Sahara

Σύμφωνα με τους Βερβέρους (την αποκαλούν κάπως σαν σαχρά) είναι η έκταση με χρώμα σχεδόν ξανθό (καμία σχέση με χρωμοβαφές κι ανέκδοτα αν σας ήρθαν συνειρμικά). Από την άλλη το ευφάνταστο που ακούστηκε στο Σύνταγμα: Αν το κράτος αναλάβει την έρημο Σαχάρα σε λίγα χρόνια θα υπάρχει έλλειψη άμμου δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Ελληνικό τοπίο σε λίγα χρόνια

Κουρέματα, χρέη, εξαρτήσεις, αγορές, κι άλλα αόριστα (που στην πραγματικότητα είναι πολύ ορισμένα αλλά δεν θέλουν να ακούγονται με το πραγματικό τους όνομα) πλανώνται καθημερινά πάνω από τα κεφάλια μας και τα όρνια περιμένουν απλά το ξεψύχισμα για να επιδοθούν στο ανελέητο ξεκοκάλισμα του κουφαριού που κάποτε αποκαλούσαμε Ελλάδα. Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση να αλλαχθεί και το όνομα της χώρας μας σύντομα για να βγούμε διαφορετικά στις "αγορές" και να μην τρομάζουμε τους "επενδυτές" με την αφερεγγυότητα που λένε αυτή τη στιγμή ότι έχουμε.

Ας μας πούνε  صحراء = Σαχρά για παράδειγμα, για να συμβαδίζουμε με την εικόνα ερήμωσης που θα συναντάμε και για να γίνουμε ελκυστικοί στα αυτιά των Αράβων επενδυτών. Μπορούν επίσης να μας βάλουν και το σύνθετο الأوروبي الصحراء = Ευρωπαϊκή έρημος (βέβαια προφέρεται κάπως σαν Τελεορούπι αλ σαχρά - όχι και τόσο εύηχο) για να μας ξεχωρίζουν από την άλλη την Αφρικανική και να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα τύπου ΠΓΔΜ (αλήθεια τι γίνεται με τους γειτόνους αυτούς;). 

 Όπως και να έχει και πέρα από κάθε πλάκα η πάλαι ποτέ πρόβλεψη ότι θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης είναι η ευοίωνη προοπτική αυτών που μας ετοιμάζουν, το πιθανότερο σενάριο (αν δεν μπορέσουμε να το ανατρέψουμε με κάθε τρόπο) είναι να γίνουμε σκλαβάκια άπω ανατολίτικου τύπου που για μια κούπα ρύζι θα δουλεύουμε για 12ώρα (και εννοείται έρμαια κάθε είδους ορέξεων, αν με καταλαβαίνετε...).

Θα κλείσω όμως με μια ευχή λόγω ημέρας: εύχομαι η εορτάζουσα σήμερα βαφτιστήρα μου (και όσα παιδιά βρίσκονται στην ηλικία της / σπουδάζουν δηλαδή) να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πετάξουν τα σκουπίδια αυτής της χώρας στην μακρύτερη δυνατή έρημο (ίσως και σε άλλο πλανήτη) για να ησυχάσουμε μια για πάντα (το πολύ πολύ να χαθεί η άμμος όπως λέγαμε και στην αρχή). Σε όλους τους εορτάζοντες ότι καλύτερο με πολύ αγάπη.

≈

Ελπίδα ή Φόβος;

Μάλλον τίποτα από τα δύο, όπως γράφτηκε και στον τάφο του Καζαντζάκη: δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

Όπως και να το δούμε κάποιοι ζουν με την πρώτη ενώ οι περισσότεροι με τον δεύτερο. Κάποιοι δηλώνουν αγανακτισμένοι, κάποιοι αγανακτούν με τους αγανακτισμένους, κάποιοι απεργούν, κάποιοι άλλοι δουλεύουν και θίγονται από τους απεργούς, το διαίρει και βασίλευε παλιά τακτική, δοκιμασμένη και πιάνει, ειδικά στους δύσκολους καιρούς. Αντί όλοι να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό (δεν μπορεί, όσο τυφλός και να είσαι θα πρέπει να έχεις μια ελάχιστη αντίληψη για αυτό) εξακολουθούν πολλοί να κοιτούν τη βολή τους και το προσωπικό συμφέρον. Μόνο όταν αρχίσει να θίγεται αυτό (ο προσωπικός μας μικρόκοσμος δηλαδή) μιας πιάνουν τα διαόλια και γινόμαστε έξαλλοι με όλα κι όλους. Το σίγουρο είναι ότι εκτός της μικρής και γνωστής ελίτ αργά ή γρήγορα δεν θα υπάρχει μη θιγόμενος από όλη αυτή την αρπαγή και δεν ξέρω αν μια φράση τύπου: καλά, αφού δεν έχουν να φάνε ψωμί ας φάνε παντεσπάνι, θα φέρει στα άκρα την κατάσταση, πάντως κάτι θα συμβεί κι όλοι οι κωπηλάτες, τα ζουζούνια και λοιπά έντομα θα πάνε από εκεί που ήρθαν (άλλοι εξωτερικό κι άλλοι πολύ εσωτερικό όμως…).

Μην ελπίζετε και μη φοβάστε λοιπόν, εγρήγορση και δράση απαιτεί η περίπτωση, όπως νομίζει κι όπως επιθυμεί ο καθένας μας, δεν μπορεί κάπου θα βρεθούμε.

Ισορροπίες...

και πως μπορούμε να τις ξαναβρούμε...

Αρχικά παίρνεις μια μεγάλη απόφαση ότι όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου (κρίσεις, επικρίσεις, διακρίσεις, καταχρήσεις... λάθος άλλο είναι το τελευταίο) σε αφορούν μεν αλλά δεν πρόκειται να σε κάνουν να δεις και τα ραδίκια ανάποδα δε.

Κατόπιν βρίσκεις κάποιους συμμάχους / συναγωνιστές που συμμερίζονται όσο και συ την όλη κατάσταση, αλλά μπορούν να συνδράμουν αλληλοκαλώντας ο ένας τον άλλο σπίτι του και προσφέροντας εδέσματα και ιδέες τύπου ρεφενέ (τα εδέσματα ρεφενέ, οι ιδέες και σκέψεις δε γίνεται... ή μήπως κι αυτές; θα δούμε στην πορεία).

Ανακατεύεις αρκετές ημέρες (την τράπουλα που λέγαμε παραπάνω, το φαγητό ή ότι νομίζετε γενικώς) και φτάνεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα αφού δοκιμάσεις πρώτα αν σε ικανοποιούν τα καρυκεύματα.

Τέλος πίνεις ικανοποιημένος γευστικό κρασί / ρακί / ουζάκι ή ότι σου αρέσει με την παρέα / τις μουσικές / το φαγητό / την ζωή που έχεις επιλέξει κάνοντας ένα βήμα μπροστά (προσοχή μην πιείτε παραπάνω και κάνετε ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, το έχω δει να συμβαίνει).

Κάπως έτσι περνάμε τελευταία ξορκίζοντας την μαυρίλα που πέφτει πάνω μας από παντού.

 

P.S. Οι μουσικές του λουστράκου (θα σας πω την ιστορία του ονόματος άλλη φορά) καθημερινές 9-10 μ.μ. στο pb radio