15...

... χρόνια. Θέλοντας να αναλύσω πως συνέβη κι άντεξε στο χρόνο αυτή η σχέση κατέληξα στο ότι ήταν ότι ευκολότερο μπορούσε να φανταστεί κανείς κι ότι δυσκολότερο συνάμα. Κυρίως οφείλεται στο ότι ένιωθα επιτέλους να δίνω χωρίς να περιμένω ανταπόδωση, τουλάχιστον όχι να την επιζητώ. Αν ερχόταν ήταν καλά, αν δεν ερχόταν ήταν πάλι καλά, γιατί είχαμε καταφέρει να βρούμε τον κώδικα της συνεισφοράς στην κοινή μας ζωή. Ότι ήθελε κι ότι μπορούσε πρόσφερε ο καθένας κι έτσι το ταμείο συναισθημάτων ήταν πάντα γεμάτο. Ο χώρος κι ο χρόνος προσαρμόστηκαν στις ανάγκες μας ατομικά και συλλογικά, χωρίς ασφυξίες. Καταφέραμε και ξεπεράσαμε όλες τις διαβρώσεις που προσπαθούσαν να εισχωρήσουν και να μας διασπάσουν, παλέψαμε με γνωστούς κι άγνωστους που ζήλεψαν, απόρησαν, αμφισβήτησαν αυτό που είχαμε δημιουργήσει.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό πάντως, μου κάνει εντύπωση που στα "εύκολα" ήταν δυσκολότερο απ' ότι στα δύσκολα. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται είναι τελικά λογικό, εκεί που ο καθένας νιώθει πιο άνετα στα πόδια του συχνά ξεχνά τις ανάγκες του άλλου ενώ στις δυσκολίες γινόμαστε ένα.
Ελπίζω για πολλά ακόμη χρόνια να μπορέσουμε να διατηρήσουμε αυτό το αίσθημα, το να νιώθουμε ο ένας τον άλλο πριν προλάβουμε να το εκφράσουμε, είτε με λόγια είτε με μορφασμούς, είτε με σκέψεις. Στα εύκολα και στα δύσκολα.
Κάποτε δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου με άλλο άνθρωπο, τώρα δε μπορώ να με φανταστώ μόνο.

Η επανάληψη όσο κι αν κουράζει γενικά στα πλαίσια της αγάπης είναι επιθυμητή, για αυτό και κάθε χρόνο το ίδιο θα σου λέω.

Της μιας δραχμής (ποιας;) τα γιασεμιά

Περίεργη εποχή, δεν ξέρεις τι να φορέσεις, από ρούχα μέχρι και διάθεση. Μια ζέστη, μια υγρασία, μια κρύο, μια καλά μια άστα να πάνε. Το γιασεμί απ' ότι βλέπετε μια χαρά περνάει στη βεράντα.Ο καταιγισμός των μέσων (όχι μαζικής μεταφοράς - των άλλων μαζικής) περί γρίπης, περί οικονομικού αδιεξόδου, περί παντός κακού γενικά, σε συνδυασμό με την εργασιακή ανασφάλεια που αρκετοί βιώνουμε αυτό τον καιρό μας έχουν κάνει να φρικάρουμε ολίγον. Ο καθείς βέβαια το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο, εγώ τελευταία το έχω ρίξει από λίγο έως πολύ στην τρελή, όποιος παραλογισμός κι αν βρεθεί στο δρόμο μου τον αντιμετωπίζω με την γελοιότητα που του αρμόζει - σιγά μην πεθάνουμε κιόλας βρε αδελφέ, το πολύ πολύ να μην έχουμε να φάμε, πιούμε, καπνίσουμε, ζεσταθούμε, αγαπήσουμε, (καλά αυτό το τελευταίο έτσι το λέω, όχι ότι έχω πρόβλημα). Βέβαια όταν ακούω κάποια εντελώς κουλά, δεν γίνεται να μην επανέλθω σε πρότερες καταστάσεις: σήμερα για παράδειγμα στη δουλειά νεαρός συνάδελφος όταν είδε τους συμβασιούχους να περνούν από κάτω σε πορεία σχολίασε: κάθε τόσο με τις πορείες τους κλείνουν το κέντρο και δεν μπορεί να περάσει κανείς με το αμάξι του, για να του απαντήσω αυτόματα: ελπίζω να μην βρεθείς ποτέ στη θέση τους αγαπητέ. Τι τα θες, οι περισσότεροι κοιτάμε πως θα την βγάλουμε καθαρή και τι μας βολεύει και το σύνολο, όπως ο πλανήτης, η χώρα, η πόλη, η γειτονιά, η πολυκατοικία, ο/η σύντροφος ας πάνε να κουρεύονται.

Το σίγουρο είναι ότι αν δεν μας πιάσει η κρίση, η πανδημία, ο Αρμαγεδδών (του 12 ή άλλος), έχουν πολλά να δουν και ν' ακούσουν οι οφθαλμοί και τα ώτα μας. Εσείς όμως ξέρετε: κρατάμε αυτά που θεωρούμε σωστά κι έχουν σημασία, για τα υπόλοιπα υπάρχει ο Καιάδας κι οι κάδοι ανακύκλωσης (ή απόλυτης καταστροφής - αναλόγως). Τα φιλιά μου σε όλους, κρατάτε γερά παιδιά, τα παραμύθια έχουν δράκους και κακούς αλλά τις περισσότερες φορές έχουν κι ευτυχισμένο τέλος.

η βουκαμβίλια νάνος πάντως αντιστέκεται...

Ctrl+Z ή Ctrl+R

Αναιρώ, καταργώ ή παίρνω πίσω μια απόφαση, μια θεωρία ή ένα λάθος στην πληκτρολόγηση Κάνω undo ελληνιστί. Από την άλλη, ανανεώνω, ξανακάνω, επαναλαμβάνω ήτοι redo. Τι είναι προτιμότερο ως κίνηση; Πόσες φορές την ημέρα σκεφτόμαστε τους συνδυασμούς πλήκτρων που είναι προτιμότεροι για κάθε μας ενέργεια; Τι από τα 2 προτιμάτε εσείς; Εγώ παρότι συνήθως προτιμώ το δεύτερο κάνω το πρώτο. Γιατί είναι πιο εύκολο το λάθος παρά η επανάληψη του σωστού. Ακόμη κι η πρώτη επιλογή που σου δίνει το δεξιό κλικ του ποντικιού πάνω σε μια λέξη είναι η αναίρεση. Και κάπου εδώ παύει ο όποιος παραλληλισμός πληκτρολόγησης και φέρεσθαι.

Κάπου εδώ έρχονται τα χρώματα κι οι ιδέες, κι οι φίλοι, κι η ίδια η ζωή και σου λέει ότι κάνεις κάνε το με συνείδηση, είτε αναιρείς είτε επαναλαμβάνεις - αρκεί να το απολαμβάνεις. Όποιος κι αν είναι ο συνδυασμός των πλήκτρων, των γραμμάτων, των σκέψεων ή των συναισθημάτων που δημιουργούν την κάθε σου κίνηση ας είναι με ειλικρίνεια, κυρίως προς τον εαυτό σου.
Αναιρώ κι επαναλαμβάνω όποτε κι όταν μου αρέσει, σε κάθε ευκαιρία και για κάθε τι που θέλω να μου συμβεί. Εύχομαι να είστε πάντα αληθινοί με αυτό που θέλετε.

E p o x i ?

Εποχή περίεργη, μια χειμώνας μια φθινόπωρο, δεν έχει αποφασίσει ακόμη. Πάει να χιονίσει, βοριάς που παίρνει τα πρόσφατα φυτεμένα ανθάκια κι εγώ σκέφτομαι λύσεις προστασίας τους. Και μετά η βροχή κι ο νοτιάς, την επόμενη λιακάδα, και πάλι από την αρχή. Δεν ξέρεις τι να φορέσεις, δεν ξέρεις πως να φερθείς. Γύρω επικρατεί ένα θέατρο παραλόγου, έτσι για να συμβαδίζει με τον καιρό: νεύρα, κούραση, απογοήτευση, αβέβαιο αύριο στην δουλειά, στη υγεία, η αρχική αισιοδοξία γύρω από τα πράγματα μεταλλάσσεται σε σκεπτικισμό, και μόνο η επάνοδος στη βάση, στη σιγουριά και τη ζεστασιά της φωλιάς μας ξεκουράζει.

Είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα ακολουθήσει ένας "θερμός" χειμώνας σε πολλά επίπεδα. Στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο που κινούμαστε, στα πράγματα που φοβόμαστε αλλά αναπόφευκτα θα έρθουν. Γιατί κάποιοι το θέλουν, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, μόνο που κάθε φορά που νομίζουμε ότι από τις στάχτες θα αναγεννηθεί ο φοίνικας, αυτός δε λέει να φανερωθεί. Τι να περιμένει άραγε; ποια θα είναι η κατάλληλη εποχή;

Υ.Γ.: δεν έχω σταματήσει να αισιοδοξώ, απλά δεν είμαι σίγουρος τι περιμένουμε και δεν κάνουμε τις ανατροπές που πρέπει να γίνουν σε όλα τα επίπεδα για να έρθει επιτέλους η εποχή που θέλουμε να ζούμε κι όχι σ' αυτή τη μπάσταρδη που μας επιβάλλουν...