και μετά γλυκά, και καφέ και ξανά ρακόμελα, και κιθάρα με τον Κωστή σε φόρμα, και τα πιτσιρίκια να συνοδεύουν, όμως...
Σαν να ήταν εκεί, σαν να μου έλειπε όλη την ώρα κάτι, δεν μπορούσα να το προσδιορίσω, μέχρι την ώρα που έφευγα, όταν στην αγκαλιά με την κουμπάρα μου έβγαλε το κάδρο και τότε κατάλαβα, λύγισα, μου κόπηκαν τα πόδια, τίποτα δεν ήταν όπως παλιά, πάντα θα έλειπε αυτός, αυτός που ήταν ο κρίκος που ένωνε τα ανόμοια, ο άνθρωπος στον οποία έδωσα και μου δόθηκαν τόσα πολλά.
Πάντα να ανταμώνουμε αδέλφια, να χαιρόμαστε, να ξεφαντώνουμε, να θυμόμαστε, να ξαναζούμε, να ζούμε, τη στιγμή, το τώρα, το πριν, το τότε, το για πάντα, το μαζί...

υ.γ.: αφιερωμένο στο μεγάλο σημερινό απόντα που ξέρω ότι είναι πάντα κοντά όσο μακριά κι αν βρίσκεται θεωρητικά

Στατιστικές & σφυγμομετρήσεις

Όπως θα έλεγε κι ο αγαπημένος μπλε γκρινιάρης: μου τη δίνουν οι σφυγμομετρήσεις. Ποιος το λέει τώρα αυτό θα μου πείτε; αυτός που παρότι δεν το σπούδασε από την αρχή της όποιας καριέρας του με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερνε να κρατάει συγκριτικά κι άλλα στατιστικά στοιχεία όσον αφορά πωλήσεις, κινήσεις ειδών, κλπ. Μια τρέλα που χωρίς να το επιδιώκω (ή ίσως επιδιώκοντάς το ασυνείδητα) πάντα κατέληγε σε μένα, μολονότι υπήρχαν και πιο αρμόδιοι και περισσότερο σπουδασμένοι πάνω σε αυτό. Όμως νιώθω το κακό να έχει παραγίνει: σφυγμομετρήσεις σε δείγμα 1.000 (λένε) ανθρώπων καθορίζουν τύχες δημοσίων προσώπων, είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε τηλεοπτικοί παράγοντες είτε εγώ κι εσείς.Από πότε αυτή η ανάγκη για τη μέτρηση του σφυγμού μας έγινε και πανάκεια; Και καλά η μέτρηση του σφυγμού των παλμών μας, έχει μια ιατρική υφή, αυτή η σύγχρονη ανάγκη για να υπάρχουν μετρήσεις και τάσεις σε όλα τα θέματα από που μας προέκυψε; Όχι δηλαδή για να μην τρελαθούμε και να μη νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο (που αρκετοί βέβαια από εμάς και το τρώμε και το θεωρούμε νόστιμο). Αλλάζω που λέτε κανάλι, γυρίζω σελίδα εφημερίδας ή αλλάζω συχνότητα σταθμού όταν ακούω για τη νέα ημερήσια έρευνα για το οτιδήποτε - από το βαθμό δυσαρέσκειας για την άνοδο τιμών του γιαουρτιού έως την νέα "αποκλειστική" καθημερινή δημοσκόπηση (ή κωλονοσκόπηση θα σας γελάσω) για τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Με τα δικά μας σώματα θα ασχοληθεί κανείς; Θα μας ρωτήσει κανείς στατιστικολόγος, δημοσκόπος ή σφυγμομετροσιολόγος αν χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα ψυχολόγο για να ξεπεράσουμε όλο αυτό τον "κατευθυντισμό" και την απόλυτη απουσία της οντότητας στο κενό της μάζας;
Και καλά, θεωρείτε ότι συμφωνώ (υποθετικά) με το Νο 317 της ερώτησης για τον ακαταλληλότερο ως πρωθυπουργό, μπορείτε να μου απευθυνθείτε προσωπικά ότι ο κος ή κα του Νου 317 είναι πιο κοντά στις απόψεις μου; έτσι βρε αδελφέ για να βρω τον άνθρωπο που συμφωνεί μαζί μου.
Σας το έχω πει ότι είμαι κουρασμένος έτσι; είναι που με κουράζουν κι όλα αυτά που ακούω και βλέπω γύρω μου και εντείνουν το θέμα. Αλήθεια εσείς απεργείτε; (άσχετο; μπα είπα να κάνω κι εγώ μια σφυγμομέτρηση).

Υ.Γ. υπογραφή: ο υπεύθυνος στατιστικών του τμήματός μου

Υπερ-κόπωση

Υπερήρωες τελικά υπάρχουν μόνο σε κόμικ και ταινίες του Χόλιγουντ. Ενώ υπερ-κοπωτικοί (αδόκιμη η λέξη;) τελευταία όλο και περισσότεροι. Στο γραφείο που είμαι τουλάχιστον, κατά το ολιγόλεπτο διάλειμμα για τσιγάρο στον ειδικό χώρο όλοι δείχνουμε από ζόμπι έως "αλλού". Το καλό είναι ότι το διακωμωδούμε όσο μπορούμε (αλλιώς πως να βγει θα μου πεις;) με διάφορους τρόπους. Η αλήθεια είναι ότι γυρίζοντας σπίτι πέφτω (αφού αλλάξω σε δεύτερα και τακτοποιήσω πολύ βασικά μόνο πράγματα) στον καναπέ συνήθως που ξαπλώνει η Tamar, η οποία ασθμαίνοντας με ένα ουφ που σημαίνει πάλι αυτός μου έπιασε τη θέση, κάθεται δίπλα μου. Σε αυτή την απόλυτη στάση του δεν κάνω τίποτα μπορεί να περάσω από λίγα λεπτά έως αρκετές ώρες - ανάλογα με το αν θα πρέπει να μαγειρέψω κάτι ή να βάλω κανένα πλυντήριο - ευτυχώς που (συνήθως) δεν ξεχνάω να βάλω φαγητό στην μικρή μου. Τώρα που είπα ξεχνάω, μου συμβαίνει και το άλλο τελευταία: σηκώνομαι με ορμή και πηγαίνω στην κουζίνα, και στον ελάχιστο χρόνο κι απόσταση προς αυτή ξεχνάω γιατί σηκώθηκα, να ήθελα να πιω κάτι; ή να φάω κάτι; άσε που τελικά μου βγαίνει να κάνω μια εντελώς άκαιρη δουλειά, όπως το να καρφώσω, να βιδώσω ή να καθαρίσω κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει και το Σαββατοκύριακο. Το ποιο; Αυτό της ξεκούρασης ντε, που έτσι για αλλαγή κι αφού δουλεύω τελικά κι από το σπίτι λέω την Κυριακή - γιορτή και σχόλη - να πάω από τη δουλειά, γιατί δεν έχω κι όλα τα απαραίτητα εργαλεία να τα προλάβω όλα από το σπίτι...

Αν τώρα όλο αυτό σας φαίνεται ήδη κουραστικό, ας προσθέσω τις αγαπημένες μου ασχολίες όπως: σιδέρωμα (το σιχαίνομαι, το έχω πει;), μεταφυτεύσεις και πότισμα φυτών (το μόνο που με ξεκουράσει στην πραγματικότητα), λίγο παιχνίδι με την Tamar, και καμιά βόλτα μέχρι το περίπτερο ή τον φούρνο...
Αλλά ως γνωστόν δεν το βάζω κάτω, μήνας είναι (και κάτι) θα περάσει, εμείς να είμαστε καλά και θα τα καταφέρουμε κι εδώ, οι προοπτικές είναι καλές και το νερό μπήκε στο αυλάκι.

υ.γ.: πάντως πέρα από πλάκα η ένταση κι η κούραση που υπάρχει αυτές τις ημέρες σε όλα τα επίπεδα δεν περιγράφεται με λόγια, πρέπει να το βιώσει κανείς από κοντά για να καταλάβει τι εννοώ, καλή ξεκούραση σε όλους, νομίζω το επόμενο ποστ θα είναι από κάποιο spa χαλάρωσης...

Μ' αγαπάς;

Κάποιες ερωτήσεις άλλοι τις λαμβάνουν ως έκφραση συναισθήματος και στην ουσία τους κατάφαση και δήλωση κι άλλοι ως πραγματικές ερωτήσεις και περιμένουν απάντηση. Σε μια ερώτηση κλισέ όπως το "μ' αγαπάς;" δε συνηθίζω να δίνω απάντηση ή την διακωμωδώ λέγοντας "όχι" αν και στην πραγματικότητα εννοώ "ναι". Τώρα γιατί δεν το λέω να τελειώνουμε; Ίσως γιατί έτσι θα χαλούσα το παιχνιδάκι, μιας και γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν το λέω και πολύ εύκολα. Κάποιοι όψιμοι Φρόυντ θα αναλογιστούν ότι: εδώ παίζει ανασφάλεια, μη εξωτερίκευση συναισθημάτων, καταπιεσμένα πάθη, έλλειψη τρυφερότητας στην παιδική ηλικία, κ.ά πολλά σύνδρομα.

Λοιπόν όχι αγαπητοί μου, εδώ πρόκειται για κάτι πολύ απλούστερο: όταν αισθάνομαι ότι οι πράξεις φανερώνουν πολύ περισσότερα από τα λόγια δεν χρειάζεται να το αναλύω, αισθάνομαι ότι έτσι χάνει την αξία του, η όποια δήλωση του οφθαλμοφανούς σχεδόν με κουράζει αν όχι με εκνευρίζει. Είναι λες και πρέπει να παραδεχτώ σε εαυτό κι αλλήλους ότι: είμαι άνδρας μεσήλιξ, βαριά εργαζόμενος, με ένα σκυλί που λατρεύω, κατασταλαγμένες ιδέες περί μουσικής, τέχνης, πολιτικής κι οιουδήποτε άλλου θέματος κοινωνικού ενδιαφέροντος, μισώ τις ταμπέλες (ο αναρχικός με τη γραβάτα που λέει κι ένας γνωστός), κλπ γνωστά κι άγνωστα...

Θα μου πείτε όμως, ο άλλος που ζητάει να το ακούσει προφανώς το έχει ανάγκη, μπορεί να μην έχει τη δική σου πετριά και πέρα από πράξεις θέλει και τα λόγια να επισφραγίζουν το οφθαλμοφανές. Και θα σας απαντήσω: σωστό κι αυτό. Γιατί λάθος δεν υπάρχει, όλοι σωστοί είμαστε κι όλοι πιστεύουμε στο δικό μας σωστό. Για αυτό και το παιχνιδάκι της ερωτο-απάντησης: "-Μ' αγαπάς; -Όχι" θα συνεχίσει να παίζεται, γιατί αν σταματήσει, τότε κάτι δεν θα πηγαίνει καλά, κάποιος από τους δυο μας δεν θα είναι καλά. Ακόμη κι όταν αραιά και που, μερικές φορές για πλάκα και μερικές για να σε καθησυχάσω απαντώ "Ναι", βλέπω την έκφραση απορίας σου και δεν μπορώ παρά να ξεσπάσω σε γέλια.Λατρεύω αυτή την αιώνια Άνοιξη που περνάμε παρέα, για αυτό και δεν επιτρέπω καμιά ερώτηση να είναι τόσο σοβαρή ώστε να φέρει σύννεφα στις λαμπερές μας ημέρες.

υ.γ.: η απάντηση στον τίτλο είναι φυσικά ναι, αλλά αυτό κάντε ότι δεν το διαβάσατε...

Αγάλματα

Τι κι αν ρούφηξες τελικά το μεδούλι της ζωής; κάποια πράγματα σου φαντάζονται ονειρικά κι ίσως ψεύτικα, πυγολαμπίδες με ημερομηνία λήξης, φωτεινές εξαιρέσεις και διάττοντες αστέρες σε σκοτεινό ουρανό. Πορευτήκαμε σε κακοτράχαλους δρόμους, είδαμε τα πράγματα μια να μας γελούν μια να μας κοροϊδεύουν, κι εμείς εκεί, ακλόνητοι φρουροί του τίποτα, μαρμάρινα αγάλματα άλλης εποχής, θυμίζουμε τον θαυμασμό του Αδριανού προς τονΑντίνοο και κολακευόμαστε κιόλας. Χάνουμε την ουσία; Αφήνουμε στιγμές να περνούν ανεκμετάλλευτες κι ύστερα μιλάμε για χαμένες ευκαιρίες, χρόνο που έφυγε και δεν καβαλήσαμε το κάθε λεπτό του δαμάζοντάς το προς το δοκούν.
Έρχεται όμως ένα φιλί, ένα αγκάλιασμα, ένα χάδι στα μαλλιά που φανερώνει την παρουσία, δηλώνει την αίσθηση του "είμαι εδώ για σένα όποτε με χρειαστείς", και τότε νιώθεις λιγότερο μόνος, λιγότερο εγωιστής, πιο πλούσιος. Είναι τότε που ακόμη και το μαρμάρινο άγαλμα του Αντίνοου συγκινείται από τα αισθήματα του Αδριανού προς αυτό, που σπάνε οι φραγμοί και ξυπνούν από το λήθαργο τα κοιμισμένα αισθήματα κι οι στόχοι που ξεχάσαμε στην πολύβουη καθημερινότητα.

Χαμογέλασα με την ιδέα ότι για να "θεοποιήσεις" κάτι ή κάποιον πρέπει να βρίσκεται στη σφαίρα του ανέφικτου και του άπιαστου, μόνοι μας βάζουμε εμπόδια και όρια στα πράγματα ή στους ανθρώπους και μόνοι μας τα ξεπερνάμε(;). Αλίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλον άνθρωπο είπε ο ποιητής, αλλά πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο, πόσο εύκολο είναι να μην εξαρτάσαι από τίποτα και κανένα;

υ.γ.: το πως αντιμετωπίζεις τα αισθήματα του άλλου προς εσένα και τι δίνεις αντίστοιχα ήταν η αφορμή, τα αγάλματα δεν είναι απαραίτητα από πέτρα μπορούν κάλλιστα να είναι κι από σάρκα...
καλό Οκτώβρη να έχουμε ή προτιμότερο να τον κάνουμε να είναι καλός