Γ...

Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να παρα-δεχόμαστε πράγματα που νεότερους μας φαίνονταν ακατανόητα κι απορριπτέα χωρίς πολύ σκέψη. Η επανάσταση αλλάζει ρότα κι η ουτοπία φαντάζει τόσο μυθική όσο η Ατλαντίδα. Υστερόγραφα σημαντικότερα του κειμένου της ζωής μου, ωριμότητα για κάποιους, καταστάλαγμα για μένα. Οι απόψεις κατακάθονται στον πάτο του υγρού της ζωής μου, το γ γίνεται Γ, κεφαλαίο, προφερόμενο με όποιον τρόπο βολεύει τον καθένα, πάντως το δικό μου Γ παίρνει νόημα, γιγαντώνεται, δεν χωρά στη σελίδα, κι έτσι όπως μεγαλώνει μεγαλώνω μαζί του.
Αρχίζω να του δίνω άλλη σημασία, δεν είναι πλέον στιγμιαίο, τυχαίο, μιμητισμός, ασυνείδητο. Είτε σε πρακτικό είτε σε θεωρητικό επίπεδο κερδίζει τη θέση του στο θρόνο της ζωής.
Γ για τη χαρά της πράξης, Γ για την ικανοποίηση του μυαλού, Γ γιατί χανόμαστε, Γ...τα φίλε μου γενικώς γιατί αλλιώς θα κερδίσει το Α, το στερητικό όμως, κι αρκετά έχουμε στερηθεί.

Υ.Γ.: σε μένα τα λέω, μη δίνεις σημασία, για σένα μπορεί άλλα Γράμματα να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Του Όχι σήμερα δε λέω, αλλά και κάποια Ναι να λέγονται εκεί που πρέπει.

Εικονικές φάρμες και κουζίνες

Τι είναι βρε παιδιά αυτό το πράγμα με τους εθισμένους φειςμπουκάδες και φειςμπουκίτσες τελευταία; Ο ένας μεγαλώνει την εικονική του φάρμα, η άλλη βάζει ξυπνητήρι ή δεν βγαίνει με την παρέα της για να μην της καεί το φαγητό... Το ότι δεν πρόκειται ΠΟΤΕ όμως να κάνω προφίλ σε αυτό το πράγμα το έχω ήδη αναλύσει (καλά δε φτάνω σε υπερβολές τύπου Κλούνεϊ με ζωντανές κωλονοσκοπήσεις κλπ, αλλά με τίποτα δεν κάνω), αλλά αυτό που με εξοργίζει με αυτά τα παιχνίδια είναι ότι αντί να κάνουν ένα πραγματικό φαγητό για τον /την καλή τους ή την οικογένειά τους αναλώνονται σε εικονικά μαγειρέματα ή αντί να ποτίσουν τον βασιλικό ή το σκυλί τους τρέχουν να μαζέψουν τα ραπανάκια και τα αυγά από τη φάρμα τους. Επίσης κάνουν κάθε είδους αναλύσεις (αυτό έχει καλύτερη απόδοση από το άλλο - τύπου χρηματιστές, ή τι να τον κάνω άλλο έναν ελέφαντα - όχι πόσες φάρμες με ελέφαντες έχετε δει πείτε μου) που με αφήνουν άφωνο, δηλαδή τόσο κόπο θα τον έκαναν για να δουν πως θα καλυτερέψουν τη ζωή τους κι όχι την εικονική φάρμα ή κουζίνα τους; Θα μου πεις που ξέρεις τόσες λεπτομέρειες αφού και προφίλ δεν έχεις και δεν παίζεις σε αυτά; Εκτός του ότι παίζονται κι εντός του πύργου..., οι περισσότεροι φίλοι και συνάδελφοι με αυτά ασχολούνται και κουβεντιάζουν. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι ένας καλός τρόπος διεξόδου από την καθημερινότητα - κάτι σαν ψυχοθεραπεία ίσως, αλλά τι αξία έχει το μάζεμα της ντομάτας μέσω ποντικιού και επεξεργαστή σε σύγκριση με το κόψιμο της ίδιας της ντομάτας με το χέρι και την ευωδιά που σου προσφέρει στην πραγματικότητα; Η χρήση τετριμμένων μότο τύπου get a (real) life δεν είναι το ζητούμενο εδώ, ακριβώς γιατί οι περισσότεροι την έχουν, απλά δεν το θεωρώ δημιουργικό να αναλώνεστε βρε παιδιά με οποιοδήποτε χαζοκούτι (κάθε οθόνη συμπεριλαμβάνεται εδώ), ενώ μπορείτε να διαθέσετε την ενέργειά σας σε τόσα άλλα πράγματα.
Ελπίζοντας αυτού του είδους οι μανίες να είναι παροδικό φαινόμενο (κάτι σαν τις βροχές των τελευταίων ημερών), σας εύχομαι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο, να βγείτε, να διασκεδάσετε, σε θέατρα, κινηματογράφους, κήπους και πλατείες, σε φίλους και συγγενείς, σε μπαρ κι όπου αλλού θέλετε κι εδώ γύρω να βρίσκεστε ελάχιστα, ίσα να τα λέμε, η πραγματικότητα ας νικήσει του εικονικού σε όλα τα επίπεδα...

Κραυγές και ψίθυροι

Στέκομαι μπροστά σε μια οθόνη προσπαθώντας να καταλάβω, να βάλω σε τάξη σκέψεις, θέλω, στόχους. Λένε πως μεγαλώνοντας κολλάς σε γεγονότα του παρελθόντος, γεγονότα που σε σημάδεψαν, κι εσύ τα λες και τα ξαναλές, μια ατέρμονη επανάληψη που κουράζει τους ακροατές αλλά προφανώς φέρνει ευφορία σε αυτόν που τα λέει. Στην περίπτωσή μου ή έχω αρχίσει να μεγαλώνω ανησυχητικά ή αυτά που μου συμβαίνουν τελευταία δεν είναι και πολύ άξια λόγου. Για αυτό και κάνω συχνές αναδρομές κι αναπολήσεις σε άλλες εποχές. Το θετικό που μου αφήνει αυτή η τακτική είναι η πάγια θέση μου σε μερικά πράγματα, πράγματα που μεγαλώνοντας ακόμη μου αρέσουν ή με ενοχλούν.
Σε αυτά τα τελευταία, τα ενοχλητικά, συμπεριλαμβάνονται δύο πολύ βασικά: οι φωνές κι ο περιορισμός. Ίσως γι' αυτό δε μου άρεσε καθόλου ο στρατός, ήταν ο συνδυασμός και των δύο. Προτιμώ να με βρίσεις χαμηλόφωνα παρά να μου πεις γλυκόλογα μεγαλόφωνα, αν δε με ακούσεις να φωνάζω, σίγουρα δεν είμαι καθόλου καλά. Όσο για τον περιορισμό, θυμάμαι στην εφηβεία που προσπάθησα να στρατευτώ πολιτικά (ήταν αρκετά διαφορετικοί οι καιροί τότε βέβαια) κι άντεξα ελάχιστα στις παρωπίδες -σιγά μην πετούσα στην πυρά τα βιβλία που δεν περιλαμβάνονταν στη λίστα. Στα χέρια δεν έχω πιαστεί ούτε για πλάκα από παιδί, πάντα ήμουν υπέρ του διαλόγου, πράγμα που ξένιζε σαφώς σε κάποιες περιπτώσεις.
Θα ήμουν τουλάχιστον αχάριστος αν έλεγα ότι δεν έχω καταφέρει να περιορίσω στο ελάχιστο τα ενοχλητικά πράγματα στη ζωή μου. Ήμουν αρκετά τυχερός (ή ικανός) ώστε να ζήσω ανεξάρτητος από τα πολύ μικρά μου χρόνια και να διατηρήσω αυτή μου την ανεξαρτησία μέχρι τότε που αισθάνθηκα ότι μπορούσα να προχωρήσω σε κάτι πιο "δεσμευτικό".
Όπως καταλαβαίνεις αν θες να με γνωρίσεις καλύτερα μην προσπαθήσεις να με περιορίσεις ή να μου φωνάξεις.

Στα πιο προσωπικά είναι αρκετά κουραστική κι αδιέξοδη αυτή η εποχή, αλλά ως γνωστόν κάνουμε και τις αποδράσεις μας (όπως προχθές στο χωριό ακριβώς μετά τη δουλειά για τα γενέθλια του κολλητού - απόφαση της στιγμής που καθόλου δε μετάνιωσα τελικά) ή η σημερινή παρέα μετά φασολάδας και μπιρίμπας (απίστευτος συνδυασμός κι ας χάσαμε) που κάνουν το μυαλό να αδειάζει από τα καθημερινά άγχη. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά για να την πικραίνουμε με ανούσιες υποθέσεις. Με το νυχτολούλοδο να ευωδιάζει τις νύχτες μας και περιμένοντας τα χρυσάνθεμα να ανθίσουν από μέρα σε μέρα σας χαιρετώ με τις πιο χαμηλόφωνες ευχές από το ψηλότερο βουνό.