16/10/07

Επέλαση των αγρίων (πεθερικών)

Βρε τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα, και να εξηγηθώ: το να έρθουν τα πεθερικά για να συστεγαστούν για 2 ολόκληρες μέρες είναι ένα τεράστιο θέμα, πόσο μάλλον σ' ένα δυαράκι. Που να κρυφτείς για να γλυτώσεις δηλαδή; Κάνει και κρύο να βγω στο μπαλκόνι, όπου έχει εξοριστεί η καυμένη η κόρη (μια κι η πεθερά δεν αντέχει τις τρίχες των ζώων εντός σπιτιού). Αφήστε τα, μεγάλο δράμα, πρέπει να πληρώνω πολύ βαρύ κάρμα βρε παιδιά, θα ήμουν τουλάχιστον Ταμερλάνος, Αττίλας ή κάποιος αιμοβόρος τεσπά για να μου συμβαίνουν αυτά. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή.
Δευτέρα βράδυ, μόλις έχω γυρίσει απ' τη δουλειά, ψόφιος, σερνάμενος, με κακή διάθεση και μετά από δέκα λεπτά να' σου τα καλά μου. Με τη βαλιτσούλα τους (οκ μικρή σε μέγεθος, μεγάλη σαν απειλή) χαρούμενοι και δεκτικοί για το πρώτο δίλεπτο. Γιατί μετά ξεκίνησε η γνωστή παλιά ιστορία. Ο πεθερός έβλεπε από μακριά το ούζο (με βλέπω να καταντώ έτσι τελικά) και του έτρεχαν τα σάλια (σαν να έβλεπε η Ταμάρ - η κόρη ντε, πάλι θα τα λέω - ένα τεράστιο κόκαλο). Η πεθερά αρχίζοντας πάραυτα την γνωστή γκρινιαρομουρμούρα πήρε την βαριοπούλα κι άρχισε να του τα σπάει σιγά σιγά του χριστιανού: "εμ βέβαια, βρήκες ευκαιρία, θα αρχίσεις να πίνεις και να καπνίζεις ανεξέλεγκτα τώρα που βρήκες συμμάχους", σχεδόν τον λυπήθηκα τον έρμο. Αφού του κάνει τέτοια εκτός, φανταστείτε εντός έδρας τι σκληρή άμυνα θα παίζει - ούτε η Μίλαν σου λέω. Προσπαθώντας να το ελαφρύνω (και να έχω μερικά δεύτερα ησυχίας) , πήγα να φτάξω το μεζέ ενώ περιμέναμε τα σουβλάκια από το τέκνο τους το μοσχαναθρεμμένο. Το τι ούζο ήπια ούτε που το κατάλαβα, η γκρινιαρομουρμούρα εναλλασσόταν με μικρές στιγμές γέλιου - όσο επιτρεπόταν, μη φανταστείτε έξαλλα πράγματα. Με τα πολλά και με αρκετά τεχνάσματα κατορθώσαμε να τους βάλουμε για ύπνο (στο διπλό εννοείται, εμείς καναπέ ως καλοί οικοδεσπόται). Ευτυχώς το άλλο πρωί έφυγα νωρίς για δουλειά.
Τρίτη απόγευμα πλέον βρισκόμαστε στο γραφείο δικηγόρου να συζητήσουμε - προετοιμαστούμε για την δίκη της επομένης ημέρας (αυτός ο λόγος της καθόδου των "μυρίων "- κακών μου; ). Ενώ εγώ λοιπόν ήμουν ο βασικός μάρτυς και αυτός που θα έπρεπε να έχει τον λόγο με το ζόρι κατόρθωσα να αρθρώσω 3 λέξεις σε μια ώρα. Τι καλά που η δικηγόρος ήταν γάτα και βλέποντας την απελπισία ζωγραφισμένη στο μάτι μου είπε: "καλά, θα τα καταφέρει αυτός, δεν τον φοβάμαι" και άρχισε να διακόπτει την πεθερά - την ασταμάτητη - και να μου απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο. Το υπόλοιπο βράδυ το έπαιξα τρομερά κουρασμένος και χωρίς διάθεση για πολλά πολλά με μια νότα άγχους για το επόμενο πρωϊνό όπου θα έπρεπε να είμαι σε φουλ φόρμα. Πάλι καλά πέρασε και τούτο το βράδυ.
Το επόμενο πρωινό ο πεθερός είχε αρχίσει να κόβει βόλτες από τις 4 το βράδυ, να μασουλάει ότι έβρισκε στο ψυγείο και να κάνει το ένα τσιγάρο πάνω απ' άλλο (υπενθυμίζω σε σπίτι 52 τ.μ.). Μετά από λίγο (κατά τις 6 π.μ.) ξυπνά και το τέκνο, ανάβει και το PC (σε απόσταση 3 μέτρων από τον τόπο του υποτιθέμενου ύπνου μου) και το γλυκό δένει. Πως θα αποδώσω αδέλφια, ε; Πως θα είμαι φρέσκος και νηφάλιος για να αντεπεξέλθω στο δύσκολο καθήκον του μάρτυρα; Δεν φτάνει που το έκανα για πρώτη φορά και είχα το άγχος του πρωτάρη (καλά όχι όπως όταν έκανα για πρώτη φορά σεξ - θα ποστάρω άλλη στιγμή για αυτό), αλλά ένα μαυροάγχος το είχα. Με τα πολλά σηκώθηκα κατά τις 8 και κάτι και μετά από 2 καφέδες και μια σχετικά - όσο άφηνε η "ασταμάτητη/γκρινιαρομουρμούρα" πεθερά - ησυχία, τους αφήσαμε σπίτι - μα τι πειθώ αυτή η δικηγόρος όχι μπράβο που διέβλεψε πανωλεθρία αν μας ακολουθούσαν στο δικαστήριο - και πορευτήκαμε εν ειρήνη προς το δύσκολο καθήκον. Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία (όχι να το παινευτώ, αλλά να, ήμουν σχεδόν άψογος στο ρόλο μου, ούτε κι εγώ δεν το πίστευα με την άνεσή μου, τι πόζες, τι άνεση, απ' όλα είχα, όχι μπράβο μου). Αφού πήρα το απαραίτητο χαρτί - δικαιολογητικό για τη δουλειά μου - ως μάρτυς, απεχώρησα και πήγα σπίτι να πάρω επαγγελματική τσάντα και να ασπαστώ τα πεθερικά. Όχι δεν μπορώ να πω, σχεδόν συγκινήθηκα όταν με φίλησαν, με ευχαρίστησαν και για τη φιλοξενία και για την καλή απόδοσή μου ως μάρτυς υπεράσπισής τους, ήταν το κλείσιμο ενός μαρτυρικού 3ημέρου με τον καλύτερο τρόπο. Ελπίζω πάραυτα να τους φιλοξενήσω ξανά όταν θα μένω σε 3ώροφη μεζονέτα και μένουν στο ισόγειο κι εγώ στον 3ο, μόνο έτσι παίζει.
Ουφ, τελείωσε (απ' όλες τις απόψεις) κι αυτό.

16 σχόλια:

  1. Ανώνυμος17/10/07, 9:13 μ.μ.

    Aν πάει καλά η δίκη, και το αποτέλεσμα αίσιο, με εσωτερική πισίνα και γήπεδο του τένις υπόσχομαι.


    Υ.Γ. Για να πω την αλήθεια και λίγα είπες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελπίζω τα πεθερικά να μη ξέρουν από μπλογκινγκ ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τους έδωσες και το κρεβάτι σου… παραείσαι καλό παιδί εσύ! :)

    Με ανησυχεί βέβαια το ότι είχες άγχος ως μάρτυς! Γιατί να έχεις άγχος αν έχεις δίκιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος18/10/07, 2:00 π.μ.

    έλα μωρε γκρινιάρη. εντάξει τι είναι κανα δυο μερούλες.
    τέλος καλά, όλα καλά. αφου την έβγαλες καθαρή και σαν μάρτυρας. μια χαρα.
    εγώ όταν ένα φιλαράκι μου χρειάστηκε αντίστοιχη συνδρομή, απο το άγχος μου (πρώτη φορά σε δικαστήριο), έπρεπε να πω και ένα κάρο ψέμματα, τα έκανα σαλάτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος18/10/07, 2:39 π.μ.

    "πήρε την βαριοπούλα κι άρχισε να του τα σπάει σιγά σιγά.."
    χαχαχαχχ, πολύ καλό και ανατριχιαστικό!!!
    Αντεξες όμως και μια χαρά!
    (εχω χασει μαλλον επεισοδια εδω, δεν καταλαβα πολυ καλα πως δενει η ιστορια, τι κανανε τα πεθερικα, λαθρεμποριο τσιγαρων και ούζου???
    (χουμορ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ blueprintsouli μου. είναι που έχεις καλή καρδιά και δίνεσαι στους ανθρώπους. Τώρα μετά από όλα αυτά σου χρειάζονται λίγες μέρες ξεκούρασης και αχαλίνωτου sex κάπου μακριά, πχ, στην Αμερική... I am just saying....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ δε σχολιάζω.
    Περιμένω την πρώτη φορά σεξ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απαπα.. Καημενούλη... Πόσο σε καταλαβαίνω... Τουλάχιστον όμως ανακαλύψες και ένα κρυφό σου ταλέντο... Αν ποτέ, κούφια η ώρα που το ακούει, ξεμείνεις από δουλειά μπορείς να κάνεις λαμπρή καριέρα ώς ψευδομάρτυρας... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. τέκνο πάλι καλά που με υποστηρίζεις...
    δε μασαμε ρε ευτυχώς καμία σχέση με την τεχνολογία δεν έχουν
    nikola τι να κάνω ρε φίλε, για να έχω μια σχετική ησυχία κι αυτό το έκανα, όσο για το άγχος, ήταν απλά της πρώτης φοράς όχι ότι θα έλεγα ψέματα (που δεν είπα κανένα)
    ammos όντως και φτηνά τη γλύτωσα, όσο για τη μαρτυρία ήταν πέρα για πέρα αληθινή
    φάβα η ψυχή μου το ξέρει πως το άντεξα κι αυτό (έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν αλλά τότε δεν έγραφα), όσο για το τι κάνανε τα πεθερικά μέσα είσαι αν εξαιρέσεις το λαθρ...
    sikia μου, γλυκέ συν-μοναχέ, είναι που πρέπει να διευθετήσω μερικές λεπτομέρειες για το μοναστήρι και μετά θα σου έρθω (ή θα μου έρθεις - αναλόγως)
    tanila γλυκιά μου μνηστή θα έρθει κι αυτό στην ώρα του
    fevis ξέρεις πόσοι μου το έχουν προτείνει καλή μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. την επόμενη φορά μην ανοίξεις ποτέ την πόρτα, όταν θα χτυπάνε για την επίσκεψη-κατσίκωμα


    επίσης εναλλακτικά μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν τους γνωρίζεις,ότι τα σκυλιά δεν τους θέλουν,ότι το κάρμα σου επιβαρύνεται όταν συναναστρέφεσαι μεγαλους,κτλ

    υγ απλά καθημερινά πράγματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φανταζομαι οτι ολοι προσεξατε την ατακα "τανιλα, γλυκια μου μνηστη" ...
    Το αφηνω ασχολιαστο αυτο.

    Οσο για το αλλο, υπαρχουν & χειροτερα. Σκεψου να μενατε ολοι μαζι ... ΜΟΝΙΜΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. tsaperdona σ'ευχαριστώ για τα tips αλλά αυτοί καλή μου δεν καταλαβαίνουν από τίποτα, εδώ την επομένη που έφυγαν σε τηλέφωνο που σήκωσα κι ήταν η "πεθερά" μου είπε: "σου λείψαμε"; - εννοείται έδωσα άμεσα το τηλέφωνο πριν απαντήσω...
    bill mou γιατί αγοράκι μου, ζηλεύεις; εγώ ξαναείπα ότι προηγείσαι, αλλά αν είναι να το ταλαιπωρείς το κοριτσάκι, να το αποκαταστήσω εγώ...
    όσο για τη μόνιμη συγκατοίκηση με τα πεθερικά δεν παίζει ούτε σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το μέγιστο που μπορεί να αντέξει άνθρωπος αυτό το μαρτύριο είναι 3 λεπτά (νομίζω το ρεκόρ το κατέχουν οι κατσαρίδες με 3 1/2 λεπτά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος21/10/07, 2:41 μ.μ.

    Με παρεξηγησες. Δεν ζηλευω. Χαρισμα σου η καραφλη μπεκατσα. Το ειπα, απλα για να ραψουμε κοστουμια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος22/10/07, 1:27 π.μ.

    Xα χα! Εγω σημερα καταλαβα ότι είσαι ο blueprints άπό τον Παύλο (που τσαμπουκαλευτηκα και καλά ;) )

    Αν θες έχεις πρόσκληση για παιχνίδι, μπλογκοπαίχνιδο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. bill θα λάβεις πρόσκληση βρε, μη σου πω και κουμπάρος...
    fava - μόλις σ' έτρωγα - thanks για την πρόσκληση, μ'αρέσουν τα παιχνιδάκια κι οι προ(σ)κλήσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος27/12/07, 7:50 μ.μ.

    Πολύ θα ήθελα να ήμουν από μία μεριά στο δικαστήριο για να σε θαυμάσω. Οι πρώτες φορές είναι πολύ σημαντικές στη ζωή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

καλώς ορίσατε