10 & 20 & χιλιάδες ευχές

Απ' όλους τους ενοίκους του πύργου ...

άπειρες ευχές για τη νέα χρονιά που έρχεται, ξεχειλισμένη από υγεία κι αγάπη να είναι κι όλα γίνονται. Η ελπίδα δεν πρέπει να χαθεί παιδιά, όσο σκούρα κι αν παρουσιάζονται ή είναι στην ουσία τους τα πράγματα ρίξτε τους ένα πολύχρωμο ριχτάρι και συνεχίστε, η ζωή μας είναι ένας αγώνας και η όποια παραίτηση δεν έχει χώρο σε αυτήν. Αύριο (κι όχι μόνο αν μπορείτε) βρεθείτε με τους αγαπημένους σας, τσουγκρίστε ποτήρια, φιληθείτε, αγκαλιάστε κι αφουγκραστείτε τη γλύκα που μπορεί να μας προσφέρει ο συνάνθρωπος που έχουμε επιλέξει να είμαστε μαζί.

Για το θέμα της Ελπίδας θα επανέλθω από τη νέα χρονιά, αυτά τα μάτια του παιδιού θα μας συντροφεύουν από εδώ κι από αλλού για αρκετό καιρό, οπότε σας αφήνω προς το παρόν ευχόμενος και πάλι τα καλύτερα

Τις ευχές μου

Μόνο ευχές, να περάσετε όμορφα, χωρίς μαύρες σκέψεις, χωρίς δυσάρεστα γεγονότα για εσάς και τους αγαπημένους σας, υγεία αφόρητη, πλούτο στην καρδιά στην τσέπη κι όπου αλλού θέλετε.

Ετοιμάζω μικρή απόδραση για τις μέρες των Χριστουγέννων αλλά θα τα πούμε από βδομάδα, όπου κι αν είστε να μην προλαβαίνετε αγκαλιές, φιλιά και ζεστασιά.

Φάτε (με μέτρο), πιείτε (επίσης - αν κι εδώ κολλάει το δάσκαλε που δίδασκες), και όλοι πάλι πίσω με το καλό θα βρεθούμε εδώ ή αλλού.

Με χαμόγελα έτσι; εις υγείαν παίδες

Κάνε το καλό...

και βέβαια ρίξτο όπου θες... στο καλό, στο κακό, στο πουθενά, αλλά όχι στην ανταπόδοση. Όταν κάνεις κάτι καλό για κάποιον μην περιμένεις να στο γυρίσει, να το κάνεις γιατί το θες.

Κάπως έτσι κι εντελώς αυθόρμητα προσκάλεσα λοιπόν ένα φίλο από τα παλιά να μείνει μαζί με το τέκνο (βλέπε γκόλντεν ονόματι Σάνυ - παλιά φίλη της Ταμάρ) μαζί μας (δεν έχει σημασία ο λόγος εδώ). Χωρίς δεύτερη σκέψη, συνειδητά και χωρίς αγκομαχητά άρχισε έτσι μια περίεργη συγκατοίκηση. Όταν έχεις περάσει και μια ηλικία (δε λέω για μένα βέβαια, για τους άλλους και τα σκυλιά ομιλώ) ούτως ή άλλως οι κάθε είδους παραξενιές βγαίνουν στην επιφάνεια και η κατάσταση θυμίζει από Αλμοδοβάρ έως σήριαλ ευφάνταστης κωμωδίας. Από το Σάνυ (το γκόλντεν λέμε) άσε κάτω την κάλτσα (μια μανία να τις τρώει - ανεκδιήγητη), μέχρι το Αντώνη (ο νέος συγκάτοικος ντε) σταμάτα να τρως, είμαστε 5 όντα το καθένα με τη δική του οντότητα και μούρλια. Οι ισορροπίες ευτυχώς βρίσκονται, οι συγκρούσεις είναι συνήθως δευτερολέπτων κι ο χρόνος κυλά σαν νεράκι, μπήκαμε στην τρίτη βδομάδα πλέον. Αν δεν ήταν κι αυτό το εργασιακό αλαλούμ που επικρατεί, με απίστευτη κούραση και όσο και πάει περισσότερα νεύρα και συγκρούσεις όλα θα ήταν καλύτερα.
Στο δια ταύτα όμως: δεν μπορώ να ανεχτώ με τίποτα τους ανθρώπους που σου κάνουν τον καλό και όταν γυρίσεις πλάτη σου χώνουν το μαχαίρι. Αν δεν θες μην το κάνεις βρε αδελφέ, κανείς δε σε ανάγκασε, όταν τείνεις χείρα βοηθείας προσπαθείς να σώσεις κάποιον από τον πνιγμό, όχι να τον σώσεις για να τον βυθίσεις περισσότερο μετά εσύ. Έτσι ήμουν πάντα κι έτσι μου αρέσει να είμαι, όποιος θέλει ας το εκμεταλευτεί δε με νοιάζει, το παν είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου και να κοιμάσαι ήσυχος και χωρίς εφιάλτες.

Υ.Γ.: Όσο κι αν σας φαντάζει απίστευτο, μου φαίνεται τα πράγματα όσο πάνε και θα καλυτερεύουν για όλους τους ενοίκους του πύργου και για τους φίλους αυτού. Σας εύχομαι να μην αντέξετε από την ευτυχία που θα σας κατακλύζει αυτές τις ημέρες, ντυθείτε γιορτινά, φορέστε το πιο όμορφο χαμόγελό σας και βγείτε σεργιάνι με μόνο όπλο την αγάπη προς όλους.
Και μια ευχή που μου έκαναν σήμερα και παρότι νωρίς για τη νέα χρονιά την αναπαράγω εδώ: σου εύχομαι το νέο έτος να είναι κάτι παραπάνω από 2 μούντζες...

Iznogoud ή θέλω να γίνω χαλίφης κλπ

Όσοι θυμούνται εκείνο το παλιό κόμικ με τον Ιζνογκούντ (με το ρητό θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη) παλιά στα 80'ς θα καταλάβουν περί τίνος λέω.

Το θέμα μας σήμερα έχει να κάνει με τους κάθε είδους συμβουλάτορες: νομικούς, οικονομικούς, φιλικούς, σχέσεων, κλπ. Συνήθως με μια έκφραση τύπου εγώ τα ξέρω όλα, σχετική υπεροψία και σίγουρη πεποίθηση των λεγομένων τους σου πλασάρουν αυτό που νομίζουν σωστό ως τη μόνη αλήθεια και λύση στα όποια προβλήματά σου. Έχουμε λοιπόν συμβούλους που μας λένε πως και τι θα ξοδέψουμε (λέμε τώρα, υποθετική πρόταση) για να έχουμε καλύτερη απόδοση του αποθεματικού μας (ποιου;). Ο άλλος τύπος συμβούλου έχει να κάνει με την συμπεριφορά μας: σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κάνεις αυτό, αυτό το πρόβλημα θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις έτσι, κλπ. Δεν είναι σίγουρο ότι όλες αυτές οι συμβουλές δίνονται με κακό σκοπό ή για να κερδίσουν κάτι από τη μεριά τους, απλά: φτάνουν οι συμβουλές κι οι παραινέσεις, αν θέλετε να βοηθήσετε κάντε το με πράξεις κι όχι με λόγια.
Αν στα παραπάνω προσθέσεις τα νεύρα που υπάρχουν παντού (ακόμη και στα ζώα το παρατηρείς πλέον, βρε λες να φταίει ο Άρης στον Λέοντα που κοροϊδεύω;), μια ένταση γενικώς, το Χριστουγεννιάτικο σκουπιδο-ντεκόρ στους δρόμους της Αθήνας, τα ΜΑΤ και τις συγκεντρώσεις ως καθημερινότητα, δεν έχεις και πολλά περιθώρια ως άνθρωπος: αγανακτείς.
Δεν επιθυμώ τη θέση κανενός, δεν μπαίνω στη θέση κανενός, προσπαθώ να διατηρήσω την όποια εναπομένουσα ψυχραιμία μου και να μην με παρασύρουν τα σημεία των καιρών. Ελπίζω να μπορέσουμε να επιβιώσουμε από το κύμα που προσπαθεί να μας παρασύρει σε μια άβυσσο αμφιβολίας, και ας υπάρξουν επιτέλους κάποιοι σύμβουλοι που θα λειτουργήσουν ως σανίδες σωτηρίας κι όχι να προσπαθούν να μας χώσουν βαθύτερα στο τέλμα.
Σας φιλώ γλυκά κι εύχομαι ένα όμορφο και γιορτινό σε όλα τα επίπεδα μήνα.

15...

... χρόνια. Θέλοντας να αναλύσω πως συνέβη κι άντεξε στο χρόνο αυτή η σχέση κατέληξα στο ότι ήταν ότι ευκολότερο μπορούσε να φανταστεί κανείς κι ότι δυσκολότερο συνάμα. Κυρίως οφείλεται στο ότι ένιωθα επιτέλους να δίνω χωρίς να περιμένω ανταπόδωση, τουλάχιστον όχι να την επιζητώ. Αν ερχόταν ήταν καλά, αν δεν ερχόταν ήταν πάλι καλά, γιατί είχαμε καταφέρει να βρούμε τον κώδικα της συνεισφοράς στην κοινή μας ζωή. Ότι ήθελε κι ότι μπορούσε πρόσφερε ο καθένας κι έτσι το ταμείο συναισθημάτων ήταν πάντα γεμάτο. Ο χώρος κι ο χρόνος προσαρμόστηκαν στις ανάγκες μας ατομικά και συλλογικά, χωρίς ασφυξίες. Καταφέραμε και ξεπεράσαμε όλες τις διαβρώσεις που προσπαθούσαν να εισχωρήσουν και να μας διασπάσουν, παλέψαμε με γνωστούς κι άγνωστους που ζήλεψαν, απόρησαν, αμφισβήτησαν αυτό που είχαμε δημιουργήσει.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό πάντως, μου κάνει εντύπωση που στα "εύκολα" ήταν δυσκολότερο απ' ότι στα δύσκολα. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται είναι τελικά λογικό, εκεί που ο καθένας νιώθει πιο άνετα στα πόδια του συχνά ξεχνά τις ανάγκες του άλλου ενώ στις δυσκολίες γινόμαστε ένα.
Ελπίζω για πολλά ακόμη χρόνια να μπορέσουμε να διατηρήσουμε αυτό το αίσθημα, το να νιώθουμε ο ένας τον άλλο πριν προλάβουμε να το εκφράσουμε, είτε με λόγια είτε με μορφασμούς, είτε με σκέψεις. Στα εύκολα και στα δύσκολα.
Κάποτε δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου με άλλο άνθρωπο, τώρα δε μπορώ να με φανταστώ μόνο.

Η επανάληψη όσο κι αν κουράζει γενικά στα πλαίσια της αγάπης είναι επιθυμητή, για αυτό και κάθε χρόνο το ίδιο θα σου λέω.

Της μιας δραχμής (ποιας;) τα γιασεμιά

Περίεργη εποχή, δεν ξέρεις τι να φορέσεις, από ρούχα μέχρι και διάθεση. Μια ζέστη, μια υγρασία, μια κρύο, μια καλά μια άστα να πάνε. Το γιασεμί απ' ότι βλέπετε μια χαρά περνάει στη βεράντα.Ο καταιγισμός των μέσων (όχι μαζικής μεταφοράς - των άλλων μαζικής) περί γρίπης, περί οικονομικού αδιεξόδου, περί παντός κακού γενικά, σε συνδυασμό με την εργασιακή ανασφάλεια που αρκετοί βιώνουμε αυτό τον καιρό μας έχουν κάνει να φρικάρουμε ολίγον. Ο καθείς βέβαια το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο, εγώ τελευταία το έχω ρίξει από λίγο έως πολύ στην τρελή, όποιος παραλογισμός κι αν βρεθεί στο δρόμο μου τον αντιμετωπίζω με την γελοιότητα που του αρμόζει - σιγά μην πεθάνουμε κιόλας βρε αδελφέ, το πολύ πολύ να μην έχουμε να φάμε, πιούμε, καπνίσουμε, ζεσταθούμε, αγαπήσουμε, (καλά αυτό το τελευταίο έτσι το λέω, όχι ότι έχω πρόβλημα). Βέβαια όταν ακούω κάποια εντελώς κουλά, δεν γίνεται να μην επανέλθω σε πρότερες καταστάσεις: σήμερα για παράδειγμα στη δουλειά νεαρός συνάδελφος όταν είδε τους συμβασιούχους να περνούν από κάτω σε πορεία σχολίασε: κάθε τόσο με τις πορείες τους κλείνουν το κέντρο και δεν μπορεί να περάσει κανείς με το αμάξι του, για να του απαντήσω αυτόματα: ελπίζω να μην βρεθείς ποτέ στη θέση τους αγαπητέ. Τι τα θες, οι περισσότεροι κοιτάμε πως θα την βγάλουμε καθαρή και τι μας βολεύει και το σύνολο, όπως ο πλανήτης, η χώρα, η πόλη, η γειτονιά, η πολυκατοικία, ο/η σύντροφος ας πάνε να κουρεύονται.

Το σίγουρο είναι ότι αν δεν μας πιάσει η κρίση, η πανδημία, ο Αρμαγεδδών (του 12 ή άλλος), έχουν πολλά να δουν και ν' ακούσουν οι οφθαλμοί και τα ώτα μας. Εσείς όμως ξέρετε: κρατάμε αυτά που θεωρούμε σωστά κι έχουν σημασία, για τα υπόλοιπα υπάρχει ο Καιάδας κι οι κάδοι ανακύκλωσης (ή απόλυτης καταστροφής - αναλόγως). Τα φιλιά μου σε όλους, κρατάτε γερά παιδιά, τα παραμύθια έχουν δράκους και κακούς αλλά τις περισσότερες φορές έχουν κι ευτυχισμένο τέλος.

η βουκαμβίλια νάνος πάντως αντιστέκεται...

Ctrl+Z ή Ctrl+R

Αναιρώ, καταργώ ή παίρνω πίσω μια απόφαση, μια θεωρία ή ένα λάθος στην πληκτρολόγηση Κάνω undo ελληνιστί. Από την άλλη, ανανεώνω, ξανακάνω, επαναλαμβάνω ήτοι redo. Τι είναι προτιμότερο ως κίνηση; Πόσες φορές την ημέρα σκεφτόμαστε τους συνδυασμούς πλήκτρων που είναι προτιμότεροι για κάθε μας ενέργεια; Τι από τα 2 προτιμάτε εσείς; Εγώ παρότι συνήθως προτιμώ το δεύτερο κάνω το πρώτο. Γιατί είναι πιο εύκολο το λάθος παρά η επανάληψη του σωστού. Ακόμη κι η πρώτη επιλογή που σου δίνει το δεξιό κλικ του ποντικιού πάνω σε μια λέξη είναι η αναίρεση. Και κάπου εδώ παύει ο όποιος παραλληλισμός πληκτρολόγησης και φέρεσθαι.

Κάπου εδώ έρχονται τα χρώματα κι οι ιδέες, κι οι φίλοι, κι η ίδια η ζωή και σου λέει ότι κάνεις κάνε το με συνείδηση, είτε αναιρείς είτε επαναλαμβάνεις - αρκεί να το απολαμβάνεις. Όποιος κι αν είναι ο συνδυασμός των πλήκτρων, των γραμμάτων, των σκέψεων ή των συναισθημάτων που δημιουργούν την κάθε σου κίνηση ας είναι με ειλικρίνεια, κυρίως προς τον εαυτό σου.
Αναιρώ κι επαναλαμβάνω όποτε κι όταν μου αρέσει, σε κάθε ευκαιρία και για κάθε τι που θέλω να μου συμβεί. Εύχομαι να είστε πάντα αληθινοί με αυτό που θέλετε.

E p o x i ?

Εποχή περίεργη, μια χειμώνας μια φθινόπωρο, δεν έχει αποφασίσει ακόμη. Πάει να χιονίσει, βοριάς που παίρνει τα πρόσφατα φυτεμένα ανθάκια κι εγώ σκέφτομαι λύσεις προστασίας τους. Και μετά η βροχή κι ο νοτιάς, την επόμενη λιακάδα, και πάλι από την αρχή. Δεν ξέρεις τι να φορέσεις, δεν ξέρεις πως να φερθείς. Γύρω επικρατεί ένα θέατρο παραλόγου, έτσι για να συμβαδίζει με τον καιρό: νεύρα, κούραση, απογοήτευση, αβέβαιο αύριο στην δουλειά, στη υγεία, η αρχική αισιοδοξία γύρω από τα πράγματα μεταλλάσσεται σε σκεπτικισμό, και μόνο η επάνοδος στη βάση, στη σιγουριά και τη ζεστασιά της φωλιάς μας ξεκουράζει.

Είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα ακολουθήσει ένας "θερμός" χειμώνας σε πολλά επίπεδα. Στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο που κινούμαστε, στα πράγματα που φοβόμαστε αλλά αναπόφευκτα θα έρθουν. Γιατί κάποιοι το θέλουν, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, μόνο που κάθε φορά που νομίζουμε ότι από τις στάχτες θα αναγεννηθεί ο φοίνικας, αυτός δε λέει να φανερωθεί. Τι να περιμένει άραγε; ποια θα είναι η κατάλληλη εποχή;

Υ.Γ.: δεν έχω σταματήσει να αισιοδοξώ, απλά δεν είμαι σίγουρος τι περιμένουμε και δεν κάνουμε τις ανατροπές που πρέπει να γίνουν σε όλα τα επίπεδα για να έρθει επιτέλους η εποχή που θέλουμε να ζούμε κι όχι σ' αυτή τη μπάσταρδη που μας επιβάλλουν...

Γ...

Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να παρα-δεχόμαστε πράγματα που νεότερους μας φαίνονταν ακατανόητα κι απορριπτέα χωρίς πολύ σκέψη. Η επανάσταση αλλάζει ρότα κι η ουτοπία φαντάζει τόσο μυθική όσο η Ατλαντίδα. Υστερόγραφα σημαντικότερα του κειμένου της ζωής μου, ωριμότητα για κάποιους, καταστάλαγμα για μένα. Οι απόψεις κατακάθονται στον πάτο του υγρού της ζωής μου, το γ γίνεται Γ, κεφαλαίο, προφερόμενο με όποιον τρόπο βολεύει τον καθένα, πάντως το δικό μου Γ παίρνει νόημα, γιγαντώνεται, δεν χωρά στη σελίδα, κι έτσι όπως μεγαλώνει μεγαλώνω μαζί του.
Αρχίζω να του δίνω άλλη σημασία, δεν είναι πλέον στιγμιαίο, τυχαίο, μιμητισμός, ασυνείδητο. Είτε σε πρακτικό είτε σε θεωρητικό επίπεδο κερδίζει τη θέση του στο θρόνο της ζωής.
Γ για τη χαρά της πράξης, Γ για την ικανοποίηση του μυαλού, Γ γιατί χανόμαστε, Γ...τα φίλε μου γενικώς γιατί αλλιώς θα κερδίσει το Α, το στερητικό όμως, κι αρκετά έχουμε στερηθεί.

Υ.Γ.: σε μένα τα λέω, μη δίνεις σημασία, για σένα μπορεί άλλα Γράμματα να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Του Όχι σήμερα δε λέω, αλλά και κάποια Ναι να λέγονται εκεί που πρέπει.

Εικονικές φάρμες και κουζίνες

Τι είναι βρε παιδιά αυτό το πράγμα με τους εθισμένους φειςμπουκάδες και φειςμπουκίτσες τελευταία; Ο ένας μεγαλώνει την εικονική του φάρμα, η άλλη βάζει ξυπνητήρι ή δεν βγαίνει με την παρέα της για να μην της καεί το φαγητό... Το ότι δεν πρόκειται ΠΟΤΕ όμως να κάνω προφίλ σε αυτό το πράγμα το έχω ήδη αναλύσει (καλά δε φτάνω σε υπερβολές τύπου Κλούνεϊ με ζωντανές κωλονοσκοπήσεις κλπ, αλλά με τίποτα δεν κάνω), αλλά αυτό που με εξοργίζει με αυτά τα παιχνίδια είναι ότι αντί να κάνουν ένα πραγματικό φαγητό για τον /την καλή τους ή την οικογένειά τους αναλώνονται σε εικονικά μαγειρέματα ή αντί να ποτίσουν τον βασιλικό ή το σκυλί τους τρέχουν να μαζέψουν τα ραπανάκια και τα αυγά από τη φάρμα τους. Επίσης κάνουν κάθε είδους αναλύσεις (αυτό έχει καλύτερη απόδοση από το άλλο - τύπου χρηματιστές, ή τι να τον κάνω άλλο έναν ελέφαντα - όχι πόσες φάρμες με ελέφαντες έχετε δει πείτε μου) που με αφήνουν άφωνο, δηλαδή τόσο κόπο θα τον έκαναν για να δουν πως θα καλυτερέψουν τη ζωή τους κι όχι την εικονική φάρμα ή κουζίνα τους; Θα μου πεις που ξέρεις τόσες λεπτομέρειες αφού και προφίλ δεν έχεις και δεν παίζεις σε αυτά; Εκτός του ότι παίζονται κι εντός του πύργου..., οι περισσότεροι φίλοι και συνάδελφοι με αυτά ασχολούνται και κουβεντιάζουν. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι ένας καλός τρόπος διεξόδου από την καθημερινότητα - κάτι σαν ψυχοθεραπεία ίσως, αλλά τι αξία έχει το μάζεμα της ντομάτας μέσω ποντικιού και επεξεργαστή σε σύγκριση με το κόψιμο της ίδιας της ντομάτας με το χέρι και την ευωδιά που σου προσφέρει στην πραγματικότητα; Η χρήση τετριμμένων μότο τύπου get a (real) life δεν είναι το ζητούμενο εδώ, ακριβώς γιατί οι περισσότεροι την έχουν, απλά δεν το θεωρώ δημιουργικό να αναλώνεστε βρε παιδιά με οποιοδήποτε χαζοκούτι (κάθε οθόνη συμπεριλαμβάνεται εδώ), ενώ μπορείτε να διαθέσετε την ενέργειά σας σε τόσα άλλα πράγματα.
Ελπίζοντας αυτού του είδους οι μανίες να είναι παροδικό φαινόμενο (κάτι σαν τις βροχές των τελευταίων ημερών), σας εύχομαι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο, να βγείτε, να διασκεδάσετε, σε θέατρα, κινηματογράφους, κήπους και πλατείες, σε φίλους και συγγενείς, σε μπαρ κι όπου αλλού θέλετε κι εδώ γύρω να βρίσκεστε ελάχιστα, ίσα να τα λέμε, η πραγματικότητα ας νικήσει του εικονικού σε όλα τα επίπεδα...

Κραυγές και ψίθυροι

Στέκομαι μπροστά σε μια οθόνη προσπαθώντας να καταλάβω, να βάλω σε τάξη σκέψεις, θέλω, στόχους. Λένε πως μεγαλώνοντας κολλάς σε γεγονότα του παρελθόντος, γεγονότα που σε σημάδεψαν, κι εσύ τα λες και τα ξαναλές, μια ατέρμονη επανάληψη που κουράζει τους ακροατές αλλά προφανώς φέρνει ευφορία σε αυτόν που τα λέει. Στην περίπτωσή μου ή έχω αρχίσει να μεγαλώνω ανησυχητικά ή αυτά που μου συμβαίνουν τελευταία δεν είναι και πολύ άξια λόγου. Για αυτό και κάνω συχνές αναδρομές κι αναπολήσεις σε άλλες εποχές. Το θετικό που μου αφήνει αυτή η τακτική είναι η πάγια θέση μου σε μερικά πράγματα, πράγματα που μεγαλώνοντας ακόμη μου αρέσουν ή με ενοχλούν.
Σε αυτά τα τελευταία, τα ενοχλητικά, συμπεριλαμβάνονται δύο πολύ βασικά: οι φωνές κι ο περιορισμός. Ίσως γι' αυτό δε μου άρεσε καθόλου ο στρατός, ήταν ο συνδυασμός και των δύο. Προτιμώ να με βρίσεις χαμηλόφωνα παρά να μου πεις γλυκόλογα μεγαλόφωνα, αν δε με ακούσεις να φωνάζω, σίγουρα δεν είμαι καθόλου καλά. Όσο για τον περιορισμό, θυμάμαι στην εφηβεία που προσπάθησα να στρατευτώ πολιτικά (ήταν αρκετά διαφορετικοί οι καιροί τότε βέβαια) κι άντεξα ελάχιστα στις παρωπίδες -σιγά μην πετούσα στην πυρά τα βιβλία που δεν περιλαμβάνονταν στη λίστα. Στα χέρια δεν έχω πιαστεί ούτε για πλάκα από παιδί, πάντα ήμουν υπέρ του διαλόγου, πράγμα που ξένιζε σαφώς σε κάποιες περιπτώσεις.
Θα ήμουν τουλάχιστον αχάριστος αν έλεγα ότι δεν έχω καταφέρει να περιορίσω στο ελάχιστο τα ενοχλητικά πράγματα στη ζωή μου. Ήμουν αρκετά τυχερός (ή ικανός) ώστε να ζήσω ανεξάρτητος από τα πολύ μικρά μου χρόνια και να διατηρήσω αυτή μου την ανεξαρτησία μέχρι τότε που αισθάνθηκα ότι μπορούσα να προχωρήσω σε κάτι πιο "δεσμευτικό".
Όπως καταλαβαίνεις αν θες να με γνωρίσεις καλύτερα μην προσπαθήσεις να με περιορίσεις ή να μου φωνάξεις.

Στα πιο προσωπικά είναι αρκετά κουραστική κι αδιέξοδη αυτή η εποχή, αλλά ως γνωστόν κάνουμε και τις αποδράσεις μας (όπως προχθές στο χωριό ακριβώς μετά τη δουλειά για τα γενέθλια του κολλητού - απόφαση της στιγμής που καθόλου δε μετάνιωσα τελικά) ή η σημερινή παρέα μετά φασολάδας και μπιρίμπας (απίστευτος συνδυασμός κι ας χάσαμε) που κάνουν το μυαλό να αδειάζει από τα καθημερινά άγχη. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά για να την πικραίνουμε με ανούσιες υποθέσεις. Με το νυχτολούλοδο να ευωδιάζει τις νύχτες μας και περιμένοντας τα χρυσάνθεμα να ανθίσουν από μέρα σε μέρα σας χαιρετώ με τις πιο χαμηλόφωνες ευχές από το ψηλότερο βουνό.

Σαν σήμερα...

...πριν από 50 χρόνια παντρεύτηκαν οι άνθρωποι που με έφεραν στον κόσμο. Μισός αιώνας κοινής ζωής, αγάπης, προσπάθειας κι αγώνων σε πολλά επίπεδα. Αγώνες για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, πάλη για τα ιδανικά και πιστεύω τους, εύκολες και δύσκολες εποχές, πάντα μαζί, σχεδόν ζηλεύω αυτό που κατάφεραν, δύσκολα περνιέται αυτός ο πήχης. Θα τους αγαπώ πάντα με τον δικό μου - κάποιες φορές δυσνόητο κι όχι τόσο εξωτερικευμένο - τρόπο.

... πριν από 5 χρόνια έφυγε από κοντά μας ο καλύτερος φίλος μου. Χωρίς να προλάβω να του πω τη συγγνώμη που ήθελα, ένα βάρος αξεπέραστο για μένα. Ως συνήθως με την πάροδο του χρόνου μένουν μόνο οι καλές στιγμές, αλλά και το ανικανοποίητο, αυτό που ήθελα να του πω και δεν το είπα - συγγνώμη Γ. που δε στάθηκα κοντά σου όταν το ήθελες περισσότερο από ποτέ, ξέρω ότι με είχες ήδη συγχωρήσει, αλλά λυπάμαι που δεν είχα το κουράγιο να το πω όταν έπρεπε...


Όπως και να το κάνουμε σημαδιακή η μέρα σήμερα απ' όλες τις απόψεις, καλές ή όχι, και πως να την ξεχάσω;
Εύχομαι να έχετε όλοι μια υπέροχη εβδομάδα

Αυτό δεν είναι πολιτικό τραγούδι

Σα να άκουγα στο όνειρό μου ένα medley που είχε πολιτικά τραγούδια όλων των εποχών: από τα Carmina Burana και τον Ουίλιαμς μέχρι το πάγωσε η τσιμινιέρα και τα παραπονεμένα λόγια, ακόμη και μελλοντικά τύπου hip-hop με πολιτικό στίχο, ένα συνονθύλευμα ήχων κι εικόνων άλλων εποχών. Τα ζιβάγκο έβγαιναν κι από κάτω εμφανίζονταν πουκάμισα και γραβάτες, κοτλέ και καμπαρντινέ παντελόνια, ινδικές φούστες σε συνδυασμό με ταγεριάκια Σανέλ, ότι πιο αλλόκοτο κι αγχωτικό είχα δει ποτέ. Κι ήταν και τα τηλεοπτικά παράθυρα, πολλά παράθυρα, από 4 έως 8, με άνδρες και γυναίκες που δεν ακούγονταν, αλλά σίγουρα φώναζαν - γελούσαν - ειρωνεύονταν ο ένας τον άλλο αλλά τελικά όλο αυτό γινόταν τραγούδι, ένα όχι και τόσο πολιτικό τραγούδι, μάλλον σατυρικό τύπου Μαρίνου στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έκανε...

...κι εγώ δεν προλάβαινα να εισπράττω ήχους κι εικόνες, όλα μπερδεύονταν, τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο, μέχρι που βγήκε η γιαγιά Ιωάννα και μου είπε τη γνωστή ρήση: της καλής αγελάδας κουδούνα της κρεμάνε, αλλά κανείς απ' όλα τα πρόσωπα που έβλεπα δεν είχε κουδούνα κρεμασμένη, κακές αγελάδες είναι αυτές σκέφτηκα...

... και τα παράθυρα σιγά - σιγά λιγόστεψαν, έμειναν 6, μετά 4, 2, 1, κανένα, η οθόνη αρχικά με χιονάκια, μετά μαύρισε, θα κάηκε σκέφτηκα, δεν την άντεξε αυτή την υπερπαραγωγή...

... και - όπως ευτυχώς μου συμβαίνει ακόμη - τελικά ξύπνησα, όντως ήταν ένα περίεργο όνειρο, δεν μπορούσα να το πω εφιάλτη μιας και το ίδιο πρωινό περπατώντας στο δρόμο προς τη δουλειά έβλεπα αντί των πολιτικών αφισών πίνακες ζωγραφικής κι αντί να ακούω πολιτικά τραγούδια κι ομιλίες άκουγα τον Jarret να παίζει το πιάνο του...
Σοφίας, Αγάπης, Πίστης, Ελπίδας σήμερα κι εύχομαι ολόψυχα να σας συντροφεύουν παντού και πάντα

200 και πάμε

Επιστροφή πλέον σε κανονικούς ρυθμούς μετά από την τελευταία εβδομάδα καλοκαιρινών διακοπών, πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που είμαι αδειούχος αρχές Σεπτέμβρη. Η θάλασσα ήταν υπέροχη, καθαρή, ήρεμη, χωρίς κόσμο, πραγματικά την απόλαυσα. Ποδήλατο, μπάνιο, ύπνος, διάβασμα, ξεκούραση κι ένα ευχέλαιο... είχαν αυτές οι ολιγοήμερες διακοπές. Η επάνοδος στιγματίστηκε από μια αλλαγή διάταξης των γλαστρών στη βεράντα, πολλές νυχτερινές μαργαρίτες (το ποτό βεβαίως) μετά καλής (και διεθνούς παρακαλώ) παρέας και μια καλή διάθεση πάνω απ' όλα. Σε αντίθεση με την πολιτική και την οικονομία που πνέουν τα λοίσθια εξακολουθώ, μη σου πω με αυξητική τάση, να αισιοδοξώ. Στην ερώτηση της καλής φίλης: πως τον βλέπεις να βγαίνει αυτός ο χρόνος; η απάντηση αρχικά ήταν "θα δούμε", αλλά όσο το δουλεύω τόσο νιώθω πως θα είναι καλά, τόσο για μένα όσο και για τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και αυτό είναι τελικά που με απασχολεί. Θα μου πεις δε σε απασχολούν τα διεθνή και τοπικά δεδομένα και η απαισιόδοξη πρόβλεψη όσον αφορά οικονομία κι άλλους τομείς; φυσικά αλλά με μέτρο, δε θα πέσουμε και να πεθάνουμε βρε αδελφέ, έχουμε ξεπεράσει και μεγαλύτερες δυσκολίες, άλλωστε έχω κι έχεις αποδείξει στο όποιο παρελθόν ότι μπορούμε να βγούμε αλώβητοι ή έστω με ελάχιστες απώλειες.

200 ποστ και συνεχίζουμε λοιπόν, με πολλές αλλαγές από τότε που άρχισα να σχολιάζω και να διαβάζω αρχικά (πάνω από 3 χρόνια) και μια ανανέωση του χώρου που θα γίνει (κάτι σα φρεσκάρισμα στους τοίχους ένα πράγμα) όταν κάνω κέφι, ορμώ ακάθεκτος σε ένα μήνα που με έχει ούτως ή άλλως σημαδέψει με τα γεγονότα του στο παρελθόν και που σαν αρχή του έτους κατά τους παλιούς κι όχι μόνο, σίγουρα θα σημάνει νέο ξεκίνημα για πολλούς. Σας εύχομαι να περάσετε το καλύτερο Φθινόπωρο της ζωής σας, φιλιά και χαμόγελα σε όλους...

Σκόρπιες εντυπώσεις από τις διακοπές

Άκουσα, είπα, ήπια, δοκίμασα, πολλά πράγματα σε αυτές τις διακοπές. Κυρίως ξεκουράστηκα, αν και το ρημαδοκινητό της εργασίας χτυπούσε ακατάπαυστα σε άσχετες ώρες και στιγμές. Όπως όταν σε βαρκάδα με αρκετά μποφόρ και αντικειμενικό στόχο το μάζεμα του παραγαδιού μου ζητούσαν λεπτομέρειες για συγκεκριμένο συνεργάτη κι εγώ προς στιγμήν σκέφτηκα να το πετάξω στη θάλασσα και να φανεί σαν ατύχημα.

Επίσης ενημερώθηκα αρκετά, κι όχι μόνο για τα τοπικά νέα των μικρών κοινωνιών (ξέρετε, κοινωνική κριτική και ενδιαφέρον - ή κουτσομπολιό), αλλά και για φυσική ιστορία (κάτι σαν ενημέρωση από ντοκιμαντέρ). Σε απίστευτη συζήτηση λοιπόν κάποιων ηλικιωμένων κυριών που περιμέναμε μαζί το λεωφορείο, άκουσα το ακατάληπτο: διάβασα στο Ίντερνετ (!!! η κυρία ήταν άνω των 60), ότι ένα αιμοβόρο κι άκρως επικίνδυνο αμφίβιο τέρας ονόματι ΠΑΝΑΚΟΤΑ γυρίζει στις παραλίες μας σκορπώντας τον πανικό. Μπορεί λέει να φτάσει τα 5 μέτρα και σε τυλίγει σφικτά πριν αρχίσει να σε καταπίνει ολόκληρο (από τη συνέχεια της περιγραφής κατάλαβα ότι πρόκειται για ανακόντα και τον αστικό μύθο ότι ξεβράστηκε ένα τέτοιο φίδι λίγα μίλια παραπάνω από το εν λόγω Ευβοϊκό χωριό, από καράβι που έφερνε ξυλεία από τη Νότια Αμερική). Αργότερα πληροφορήθηκα ότι κάποιοι το είχαν δει σε παραλιακή καφετέρια (δεν διευκρίνισαν αν έπινε φρέντο ή άλλο καφέ), αρκετοί φοβήθηκαν να κατέβουν στην παραλία (πράγμα που εξηγούσε εν μέρει τον κόσμο στα ουζερί και την άνεση να απλώσεις την πετσέτα σου) και τέλος πάντων ήταν ένα από τα κύρια θέματα των ημερών.

Ο κόσμος ήταν όμως μαζεμένος γενικά, όχι μόνο στο οικονομικό θέμα κι ότι δεν ξόδευε, αλλά και στο θέμα διάθεσης. Ακόμη και στα υπαίθρια μπαράκια που μαζεύονταν τα παιδιά μια μουνταμάρα την διέκρινες, ανεμελιά δεν διέκρινες στα μάτια και στο χαμόγελο τους. Όλα λίγο πολύ μηχανικά, γιατί πρέπει να βγούμε / οφείλουμε να διασκεδάσουμε πριν τον δύσκολο χειμώνα που μας περιμένει.

Κατά τ' άλλα καλά ήταν, στο ψάρεμα δεν βγάλαμε το φαγκρί που κυνηγούσαμε αλλά ένα μεγάλο αστερία, μερικά κοράλλια και κάτι μουγκριά (αφήστε που κόντεψα να πνίξω τον κολλητό μου σε μια γκαζιά που έριξα άθελά μου), τα μπάνια που έκανα δεν ήταν συγκλονιστικά (η θάλασσα συνήθως ανακατεμένη, ελαφρύ έως αρκετό αεράκι), αλλά πάντα η επαφή μαζί της είναι το κάτι άλλο για μένα, με ανανεώνει κι επιφανειακά κι εσωτερικά.

Η παραπάνω εικόνα είναι από την Αυγουστιάτικη πανσέληνο τραβηγμένη από τη βεράντα του κολλητού (και ναι, αυτό δίπλα της είναι κάκτος...)

Η επιστροφή στην εργασιακή ρουτίνα δεν με χαλάει και πολύ όσον αφορά σε συνήθειες, η μπιρίτσα που πίνω κατά την επιστροφή στη βεράντα με ξεκουράζει, ελπίζω να κοπάσει ο αέρας κι οι φωτιές, με θλίβει ιδιαίτερα η εικόνα του καπνού και τα αποκαΐδια στο νερό της Ταμάρ που αλλάζουμε κάθε τόσο.

Να είστε πάντα καλά και να επιστρέψετε (όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμη), ανανεωμένοι κι υγιείς.

Χρόνια πολλά, η επιστροφή...

Πήγα, γύρισα, καλά πέρασα (θα μπορούσα και καλύτερα, όπως και χειρότερα), έκανα μπάνια, βαρκάδα, φεγγαράδα, χάζεψα το μπλε ατελείωτες ώρες, πήρα κουράγιο και γύρισα. Σε μια Αθήνα μισοάδεια (ποτέ δεν αδειάζει τελικά), με ράθυμη διάθεση σε ένα γραφείο σχεδόν άδειο κι ένα σπίτι πολύ γεμάτο. Γεμάτο από ανθρώπους, ζώα και φυτά που αγαπώ. Κάποιος έχει γενέθλια σήμερα, περάστε να του ευχηθείτε, εγώ θα του αφιερώσω το παρακάτω και θα επανέλθω με άλλο υλικό σύντομα.

Σε έχω ήδη σκοτώσει δύο φορές, σε άλλες ζωές αν θυμάσαι, κατά πως λέει ο τσαρλατάνος οραματιστής. Μία όντας καλόγεροι το Μεσαίωνα και μία όντας πλύστρες κάπου στην Αφρική. Τώρα ή εσύ δεν έμαθες ή εγώ πρέπει να μάθω. Για όσους πιστεύουν στο Κάρμα είναι σαφώς μια καρμική σχέση. Με πολλά πάνω κάτω κι ακόμη περισσότερα πέρα δώθε. Με όμορφες στιγμές, ανέμελες, εξωτικά μέρη, εδώ, αλλού, επένδυσε ο ένας στον άλλο. Κι ακόμη το κάνει, παίρνοντας ρίσκα ο καθένας από τη μεριά του, αγνοώντας πρέπει, δεν πρέπει και ταμπού, μπαίνοντας στο μάτι πολλών. Πολλών που με άπειρους τρόπους προσπαθούν άλλοτε άθελα κι άλλοτε ηθελημένα είτε να χαλάσουν αυτό που βλέπουν είτε να εισχωρήσουν με πλάγιους τρόπους σε μια ευτυχία που δεν βιώνουν. Κατανοητή ζήλια, στο χέρι μας είναι πάντα να επιτρέψουμε ή όχι κάποιοι τρόποι, συμπεριφορές και λόγια να διαλύσουν αυτό που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε. Ανεξάρτητα από τις δικές μας ανασφάλειες, πρέπει πρώτα να πιστέψουμε τον εαυτό μας και μετά τον άλλο και να μην αφήσουμε τίποτα να μπει ανάμεσά μας. Η αλήθεια είναι ότι όσες φορές έχω προσπαθήσει να με φανταστώ χωρίς εσένα δεν το καταφέρνω, δεν είναι τώρα αυτό καρμικό; Έχουμε έρθει για να πάρουμε (και να δώσουμε, όσο εγωιστικό κι αν φαντάζει αυτό), μάθημα ζωής. Δεν είναι σωστό να φύγουμε την τελευταία ώρα, θα μείνουμε μετεξεταστέοι

Χρόνια σου πολλά

Υ.Γ.: Μη φοβάσαι, αυτή τη φορά δεν έχω σκοπό να σε σκοτώσω, αν θέλεις εκδίκηση κάνε το εσύ...
Το ότι δεν μπήκε τελεία στο τέλος του κειμένου δεν είναι ορθογραφικό λάθος...

Διακοπές και Χρόνια πολλά στο μωρό μου

Πέρασα για 1-2 ημέρες παρότι σε άδεια για να ευχηθώ στο παιδί, να δω το άλλο παιδί, να ανακτήσω δυνάμεις και να συνεχίσω για άλλο λίγο τις διακοπές μου. Πάντως είναι περίεργο αυτό το καλοκαίρι. Για τον περισσότερο κόσμο μια ένταση υπάρχει στην ατμόσφαιρα, δεν ξέρω αν φταίνε τα φεγγάρια, οι εκλείψεις, η γουρουνο-γρίπη, οι εκλογές που έρχονται και δεν έρχονται, πάντως μια ένταση την διακρίνεις. Και δεν πάει να λέει το έγκυρο δελτίο για τα ξέφρενα Μυκονιάτικα πάρτι, εγώ θα πάω για βαρκάδα και ψάρεμα στον Ευβοϊκό και θα επανέλθω με φωτογραφικό κι όχι μόνο υλικό.

Σας εύχομαι ένα πολύ όμορφο μήνα, με γλέντια, μπάνια, ξεκούραση, ηρεμία κι αγάπη, πολύ αγάπη (ξέρετε εσείς: κάντε τους να ανησυχήσουν).

Απονομές Μέρος Β'

Η αγαπητή ταξιδιάρα / κορινόσκυλο / ονομαστέ την αν μπορείτε, μου απένειμε άλλο βραβείο αυτή τη φορά. Πρόκειται για λαμπρότερο του προηγούμενου, τουτέστιν μια κορώνα... Τώρα υποτίθεται ότι θα πρέπει να αναφέρω πέντε (5) μουσικές, βιβλία, ταινίες που μου αρέσουν... Παιδιά δεν είναι ότι βαριέμαι, πάντα εξάλλου συμμετέχω σε αυτές τις σκυτάλες, απλά το συγκεκριμένο το έχω ήδη εξαντλήσει στο παρελθόν (εντελώς με αυτά τα θέματα), άλλωστε τα γράφω και στο προφίλ μου, οπότε θεωρώ ότι είναι υπερβολή να τα ξαναλέω.
Ας παίξουν λοιπόν, αν θέλουν, οι νεότεροι, όπως ο μικρός αλήτης, ο τρελό-ημερολογιάκιας, ο ηφαιστίωνας, η Τζίνα (πάψε, κρύβω χρόνια τώρα...), κι ο g.p. (άντε τουλάχιστον πήρατε μια κορώνα...).

Κατά τ' άλλα ας τα λέμε καλά. Ενόψει καύσωνος και θεού (ποιος με φώναξε;) θέλοντος, μπορεί να πάμε για κανένα μπανάκι αυτό το Σ/Κ (το πρώτο θα είναι...) στις μαγευτικές παραλίες της Κορινθίας ή της Ευβοίας. Επίσης αύριο το βράδυ προβλέπεται μαχητική συνάντηση με αδίστακτους συναδέλφους (από εδώ γύρω) όπου τα φτυάρια (και τα πηρούνια βεβαίως) θα έχουν την τιμητική τους. Αλλά μια ο καιρός μια η πολύ δουλειά νιώθω μια εξουθένωση να την πω; μια δεν-θέλω-να-κάνω-τίποτα-όμως να την πω; μια περίεργη κατάσταση βρε παιδί μου. Σίγουρα η μια ημέρα & μια βδομάδα μέχρι τις 15ήμερες (μισώ καθηγητές και δασκάλους σας το είπα;) διακοπές μου θα περάσουν από αργά έως βασανιστικά αργά, αλλά είναι ένας στόχος.
Σας φιλώ γλυκά (φορώντας πάντα την κορώνα στο κεφάλι) και σας εύχομαι να περνάτε όμορφες μέρες και νύχτες. Ελπίζω να επιστρέψω τουλάχιστον μαυρισμένος...

Απονομές...

Μου το απένειμε η αγαπητή φίλη wintersea, γιατί έτσι όπως λέει, έχει κι αυτή τις αδυναμίες της. Εγώ πάλι με τη σειρά μου οφείλω να το απονείμω σε αρκετούς... κάποιους που αρχικά διάβασα και μετά γνώρισα κι από κοντά, όπως τους αγαπητούς: νανάκο, billzouk, tanila, εξ ουρανού, τρελογιατρό, αρχιτέκτων, παιχνιδοφτιάχτη, so_far, satya, big dj, basnia,

άλλους που πρώτα γνώρισα, είτε από κοντά είτε από άλλους διαδυκτιακούς τόπους και εκ των υστέρων ανακάλυψα τα ιστολόγιά τους, όπως τους: george lenonce, g.p., mamma, jimmy rose, ημερολόγιο τρελού,

άλλους που θα ήθελα να έχω γνωρίσει κι από κοντά αλλά η επικοινωνία υπάρχει μόνο από εδώ (προς στιγμή), όπως τους: γιωρίκα (πριν και τώρα), sikia (το μοναστήρι περιμένει), mindstripper (για το μυαλό της κι όχι μόνο), tovene (που θα πάει θα τα πούμε κι από κοντά), kosta vraka (ο φίλος από το εξωτερικό), fevis η γλυκιά (και πριν και τώρα επίσης), snikola (ο καρντάσης), roadartist (η καλλιτεχνική κι ευαίσθητη), το korinoskilo (για τις αλήθειες και τον τρόπο που τις εκφράζει), την jojo (η ομορφιά σε όλα της τα επίπεδα), το xipaki (για τις στυλιστικές κι όχι μόνο επιλογές του), τον hfaistiwna (για την καλοσύνη και το πόσο καλοπροαίρετος είναι), την νανά (που μου έκανε την τιμή να με διαβάσει στην εκπομπή της), την φαβούλα (που είναι τόσο γλυκιά, με ή χωρίς κρεμύδι), τη τζίνα (που παρακολουθώ τις αλλαγές της επί ποδός), τον αντώνη (για την θεατρικά ανθρώπινη προσέγγιση όλων των θεμάτων), και τόσους άλλους, είτε βρίσκονται στο blogroll μου είτε δεν έχω προλάβει /αμελήσει να προσθέσω και διαβάζω όταν μπορώ.
Εννοείται τον Παύλο, που με το ζόρι κι από περιέργια έκανα μέλος αυτής της διαδικτυακής συντροφιάς κι έκτοτε δεν λέει να ξεκολλήσει...
Σας ευχαριστώ όλους για την παρέα, ανακάλυψα ένα νέο κόσμο εδώ μέσα και νιώθω μέλος μιας όμορφης παγκόσμιας κοινωνίας, με όλα τα καλά και λιγότερο καλά που αυτό συνεπάγεται.

Υ.Γ.: Ως γνωστόν δεν έπαιξα ακριβώς με τους κανόνες (που κάτι έλεγε για 15 συνιστολόγους, αλλά έτσι είμαι, ξεχασιάρης κι αντισυμβατικός - θέλω να πιστεύω...)

Άσε με να αναπνεύσω...

Τι έχει πιάσει όλο τον κόσμο καλοκαιριάτικα; Λες κι όλες οι αλλαγές (προς το χειρότερο) πρέπει να γίνουν τώρα, είτε σε επίπεδο κυβερνητικών και άλλων αποφάσεων (βλέπε απαγόρευση -περίπου- του τσιγάρου, νέοι φόροι, κλπ), είτε στο διεθνές σύστημα αστέρων (star system -ellinisti) που πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο, είτε σε επίπεδο ρατσισμού και νεοσυντηριτισμού (μη μου πείτε ότι δεν έχετε πάρει χαμπάρι κάτι γύρω σας), είτε στο φιλικό επίπεδο (να περιμένει ο "φίλος" πως και πότε θα σου την πει και με ποια ευκαιρία θα μπορέσει να βγάλει τα όποια ανομολόγητα τον προβληματίζουν σχετικά με σένα) - δεν θα θίξω καν το θέμα των σχέσεων, αυτές ήταν πάντα περίπλοκες, δεν είναι σημάδι των καιρών.
Άντε να πούμε ότι για όλα πλέον φταίει η κρίση (η οικονομικιά ντε) κι όχι το κούφιο μας το κεφάλι. Κάποιοι χαίρονται όταν πλήττονται συγκεκριμένες ομάδες (για τους δημοσιογράφους αυτό για όποιον δεν κατάλαβε), άλλοι βρίσκουν ευκαιρία να πουν: εγώ δεν τα' λεγα; με τόσες επεμβάσεις δεν έχει πολύ ζωή μπροστά του, άλλοι πάλι βρίσκουν την αφορμή για να τους βγει ο τόοοοοοσο μεγάλος εγωισμός τους και να εξορίσουν στο πυρ το εξώτερον (ή σε μια γυάλα, ή σε συρματοπλεγμένα παραπήγματα αναλόγως) όσους δεν ταιριάζουν στα θέλω και τα πιστεύω τους. Ας μην είμαστε τόσο παρτάκηδες ρε παιδιά, υπάρχει χώρος για όλους, υπάρχει λογική που μας επιτρέπει να κρατάμε αυτά που θέλουμε και να αδιαφορούμε (αφήνοντας χώρο και ύπαρξη όμως) για αυτά που δεν μας ταιριάζουν, τα πάντα κι οι πάντες έχουν το λόγο ύπαρξής τους.
Φυσικά μπορούμε να διαφωνούμε, να αγωνιζόμαστε, να προσπαθούμε να κερδίσουμε αυτό που εμάς μας φαίνεται σωστό, αλλά υπάρχει το απόλυτο σωστό; υπάρχει η ιδανική κοινωνία; είμαστε σίγουροι ότι αυτό που πιστεύουμε θα πρέπει να είναι και το πιστεύω όλων;
Ας αφήσουμε χώρο να αναπνεύσει κι ο διπλανός μας, αυτός ο κόσμος δεν φτιάχτηκε μόνο για μένα, μόνο για σένα, διαφώνησε μαζί μου αλλά άφησέ με να αναπνεύσω, άφησέ με να χαρώ.

Υ.Γ.: Όλα αυτά τα λέω πάντα αισιοδοξώντας και πιστεύοντας ότι δεν μπορεί, κάποια στιγμή μια κοινή συνείδηση θα δημιουργηθεί εκτοπίζοντας τον υπέρμετρο εγωισμό μας. Πολλά φιλιά και καλά μπάνια...

Ήλιε στάσου...

για να παραφράσουμε το τραγούδι. Θερινό ηλιοστάσιο λοιπόν σήμερα, η μεγαλύτερη ημέρα κι η μικρότερη νύχτα για το βόρειο ημισφαίριο και το αντίθετο για το νότιο. Αρχή του θέρους, του καλοκαιριού. Από την αρχαιότητα Κινέζοι, Κέλτες, Γαλάτες, Ρωμαίοι, Σλάβοι και άλλοι λαοί έκαναν πολυήμερες τελετές γύρω από αυτή την ημέρα, σε κάποιους δε - αν όχι στους περισσότερους - είχε ερωτικό χαρακτήρα, το πήδημα πάνω από τις φωτιές σαν ερωτικό κάλεσμα έχει μείνει μέχρι τις μέρες μας με το πρόσχημα του χριστιανικού Άη Γιάννη.

Ότι και να σημαίνει πάντως για τον καθένα ξεχωριστά, σύμφωνα με τους ειδικούς:

Θερινό Ηλιοστάσιο ή Θερινή Τροπή λέγεται το σημείο που βρίσκεται ο Ήλιος στις 22 Ιουνίου κάθε χρόνου, όπου έχει τη μεγαλύτερη απόκλισή του: 23 27'. Μιλάμε για απόκλιση λοιπόν, και μάλιστα την μεγαλύτερη.
Εμένα πάλι παρότι σαν ημέρα από παιδί είχε όντως σημαδευτεί με την αρχή του καλοκαιριού, ξέρετε: όχι διάβασμα, μπάνια, ανεμελιά, παρέες που συναντιόμασταν μόνο τότε, είχε κι ένα άσχημο σημείο, αυτό ότι από την επόμενη ημέρα η νύχτα θα άρχιζε να κερδίζει έδαφος σταδιακά. Όχι ότι με χαλάει η νύχτα, αλλά πάντα ήθελα να είναι μεγαλύτερη η μέρα. Να βλέπω με το φυσικό φως, να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Αυτό που μου έδινε πάντα τη χαριστική βολή ήταν η Φθινοπωρινή ισημερία (23 Σεπτέμβρη) που ήξερα ότι από κει και πέρα η νύχτα θα ήταν μεγαλύτερη, όλο και μεγαλύτερη. Σιχαίνομαι το τεχνητό φως, για αυτό και συνήθως είμαι σε ημίφως το βράδυ. Σαν οι κόρες των ματιών μου να μην μπορούν να δεχτούν αυτή την επίθεση του κατασκευασμένου. Φανταστείτε με να ζούσα σε χώρες προς το Βόρειο Πόλο, με εξάμηνο σκοτάδι κι άλλο τόσο ημίφως, αυτοκτονία ή μετανάστευση οι μόνες λύσεις. Για το διάστημα μέχρι και την Εαρινή ισημερία (21 Μάρτη), ουσιαστικά υπολειτουργώ. Από εκεί και πέρα συνήθως παίρνω τα πάνω μου.
Για να επανέλθω όμως στην ημέρα όπως της αρμόζει, είναι ευκαιρία να βγείτε, να ερωτευτείτε, να πηδήξετε φωτιές κι άλλα εμπόδια, με μαγικά φίλτρα και τελετές, χωρίς αυτά, με μόνο καλή διάθεση, με την ελπίδα να γεννιέται και να κυριαρχεί, ότι αυτή η μεγαλύτερη μέρα θα φέρει το επιθυμητό φως στις ζωές μας, θα σταματήσει τις μιζέριες, την κακομοιριά, την αδικία, το φθόνο, την ανισότητα κι ότι άλλο δεινό μπορεί κανείς να φανταστεί.
Καλή επίσημη αρχή καλοκαιριού παιδιά, τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα από ότι φαίνονται, ζήστε τη στιγμή.

Φιλοξενούμαι σήμερα

Σήμερα είμαι προσκεκλημένος .... με διάθεση καλοκαιρινών διακοπών

ΑΠΟΧΗ

Τώρα θα μου πεις αποχή ή απόχη; Δεν βαριέστε, πάντως μόνο με το εκλογικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να ασχοληθώ. Όχι ότι δεν ψήφισα, μόνο μια φορά στη ζωή μου δεν το έχω κάνει κι εκεί δεν υπήρχε λόγος, επαναληπτικός γύρος δημοτικών ήταν και δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον... Ούτως ή άλλως στις ελληνικές εκλογές παραδοσιακά όλοι πανηγυρίζουν για κάτι κι όλοι τελικά είναι κερδισμένοι, οπότε γιατί να χαλάσουμε αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα;
Εγώ μιλάω για την γενικότερη αποχή από πράγματα: από τη διασκέδαση, την ξεκούραση, τον καλό ύπνο, τη θάλασσα, την ψυχοσωματική ηρεμία τελικά. Εδώ είναι που χρειάζεται η απόχη για να αρχίσω να συλλέγω πράγματα. Μια φανταστική τεράστια απόχη στην οποία θα συναθροίζονται από βότσαλα και κοχύλια, μέχρι άμμο και θάλασσα, ήλιο (όχι ο καταστροφικός, ο άλλος ο ευεργετικός) κι απλά καθημερινά πράγματα που δίνουν άλλη σημασία στη ζωή.
Όσο θαυμάσια είναι η αποχή από πράγματα που σε ενοχλούν άλλο τόσο άσχημη είναι όταν συμβαίνει σε αυτά που σε αναπτερώνουν. Θεωρώ βέβαια ότι είναι απλά μια φάση κι ότι τα καλύτερα έρχονται, αλλά μέχρι τότε τι να κάνω; να πω ότι δε μου λείπουν; Η αποχή των πλανητών είναι βέβαια ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο, σύμφωνα με αυτή πρόκειται: για την γωνία που σχηματίζεται με κορυφή τη Γη και με πλευρές τις κατευθύνσεις Γη - Ηλίου και Γη - Πλανήτη. Τι σχέση έχει τώρα αυτό με την δική μας αποχή; φυσικά καμία αλλά να μη δώσουμε και μια επιστημονική εξήγηση του πράγματος;
Σας αφήνω προς το παρόν για να απολαύσω μια παγωμένη μπιρίτσα στο μπαλκόνι σκεπτόμενος αυτά που θέλω να κάνω τούτο το καλοκαίρι (κι είναι πολλά) και να ποτίσω τα φυτά μου (κάνει πάρα πολύ ζέστη ή εμένα μου φαίνεται;).

Καλά μαυρίσματα γενικώς, αλλά με προσοχή ειδικώς, σας φιλώ

Παρατηρώντας

Ανέκαθεν μου άρεσε να παρατηρώ τους άλλους και να προσπαθώ να τους ψυχογραφώ μέσω μικρών καθημερινών πραγμάτων. Κάποιες φορές γίνομαι σαρκαστικός με συγκεκριμένες συνήθειές τους τις οποίες αναπαράγω ή τονίζω προκαλώντας τους άλλοτε τη θυμηδία κι άλλοτε τη δυσφορία. Συνήθως όμως δεν λέω ή δεν κάνω τίποτα κι απλά παρατηρώ. Από τον τρόπο που κάθονται, τον τονισμό ή την επανάληψη κάποιων λέξεων, τις χειρονομίες, τις συνήθειες και τον τρόπο που τρώνε, πίνουν, γελούν, κλαίνε, εκφράζονται.

Ποτέ δεν παρατηρούσα την επιφάνεια: τον τρόπο που ντύνονται, κουρεύονται, χτενίζονται, την εικόνα γενικότερα, κι όποτε γινόταν αυτό ήταν για εκείνη την στιγμή, αν με ρωτούσες μετά από λίγο ούτε που θυμόμουν. Για αυτό δε δίνω ιδιαίτερη σημασία και για την δική μου εικόνα (όποτε το κάνω ακούγονται επιφωνήματα θαυμασμού - ξέρω, μεγάλο ψώνιο).
Χθες βράδυ λοιπόν παραβρέθηκα σε γάμο συναδέλφου, ξέρετε αυτούς τους ανοιχτούς - μεγάλους, με πολλούς καλεσμένους και με γλέντι σε αίθουσα δεξιώσεων... Τι να πρωτοκοιτάξω: τα ντυσίματα των κυριών που ποίκιλαν από Χολυγουντιανές υπερπαραγωγές έως ακραίο κιτς με ανάλογα χτενίσματα (καλά, σίγουρα υπήρχαν και κάποιες κομψές εξαιρέσεις), τους συνοδούς που αισθάνονταν άβολα στα λιτά τους κουστούμια ή τους νεαρότερους σαφώς πιο άνετους με το χαλαρότερο στυλ τους. Η αίθουσα θύμιζε αυτές της υπερατλαντικής ομογένειας, λιτή, κιτρινοπορτοκαλί, με αρχαιοελληνικές παραστάσεις σε υπερμεγέθη τοιχογραφίες. Το φαγητό ήταν καλό, το σέρβις επίσης, το κλιματιστικό που χάλασε κάπου στη μέση όμως έφερε ανατροπές. Πλην του τιμώμενου ζεύγους οι περισσότεροι μετά από έναν το πολύ δύο χορούς κατέβαιναν κάθιδροι. Αλλά η ουσία ήταν ακριβώς αυτή: στις χαρές του ο Έλληνας έστω και για λίγο ξεχνά τα πάντα, η μουσική και το τραγούδι είναι απλά η ευκαιρία για να εκφραστεί, να ξεδώσει, να ξεχωρίσει.
Δεν έχει σημασία αν είναι μέσα στον ρυθμό, αν χάνει τα βήματα, η έκφραση του προσώπου κι η κίνηση του σώματος παίζει ρόλο εδώ. Άλλοτε απόλυτα αφοσιωμένος, σα να μην υπάρχει κανείς γύρω του και χορεύει για πάρτη του, άλλοτε αγκαλιασμένος με τους διπλανούς του κι άλλοτε αντικριστά με το ταίρι του (εδώ πρέπει να πω ότι είδα έναν από τους ωραιότερους μπάλους - κάτι σαν Χιώτικος καρσιλαμάς τελικά - από τον γαμπρό και τον κολλητό του φίλο), εκδήλωναν τη χαρά της ζωής, την ελπίδα για το σήμερα κι ίσως το αύριο, πάντως ζώντας τη στιγμή όπως της αξίζει: μοναδικά. Αφαιρώντας τα σύχρονα στοιχεία μπορούσες να φανταστείς μια αντίστοιχη αρχαιοελληνική σύναξη κι έτσι να δικαιολογήσεις και τις τοιχογραφίες...

Εύχομαι σε όλους ένα πολύ καλό και ξεκούραστο καλοκαίρι, είναι ευκαιρία για όλους να χαλαρώσουμε και να βλέπουμε ακόμη και στα αρνητικότερα πράγματα μια θετική πλευρά, καιρός να φύγει το μαύρο και το γκρι, βάλτε χρώμα παντού.

4 κι άλλα 4

Το 4 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός, τώρα που επαναλαμβάνεται (ή διπλασιάζεται αν θέλετε) μου κάνει ακόμη καλύτερα (τι σόι δίδυμος θα ήμουν άλλωστε). Χθες βράδυ που λέτε μετά από μια εξουθενωτική εργασιακά εβδομάδα (ελπίζω να είναι κι η τελευταία τόσο δύσκολη) και μετά από κάτι μπύρες, τηγανόψωμα, μπιρίμπα μετά της κουμπάρας (που έχασε χθες γιατί όπως εκμυστηρεύτηκε το μυαλό της ή ένα μέρος του τέλος πάντων βρισκόταν ακόμη στην Ισπανία), κι ενώ καθόμασταν στην πυργοβεράντα δροσιζόμενοι σκάει και μια τούρτα παγωτό με ένα μεγάλο 4 πάνω της (τι διακριτικά παιδιά, σας το χρωστάω αυτό...). Το έσβησα, την φάγαμε (καλά όχι κι όλη) κι άρχισα να αισθάνομαι ότι το διπλό 4 είναι πλέον γεγονός.

Το πρωινό ξύπνημα ήταν αναμενόμενο, 8 η ώρα εργασιακό τηλέφωνο. Με τα τρία τηλέφωνα (2 κινητά - 1 σταθερό) να χτυπούν εναλλάξ ή ταυτόχρονα περνάει μέχρι στιγμής η μέρα μου, απαντώντας είτε σε ευχές είτε σε συνεργάτες, με ενδιάμεσα διαλείμματα οικιακών εργασιών (κι αυτές πρέπει να γίνουν) και χωρίς κανένα πλάνο για τούτη την ιδιαίτερη ημέρα. Όπως είπε κι η άλλη μου κουμπάρα με τις ευχές που μου έδωσε: κανονικά σε αυτές τις ηλικίες θα πρέπει να τα γιορτάζουμε ξεχωριστά τα γενέθλια γιατί άλλος ένας χρόνος είναι άλλη μια επιτυχία (τώρα καλά ακούγεται αυτό; χμ). Πάντως η διάθεσή μου φτιάχνει, ο καιρός είναι οριστικά καλοκαιρινός και γενικά πιστεύω (μα που τη βρίσκω αυτή την αισιοδοξία πείτε μου κι εμένα) ότι όλα θα πάνε καλύτερα.
Σας φιλώ γλυκά κι ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις ευχές σας

Ευρω - προβολή

Ημέρα Eurovision βοήθειά μας, και τα στοιχήματα, προβλέψεις, παρασκήνια, κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν σε όλα τα επίπεδα και ΜΜΕ άνευ εξαιρέσεως. Θα νικήσει ο Σάκης, το βιολί, ο σερ, η ξινή, η ξέκολη, ποιός; Όπως και να έχει έδωσε μια αφορμή για να ασχοληθούμε (ειδικά εμείς εδώ) με κάτι άλλο εκτός σκανδάλων, κρίσης κι εκλογολογίας. Αν κι αυτό το τελευταίο θα είναι η επόμενη ασχολία μας για τις επόμενες εβδομάδες μέχρι τις ευρωεκλογές. Πολύ Ευρώπη βρε παιδί μου ένα πράγμα αυτό τον καιρό.Εγώ πάλι στον πρώτο ημιτελικό τηγάνιζα ψαράκια κι ήπια τον Βόσπορο (την ευρωπαϊκή του πλευρά πάντα) μετά του φίλου από το χωριό, στον δεύτερο παίζαμε μπιρίμπα και δεν έβλεπα την ώρα να πάω για ύπνο, και τον τελικό θα τον δούμε σε φίλη (σαφώς πιο ξεκούραστα για μένα). Ξεκούραση είναι κι η λέξη που μου λείπει περισσότερο απ' όλες αυτό τον καιρό, μαζί με τη θάλασσα είναι τα μόνα πράγματα που θέλω πολύ (η νίκη του Sakis δεν μου είναι και τόσο απαραίτητη).
Ώρα να περιηγηθώ λίγο και στα δικά σας, γιατί με τόση δουλειά σας έχασα τελευταία (και μου λείψατε βεβαίως), άντε και με τη νίκη αδέλφια (γενικώς κι ειδικότερα εκεί που το επιθυμεί ο καθένας σας), να περάσετε πολλές όμορφες Ανοιξιάτικες βραδιές και μη στεναχωριέστε για τίποτα.

Μαγιάτικα

Αυτή η πρωτομαγιά ήταν κάπως διαφορετική. Εντός των τειχών αλλά σε πολύ όμορφο κήπο φιλικού ζευγαριού μετά καλής παρέας. Η συνεισφορά μας στο τσιμπουσάκι ήταν ένα παστίτσιο που ετοιμάστηκε το ίδιο πρωί και βέβαια η Ταμάρ. Που σαν ειδήμων βαθμολογούσε τα μαγειρεμένα (και όχι μόνο).

Βέβαια το νου της τον είχε στην επιθεώρηση του χώρου, στο κυνήγι γατών, στην επικοινωνία με άλλα σκυλιά της γειτονιάς, αλλά κάθε τόσο έκανε επίσκεψη και στο τραπέζι μήπως και έπαιρνε κάτι (που τα πάντα δοκίμασε απ' ότι καταλαβαίνετε).
Πάντως της βγήκε το ένστικτο και προς μεγάλη έκπληξη έθαβε πολλές μπουκιές σε διάφορα μέρη του κήπου - προφανώς για την περίοδο των ισχνών αγελάδων /κάποιος της έχει μιλήσει για την οικονομική κρίση, δεν εξηγείται - γιατί η Ταμάρ και να μην χλαπακιάζει άνευ μασήματος ότι της δίδεται στο στόμα είναι γενικά ανήκουστο.

εδώ για του λόγου το αληθές θάβει μπανάνα

Αφού φάγαμε για τα καλά στρώσαμε και το μπιριμποτράπεζο για να χωνέψουμε (το στεφάνι κι τα λουλούδια είχαν έρθει έτοιμα, οπότε δεν χρειάστηκε να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία).
Το ότι ηττήθηκα ποσώς με ενδιέφερε, σημασία είχε ο χαβαλές και το τι ακούγεται γύρω από το στρογγυλό τραπέζι. Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει κι ο οικοδεσπότης φτιάχνοντας ατμόσφαιρα φρόντισε να ανάψει ρεσό που διασκόρπισε σε διάφορα σημεία του κήπου μετατρέποντας την εικόνα σε ειδυλλιακή.

ρεσό στις κουφάλες μιας ελιάς

Καμιά δεκαριά ώρες μετά αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Με μια Ταμάρ εξουθενωμένη (2 μέρες τώρα από καναπέ σε κρεβάτι σέρνεται) και μας να μην έχουμε καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Όσο όμορφα μπήκε τούτος ο μήνας εύχομαι και να κυλήσει για όλους σας.
Ακούστε, πιστέψτε και κρατήστε ότι νομίζετε κι ότι σας αρέσει. Στείλτε στο πυρ το εξώτερο ότι σας ενοχλεί κι ότι σας μαυρίζει τη διάθεση. Τη ζωή που είτε τη βλέπουμε μικρή είτε μεγάλη πρέπει να την περνάμε όσο μπορούμε καλύτερα.

υ.γ.: Άρχισα ήδη να διώχνω τον χειμώνα μαζεύοντας χαλιά, την άλλη βδομάδα τα ρούχα, καλό σας μήνα

Μετα-Πασχαλινά

Πέρασε κι αυτό το Πάσχα... Σε γνωστούς και μη εξαιρετέους ρυθμούς (νηστεία, φαΐ, ποτό, βόλτες στη θάλασσα, αγαπημένα κι όχι τόσο αγαπημένα πρόσωπα), αλλά χωρίς το ζητούμενο: ξεκούραση (κυρίως μυαλού). Το μόνο που κρατάω είναι η περιφορά του επιταφίου, χιλιάδες κόσμου με όλες τις δυνατές συμπεριφορές και ντυσίματα, μεγάλη βόλτα στα παράλια στενά του χωριού, μυρωδιές από πορτοκαλιές και γλυσίνιες μαζί με το λιβάνι που έκαιγε σε κάποιες αυλές.
Σίγουρα έχω περάσει καλύτερες τέτοιες ημέρες στο χωριό, με καλύτερη παρέα, καλύτερη διάθεση, περισσότερο κέφι για να τις ζήσω όπως μου αρέσουν. Απ' όσο θυμάμαι μόνο τρεις φορές δεν έχω κάνει Πάσχα σε κάποιο χωριό (από τότε που θυμάμαι βέβαια). Την μία και μοναδική την πέρασα στην Αθήνα (αναγκαστικά - πολύ άσχημες μνήμες), την άλλη με φίλους στο Λονδίνο και την τρίτη και καλύτερη στην Αίγυπτο. Σε αυτό το τελευταίο δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τις εικόνες, τις μυρωδιές (ευχάριστες και μη), την ψυχική Ανάσταση, την ίδια την λειτουργία (από τις λίγες φορές που βρέθηκα μέσα στο Ναό και για αρκετή ώρα παρακολουθώντας την αναστάσιμη λειτουργία) και μετά τις γεύσεις, τους χορούς, τις βόλτες με φελούκα (όχι όμως και με καμήλα - νιώθω μια ανασφάλεια πάνω τους), επισκέψεις σε αρχαία και νέα, όλα παλιά κι όλα καινούργια... Πόσο μάλλον όταν είσαι σε αρχή σχέσης και νιώθεις την αγάπη παντού γύρω σου, στα μπαχαρικά και τα ιερογλυφικά, στους ναργιλέδες και τα καφενεία, στα παζάρια και τους ναούς.
Είμαι σίγουρος ότι θα επαναληφθεί ένα τέτοιο Πάσχα σύντομα, ίσως εκεί ίσως αλλού, δεν είναι το σημαντικότερο το μέρος που πηγαίνεις αλλά γίνεται τελικά γιατί από τη μνήμη ανασύρονται ευκολότερα οι εικόνες παρά τα συναισθήματα.
Μόνο αγάπη και να είμαστε καλά θα ευχηθώ, τα υπόλοιπα έρχονται...

Απριλιάτικα ψέματα & αλήθειες

Περίεργα πέρασαν αυτές οι μέρες. Με πολύ (και άνευ ουσίας) τρέξιμο, πολλά νεύρα (κάτι μου είπαν για τρίγωνα / τετράγωνα κι άλλα γεωμετρικά σχήματα μεταξύ Κρόνου, Άρη, κι άλλων πλανητών, αλλά δεν πολυκατάλαβα), κι εμένα τελευταία ειδικά να με παίρνει ο ύπνος με απίστευτη ευκολία ή στην καλύτερη να χαζεύω στο υπερπέραν με άδειο το μυαλό (αυτό το τελευταίο δεν είναι και άσχημο). Επίσης όλο κάτι ήθελα να γράψω εδώ, αλλά το ανέβαλα συνεχώς μιας και δεν μου έβγαινε (και καλά έκανες θα μου πεις). Τέλος όλο κι έμπαινα να σας διαβάσω, αλλά έμενα στην προσπάθεια ή στην καλύτερη διάβαζα την πρώτη παράγραφο. Σημάδια κούρασης; περχάψ (σύντμηση του περί χαψίματος). Πέρα από πλάκα βαριέμαι απίστευτα, δεν έχω όρεξη για τίποτα (σχεδόν), και αναλώνομαι σε ωραίες βραδιές μπιρίμπας και άκεφου τηλεζάπιγκ. Είναι κι αυτός ο ντεμί καιρός (ούτε μέσα ούτε έξω) που συμβαδίζει με την ντεμί διάθεση, ακόμη κι η Ταμάρ δεν έχει κέφι για βόλτες τελευταία (λέμε τώρα για να δικαιολογηθούμε που βαριόμαστε τα "αφεντικά", τρομάρα μας). Πάντως σε μια από τις τελευταίες μπιριμποβραδιές μου "έκοψε" από κάτω το χαρτί που μου έλειπε για χιλιάρα και δε μου το έδινε πίσω αν δεν της έδινα πρώτα ένα τσιπς (με αλάτι και ξύδι μάλιστα!!!). Παρακάτω οι αποδείξεις...

Κατά τ' άλλα καλά πάντως. Με τη ζωή να παίζει τα παιχνιδάκια της (σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς, σκάνδαλα, ΜΜΕ, κι άλλα δεινά), τον κόσμο άλλοτε να εκτιμά σωστά κι άλλοτε να πέφτει στην γνωστή λούμπα που του πλασάρουν, μια μικρή προσπάθεια να μπούμε σε πνεύμα κατάνυξης και θρησκευτικής ευλάβειας μετά νηστείας λόγω ημερών (για να χλαπακιάσουμε τα δέοντα την επόμενη Κυριακή) κι άλλες χαμένες ευκαιρίες και καθημερινούς παραδείσους που περνούν και μας προσπερνούν χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.
Αν με παίρνει από κάτω; όοοοχι, δεν κάνω τέτοια χατήρια, η Άνοιξη είναι η εποχή μου, θα αρχίσω να βγαίνω, λιπαίνω / ποτίζω / μεταφυτεύω, βάφω και να κάνω ότι συνηθίζω τέτοια εποχή για να αλλάζω διάθεση. Με λίγα λόγια θα αρχίζω να αλλάζω χρώματα, σχήματα, οπτική, ώστε να σπρώξω και τις υπόλοιπες αισθήσεις σε αναγέννηση.
Να περνάτε καλά και θα τα πούμε

Υ.Γ.: μια πολύ καλή Ανάσταση κι ένα ακόμη καλύτερο Πάσχα να έχετε (μη φάτε πολύ, να σας δω όλους στυλάκια πίσω)

Κρίση...

όχι η γνωστή οικονομική των ημερών, ούτε η άλλη του άσματος "κρίση, με πιάνει κρίση", το πως κρίνουμε τους άλλους είναι το θέμα μου. Είναι κάτι που ακόμη το δουλεύω κι ίσως δεν έχω καταλήξει εντελώς, πάντως βγήκε στην επιφάνεια κι άρχισα να το επεξεργάζομαι σαν θέμα από προχθεσινή συζήτηση περί παντός επιστητού μετά καλής παρέας όπου η κριτική σε συγκεκριμένα πρόσωπα (είτε ήταν πολιτικοί, είτε γενικότερα φίλοι, γνωστοί, άνθρωποι της διασημότητας ή όχι) έδινε κι έπαιρνε. Παρατήρησα λοιπόν (και διαφώνησα σε αρκετά σημεία) με τους ανθρώπους που στην κριτική τους απέναντι στον άλλο βγάζουν δικά τους θέματα και προβλήματα και σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουν στη θέση του. Βλέπουν μόνο από τη δική τους μεριά το φαίνεσθαι, κρίνουν πράξεις σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, αφήνουν εκτός την διαφορετικότητα στη σκέψη και την έκφραση, τις περισσότερες φορές επιφανειακά ή εντελώς αντίθετα: δηλαδή με τόσο βάθος που φτάνει να κουράζει σαν ανάλυση.

Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα: είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με τον άλλο, δεν είναι ανάγκη να ακολουθεί ο οποιοσδήποτε τα πιστεύω σου για να γίνει αποδεκτός από σένα, ειδικά αυτοί που εκτίθενται. Θα μου πεις (κι έχεις δίκιο) ότι ειδικά αυτοί που εκτίθενται σε δημόσια κριτική περιμένουν αντιρρήσεις ίσως κι αφορισμούς για το τι λένε ή τι κάνουν, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ από τους σκεπτόμενους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου να απορρίπτουν κάτι που δεν κατανοούν είτε λόγω διαφοράς ηλικίας, είτε λόγω διαφοράς απόψεων. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να καθαρίσει για λίγο από τις σκέψεις και τα προβλήματά του και να δει με άλλο μάτι το συνάνθρωπό του, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προσεγγίσει την αλήθεια του άλλου γιατί πιστεύει στο δικό του δόγμα, την προσωπική του αλήθεια (που άλλη δεν υπάρχει;). Θα μου πεις τώρα: εσύ δεν κρίνεις (κατακρίνεις πολλές φορές); Σαφώς και το κάνω και σίγουρα είναι δύσκολο να βρίσκω παντού δικαιολογίες (ακόμη δυσκολότερο να μπαίνω στη θέση και το μυαλό του άλλου). Πάντως προσπαθώ να μην είμαι απόλυτος στην κρίση μου και να αφήνω παραθυράκια ανοιχτά, για να ξαναπεράσω, να δω μήπως δεν είχα δίκιο, μήπως ήμουν αυστηρός, μήπως δεν είχα καθαρό μυαλό. Ενώ αν βάλω αυτή την (απόλυτα μισητή για μένα) ταμπέλα στον οποιονδήποτε και τον χαρακτηρίσω κάπως, δεν υπάρχει περίπτωση να του κάνω επίσκεψη στο μέλλον.
Με όλα τα παραπάνω δεν ασπάζομαι ούτε αναπαράγω το (παρα)χριστιανικό μην κρίνεις ίνα μην κριθείς, απλά προτείνω ότι όταν το κάνουμε να βάζουμε το (προ)χριστιανικό νεράκι στο κρασί μας και να εξετάζουμε διάφορες παραμέτρους όταν το κάνουμε.

Αυτό τον καιρό συνέπεσε να βλέπω πολύ αγαπημένους φίλους από διάφορα μέρη της Ελλάδας που είτε είναι ήδη είτε πρόκειται να έρθουν εδώ, και δεν σκοπεύω βέβαια να αναλωθώ σε κανενός είδους κριτική, μόνο να διασκεδάσω και να το ρίξω λίγο έξω (ή και μέσα καλά είναι με καλή παρέα). Σας φιλώ κι ελπίζω η Σαββατιάτικη αλλαγή ώρας να αλλάξει και τις διαθέσεις μας (λατρεύω να αργεί να νυχτώσει...)

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στο Έθνος μας βεβαίως

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

σήμερα μας έκαναν άλλη μια αλλαγή θέσεων στην εργασία. Την έκτη αν θυμάμαι καλά σε δύο περίπου χρόνια. Όχι δεν παραπονιέμαι, είναι για να μη βαριόμαστε και να αλλάζουμε παραστάσεις. Επίσης η επικοινωνία με συνεργάτες έχει περάσει σε Αλμοντοβαρικά επίπεδα, εκεί που συζητάς για οικονομικά θέματα μπορεί να ξεφυτρώσει το θέμα της έλλειψης κατανόησης από φίλους, γνωστούς, την οικογένεια, τον /την γκόμενα κ.ά χαριτωμένα. Θέλει πολύ κόπο τελικά να βγάλεις το παντεσπάνι στις μέρες μας. Το πιο τραγελαφικό γεγονός πάντως κι ένα από τα καλύτερα που έχω δει τελευταία είχε να κάνει με επαγγελματικό e-mail από γραμματέα συνεργάτη που ξεκινούσε με το: hello είμαι ο τάδε... και κατέληγε: σας παρακαλώ μη με δώσετε στο αφεντικό για την πατάτα που έκανα γιατί σαν νέος θα φάω σουτ (αυτολεξεί σας λέω, ακόμη δεν το πιστεύω...). Τι να πεις, το χιούμορ καμιά φορά αποδίδει (όχι πάντως στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Κατά τ' άλλα καλά να λέμε, αν και περίμενα ότι με την εαρινή ισημερία κάπως θα έστρωνε ο καιρός. Έτσι για να φτιάξει λίγο η διάθεση των παιδιών που βλέπω κάθε πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά. Φατσούλες νυσταγμένες, βαριεστημένες, αδιάφορες, άλλο ένα ίδιο πρωινό, μουντό, θολό, δε θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, Ταμάρ κατέβα - σαν σίγμα τελικό ξυπνάω κάθε πρωί, προσπαθώ να αλλάζω διαδρομή κάθε μέρα, να αλλάζω διάθεση πριν μπω στο γραφείο, να έχω την πραγματική μου διάθεση όταν μπαίνω σπίτι (ανάποδα το κάνω; μάλλον). Κι όμως κάπως ανέγγιχτος δείχνω τελευταία, και τα καλά και τα άσχημα τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο περίπου τρόπο: ε και; Πιθανόν να είναι η διάθεση μετά από τη χειμερία νάρκη που ομολογουμένως είχε μεγάλη διάρκεια, θέλω ανάλαφρα ρούχα, χαμόγελα, μουσικές, φαγητά, θεάματα - τα φασόλια κι ο Αγγελόπουλος μου έπεσαν βαριά χθες βράδυ...

Γεμίστε μπαταρίες παίδες, με τον ήλιο, τον αέρα κι ότι άλλο φυσικό σαν ενέργεια μπορείτε να φανταστείτε, οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή των πραγμάτων είναι το μέλλον, είτε το θέλουν είτε όχι...

Διαδικτυακές αρλούμπες...

Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται. Ιστολόγια ανοίγουν, κλείνουν, αλλάζουν τόπο, βαριούνται. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή, όπως στη ζωή. Όπως κάθε καινούργιο πράγμα όταν πρωτοασχολείσαι με το ιστολογείν, πορώνεσαι, εθίζεσαι. Με τον καιρό βάζεις νέες προτεραιότητες, δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις να γράψεις, να μοιραστείς, να εκφραστείς, να εκτεθείς. Εγώ επιμένω πάντως κι όταν έχω ελεύθερο χρόνο εδώ μέσα τον περνώ. Όχι με την ίδια δυναμική στο να γράψω κάτι όσο να διαβάσω. Κι όταν λέω διαβάσω όχι να ενημερωθώ. Βαριέμαι τα ενημερωτικά /ειδησεογραφικά /παπαρολογικά blogs. Με ενδιαφέρουν οι γνώμες, οι αισθήσεις, οι εικόνες, αυτό που έχει ο καθένας μας μέσα του, με όποιον τρόπο κι αν το εκφράζει. Η πρώτη είδηση, η έκθεση και το κουτσομπολιό αρκούν και περισσεύουν από τα υπόλοιπα ΜΜΕ, δεν χρειάζεται άλλο ένα δεκανίκι αυτή η ιστορία, έχουμε σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούμε.

Αντιπαθώ εξίσου με τα παραπάνω blogs και τα προσωποβιβλία (facebook ελληνιστί). Ανήκω βλέπετε στο κάτω του 20% (όλο πέφτει το ποσοστό, ενημερώστε αν γνωρίζετε ακριβή στοιχεία) που είπα εγώ ποτέ δεν πρόκειται να ασχοληθώ με αυτό το χαζόπραγμα. Ξέρω, ξέρω, μπορείτε να μου αραδιάσετε δεκάδες λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ασχοληθεί, όμως κανείς από αυτούς δεν πρόκειται να με πείσουν. Εξάλλου ήμουν ανέκαθεν εκτός μόδας.

Που θέλω όμως να καταλήξω με τα παραπάνω 2 φαινομενικά άσχετα διαδικτυακά θέματα; Πολύ απλά (και για διάφορους λόγους που χρήζουν μεγάλης ανάλυσης) χάνουμε την ουσία. Την ίδια τη ζωή. Αντί να ασχολούμαστε με την πραγματικότητα, είτε αυτή έχει να κάνει με ανθρώπους που βλέπεις κι αγγίζεις, συζητάς και χαϊδεύεις, φιλάς κι ερωτεύεσαι, είτε με ζώα, είτε με τη φύση, δημιουργούμε μια ψεύτικη πραγματικότητα, κοινωνία, συναναστροφή, όμορφα καλυμμένοι πίσω από  χαριτωμένα παρασκήνια και προσκήνια. Δε λέω, καλά είναι τα χόμπι αρκεί να μην γίνονται εμμονές κι αποκλειστικοί στόχοι.

Αφιερωμένο σε όσες κι όσους γνώρισα μέσω του δικτύου στην πραγματική ζωή (ή και το ανάποδο), κάποια στιγμή θα κάνω τον απολογισμό, ίσως με την συνταξιοδότησή μου (τη διαδικτυακή εννοείται γιατί από την άλλη δεν το βλέπω...)

Λες να ήρθε η Άνοιξη;

Φτάσαμε αισίως στον Μάρτη, τυπικά αρχή της Άνοιξης, ουσιαστικά αυτό το μεταίχμιο μεταξύ κρύου και ζέστης, μουντίλας και ηλιοφάνειας. Εκεί που ξεκινάς με καλό καιρό να πας στη δουλειά σου, φεύγεις με αστραπόβροντα και λασποβροχή. Μαζί με τον καιρό παρατηρώ να συμπαρασύρονται και οι διαθέσεις των γύρω μου, από την καλή στην κακή διάθεση και τα νεύρα, πολλά νεύρα ρε παιδιά. Κάτι οι κρίσεις (οικονομικές, θεσμών, αξιών, ηθών και πολλών ακόμα), κάτι οι υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν κι οι ελπίδες που δεν ευοδώθηκαν, πολύ θέλει ο άνθρωπος;Έτσι από τη μια στη δουλειά προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες και με αστεία να αντιμετωπίζουμε την κάθε δυσκολία ενώ στο σπίτι και στα προσωπικά χωρίς να υποκρίνομαι προσπαθώ να εμφυσήσω αυτή την - που την βρίσκεις ρε φίλε να μας δώσεις και μας - αισιοδοξία. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου: λες να είμαι αναίσθητος και να μην με αγγίζουν όλα τα δεινά που (μπορεί και να μην) συμβαίνουν γύρω μου; Αλλά από την άλλη σιγά μην έρχεται και το τέλος του κόσμου (όπως τον ξέρουμε που λέει και το τραγούδιον). 

Χθες το βράδυ εκεί που τρώγαμε με παρέα τα ωραία μας κεμπάπ άκουσα (για άλλη μια φορά τελευταία) το αυτονόητο ίσως: και πόσα πια αυτοκίνητα, κινητά, δάνεια, κ.ά καταναλωτικές σαχλαμάρες να αγοράσει ο κόσμος; μπουκώσαμε πλέον (αυτό ειπωμένο από έναν μπουκωμένο με κεμπάπ ακούγεται ακόμη πιο ακριβές...). Έτσι είναι, κορεσμός, ναδίρ και πάμε πάλι από την αρχή. Ότι καταρρέει ή καίγεται ξαναχτίζεται ή αναγεννιέται, το μόνο που ελπίζω είναι να γίνουν λιγότερα λάθη και κάποια παθήματα να γίνονται μαθήματα.

Υ.Γ.: Η απάντηση στην ερώτηση τίτλου είναι ΝΑΙ, θέλουν δεν θέλουν ήρθε, η φύση δεν κάνει ποτέ λάθος - ακόμη κι όταν τιμωρεί...

Χρόνια πολλά στον αδελφό μου κι όσους γιορτάζουν σήμερα, καλή Σαρακοστή, Χαιρετισμούς και χαιρετίσματα

Ο Ντέμης...

... κι ουχί γκαντέμης είναι το έτερο τέκνο της οικογένειας (εκτός της Tamar), που ζει εδώ κι έξι περίπου χρόνια με τους δικούς μου στο χωριό. Όμορφος, καθαρός, μελωδικός (όχι τώρα, όταν ζεσταίνει ο καιρός) την περνάει ζάχαρη. Ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι από μια μεγάλη κλούβα με πολλούς συγγενείς στο Ευβοιώτικο χωρίον που όλοι γνωρίζετε κι αφού πέρασε 2 γέφυρες (όσοι μιλούν για τρελά νερά γνωρίζουν) κατέληξε εδώ που βρίσκομαι κι εγώ τώρα.Δεύτερη στη σειρά Παρασκευή εκτός εργασίας (off ελληνιστί) κι εκτός των τειχών, στο τέλος θα μου γίνει συνήθεια. Ας επανέλθω όμως στο Ντέμη: το όνομά του προφανές, κίτρινος από κίτρινο σόι (αεκτζής ο κολλητός που μου τον έδωσε), εγώ γεννημένος και μεγαλωμένος στη Ν.Φιλαδέλφεια, ο αδελφός κι η μάνα μου Αεκτζήδες, δεν είχε τύχη για κάτι άλλο σαν όνομα (θυμηθείτε πριν έξι χρόνια βέβαια - τώρα μπορεί και να τον έλεγαν Ντούσαν). Βέβαια ο πατέρας επιμένει πράσινος κι ο Ντέμης για να του κάνει το κέφι όταν τρώει μαρούλι πρασινίζει τη μύτη κι όχι μόνο μεταμορφωμένος σε βέρο Βραζιλιάνο (εδώ όλοι συμφωνούμε).
Όπως ο Ντέμης έτσι κι εγώ όταν βρίσκομαι με τους δικούς μου νιώθω μια γλυκιά ασφάλεια που όσο μεγαλώνω και μεγαλώνουν γίνεται όλο και περισσότερο φυσική και καθόλου επιτηδευμένη και δήθεν. Όσο και να διαφωνούμε για κάποια πράγματα το δέσιμο είναι τόσο ισχυρό που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να το διασπάσει.
Όσο για το μέρος... οι μνήμες, οι αισθήσεις κι οι παρουσίες τόσων βιωμάτων εδώ και τριάντα κάτι χρόνια μόνο καλό μπορούν να μου κάνουν. Μπορεί να μην υπάρχει πια η αμυγδαλιά που είχα φυτέψει από ένα μυγδαλάκι πριν 35 χρόνια ή η μουριά που στον ίσκιο της καθόταν η γιαγιά και μου' λεγε ιστορίες από παλιά, αλλά η άυλη παρουσία τους κι η εντύπωσή τους στο υποσυνείδητό μου με κάνουν να χαμογελώ και να αναπολώ. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν σύμφωνα με το στιχουργό, κι είναι αυτή η αναπαραγωγή από το μυαλό τόσων ευχάριστων αναμνήσεων που με κάνουν να ηρεμώ, να σκέφτομαι, να ξαναβρίσκομαι στην ασφάλεια της μητ(έ)ρας.
Ο Ντέμης σιγοκελαϊδά δηλώνοντας το σούρουπο που πέφτει κι αρχίζει να κουρνιάζει κάτω από τη ζεστασιά των φτερών του.
Πόσο τυχερός είναι, πόσο τυχερός είμαι...

Μακροβούτια

Σα να είχα μόλις βγει από μακροβούτι κι ανέπνεα μετά από αρκετή ώρα. Τέτοια αίσθηση μου άφηνε η σημερινή μου "απραξία". Μια μέρα άδειας από τη δουλειά κι εγώ στα γνωστά ευβοιώτικα λημέρια, με τους φίλους τους καλούς, το κρασάκι, τους μεζέδες, το τζάκι φλογισμένο και την ψησταριά να μην προλαβαίνει να στεγνώσει.
Τι κι αν έρχονται τα μηνύματα ακατάπαυστα στο εργασιακό κινητό, τίποτα δεν είναι ικανό να μου χαλάσει την ηρεμία της στιγμής. Μικρές αποδράσεις που αποδεικνύουν το αυτονόητο: ίσως ακόμη να μην χρειάζεται να αλλάξεις μέρος ή να πας κάπου μακριά, τα "εφόδια είναι που κάνουν τη διαφορά. Η αίσθηση ότι σε αγαπάνε, η ζεστασιά της παρέας, η άνεση σε αυτά που λες κι ακούς, χωρίς στησίματα, δήθεν και ρητορίες.
Η ουσία της ίδιας της ζωής: να κάνεις πράξη αυτά που επιθυμείς σε επίπεδο καθημερινότητας. Δύσκολο έτσι; Μου αρέσουν τα δύσκολα όμως, πάντα τέτοιους δρόμους επέλεγα, η ευκολία είτε αφορούσε επίλυση θεμάτων (ή προβλημάτων) είτε τη στάση ζωής, με άφηνε παγερά αδιάφορο. Δεν οφείλω να αποδείξω τίποτα σε κανένα, το μακροβούτι που επέλεξα να κάνω θα έχει τη διαδρομή και τη διάρκεια που θα επιλέξω εγώ. Κι όταν θέλω να ανασάνω θα βγαίνω στην επιφάνεια.

Υ.Γ.: κάποιοι το βαφτίζουν "ελευθερία", εγώ προτιμώ να μην το χαρακτηρίζω αλλά να μένω με την "αίσθησή του", άντε καλά μασκαρέματα και καλά να περνάτε... έχω αφήσει το κρασάκι μόνο του και πρέπει να ζωντανέψω τη φωτιά στο τζάκι

Πες μου τη λέξη...

αυτή τη μόνη λέξη...

Ήταν αρκετά γεμάτη αυτή η εβδομάδα. Είδα ανθρώπους που είχα να δω καιρό κι άλλους που έβλεπα για πρώτη φορά και τους γνώριζα μόνο από εδώ. Για τους πρώτους θα διαβάσατε ήδη κάποια πράγματα (όπως χταποδάκι, γαρίδες, κλπ ψαρικά με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες), ενώ με τους τελευταίους πήγαμε θέατρο. 

Είδαμε την εποχή των χρυσανθέμων, βασισμένο στο κείμενο του Μάνου Ελευθερίου, μονόλογος ουσιαστικά (με μικρές βίντεο προβολές του συγγραφέα και της "πρωταγωνίστριας" όπου χρειαζόταν) του εξαίρετου Τάκη Χρυσικάκου (αναθεώρησα πολλά με αυτό που είδα) κι ένα λιτό και ουσιαστικό σκηνικό στον όμορφο χώρο της Αθηναΐδας.  

Πολλοί ρόλοι παίχθηκαν από τον πρωταγωνιστή, πολλές αναφορές αξιομνημόνευτες, αλλά η φράση που μου έμεινε χαραγμένη ήταν η: ποια λέξη παίρνει μαζί της η ψυχή όταν φεύγει;

Τι είναι αυτό που μένει ανεξίτηλη γνώση, ανάμνηση, απώλεια, κατάκτηση ώστε να γίνει ένα με την ψυχή και να το κουβαλήσει μαζί της στο μακρινό (ή κοντινό;) ταξίδι της; Κάποιες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι: αγάπη, έζησα, στιγμή, φως, σκοτάδι, άγχος, πλήρης, θέλω, λίγο, πολύ, έδωσα, πήρα, τώρα(;), κλάμα (πρώτο), γέλιο (τελευταίο), κ.ά πολλές, χωρίς βέβαια να μπορώ να είμαι σίγουρος για το ποιά θα είναι αυτή που θα κυριαρχήσει τελικά. Έχει σημασία θα μου πεις; Ίσως και να έχει, θέλω να πιστεύω ότι θα έχει μάλλον, είναι άλλη μια νότα αισιοδοξίας να σκέφτομαι ότι η ψυχή μου θα έχει στις αποσκευές της αυτό που με χαρακτήρισε. 

Για να ξαναγυρίσω στα καθημερινά όμως, πέρασα όμορφα, νιώθω καλά, κάθε εμπειρία είναι άλλο ένα πετραδάκι στο λόφο που φιλοδοξεί να γίνει βουνό, χαίρομαι όταν βλέπω ή γνωρίζω ανθρώπους με σκέψη και κρίση.

Υ.Γ.: τη λέξη που λέμε, αν θέλετε πείτε την δυνατά για να την προβάρετε (είτε σε άλλο άνθρωπο είτε στον εαυτό σας), αλλά κυρίως για να δείτε αν σας ταιριάζει, αν είναι αρκετά δυνατή για μεγάλα ταξίδια... καλά να περνάτε

Κυριακάτικες σκέψεις...

Μια Κυριακή περίεργη, με εντάσεις από το πρωί, ασυνεννοησία, παραλήψεις, ξαφνικά συμβάντα που φέρνουν τα πάνω κάτω. Σα να συνεχίζει τη χθεσινή ημέρα που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων κι εξελίχθηκε σε μέγα φιάσκο. Αλλά κι η θέα από το παράθυρο που βρίσκεται δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή το αυτονόητο μου δείχνει, αρκεί να μπορείς να το παρατηρήσεις: δίπλα στην όμορφη εικόνα των ανθισμένων πανσέδων, ζουμπουλιών και παχύφυλλων, του λόφου και των βουνών, παρεμβάλλονται καλώδια, κεραίες, απλωμένα ρούχα σε ταράτσες και μια σκουριασμένη σκαλωσιά. Λες κι η ομορφιά δε μπορεί να σταθεί μόνη και χρειάζεται την ασχήμια συμπληρωματικά για να έρθει σε ισορροπία η όραση και να μην κακομαθαίνει.

Η δράση / αντίδραση, το καλό / κακό, το όμορφο / άσχημο, όλα είναι χρήσιμα κι έχουν το νόημά τους, η συμπλήρωση, η αρμονία, η ισορροπία η ίδια μας η υπόσταση και κρίση τα χρειάζονται όλα σε σωστές δόσεις κι αναλογίες. Όσο και να προσπαθούμε και να θέλουμε την ομορφιά και την καλοσύνη γύρω μας, θα βρεθούν ασχήμιες και κακίες σε κάθε βήμα ώστε να μας προσγειώσουν πετώντας μας από το ροζ συννεφάκι της ουτοπίας την οποία "οφείλουμε" να αποζητούμε.

Ακολουθώντας όμως τη γνωστή μου τακτική, θα συνεχίσω αυτή την Κυριακή, πηγαίνοντας με φίλους (& Tamar) σε φίλους για να περάσουμε όπως της αρμόζει: σε χαλαρούς ρυθμούς, με κουβεντούλα, μεζεδάκι, κρασάκι, ξορκίζοντας το κακό και την ασχήμια. Ας λυθούν τα προβλήματα αύριο, ούτως ή άλλως η Δευτέρα δεν είναι κι η καλύτερη μέρα μου, οπότε λίγα θεματάκια παραπάνω δε μου κάνουν διαφορά.

Υ.Γ.: όλες σας οι ασθήσεις να δεχτούν μια "επίθεση" ομορφιάς τούτη τη βδομάδα