Αλλαγή... ώρας & στόχου

Εντάξει, το παραδέχομαι, βαριέμαι εύκολα. Η ρουτίνα με κουράζει ακόμη περισσότερο, αλλά ακόμη κι όταν κάτι έχει ένα ενδιαφέρον και μια εναλλαγή αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό και πάλι αποζητώ την αλλαγή. Έχω ρουτινιάσει άσχημα λοιπόν με την δουλειά, με το ότι δεν προλαβαίνω ή δεν έχω το κουράγιο και την όρεξη να κάνω πράγματα που θα με γέμιζαν. Ακόμη χειρότερα είναι όταν απολαμβάνω κάτι κι έρχεται να με προσγειώσει ανώμαλα μια εργασιακή αναποδιά. Χθες βράδυ λοιπόν μετά από μια έξοχη παράσταση που είδα με καλούς φίλους (Θείος Βάνιας στο Ανοιχτό Θέατρο - έξοχος ο κος Σοφοκλής Πέππας αλλά και συνολικά η παράσταση), άνοιξα το ρημαδοκινητό κι είδα μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη σε κάποιο εργασιακό θέμα. Αυτό ήταν, μου χάλασε όλη η διάθεση ξαφνικά. Τι το ήθελα; τι τα θέλουμε γενικά; να αγχωνόμαστε ακόμη και μετά τη λήξη της βάρδιας, να δουλεύουμε κι αφού έχουμε φύγει από τον χώρο εργασίας; άσε που δε μιλάμε ούτως ή άλλως για 8ώρα εδώ και καιρό. Κι όσο βλέπουν ότι αντέχεις άλλο τόσο σου δίνουν να κάνεις, οπότε: ή το παίζεις χαζός και τα κουτσοβολεύεις ή προσπαθείς όλο και περισσότερο προσβλέποντας σε κάποια μελλοντική εξέλιξη (που έρχεται πολύ μελλοντικά όμως... ή και στην επόμενη δουλειά μια και θα έχεις σιχτιρίσει μέχρι να την δεις αυτή την εξέλιξη).

Φταίω κι εγώ όμως που επιτρέπω να γίνονται κάποια πράγματα, που δεν διεκδικώ κάποια άλλα και που τελικά καταπίνω όλες τις εντάσεις και δεν τις αφήνω να εκτονωθούν όπου κι όταν πρέπει. Φταίει κι αυτή η Άνοιξη που όλο λέει να μπει κι όλο το καθυστερεί, σα νύφη ένα πράγμα, που πρέπει να κάνει τις παραδοσιακές βόλτες πριν μπει στην εκκλησιά.Η σκέψη μου τελευταία με πηγαίνει σε άλλα μέρη (και όχι για Χαβάη, έλεος δηλαδή, αν το ακούσω ή διαβάσω άλλη μια φορά θα κάνω χαρακίρι), χωρίς τόσο άγχος είτε για δουλειά είτε για προσωπικά ζητήματα. Να κάνω βόλτες μακρινές, δίπλα στη θάλασσα, σε λιβάδια ανοιξιάτικα ανθισμένα, να παίζω με το σκυλί μου, να ξαναερωτευτώ τον άνθρωπό μου, να ξαναζήσω ότι στερούμαι κι ότι επιθυμώ κοντολογίς.
Μπαίνω στ' αμάξι κι όπου με βγάλει λοιπόν, καλή βδομάδα να έχετε και με το καλό ο Απρίλης που έρχεται
υ.γ.: το μόνο που μ' αρέσει σε αυτή την αλλαγή ώρας είναι που μεγαλώνει η μέρα
υ.δ: με έκαναν ρόμπα κάποιοι φίλοι του εξωτερικού, κι άντε τώρα να δικαιολογηθείς σε αμνούς...

Γιαγιάδες

Όλο και περισσότερο τελευταία ανακαλώ στιγμές παρελθόντος, μ' όλο που το παρών μου μόνο αδιάφορο δεν νοείται. Θυμάμαι με νοσταλγία τις γιαγιάδες μου, η μια Μικρασιάτισα, μεγαλωμένη με όλα τα λούσα ως κόρη προύχοντα και δημάρχου, με μόρφωση και γνώση κι η άλλη αγρότισσα εκ Μεσσηνίας, χωρίς καμιά μόρφωση, σκληρή σαν Μανιάτικη πέτρα και προστατευτική για τους δικούς της σαν γερακίνα που φυλά τους νεοσσούς της.

Απ' τη Μικρασιάτισα (την οποία και θεωρώ δεύτερη μάνα), εκτός από το όνομα πήρα και πολλά της "χούγια", καλά και κακά. Δεν άντεχε με τίποτα στενάχωρα ρούχα, ήθελε πάντα άνετα κι αέρινα υφάσματα, δεν μπορούσε τις φωνές και τις εντάσεις, ήταν ρομαντική και τρυφερή, όταν αγαπούσε το έδειχνε κι ο τελευταίος της πόρος όταν δεν ήθελε κάποιον ήταν το παγόβουνο κι η σούπερ σνομπ. Οι συμβουλές της είχαν πάντα την δυνατότητα παρεκκλίσεως, τίποτα δεν ήταν απόλυτο και δεδομένο, μπορούσες να το προσαρμόσεις και να το κάνεις δικό σου. Διακριτική παρουσία, κέρδιζε μόνο με το να βρίσκεται στο χώρο, ακόμη και τώρα νιώθω να βρίσκεται κοντά μου σε δεδομένες στιγμές. Οι μνήμες της πατρίδας της, οι περιγραφές του τόπου, των ανθρώπων, του ξεριζωμού, η δύσκολη μετανάστευση, προσαρμογή, από κόρη δημάρχου - καπνεργάτρια για να ζήσει, γάμος χωρίς έρωτα, έρωτας που της έλλειψε και τον ζητούσε μέσα από βιβλία, αγάπη που μου έδινε απλόχερα, χάδι αξέχαστο, φιλί γεμάτο.

Η Μεσσήνια γιαγιά ήταν πιεστική, η αγκαλιά της μπορούσε να σε στείλει (αφού μέχρι τα 9οκάτι που πέθανε έστυβε πέτρες με τα χέρια της), η ακατάπαυστη δουλειά και το νεύρο της μέχρι τέλους της είχε δώσει απίστευτη υγεία, διαύγεια πνεύματος και όρασης (ποτέ δεν χρειάστηκε γυαλιά) αλλά δεν είχε αυτό το κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει να την λατρέψεις. Γινόταν πραγματικός κλόουν βέβαια για τα εγγόνια της (τις κρεμούσαμε χαρτιά υγείας από τα - μόνιμα μαύρα - φουστάνια της και περπατούσε σαν την καλή χαρά στην αγορά), οι συμβουλές της ήταν ανεκδιήγητες (μην περάσεις τον Ισθμό παιδάκι μου, έχουν δώσει πολλά μποφόρια οι Εμυτζήδες, κλπ), οι κολακίες προς τη μάνα μου άνευ προηγουμένου (φτου σου νύφη μ, σκέτη λατέρνα είσαι με τουτ' το φόρεμα - όχι για καλό το έλεγε), για να μην αναφέρω τα κλασικά περί ποτών, τσιγάρων κ.ά που δεν έπρεπε να παίρνω από άλλους (όντας στα 30 μου) γιατί ρίχνουν χασίσια μέσα. Μπορεί να της έλειπε το τακτ, το στυλ, το φέρεσθαι, αλλά ήταν αληθινή, ντόμπρα και εξαιρετικά δυναμική.
Η καθεμία πάντως έπαιξε το ρόλο της, άλλη περισσότερο κι άλλη λιγότερο, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και μεγαλώνοντας τις νιώθω όλο και περισσότερο σε κάθε κύτταρό μου. Δεν είναι ότι μου λείπουν αυτή τη στιγμή, ξέρω ότι μου πρόσφεραν ότι είχαν, έφυγαν στην ώρα τους, έδωσαν και πήραν πολλά. Είναι ότι απλά συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι που έζησα τόσες πολλές στιγμές μαζί τους.
Ιωάννα και Βασιλική θα είστε πάντα συνοδοιπόροι μου...

Οι φωτογραφίες είναι της φίλης φωτογράφου Ζαφείρως

Όλα πάνε τέλεια (;)

Έλα παιδιά μη μου αγχώνεστε, τα σκουπίδια άρχισαν να μαζεύονται, οι απεργίες φθίνουν, η Άνοιξη μπαίνει επίσημα αύριο, η πανσέληνος που έρχεται πλήττει κυρίως του Ζυγούς (άσχετο) κι εγώ δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλαίω μ' όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Δηλαδή τι; όλα αρχίσουν να ξαναπαίρνουν τους κανονικούς τους ρυθμούς; Αμ δε, έτσι νομίζουμε. Αργά αλλά σταθερά τα πράγματα αλλάζουν. Όσο και να μη θέλουν για διάφορους λόγους να μας το πουν η κοινωνία αποβάλλει από μόνη της ένα απόστημα που την ταλανίζει εδώ και καιρό. Το ψέμα δηλαδή ότι όλα είναι ανθηρά (οικονομία, πληθωρισμός, ανεργία, φυσικοί κι ανθρώπινοι πόροι, κ.ά).
Μια και δεν έχει πρωινά (ευτυχώς) λόγω δημοσιογραφικής απεργίας, χάζευα αναγκαστικά ειδήσεις του BBC από Σκάϊ, κι άρχισα να ανακαλύπτω πτυχές που δεν είχα δώσει σημασία: εκτός των διαφόρων εντάσεων και συγκρούσεων σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, είναι ολοφάνερο ότι ο γίγαντας πνέει τα λοίσθια, η οικονομία του πάει ακόμη χειρότερα κι από τη δική μας, τραπεζικά κι άλλα συστήματα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα εν μία νυκτί κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Κάτι σαν την πτώση της ρωμαϊκής ή της βυζαντινής αυτοκρατορίας ένα πράγμα. Δεν πάνε να την στηρίζουν μ' όποια δεκανίκια διαθέτουν οι μεγάλες πολυεθνικές, η πτώση θα είναι ισχυρή και θ' ακουστεί σε όλο τον πλανήτη (όχι ότι θα στεναχωρηθώ κι ιδιαίτερα). Και μετά τι θα μου πεις; Ε, μάντης δεν έχω διατελέσει σ' αυτή τη ζωή αλλά όλο και κάποιος θα βρει την ευκαιρία.
Αλλά όταν άκουσα από φίλους και γνωστούς διαμαρτυρίες γιατί είναι κλειστό όλο το κέντρο σήμερα Πέμπτη βράδυ λόγω της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα κατά της ψήφισης του νομοσχεδίου περί ασφάλισης και δεν μπορούν να πάνε να φάνε, δουν την ταινία, θέατρο κι ότι άλλο έχουν προγραμματίσει, τρελαίνομαι λίγο όσο να πεις. Μου φαίνεται ότι έχουμε χάσει την ουσία, το μέτρο, τον διαχωρισμό του πραγματικά σημαντικού με το ασήμαντο. Γιατί όσο και να αποσιωπούνται κάποια πράγματα (και σαφώς αναφέρομαι στα ΜΜΕ και στον δήθεν αγώνα που δίνουν κάποιοι για λογαριασμό κάποιων συναδέλφων τους) δεν τρώμε πάντα με την ίδια ευκολία το κουτόχορτο που μας δίνουν. Όταν όλα θα έχουν ηρεμήσει και παρουσιαστούν τα πράγματα με την πινελιά του τετελεσμένου κι εμείς θα τρώμε εκείνη την ώρα χαζεύοντας ειδήσεις και σιγοκουνώντας το κεφάλι για όλα αυτά που γίνονται πίσω από τις πλάτες μας, απλά άλλο ένα λιθαράκι θα έχει μπει για το ναδίρ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (με ολίγην από Γαλλική επανάσταση).

Υ.Γ.: είπαμε όσο μ' ενοχλούν οι ταμπέλες άλλο τόσο μ' ενοχλούν οι παρτάκηδες (είτε μεμονωμένα είτε σε ομάδες)

Ενημερωτικά εκτίθεμαι κι εδώ...

Ταμπέλες; Όχι ευχαριστώ

Το ότι με τον καιρό δεν μου άρεσε να ανήκω σε ομάδες, να βάζω ταμπέλες τελικά στα προσωπικά και τη ζωή μου πολλοί το θεωρούσαν (κι ακόμη το θεωρούν) σαν λανθάνων καθωσπρεπισμό ή εθελοτυφλία κι αποφυγή της πραγματικότητας... Συγγνώμη; για ποιά πραγματικότητα μιλάμε; Για αυτή που μας έχει καθοριστεί; Κι από ποιους; Μικρός ήμουν κι εγώ γκομενάκιας, κνίτης, ροκάς, αεκτζής, κι άλλους πολλούς χαρακτηρισμούς. Τι νόημα έχει πραγματικά όμως σήμερα το να είσαι αριστερός ή δεξιός, str8 ή gay, γάβρος ή βάζελος; Ο αποκλεισμός του οτιδήποτε απλά μας στερεί από αξίες, απολαύσεις κι εμπειρίες που είτε πετροβολούμε σαν αντίθετες προς τα δικά μας πιστεύω είτε απλά απαξιούμε να ασχοληθούμε μαζί τους. Γιατί έτσι μας έμαθαν, γιατί έτσι πρέπει να είναι. Δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα, ούτε να φανώ σαν αναρχικός χωρίς λόγο, μόνο να, δεν μπορώ τις γκετοποιήσεις, τους αφορισμούς, τους δογματισμούς, τις παρωπίδες. Νισάφι πια, τι καλό είδαμε; Όπως είχε πει κάποτε κι ο Michael Stipe των REM οι ταμπέλες είναι καλές μόνο για τις κονσέρβες. Για αυτό κι ίσως δε με βλέπετε να παίρνω θέση σε κάποια ζητήματα που είτε αφορούν συγκεκριμένες "ομάδες" (στις οποίες θεωρητικά και με την ευρύτερη έννοια του όρου μπορεί και ν’ ανήκω τη δεδομένη στιγμή) είτε να κάνω μια γενικότερη εξωτερίκευση (outing ελληνιστί) .

Υ.Γ.: το παραπάνω γράφηκε με αφορμή e-mail που μου στάλθηκε για συμπαράσταση κι ανάρτηση συγκεκριμένου κειμένου όσον αφορά το συμβόλαιο συμβίωσης, ελπίζω οι παραπάνω λόγοι να είναι αρκετοί για να με κάνουν να απέχω απ’ αυτή την "διαμαρτυρία" για ίσα δικαιώματα, πιστεύω σε αυτά, δεν είμαι ρατσιστής σε καμία περίπτωση, αλλά δεν πιστεύω ότι το παρόν ιστολόγιο αποτελεί εφαλτήριο (οποιασδήποτε όμως) ομάδας θέλει να διαμαρτυρηθεί για κάτι. Συγγνώμη παιδιά αν θίγω κάποιους αλλά έτσι αισθάνομαι κι έτσι γράφω.

Επάνοδος (Το Πιάνο)

Η ίδια αφορμή που με έκανε να "κλείσω" για λίγο το παρόν ιστολόγιο με κάνει να το "ανοίξω" εκ νέου. Αυτή τη φορά είναι το soundtrack της ταινίας The Piano που μου έφερε στο νου άλλες εποχές που αισθάνομαι ότι πρέπει να περιγράψω ή να αναζητήσω με ίδιο ζήλο ίσως. Η ιστορία αυτής της μουσικής έχει μείνει στο μυαλό μου ως εξής:Περίπου πριν από 15 χρόνια έχω δει την ταινία με φίλους καλούς. Είναι η εποχή που έχω απεξαρτηθεί (οικονομικά τουλάχιστον) από γονείς και μένω ουσιαστικά μόνος (έμενα από τα 18 σαν σπουδαστής σε άλλες πόλεις μόνος αλλά δεν ήταν το ίδιο). Έχω φτιάξει την γκαρσονιέρα στα Πατήσια στα μέτρα μου, μίνιμαλ - γιαπωνέζικη αισθητική (όσο δεν μ' αρέσει το σούσι τόσο μ' αρέσει η διακόσμηση κι η κηπουρική τους), ένα σπίτι με άπειρες αναμνήσεις, όμορφες στιγμές, δυνατές εμπειρίες. Τεράστια βεράντα, έγινε σιγά σιγά κήπος κανονικός, μεγάλα δέντρα, γλάστρες παντού, 7 από τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου σ' ένα μικρό παράδεισο (στα μάτια μου τουλάχιστον). Πίσω στην ταινία όμως που μου άρεσε αρκετά, η μουσική της ακόμη περισσότερο. Κάποια πράγματα τελικά - που δεν είναι καθόλου τυχαία - γίνονται για να μένουν αιώνια χαραγμένα στη μνήμη. Περίπου ένα χρόνο αργότερα, αυτό το soundrack - σε χρυσή, συλλεκτική έκδοση cd - θα συντροφέψει την δυνατότερη ερωτική συνεύρεση που είχα ποτέ (και σε διάρκεια και σε ένταση). Δεν είναι υπερβολή αλλά σε όλη την διάρκεια της μιας και ώρας που διαρκεί είχαμε έναν και μοναδικό (απ' όλες τις απόψεις) οργασμό με το φινάλε του cd. Νομίζω ότι δεν το έχω ξανακούσει από τότε, όχι τόσο για να μην χάσω την μαγεία της στιγμής, αλλά γιατί κάποια πράγματα θεωρώ ότι είναι ανεπανάληπτα και πρέπει να συμβαίνουν μια μόνο φορά.

Πιστεύω ότι η μουσική της ζωής μας συνθέτεται από τέτοιες κι άλλες στιγμές, ιδιαίτερες για τον καθένα.

Προσπαθώντας να αποτινάξω τα πλοκάμια της εγωπάθειας των πολλών που σε συνδυασμό με τη δική μου ανοχή κόντεψαν να γίνουν δεύτερη φύση μου, χαίρομαι που είμαι ξανά κοντά σας. Στο κάτω κάτω σ' αυτή την πάλη είναι προτιμότερο πολλές φορές να εμψυχώνεσαι από ανθρώπους που θεωρείς ή είναι φίλοι σου.

υ.γ.: ευχαριστώ και πάλι όσες / όσους μου συμπαραστάθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο

Κλειστό μέχρι νεωτέρας...

Η αγαπητή mindstripper μου απάντησε ως εξής σε σχόλιό μου:
Blueprints, δεν ξέρω αν σου έχει τύχει ποτέ να αισθανθείς ότι η εγωπάθεια των πολλών σε συνδυασμό με τη δική σου ανοχή, έχουνε απλώσει πλοκάμια τριγύρω σου κι έχουν γίνει δεύτερη φύση σου. Απ' αυτή τη φύση ξεφεύγω εδώ που έχω έρθει. Κι όλα τα δικά μου, αυτά που ήτανε μέσα μου βαθιά, ξεθυμαίνουνε σιγά σιγά, σαν τα εξανθήματα. Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα. Εγώ τώρα ξεκινάω.

Επειδή νιώθω να βρίσκομαι κάπως στην κατάσταση που περιγράφει η πρώτη πρόταση κι επειδή ο Μάρτης δεν μπήκε όσο ελπιδοφόρα περίμενα, λέω να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από δω και απλά να σας διαβάζω και σχολιάζω όποτε έχω το κέφι.

Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, φιλιά σε όλους και όλες