Ξανά μαζί - μετακόμιση - η επιστροφή

Χαθήκαμε λίγο έτσι; Προείχε το Camelot όμως, το οποίο και κοντεύει να αναστηλωθεί. Δεν πρόκειται να περιγράψω τα διάφορα ευτράπελα της μετακόμισης, ούτε και την κούραση αυτών των 10 ημερών. Θα σταθώ μόνο στην αίσθηση του αποτελέσματος. Όταν αποκαμωμένος αλλά κι ευχαριστημένος από την τελική μορφή των πραγμάτων χώνεσαι σε μια πολυθρόνα κι απολαμβάνεις τους κόπους σου. Εκεί που στοιβάζονταν σωροί από κιβώτια και τυλιγμένα πράγματα - τα οποία σε κάθε ξετύλιγμα σου προκαλούσαν άλλη μια έκπληξη, τύπου: «ωχ, αυτό που θα το βάλω τώρα;» - πλέον βρίσκονται τακτοποιημένα πράγματα κι η εικόνα τους από μόνη σε ξεκουράζει. Άλλη γειτονιά, άλλοι ήχοι, διαφορετική - και πολύ καλύτερη -οπτική περιβάλλοντος χώρου, άλλος πάροχος διαδικτύου και τηλεφώνου, με τα πόδια μετακίνηση στη δουλειά, με λίγα λόγια η ζωή μου άλλαξε εντελώς -θέλω κι ελπίζω μόνο προς το καλύτερο. Εργασιακά επίσης πήζω (τι πρωτότυπο), αλλά όπως έλεγε κι ένας φίλος: «καλύτερα να πήζεις παρά να ελπίζεις» - πάντα εργασιακά αυτό…

Αυτά προς το παρόν ως σύντομη ενημέρωση, έχω να διαβάσω πολλά από τα δικά σας, οπότε τα ξαναλέμε λείαν συντόμως.

ΥΓ.: δεν έχω βουτήξει ούτε τα πόδια μου στη θάλασσα για φέτος, κι αυτό είναι το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή, όταν γίνει κι αυτό θα έχω ολοκληρωθεί ως άνθρωπος, φιλάκια σε όλους

Camelot

Συνυφασμένο με το φανταστικό, την ιδεατή πολιτεία, τη συντροφικότητα, τα πλούτη, πρόκειται για το βρετανικό αντίστοιχο της δικής μας Ατλαντίδας. Πως μου ήρθε ξαφνικά όμως; Χθες βράδυ λοιπόν σε μια από τις γνωστές συνεδρίες μπιρίμπας (πιστέψτε με, είναι αποτελεσματικότερες από μια ντουζίνα ψυχο-συνεδριών μαζί) - κι όχι δε νίκησα ως συνήθως, με γλωσσοφάγατε ρε... - σε θέμα της βραδιάς εξελίχθηκε η αντιμαχία μεταξύ των 2 συμπαικτών μου για το αν τέμνονται ή είναι παράλληλοι 2 δρόμοι του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Τελικά - και με την συμμετοχή του χάρτη της Αθήνας - νικήτρια βγήκε η κατά τ' άλλα - συνήθης - χαμένη της βραδιάς, ότι δηλαδή πρόκειται για παράλληλους δρόμους. Από κάπου εκεί ξεκίνησε το κάζο της υπόθεσης: θα δίνουμε ραντεβού γωνία "τάδε" και "δείνα", θα παίρνω τον τάδε δρόμο που συναντιέται στο τέλος του με τον δείνα, κλπ πειράγματα. Φεύγοντας - μετά από ακόμη μία συντριπτική της ήττα /μόνο μαζί μου νικάς τελικά - πέταξε την ατάκα: "είναι το προσωπικό σου Κάμελοτ" αυτή η τοποθεσία...

Σκέφτομαι ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε στο μυαλό μια παρόμοια τοποθεσία, ένα φανταστικό μέρος, όπου όλα τα θέματα επιλύονται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, με αγαπημένα πρόσωπα, τρώγοντας και πίνοντας, όπου όλα τα προβλήματα λύνονται με τη γέννησή τους κι όπου - πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα - ο κάθε Λάνσελοτ δεν πρόκειται να προδώσει ποτέ τον Αρθούρο του.
Και μετά; ξύπνησα; Ναι, και με είδα μέσα στο Κάμελότ μου, με αγαπημένα πρόσωπα, να γελάμε, να πίνουμε, να γλεντάμε και να λύνουμε όλα μας τα θέματα.
Κάθε μετακόμιση μου γεννά άλλη διάθεση για τη ζωή, η φανταστική τοποθέτηση επίπλων, η καθημερινότητα που αλλάζει, οι διαδρομές, οι εικόνες ακόμη κι οι αναγκαστικές κουραστικές διαδικασίες φαντάζουν ευκολότερες.
Το δικό μου Κάμελοτ βρίσκεται πολύ κοντά στους "δύο δρόμους που τελικά δεν τέμνονται" κι ελπίζω αύριο να γίνει πραγματικότητα και να μη μείνει στη σφαίρα του φανταστικού.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που σε πείσμα των καιρών μπορούν να φαντάζονται ευτυχισμένα μέρη, στιγμές και καταστάσεις.

Update: και βέβαια έγινε πραγματικότητα και το "κάστρο" μου πήρε μορφή, από αύριο αρχίζει ο εξωραϊσμός του σε όλα τα επίπεδα και πολύ σύντομα μεταφέρω αυτούς κι αυτά που αγάπησα σ' ένα μέρος που είμαι βέβαιος ότι θα φέρει νέα πνοή στη ζωή μου

Όρτσα τα πανιά

Καλοκαιρινό σινεμά, σε καρέκλες άβολες, η ταινία δεν είχε προτεραιότητα, η παρέα ήταν, και το γιασεμί με το αγιόκλημα, κι ο πασατέμπος. Το κριτς, φτου, ασέβεια προς τον Μπέργκμαν ή τον Μπρους Λη, τη Γρανίτα από Λεμόνι ή το Run. Τα πειράγματα, τις πλάκες τα μπουγελώματα, τις ατάκες στα δυνατά σημεία της ταινίας έξω φωνή, τα γέλια του κόσμου ή το σςςςςςςτ, ανεπιτήδευτα, χωρίς πρόγραμμα και σκέψη. Κι έπειτα παρεούλα στη ντίσκο του παραλιακού χωριού - πλέον θερέτρου Αθηναίων - χορεύοντας από αμετανόητα ντίσκο μέχρι ροκιές και μπλουζ μέχρι τελικής πτώσης. Και μετά στην παραλία, φωτιά, κιθάρα όταν υπήρχε ο μουσικός της παρέας, βουτιές γυμνοί, ερωτισμός διάχυτος κι όχι προκλητικός και δήθεν, όμορφες νύχτες.Δεν είναι μόνο ότι μεγαλώσαμε και χάσαμε τους δεσμούς και τον όποιο αυθορμητισμό μας. Είναι που απαγορεύονται οι φωτιές στην παραλία (για να μην την βρομίσουμε ή κάψουμε τα βότσαλα; οκ δεν είναι και τόσο οικολογικό...), που στα καλοκαιρινά τα σινεμά πας είτε για να δεις ότι δεν πρόλαβες το χειμώνα είτε για να "σκοτώσεις" 2 ωρίτσες... μέχρι να πας στο κλαμπ συνωστιζόμενος μ' ένα ποτό στο χέρι και ελαφρά λικνιζόμενος (όσο σου επιτρέπεται από τα 20 εκατοστά που σε χωρίζουν με τον διπλανό σου), και που ο ερωτισμός έχει γίνει μουσειακό αντικείμενο θαυμασμού.
Νοσταλγία ή "τότε τα πράγματα ήταν καλύτερα"; Όχι, κι οι δικοί μου καλά περνούσαν με ένα σακουλάκι πασατέμπο στο παγκάκι της πλατείας, είναι η θέληση για κάτι παραπάνω που έχει χαθεί κι η κενότητα που συναντάω σε βλέμματα, διαθέσεις, σκέψεις. Σαν κάτι να λείπει απ' όλους κι αντί να ψάχνουν να το βρουν πελαγοδρομούν σε ακ(ν)ούσιες διαδρομές.
Έχω βαθιά πίστη ότι όλο αυτό πρόκειται να αλλάξει, σύντομα κιόλας, βλέπω τη νέα γενιά να ψάχνεται, να μάχεται, να διεκδικεί και να επαναστατεί όπου μπορεί. Μικρές ωθήσεις θέλει μόνο και θα κάνει θαύματα και πάλι.
Σας αφήνω με γεύση γρανίτας λεμόνι, μπυρίτσας παγωμένης, την εικόνα της θάλασσας όταν σουρουπώνει και τον ήχο μιας μπαλάντας παιγμένη από τον ερασιτέχνη φίλο που δίνει παράσταση μόνο για μας.