Βρε τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα, και να εξηγηθώ: το να έρθουν τα πεθερικά για να συστεγαστούν για 2 ολόκληρες μέρες είναι ένα τεράστιο θέμα, πόσο μάλλον σ' ένα δυαράκι. Που να κρυφτείς για να γλυτώσεις δηλαδή; Κάνει και κρύο να βγω στο μπαλκόνι, όπου έχει εξοριστεί η καυμένη η κόρη (μια κι η πεθερά δεν αντέχει τις τρίχες των ζώων εντός σπιτιού). Αφήστε τα, μεγάλο δράμα, πρέπει να πληρώνω πολύ βαρύ κάρμα βρε παιδιά, θα ήμουν τουλάχιστον Ταμερλάνος, Αττίλας ή κάποιος αιμοβόρος τεσπά για να μου συμβαίνουν αυτά. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή.
Δευτέρα βράδυ, μόλις έχω γυρίσει απ' τη δουλειά, ψόφιος, σερνάμενος, με κακή διάθεση και μετά από δέκα λεπτά να' σου τα καλά μου. Με τη βαλιτσούλα τους (οκ μικρή σε μέγεθος, μεγάλη σαν απειλή) χαρούμενοι και δεκτικοί για το πρώτο δίλεπτο. Γιατί μετά ξεκίνησε η γνωστή παλιά ιστορία. Ο πεθερός έβλεπε από μακριά το ούζο (με βλέπω να καταντώ έτσι τελικά) και του έτρεχαν τα σάλια (σαν να έβλεπε η Ταμάρ - η κόρη ντε, πάλι θα τα λέω - ένα τεράστιο κόκαλο). Η πεθερά αρχίζοντας πάραυτα την γνωστή γκρινιαρομουρμούρα πήρε την βαριοπούλα κι άρχισε να του τα σπάει σιγά σιγά του χριστιανού: "εμ βέβαια, βρήκες ευκαιρία, θα αρχίσεις να πίνεις και να καπνίζεις ανεξέλεγκτα τώρα που βρήκες συμμάχους", σχεδόν τον λυπήθηκα τον έρμο. Αφού του κάνει τέτοια εκτός, φανταστείτε εντός έδρας τι σκληρή άμυνα θα παίζει - ούτε η Μίλαν σου λέω. Προσπαθώντας να το ελαφρύνω (και να έχω μερικά δεύτερα ησυχίας) , πήγα να φτάξω το μεζέ ενώ περιμέναμε τα σουβλάκια από το τέκνο τους το μοσχαναθρεμμένο. Το τι ούζο ήπια ούτε που το κατάλαβα, η γκρινιαρομουρμούρα εναλλασσόταν με μικρές στιγμές γέλιου - όσο επιτρεπόταν, μη φανταστείτε έξαλλα πράγματα. Με τα πολλά και με αρκετά τεχνάσματα κατορθώσαμε να τους βάλουμε για ύπνο (στο διπλό εννοείται, εμείς καναπέ ως καλοί οικοδεσπόται). Ευτυχώς το άλλο πρωί έφυγα νωρίς για δουλειά.
Τρίτη απόγευμα πλέον βρισκόμαστε στο γραφείο δικηγόρου να συζητήσουμε - προετοιμαστούμε για την δίκη της επομένης ημέρας (αυτός ο λόγος της καθόδου των "μυρίων "- κακών μου; ). Ενώ εγώ λοιπόν ήμουν ο βασικός μάρτυς και αυτός που θα έπρεπε να έχει τον λόγο με το ζόρι κατόρθωσα να αρθρώσω 3 λέξεις σε μια ώρα. Τι καλά που η δικηγόρος ήταν γάτα και βλέποντας την απελπισία ζωγραφισμένη στο μάτι μου είπε: "καλά, θα τα καταφέρει αυτός, δεν τον φοβάμαι" και άρχισε να διακόπτει την πεθερά - την ασταμάτητη - και να μου απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο. Το υπόλοιπο βράδυ το έπαιξα τρομερά κουρασμένος και χωρίς διάθεση για πολλά πολλά με μια νότα άγχους για το επόμενο πρωϊνό όπου θα έπρεπε να είμαι σε φουλ φόρμα. Πάλι καλά πέρασε και τούτο το βράδυ.
Το επόμενο πρωινό ο πεθερός είχε αρχίσει να κόβει βόλτες από τις 4 το βράδυ, να μασουλάει ότι έβρισκε στο ψυγείο και να κάνει το ένα τσιγάρο πάνω απ' άλλο (υπενθυμίζω σε σπίτι 52 τ.μ.). Μετά από λίγο (κατά τις 6 π.μ.) ξυπνά και το τέκνο, ανάβει και το PC (σε απόσταση 3 μέτρων από τον τόπο του υποτιθέμενου ύπνου μου) και το γλυκό δένει. Πως θα αποδώσω αδέλφια, ε; Πως θα είμαι φρέσκος και νηφάλιος για να αντεπεξέλθω στο δύσκολο καθήκον του μάρτυρα; Δεν φτάνει που το έκανα για πρώτη φορά και είχα το άγχος του πρωτάρη (καλά όχι όπως όταν έκανα για πρώτη φορά σεξ - θα ποστάρω άλλη στιγμή για αυτό), αλλά ένα μαυροάγχος το είχα. Με τα πολλά σηκώθηκα κατά τις 8 και κάτι και μετά από 2 καφέδες και μια σχετικά - όσο άφηνε η "ασταμάτητη/γκρινιαρομουρμούρα" πεθερά - ησυχία, τους αφήσαμε σπίτι - μα τι πειθώ αυτή η δικηγόρος όχι μπράβο που διέβλεψε πανωλεθρία αν μας ακολουθούσαν στο δικαστήριο - και πορευτήκαμε εν ειρήνη προς το δύσκολο καθήκον. Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία (όχι να το παινευτώ, αλλά να, ήμουν σχεδόν άψογος στο ρόλο μου, ούτε κι εγώ δεν το πίστευα με την άνεσή μου, τι πόζες, τι άνεση, απ' όλα είχα, όχι μπράβο μου). Αφού πήρα το απαραίτητο χαρτί - δικαιολογητικό για τη δουλειά μου - ως μάρτυς, απεχώρησα και πήγα σπίτι να πάρω επαγγελματική τσάντα και να ασπαστώ τα πεθερικά. Όχι δεν μπορώ να πω, σχεδόν συγκινήθηκα όταν με φίλησαν, με ευχαρίστησαν και για τη φιλοξενία και για την καλή απόδοσή μου ως μάρτυς υπεράσπισής τους, ήταν το κλείσιμο ενός μαρτυρικού 3ημέρου με τον καλύτερο τρόπο. Ελπίζω πάραυτα να τους φιλοξενήσω ξανά όταν θα μένω σε 3ώροφη μεζονέτα και μένουν στο ισόγειο κι εγώ στον 3ο, μόνο έτσι παίζει.
Ουφ, τελείωσε (απ' όλες τις απόψεις) κι αυτό.