Ευχές και άλλα

Παρότι δεν είμαι και πολύ καλός στην επικοινωνία (ιδίως την τηλεφωνική, πόσο περίεργο που στη δουλειά είμαι συνεχώς με το ακουστικό στο αυτί...), σπάνια ξεχνάω να πάρω τηλέφωνο ανθρώπους που γιορτάζουν, κι αν συμβεί αυτό δεν θα με παρεξηγήσουν (συνήθως) μιας και με ξέρουν. Εγώ βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις αισθάνομαι αρκετά άσχημα αλλά είναι κάτι που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω, έχω κι εγώ ένα (τι; μόνο;) ελάττωμα βρε αδελφέ. Παρότι δε με διαβάζουν κι όλοι όσους ξέχασα ή αμέλησα (γιατί σαν ημέρα τη γιορτή τη θυμάμαι το κουλό δε βάζω να πάρει τον αριθμό) θα ήθελα να τους ευχηθώ τα καλύτερα - Σάββα, Νίκο, Βαρβάρα, Άννα, Σπύρο κι όποιος άλλος ακολουθεί - και να συνεχίσουν να μη με παρεξηγούν.

Προσωπικά σχέδια δεν υπάρχουν ιδιαίτερα για αυτές τις ημέρες, λίγο η όχι και πολύ καλή διάθεση, λίγο τα ντεμί οικονομικά, λίγο ότι προτιμώ να ξεκουραστώ από το να τρέχω με μια βαλίτσα στο χέρι, το μόνο που παίζει προς το παρόν είναι μια ολιγοήμερη απόδραση στους δικούς για Χριστούγεννα και κατά τ' άλλα εντός των τειχών. Ελπίζω τουλάχιστον να μπορέσω να δω ανθρώπους που για διάφορους λόγους χαθήκαμε, να διαβάσω κανένα βιβλίο της προκοπής, να δω καμιά ταινία και θέατρο, ίσως κάποιες μουσικές παραστάσεις, πράγματα γενικότερα που λόγω φόρτου εργασίας είχα χάσει το τελευταίο διάστημα. Με - σχεδόν - δεδομένη την 10ήμερη άδειά μου τις πρώτες ημέρες του Γενάρη ελπίζω να μπορέσω να κάνω ότι μου αρέσει (και το τίποτα μου αρέσει σαφώς) και να φορτίσω μπαταρίες. 

Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα με αυτούς που αγαπάτε κι ότι κι αν κάνετε να είναι συνειδητοποιημένο κι όχι γιατί πρέπει... 

Υ.Γ.1: σας αφήνω γιατί έχω και κάτι πορτοκάλια που βράζουν για γλυκό...

Υ.Γ.2: παιδιά μην επαναπαύεστε, ο αγώνας σας είναι μακρύς και δύσκολος

Υ.Γ.3: ας μη στεναχωρήσουμε - κάνουμε να κλάψουν - αδιαφορήσουμε  αυτούς που αγαπάμε τούτες τις ημέρες, ίσως είναι μια αφορμή να πάει έτσι όλη η χρονιά

Υ.Γ.4: θα τα ξαναπούμε σύντομα (επειδή δεν είμαι σίγουρος πόσο σύντομα, για αυτό κι αφήνω από τώρα τις ευχές μου σε όλους σας)

ΦΙΛΙΑ ΓΙΟΡΤΙΝΑ

Άγιε Βασίλη...

... φέτος για αλλαγή, και μιας και είναι από τα πιο περίεργα Χριστούγεννα των τελευταίων χρόνων, λέω αντί να σου ζητήσω να φέρεις, καλύτερα να πάρεις μαζί σου στον παγωμένο βορρά μερικά πραγματάκια στο σάκο σου:

• τις σφαίρες από τα πιστόλια (γενικώς)
• τις κουκούλες από κουκουλοφόρους (ειδικώς)
• τον ξύλινο λόγο από τους πολιτικούς (α, και να τους μπερδέψεις ώστε εκεί που πάνε να πουν ένα ψέμα να τους βγαίνει η αλήθεια)
• τη βία, τη φτώχεια, την ανεργία, την αμάθεια, την εμπάθεια, τον ανταγωνισμό
• τον ωχαδελφισμό και το βόλεμα
• τα σκάνδαλα (καλά αν θες άσε τα "πιπεράτα" για να ικανοποιούνται οι πάσης φύσεως "νοικοκυρές σε απόγνωση")
• τον ήχο από τα ΜΜΕ
• τα χημικά και πλαστικά προϊόντα
• το μίσος, την απαισιοδοξία και κάθε αρνητικό συναίσθημα
• την αρρώστια και τα φάρμακα (που να τα αγοράσει ο έρμος συνταξιούχος)
• τη βία σε όλες της τις μορφές

αν σου πέφτουν πολλά τα παραπάνω και δεν κουβαλιούνται στο σάκο, και με ένα δύο για αρχή πάλι ευχαριστημένος θα είμαι

υ.γ.1: αν σε πάνε "μέσα" έχω ένα καλό δικηγόρο να σου συστήσω
υ.γ.2: πρόσεχε τα παιδιά, πρόσεχε το μέλλον μας...

Απο-λογισμός

(άλλη μια) Περίεργη χρονιά αυτό το 2008. Είχε λίγο απ' όλα, ευχάριστα, δυσάρεστα, παράξενα, συνηθισμένα, ρουτίνα, εκπλήξεις και σε προσωπικό επίπεδο και γενικότερα. Ο μήνας που κλείνει αυτή τη χρονιά εκτός των πολλών εορτών και της προσπάθειας γιορτινής ατμόσφαιρας - που μόνο γιορτινή δε φαίνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων - συνήθως για μένα είναι και μήνας απολογισμού, ένα ζύγισμα καλών και κακών πραγμάτων που μου συνέβησαν. Σε προσωπικό επίπεδο λοιπόν δεν ήταν κακός χρόνος, είχε μια μετακόμιση που έφτιαξε κατά πολύ τη διάθεσή μου, τα κοντινά πρόσωπα είναι καλά (τουλάχιστον από υγεία), κάποιες "απώλειες" συγγενικών ή άλλων προσώπων αναμενόμενες (και τα άσχημα είναι μέρος της ζωής μας), κάποιοι χωρισμοί το ίδιο αναμενόμενοι, εργασιακά παρότι κουρασμένος πολύ νιώθω καλά, στα προσωπικά μου το ίδιο καλά, οπότε... το ζύγι πάει προς το καλό.
Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία χρονιά που θέλω να διαγράψω διαπαντός από μνήμης είναι το - μακρινό πλέον - 2004, ότι χειρότερο θα μπορούσε να μου συμβεί. Αλλά από τότε πέρασε μια Ολυμπιάδα και πάρα πολλά πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο, νιώθω να πατάω γερά στα πόδια μου και σε συνδυασμό με την - ενστικτώδη να πω; γονιδιακή ίσως; - αισιοδοξία μου νιώθω τα καλύτερα να έρχονται. Δεν αφήνω να με επηρεάσουν ούτε τα παγκόσμια πολιτικο-οικονομικά παιχνίδια, ούτε οι διάφορες μεμψιμοιρίες που αναπαράγονται από τα μέσα. Το παρόν ακολουθεί τις διαθέσεις μας, νιώθω καλά; είμαι και περνάω καλά. Δεν έχει σημασία με πόσα, που, με ποιούς παρέα, τον πήχη τον ανεβοκατεβάζουμε μόνοι, δεν με ενδιαφέρουν τα παγκόσμια ρεκόρ αλλά τα προσωπικά.
Σας φιλώ κι εύχομαι τούτος ο τελευταίος μήνας του 8 να είναι πραγματικά γιορτινός σε διάθεση για όλους, δε χρειάζεται ο εξωτερικός στολισμός για να νιώσετε καλά στολίστε τον εσωτερικό σας μικρόκοσμο...

υ.γ.: τα χρόνια μου πολλά στην μητέρα και τις καλύτερες ευχές για βίον ανθόσπαρτον στο Κατερινάκι που κοριτσάκι το γνώρισα και χθες παντρεύτηκε τον καλό της, ότι καλύτερο παιδιά

και βέβαια 2 χρόνια κλείνω στην μεγάλη μας παρέα, γνωρίζοντας είτε από τα γραπτά είτε από κοντά πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους
----------------------------------------------------------------------------

Αλλά η ζωή επιμένοντας στην ανατρεπτικότητά της και την συνεχή αμφισβήτηση των δεδομένων, σου φέρνει μια ακαταλόγιστη πράξη κλονίζοντας την πίστη σου και αφήνοντάς σου μια πικρή γεύση κι ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ?

ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΜΕ ΠΑΙΔΕΣ,
ΑΡΚΕΤΑ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ

Περισσότερο φως...

... για να δούμε τους ιριδισμούς που γεννιούνται σε ένα γυαλί ή στο νερό και να νομίζουμε ότι βλέπουμε το ίδιο το ουράνιο τόξο. ...για να φορέσουμε χρωματιστά γυαλιά ώστε να βλέπουμε φιλτραρισμένες τις άσχημες εικόνες που συναντούμε στο διάβα μας. ...για να μπορέσουν να αναπτυχθούν φυτά και οργανισμοί που το έχουν άμεση ανάγκη. Γιατί με αυτό ξορκίζουμε τους φόβους που γεννιούνται στο σκοτάδι και γινόμαστε αισιόδοξοι και δυνατοί.

Ἴσως τὸ φῶς θἆναι μιά νέα τυραννία. Ποιός ξέρει τί καινούργια πράγματα θά δείξει, είπε ο Καβάφης, ενώ το περίφημο φως περισσότερο φως του Γκαίτε είναι ακόμη πιο ταιριαστό στις ημέρες μας.
Και δεν εννοώ της χειμωνιάτικες ημέρες που έρχονται και σκοτεινιάζει νωρίς, ο καιρός είναι μουντός και μας λείπει το φως, αλλά το φως της ζωής, της ελπίδας, αυτό που μπορεί να έρθει από έναν άνθρωπο που σε αγαπάει, που σου χαμογελάει, που σου δίνεται. Αυτό που χάνεται όταν ο άνθρωπός σου πονάει κι αυτόματα νιώθεις κι εσύ τον πόνο, σωματικό /ψυχικό ή και το συνδυασμό τους (ίσως υποφέρεις ακόμη περισσότερο) σκοτεινιάζοντας τη διάθεση και την οπτική σου.
Για όλα αυτά που ζήσαμε, αγαπήσαμε, μοιραστήκαμε, γευτήκαμε, είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε, αγγίξαμε, για όλα αυτά που έχουμε ακόμη να περάσουμε παρέα, για μια ζωή γεμάτη φως...

σ' ευχαριστώ

υ.γ.: πάνε 14 χρόνια από τότε που ένα φως μπήκε στη ζωή μου σαν κομήτης, αλλά τελικά έγινε αυτόφωτος πλανήτης και καθιερώθηκε στο προσωπικό μου σύμπαν

Σε συνέχεια του προηγούμενου...

κι επειδή x-έγερση είναι κι η οικολογική και περιβαλλοντική ευαισθησία και συνείδηση, αντιγράφω και προσυπογράφω το παρακάτω κείμενο:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ
Ερμού 134 -136, 105 53 Αθήνα - τηλ.: 210 32 52 214. archaeol@otenet.gr

Αθήνα, 14-11-2008
Αρ. πρωτ. 220

Προς
1. κ. Μ. Λιάπη
Υπουργό Πολιτισμού
2. κ. Θ. Δραβίλλα
Γενικό Γραμματέα Υπουργείου Πολιτισμού
3. Τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού
Συμβουλίου
4. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης


Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ
Αξιότιμε Κύριε Γενικέ Γραμματέα
Αξιότιμα Μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου


Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων παρακολουθεί με μεγάλη έκπληξη την εμμονή του Ενιαίου Συνδέσμου Διαχείρισης Απορριμμάτων του Νομού Ημαθίας για την χωροθέτηση του εργοστασίου επεξεργασίας και υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων του νομού στην θέση 12, την τελευταία κατά σειρά επιλογής από όσες προτάθηκαν από την σχετική μελέτη.

Η θέση αυτή βρίσκεται σε περίοπτο σημείο της πλαγιάς των Πιερίων, σε χώρο κηρυγμένο ως Περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, πολύ κοντά σε περιοχή χαρακτηρισμένη και προστατευόμενη ως "Νατούρα", σε απόσταση μόλις 350 μέτρων από την λίμνη του Αλιάκμονα που χρησιμοποιείται για την υδροδότηση της Θεσσαλονίκης και κυρίως σε ένα σημείο, όπου υπάρχουν εμφανή στο χώρο τα κατάλοιπα μιας από τις αρχαίες κώμες των Αιγών και που απέχει μόλις 1,5 χλμ. από το όριο του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου της πρώτης πρωτεύουσας των Μακεδόνων και μόλις 4 χλμ. από το Μουσείο της Βεργίνας.

Η αστοχία αυτής της επιλογής είναι προφανής για τον κοινό νου, αλλά και για τους επιστήμονες και δεν είναι τυχαίο ότι στην δημόσια αντίδραση πρωτοστατεί το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος που έχει ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ μόλις πριν ένα χρόνο το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ομόφωνα γνωμοδότησε εναντίον αυτής της χωροθέτησης και ο Υπουργός Πολιτισμού την απέρριψε με Απόφασή του.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων θεωρεί αδιανόητο, όταν μάλιστα υπάρχουν στον νομό άλλες πολύ καταλληλότερες θέσεις για την συγκεκριμένη χρήση, η εμμονή σε μια κακή επιλογή να γίνει η αιτία να δημιουργηθούν περιβαλλοντικά προβλήματα ( μόλυνση του Αλιάκμονα, καταστροφή του δασικού τοπίου) πολύ μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι θα επιλυθούν.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων δεν θα ανεχθεί να καταστραφούν αρχαιότητες και εν τέλει να υποβαθμιστεί η αισθητική και το κύρος του αρχαιολογικού χώρου των Αιγών, ενός από τους πιο σημαντικούς σε μνημεία, ευρήματα, αλλά και συμβολισμούς τόπους της χώρας.

Η ανύψωση στην πλαγιά του βουνού ενός εργοστασίου επεξεργασίας απορριμμάτων που ο ταξιδιώτης που κινείται στην περιοχή θα το βλέπει από παντού σαν "τοπόσημο" του αρχαιολογικού χώρου είναι βέβαιο ότι θέτει εν αμφιβόλω την τεράστια προσπάθεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για την προβολή και την ανάδειξή της πρώτης πόλης των Μακεδόνων, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και την υφιστάμενη εγγραφή του χώρου στον κατάλογο των μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Έχουμε την πεποίθηση ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το κορυφαίο γνωμοδοτικό όργανο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ανεπηρέαστο από όποιες πιέσεις, για μια ακόμη φορά θα ανταποκριθεί στο ρόλο του και το ΥΠΠΟ θα προστατεύσει, όπως οφείλει, την κορυφαία πολιτιστική κληρονομιά των Μακεδόνων.


Για το Διοικητικό Συμβούλιο του
Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων,

Ο Πρόεδρος Δημήτρης Αθανασούλης

Η Γενική Γραμματέας Άλκηστης Παπαδημητρίου

Ελπίζω κάποια φωτεινά μυαλά να μπορέσουν να αποτρέψουν μια ακόμη επερχόμενη καταστροφή σε έναν από τους ομορφότερους τόπους αυτής της γης που τόσο έχουμε ήδη ταλαιπωρήσει...
καλό Σ/Κ σε όλους

υ.γ.: δεν υπάρχει λόγος για σχόλια, όποιος θέλει αντιγράφει ή δηλώνει τη συμπαράστασή του σε αυτή την προσπάθεια

Χ-έγερση

Εντάξει, είμαι μιας άλλης εποχής, το είπαμε. Δε μου αρέσουν όμως τα: τότε ήταν αλλιώς, σιγά μη δεν έχει η νέα γενιά τις δικές της αγωνίες για το μέλλον. Μπορεί η σημερινή ημέρα να θυμίζει πως όταν τα νιάτα βρουν τον παλμό τους μπορούν να κάνουν μικρά ή μεγάλα θαύματα, κάτι που κάποιοι ή μάλλον συγκεκριμένοι θέλουν είτε να υποβιβάζουν είτε να διατηρούν ως ηρωικό κατόρθωμα άλλων εποχών που δύσκολα επαναλαμβάνεται, αλλά πάνω από όλα είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε: ωραία κάποιοι, κάποτε, κάπου διάλεξαν το δύσκολο δρόμο, εμείς τώρα τι; Μήπως βολευτήκαμε; νιώθουμε ότι οι δυνάμεις μας δε φτάνουν να τα βάλουν με τους ανέγγιχτους υπερήρωες που μόνο από το γυαλί βλέπουμε κι από τη βολή του καναπέ κριτικάρουμε; Τα κάγκελα του προαυλίου που μαχόμαστε τα βάζουμε μόνοι ή κάποιοι άλλοι κι εμείς ευχαριστημένοι νιώθουμε ότι φωνάζουμε στον "εχθρικό γίγαντα με τις ωτοασπίδες";

Δε χρειάζεται ούτε να θυμόμαστε ούτε να λιθοβολούμε τα παιδιά των διάφορων επαναστάσεων (εντός ή εκτός εισαγωγικών), όπως του '68, '74 και άλλων χρονολογιών, ήταν εκεί όταν έπρεπε, έκαναν αυτό που ένιωθαν τότε, μπορεί τελικά κάποιοι ή το σύνολό τους να βολεύτηκε τελικά, να "εισέπραξε" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον αγώνα του σε είδος, θέση, τιμές, αλλά αυτό που αξίζει να θυμάται κανείς είναι οι λόγοι που τους έσπρωξαν να αγωνιστούν για ιδεώδη. Η ισοπέδωση κι η μη μνήμη μόνο κακό μπορεί να κάνουν.
Μπορεί οι εξεγέρσεις πλέον να φαντάζουν γραφικές κι άλλων εποχών, μπορεί τα διάφορα "γεγονότα" (τι άκαιρος χαρακτηρισμός αυτός), να έχουν γίνει πανηγυράκι, όπου πλανόδιοι πωλούν τα όνειρα σε προσφορά ή σε αναμνηστικά χαμηλού κόστους, αλλά πάντα μια μικρή φλόγα σιγοκαίει περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες και τους ανθρώπους που θα της ρίξουν το προσάναμμα.
Η προσωπική μου ανάμνηση από τις ημέρες εκείνου του Νοέμβρη ήταν η αγωνία και τα δάκρυα των δικών μου που σκυμμένοι πάνω από το ράδιο έκαναν την ελπίδα τους δένδρο ανθισμένο, μια σφαίρα που έσκασε κοντά μου στη βιτρίνα γειτονικού ζαχαροπλαστείου (έμεινε για χρόνια εκείνη η τρύπα να μας το θυμίζει), η εμμονή του αδελφού μου ότι καλά να πάθουν που τα βάζουν με το στρατό... η δική μου αμηχανία καθότι μικρότερος και τίνος τη θέση να πάρω... (παιδιά κι οι δυο ακόμη σαφώς), οι επόμενες χρονιές με τις πορείες, όπου λουλούδια, δακρυγόνα και κυνηγητό ήταν απαραίτητα συστατικά αυτού του εορτασμού, και χρόνο με το χρόνο μια φθίνουσα πορεία, λίγο η λήθη λίγο η απομυθοποίηση, όπως ο πόνος για τον χαμένο αγαπημένο που με τα χρόνια γλυκαίνει...
Έχω χρόνια να αφήσω λουλούδια, να πάω σε πορεία, να νιώσω ότι συμπράττω και αγωνίζομαι αλλά δε νιώθω με τίποτα ότι έχω παραιτηθεί, ελπίζω να μπορέσω να συμμετέχω με όποιες από τις δυνάμεις μου μπορώ σε ένα νέο αγώνα για την προάσπιση ιδανικών και στόχων.

υ.γ.: αφιερωμένο στον πατέρα μου κι όποιον άλλον άνθρωπο έχει βάλει τα ιδανικά του κοινού καλού πάνω από προσωπικά συμφέροντα

Η ζωή είναι αλλού...

... και συγκεκριμένα στο γνωστό και μη εξαιρετέο Ευβοιώτικο χωρίον που αντιστέκεται όσο μπορεί στην κρίση (εσωτερικό αστείο, σε αυτόν που αναφέρομαι θα καταλάβει) και ξέρει ακόμη να γλεντάει όσο και όποτε μπορεί.

Παρασκευή βράδυ με τα πολλά, ξεκινώ απευθείας μετά τη δουλειά για να παραβρεθώ στο ένα από τα δύο κοσμικά γεγονότα του μήνα (για το άλλο θα ενημερωθείτε εγκαίρως), δηλαδή στη γιορτή του κολλητού. Παρότι γνώριζα καλά ότι αποκλείεται να με αφήσουν τα τηλέφωνα να ησυχάσω όπως θα το ήθελα, δεν το έχανα για δεύτερη χρονιά με τίποτα. Έφτασα που λέτε κατά τις 9 το βράδυ κι όπως ήμουν με τσάντες, τσαντάκια, κινητά κι ακίνητα πήγα κατευθείαν στην εργασία του κολλητού, τη γνωστή και λατρεμένη ψαροταβέρνα της περιοχής. Μετά από αγκαλιές, φιλιά κλπ συγκινητικά (όπως: που χάθηκες βρωμόσκυλο, κι άλλα που η ανατροφή μου δεν μ' αφήνει να περιγράψω εδώ), κάθισα σ' ένα τραπεζάκι περιμένοντας να σχολάσει ο φίλος. Λίγο κρασάκι κι αρκετά επαγγελματικά τηλεφωνήματα μετά φύγαμε για το σπίτι (μεγάλη παρένθεση: αντιστάθηκα σ' όλα τα κουτσομουράκια, γαβράκια, κλπ θαλασσινά κι όχι μόνο εδέσματα που περνούσαν μπροστά από τη μύτη μου για να μπορέσουμε να χαρούμε το μετά καλύτερα). Ψόφιοι αλλά χαρούμενοι που ξανασμίγαμε πήγαμε σπίτι του όπου μας περίμεναν η σύζυγος κι η θυγατέρα (και κάτι σκυλιά που δεν θα αναφερθώ περαιτέρω σε αυτά γιατί ζηλεύει κι η Tamar μου). Μεζές στα γρήγορα (μια και τα μαγαζιά της περιοχής δεν κρατούν ως αργά τέτοιο καιρό), καλό κρασάκι και παρεούλα από τα παλιά (και καλά). Είπαμε να πέσουμε νωρίς μια και η αυριανή θα ήταν μια "γεμάτη ημέρα".

Σάββατο ευτυχώς δεν με ξύπνησαν νωρίς τα τηλέφωνα και μετά από δύο - σχετικά - γρήγορους καφέδες στρωθήκαμε στη δουλειά: έπρεπε κάποιος να βοηθήσει στο σούβλισμα... Γιατί ψαροχώρι το μέρος αλλά στις γιορτές και τα καλά τον σουβλίζουν τον οβελία. Οποία τύχη για κάποιον που μόνο ζωντανά τα αντέχει τα αμνοερίφια... Αρχικά λοιπόν έπρεπε να κρατήσω κόντρα για να περάσει η σούβλα... what? τέτοιο βάρβαρο πράγμα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσα να το κάνω, τι κι αν έταξα σε όλους τους παρευρισκόμενους τα καλύτερα, τι κι αν ικέτεψα έστω για χειρουργικά γάντια κι ένα mp3 για να μην ακούσω το ανατριχιαστικό κρακ όταν θα διαπερνά η σούβλα το κρανίο του άτυχου αμνού... μάταια, έπρεπε να αναλάβω τη δύσκολη αποστολή.

εδώ ο κολλητός τακτοποιεί τις τελευταίες λεπτομέρειες (δεσίματα, βιδώματα, κ.ά κουφά που συμβαίνουν ώστε να μην πέσει το αρνί από τη σούβλα στη θράκα, όχι έμαθα πολλά πράγματα ομολογώ)

Αφού πέρασα το δυσκολότερο σημείο (έτσι νόμιζα) της υπόθεσης, τοποθετήσαμε - το πρώην χαρούμενο ζωντανό που κάποτε έβοσκε και χοροπηδούσε χαρούμενο στους αγρούς - τη σούβλα πάνω στην ψησταριά και περιμέναμε να ψηθεί σιγά - σιγά. Πέντε ώρες περιμέναμε να ψηθεί η προβάτα, μαζί κι ένα νοστιμότατο κοντοσούβλι home made με περίσσια μαστοριά μαριναρισμένο και περασμένο, και κάτι κοτόπουλα που όλο λέγαμε: να τα βάλουμε τώρα; όχι μωρέ μη βιάζεσαι (και που κάψαμε ίσως λίγο, αλλά ποιος ασχολήθηκε μαζί τους τελικά;). Αυτές οι πέντε ώρες πέρασαν με πολύ χαβαλέ, κάμποσα ποτηράκια από το άγουρο κρασάκι (που αντί να βράζει ήσυχο στο βαρελάκι αποφασίσαμε να βράσει στα στομάχια μας), μερικά δύσκολα επαγγελματικά τηλεφωνήματα που ευτυχώς ξεπέρασα με αρκετή ευκολία, λίγο μεζέ - που έγινε λιγότερος μιας και μας βούτηξε μέρος του το εξωτερικό σκυλί, ναι υπάρχει κι άλλο του σαλονιού, Tamar μην βλέπεις είπα τι γράφω... - αλλά πάνω απ' όλα με έναν άνθρωπο που μου λείπει και μαζί του περνάω πολύ καλά.

εδώ προσπαθεί να ποζάρει αλλά λίγο η τσίκνα λίγο το άγουρο κρασί το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο...

Εγώ πάλι αφού κατάφερα σε γενικές γραμμές να αντεπεξέλθω στο δύσκολο έργο επιτήρησης του αμνού, κοντοσουβλίου και πουλερικών που σιγοψήνονταν ένιωσα ότι πλέον είμαι έτοιμος για όλα (μη νομίζετε ότι πρόκειται για κάτι εύκολο, από μακριά μου φαινόταν κι εμένα κάποτε).

εδώ η αφεντιά μου το παίζει ότι ψήνει για χάριν της φωτογράφισης, προσέξτε το φλου της φωτογραφίας, αποκλειστικός υπεύθυνος ο μούστος που σιγοβράζει ακόμη μέσα μας...

Με τα πολλά κι αφού ξεσουβλίσαμε, τεμαχίσαμε και κάναμε αρκετές άλλες πρωτόγονες τελετουργικές πράξεις, ανεβήκαμε για ένα ντουζάκι ώστε να φύγει η τσίκνα μιας κι οι πρώτοι καλεσμένοι είχαν αρχίσει να καταφθάνουν. Αφού μαζευτήκαμε αρκετοί (ουκ έστιν αριθμός, πάντως μαζί με τα ζωντανά και τα παιδιά πάνω από 30) και μετά το καταβρόχθισμα αρκετών εκ των εδεσμάτων (εκτός των κρεατικών, αρκετές πίτες, πιτάκια, σαλατικά, πατάτες, ρύζια κ.ά συνοδευτικά), και άφθονο κρασί, είπαμε να περάσουμε στο γλυκό και τα ουίσκι (δεν καταφέραμε ποτέ να μετρήσουμε τα μπουκάλια που καταναλώθηκαν), η μουσική δυνάμωσε κι ο χορός στήθηκε για τα καλά...

εδώ σε τσιφτετέλι ο εορτάζων κολλητός μετά του ανιψιού πάνω στο τραπέζι, οι υπόλοιποι κρατούσαμε το τραπέζι και μαζεύαμε τα ποτήρια για όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες...

Μην γνωρίζοντας πλέον τι έχουμε ακριβώς πιει (γιατί φάει δεν είχαμε και πολύ τελικά, ιδίως εμείς οι ψήστες) κι έχοντας διασκεδάσει πραγματικά, αποφασίσαμε να το διαλύσουμε (μιας και με μαρτυρία - ανεπιβεβαίωτης από άλλον πρέπει να τονίσω - ο εορτάζων αλληθώριζε προς το τέλος, μπορεί να συμβεί αυτό από κατανάλωση αλκοόλ;).
Το πρωί - άντε προς μεσημέρι - Κυριακής και μετά από 1-2 καφέδες, είπαμε να ξαναστρωθεί το τραπέζι για να φάμε / πιούμε και τα υπόλοιπα, με τη μισή σχεδόν χθεσινοβραδινή παρέα. Στα χωριά είθισται τελικά να κρατούν 48ώρο οι εορτές, κι αφού πίναμε εναλλάξ καφέ / κρασί, εκεί κατά το απόγευμα είπα να πάρω το δρόμο της επιστροφής.
Πάντα όταν έφευγα από ένα μέρος μου στοίχιζε, πάντα βγάζω εισιτήριο μιας κατεύθυνσης και ποτέ μετ' επιστροφής παρότι είναι φθηνότερο, ίσως γιατί ποτέ δεν ξέρω αν θα επιστρέψω, ίσως γιατί μου είναι πιο δύσκολο να φεύγω παρά να έρχομαι...
Όμορφα πέρασα, όμορφα περνάω, είναι στο χέρι μας να κάνουμε μικρές ή μεγάλες αποδράσεις, είναι στο χέρι μας να περνάμε καλά όπου κι αν βρεθούμε, πόσο μάλλον με ανθρώπους που αγαπάμε βαθιά, και του χρόνου φίλε.

αυτό το post δεν χρειάζεται υστερόγραφο, είναι από μόνο του

7 αλήθειες θα σου πω...

όχι για να διαλέξεις το σκοπό αλλά γιατί έτσι το θέλησε το αγαπημένο ζευγάρι της blogosfairas bill & tanila (δεν σας κάνει pop group 80' s?). Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα πρέπει να έχω διαπράξει τα μισά (3 1/2; αφήστε να μην σας εξηγώ τι είναι το 1/2)
2. Όταν βγαίνει το 7 κούπα στο μπιριμποτράπεζο δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να μην κερδίσω την παρτίδα
3. Η έβδομη σφραγίδα και οι 7 σαμουράι είναι από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες, ενώ έχω δει 7 φορές το finding Nemo
4. Επτά χρονών έπαθα εμφύσημα καρδιάς το οποίο θεραπεύτηκε στα 17 μου μετά από προσεκτική ζωή (όπως εγκατάλειψη του αθλητισμού και αρχή καπνίσματος)
5. Ξεχάστε τα 7 χρόνια φαγούρας, σκέτη παραπληροφόρηση, για τα 14 θα σας ενημερώσω σύντομα...
   
6. Από τις 7 πληγές του Φαραώ και την επιστημονική τους εξήγηση δεν με πείθει καθόλου η σχετική για τον θάνατο των πρωτότοκων (ας μην σας εξηγώ σε όσους δεν γνωρίζουν είναι μεγάλη ιστορία και δεν έχω τον χρόνο να το αναλύσω τώρα)
7. Θαύμαζα πάντα είτε από κοντά (Πυραμίδα) είτε θεωρητικά τα 7 θαύματα του κόσμου και πολύ χαλάστηκα με την διαδικτυακή αηδία περί των μοντέρνων 7 θαυμάτων κι όχι μόνο από το αποτέλεσμα (που δεν συμπεριελήφθει η Ακρόπολη) αλλά από τη γενικότερη προσέγγιση του θέματος...

Ελπίζω να σας βρει γερούς και δυνατούς ο Νοέμβρης που έρχεται, ξεχάστε κραχ, οικονομικές δυσκολίες κι άλλα τέτοια και ζήστε όσο εντονότερα γίνεται

Πάντα να ανταμώνουμε

Του Άη Δημήτρη σήμερα, χρόνια πολλά στους και στις εορτάζουσες, και βρέθηκα στο εξωτικό Ντράφι για τη γιορτή της μεγάλης μου βαφτιστήρας. Η γιορτή ήταν η αφορμή να ξαναβρεθούμε με πρόσωπα και να ξαναθυμηθούμε καταστάσεις του παρελθόντος, κάτι σαν την "Μεγάλη Ανατριχίλα" στην ελληνική της έκδοση. Ήταν όλοι εκεί, η Τζένη με το Γιώργο, η Δήμητρα με τη Μαρία Ρουμπίνη, ο κούκλος ο Ερμής (λαμπραντόρ), η Φούλη με το Δημήτρη και τα παιδιά τους, η Ελένη με το Γιάννη, η Ολυμπία με το Μάνο και τα δικά τους αντίστοιχα, πολύς κόσμος που είχα να δω καιρό κι είχα πεθυμήσει. Θυμηθήκαμε τα παλιά, είπαμε τα τρέχοντα, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, κι όλη αυτή την ώρα η απουσία του φίλου στο κάδρο ήταν έκδηλη. Ψήσαμε, ήπιαμε κρασιά, τσίπουρα, ρακές, φάγαμε ένα περίδρομο, και μετά γλυκά, και καφέ και ξανά ρακόμελα, και κιθάρα με τον Κωστή σε φόρμα, και τα πιτσιρίκια να συνοδεύουν, όμως...
Σαν να ήταν εκεί, σαν να μου έλειπε όλη την ώρα κάτι, δεν μπορούσα να το προσδιορίσω, μέχρι την ώρα που έφευγα, όταν στην αγκαλιά με την κουμπάρα μου έβγαλε το κάδρο και τότε κατάλαβα, λύγισα, μου κόπηκαν τα πόδια, τίποτα δεν ήταν όπως παλιά, πάντα θα έλειπε αυτός, αυτός που ήταν ο κρίκος που ένωνε τα ανόμοια, ο άνθρωπος στον οποία έδωσα και μου δόθηκαν τόσα πολλά.
Πάντα να ανταμώνουμε αδέλφια, να χαιρόμαστε, να ξεφαντώνουμε, να θυμόμαστε, να ξαναζούμε, να ζούμε, τη στιγμή, το τώρα, το πριν, το τότε, το για πάντα, το μαζί...

υ.γ.: αφιερωμένο στο μεγάλο σημερινό απόντα που ξέρω ότι είναι πάντα κοντά όσο μακριά κι αν βρίσκεται θεωρητικά

Στατιστικές & σφυγμομετρήσεις

Όπως θα έλεγε κι ο αγαπημένος μπλε γκρινιάρης: μου τη δίνουν οι σφυγμομετρήσεις. Ποιος το λέει τώρα αυτό θα μου πείτε; αυτός που παρότι δεν το σπούδασε από την αρχή της όποιας καριέρας του με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερνε να κρατάει συγκριτικά κι άλλα στατιστικά στοιχεία όσον αφορά πωλήσεις, κινήσεις ειδών, κλπ. Μια τρέλα που χωρίς να το επιδιώκω (ή ίσως επιδιώκοντάς το ασυνείδητα) πάντα κατέληγε σε μένα, μολονότι υπήρχαν και πιο αρμόδιοι και περισσότερο σπουδασμένοι πάνω σε αυτό. Όμως νιώθω το κακό να έχει παραγίνει: σφυγμομετρήσεις σε δείγμα 1.000 (λένε) ανθρώπων καθορίζουν τύχες δημοσίων προσώπων, είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε τηλεοπτικοί παράγοντες είτε εγώ κι εσείς.Από πότε αυτή η ανάγκη για τη μέτρηση του σφυγμού μας έγινε και πανάκεια; Και καλά η μέτρηση του σφυγμού των παλμών μας, έχει μια ιατρική υφή, αυτή η σύγχρονη ανάγκη για να υπάρχουν μετρήσεις και τάσεις σε όλα τα θέματα από που μας προέκυψε; Όχι δηλαδή για να μην τρελαθούμε και να μη νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο (που αρκετοί βέβαια από εμάς και το τρώμε και το θεωρούμε νόστιμο). Αλλάζω που λέτε κανάλι, γυρίζω σελίδα εφημερίδας ή αλλάζω συχνότητα σταθμού όταν ακούω για τη νέα ημερήσια έρευνα για το οτιδήποτε - από το βαθμό δυσαρέσκειας για την άνοδο τιμών του γιαουρτιού έως την νέα "αποκλειστική" καθημερινή δημοσκόπηση (ή κωλονοσκόπηση θα σας γελάσω) για τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Με τα δικά μας σώματα θα ασχοληθεί κανείς; Θα μας ρωτήσει κανείς στατιστικολόγος, δημοσκόπος ή σφυγμομετροσιολόγος αν χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα ψυχολόγο για να ξεπεράσουμε όλο αυτό τον "κατευθυντισμό" και την απόλυτη απουσία της οντότητας στο κενό της μάζας;
Και καλά, θεωρείτε ότι συμφωνώ (υποθετικά) με το Νο 317 της ερώτησης για τον ακαταλληλότερο ως πρωθυπουργό, μπορείτε να μου απευθυνθείτε προσωπικά ότι ο κος ή κα του Νου 317 είναι πιο κοντά στις απόψεις μου; έτσι βρε αδελφέ για να βρω τον άνθρωπο που συμφωνεί μαζί μου.
Σας το έχω πει ότι είμαι κουρασμένος έτσι; είναι που με κουράζουν κι όλα αυτά που ακούω και βλέπω γύρω μου και εντείνουν το θέμα. Αλήθεια εσείς απεργείτε; (άσχετο; μπα είπα να κάνω κι εγώ μια σφυγμομέτρηση).

Υ.Γ. υπογραφή: ο υπεύθυνος στατιστικών του τμήματός μου

Υπερ-κόπωση

Υπερήρωες τελικά υπάρχουν μόνο σε κόμικ και ταινίες του Χόλιγουντ. Ενώ υπερ-κοπωτικοί (αδόκιμη η λέξη;) τελευταία όλο και περισσότεροι. Στο γραφείο που είμαι τουλάχιστον, κατά το ολιγόλεπτο διάλειμμα για τσιγάρο στον ειδικό χώρο όλοι δείχνουμε από ζόμπι έως "αλλού". Το καλό είναι ότι το διακωμωδούμε όσο μπορούμε (αλλιώς πως να βγει θα μου πεις;) με διάφορους τρόπους. Η αλήθεια είναι ότι γυρίζοντας σπίτι πέφτω (αφού αλλάξω σε δεύτερα και τακτοποιήσω πολύ βασικά μόνο πράγματα) στον καναπέ συνήθως που ξαπλώνει η Tamar, η οποία ασθμαίνοντας με ένα ουφ που σημαίνει πάλι αυτός μου έπιασε τη θέση, κάθεται δίπλα μου. Σε αυτή την απόλυτη στάση του δεν κάνω τίποτα μπορεί να περάσω από λίγα λεπτά έως αρκετές ώρες - ανάλογα με το αν θα πρέπει να μαγειρέψω κάτι ή να βάλω κανένα πλυντήριο - ευτυχώς που (συνήθως) δεν ξεχνάω να βάλω φαγητό στην μικρή μου. Τώρα που είπα ξεχνάω, μου συμβαίνει και το άλλο τελευταία: σηκώνομαι με ορμή και πηγαίνω στην κουζίνα, και στον ελάχιστο χρόνο κι απόσταση προς αυτή ξεχνάω γιατί σηκώθηκα, να ήθελα να πιω κάτι; ή να φάω κάτι; άσε που τελικά μου βγαίνει να κάνω μια εντελώς άκαιρη δουλειά, όπως το να καρφώσω, να βιδώσω ή να καθαρίσω κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει και το Σαββατοκύριακο. Το ποιο; Αυτό της ξεκούρασης ντε, που έτσι για αλλαγή κι αφού δουλεύω τελικά κι από το σπίτι λέω την Κυριακή - γιορτή και σχόλη - να πάω από τη δουλειά, γιατί δεν έχω κι όλα τα απαραίτητα εργαλεία να τα προλάβω όλα από το σπίτι...

Αν τώρα όλο αυτό σας φαίνεται ήδη κουραστικό, ας προσθέσω τις αγαπημένες μου ασχολίες όπως: σιδέρωμα (το σιχαίνομαι, το έχω πει;), μεταφυτεύσεις και πότισμα φυτών (το μόνο που με ξεκουράσει στην πραγματικότητα), λίγο παιχνίδι με την Tamar, και καμιά βόλτα μέχρι το περίπτερο ή τον φούρνο...
Αλλά ως γνωστόν δεν το βάζω κάτω, μήνας είναι (και κάτι) θα περάσει, εμείς να είμαστε καλά και θα τα καταφέρουμε κι εδώ, οι προοπτικές είναι καλές και το νερό μπήκε στο αυλάκι.

υ.γ.: πάντως πέρα από πλάκα η ένταση κι η κούραση που υπάρχει αυτές τις ημέρες σε όλα τα επίπεδα δεν περιγράφεται με λόγια, πρέπει να το βιώσει κανείς από κοντά για να καταλάβει τι εννοώ, καλή ξεκούραση σε όλους, νομίζω το επόμενο ποστ θα είναι από κάποιο spa χαλάρωσης...

Μ' αγαπάς;

Κάποιες ερωτήσεις άλλοι τις λαμβάνουν ως έκφραση συναισθήματος και στην ουσία τους κατάφαση και δήλωση κι άλλοι ως πραγματικές ερωτήσεις και περιμένουν απάντηση. Σε μια ερώτηση κλισέ όπως το "μ' αγαπάς;" δε συνηθίζω να δίνω απάντηση ή την διακωμωδώ λέγοντας "όχι" αν και στην πραγματικότητα εννοώ "ναι". Τώρα γιατί δεν το λέω να τελειώνουμε; Ίσως γιατί έτσι θα χαλούσα το παιχνιδάκι, μιας και γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν το λέω και πολύ εύκολα. Κάποιοι όψιμοι Φρόυντ θα αναλογιστούν ότι: εδώ παίζει ανασφάλεια, μη εξωτερίκευση συναισθημάτων, καταπιεσμένα πάθη, έλλειψη τρυφερότητας στην παιδική ηλικία, κ.ά πολλά σύνδρομα.

Λοιπόν όχι αγαπητοί μου, εδώ πρόκειται για κάτι πολύ απλούστερο: όταν αισθάνομαι ότι οι πράξεις φανερώνουν πολύ περισσότερα από τα λόγια δεν χρειάζεται να το αναλύω, αισθάνομαι ότι έτσι χάνει την αξία του, η όποια δήλωση του οφθαλμοφανούς σχεδόν με κουράζει αν όχι με εκνευρίζει. Είναι λες και πρέπει να παραδεχτώ σε εαυτό κι αλλήλους ότι: είμαι άνδρας μεσήλιξ, βαριά εργαζόμενος, με ένα σκυλί που λατρεύω, κατασταλαγμένες ιδέες περί μουσικής, τέχνης, πολιτικής κι οιουδήποτε άλλου θέματος κοινωνικού ενδιαφέροντος, μισώ τις ταμπέλες (ο αναρχικός με τη γραβάτα που λέει κι ένας γνωστός), κλπ γνωστά κι άγνωστα...

Θα μου πείτε όμως, ο άλλος που ζητάει να το ακούσει προφανώς το έχει ανάγκη, μπορεί να μην έχει τη δική σου πετριά και πέρα από πράξεις θέλει και τα λόγια να επισφραγίζουν το οφθαλμοφανές. Και θα σας απαντήσω: σωστό κι αυτό. Γιατί λάθος δεν υπάρχει, όλοι σωστοί είμαστε κι όλοι πιστεύουμε στο δικό μας σωστό. Για αυτό και το παιχνιδάκι της ερωτο-απάντησης: "-Μ' αγαπάς; -Όχι" θα συνεχίσει να παίζεται, γιατί αν σταματήσει, τότε κάτι δεν θα πηγαίνει καλά, κάποιος από τους δυο μας δεν θα είναι καλά. Ακόμη κι όταν αραιά και που, μερικές φορές για πλάκα και μερικές για να σε καθησυχάσω απαντώ "Ναι", βλέπω την έκφραση απορίας σου και δεν μπορώ παρά να ξεσπάσω σε γέλια.Λατρεύω αυτή την αιώνια Άνοιξη που περνάμε παρέα, για αυτό και δεν επιτρέπω καμιά ερώτηση να είναι τόσο σοβαρή ώστε να φέρει σύννεφα στις λαμπερές μας ημέρες.

υ.γ.: η απάντηση στον τίτλο είναι φυσικά ναι, αλλά αυτό κάντε ότι δεν το διαβάσατε...

Αγάλματα

Τι κι αν ρούφηξες τελικά το μεδούλι της ζωής; κάποια πράγματα σου φαντάζονται ονειρικά κι ίσως ψεύτικα, πυγολαμπίδες με ημερομηνία λήξης, φωτεινές εξαιρέσεις και διάττοντες αστέρες σε σκοτεινό ουρανό. Πορευτήκαμε σε κακοτράχαλους δρόμους, είδαμε τα πράγματα μια να μας γελούν μια να μας κοροϊδεύουν, κι εμείς εκεί, ακλόνητοι φρουροί του τίποτα, μαρμάρινα αγάλματα άλλης εποχής, θυμίζουμε τον θαυμασμό του Αδριανού προς τονΑντίνοο και κολακευόμαστε κιόλας. Χάνουμε την ουσία; Αφήνουμε στιγμές να περνούν ανεκμετάλλευτες κι ύστερα μιλάμε για χαμένες ευκαιρίες, χρόνο που έφυγε και δεν καβαλήσαμε το κάθε λεπτό του δαμάζοντάς το προς το δοκούν.
Έρχεται όμως ένα φιλί, ένα αγκάλιασμα, ένα χάδι στα μαλλιά που φανερώνει την παρουσία, δηλώνει την αίσθηση του "είμαι εδώ για σένα όποτε με χρειαστείς", και τότε νιώθεις λιγότερο μόνος, λιγότερο εγωιστής, πιο πλούσιος. Είναι τότε που ακόμη και το μαρμάρινο άγαλμα του Αντίνοου συγκινείται από τα αισθήματα του Αδριανού προς αυτό, που σπάνε οι φραγμοί και ξυπνούν από το λήθαργο τα κοιμισμένα αισθήματα κι οι στόχοι που ξεχάσαμε στην πολύβουη καθημερινότητα.

Χαμογέλασα με την ιδέα ότι για να "θεοποιήσεις" κάτι ή κάποιον πρέπει να βρίσκεται στη σφαίρα του ανέφικτου και του άπιαστου, μόνοι μας βάζουμε εμπόδια και όρια στα πράγματα ή στους ανθρώπους και μόνοι μας τα ξεπερνάμε(;). Αλίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλον άνθρωπο είπε ο ποιητής, αλλά πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο, πόσο εύκολο είναι να μην εξαρτάσαι από τίποτα και κανένα;

υ.γ.: το πως αντιμετωπίζεις τα αισθήματα του άλλου προς εσένα και τι δίνεις αντίστοιχα ήταν η αφορμή, τα αγάλματα δεν είναι απαραίτητα από πέτρα μπορούν κάλλιστα να είναι κι από σάρκα...
καλό Οκτώβρη να έχουμε ή προτιμότερο να τον κάνουμε να είναι καλός

Ki(a)notipontas κι ευχόμενος

Μ' αυτά και μ' αυτά μπήκε και το Φθινόπωρο όσο κι αν δεν θέλουμε ακόμη να το παραδεχτούμε. Ένας Σεπτέμβρης που ως οφείλει είναι γεμάτος γεγονότα, προσπαθώντας να μας ξυπνήσει από την καλοκαιρινή μας σιέστα. Πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, εθνικά κι άλλα ζητήματα έχουν πάρει τη θέση τους στα κανάλια, στα πηγαδάκια των συζητήσεων κι όπου σταθείς και βρεθείς.

Δεν θέλω να σταθώ καθόλου στα πολιτικά δρώμενα, εκεί όποιος καταλαβαίνει καταλαβαίνει, στα πολιτιστικά πάλι να πω ότι η συναυλία της "θεάς" αναμένεται (όχι από μένα ντε) με μεγάλη προσμονή από χιλιάδες κόσμου, πρέπει να το ομολογήσω. Μέχρι και συνεργάτης μου ακύρωσε εντεταλμένη εργασία λόγω του μεγάλου γεγονότος, τι άλλο θα ακούσω...
Στα προσωπικά μου τώρα είμαι σε γενικότερη αναμονή: αλλαγής θέσης, χρηματικής εισροής (sic), καλών νέων που περιμένω από διάφορα μέτωπα, την ανάπτυξη γούνας της Tamar τώρα που κρυώνει ο καιρός (άσχετο), το αν θα ανθίσει η τριανταφυλλιά ή θα την κόψω από ρίζας (ακόμη πιο άσχετο), κ.ά. πολλά. Με την ευκαιρία (την ποια;) ας παίξω και το παιχνιδάκι στο οποίο με κάλεσε η φίλη δενδρογαλή και ως γνωστόν δεν χαλάω χατίρια (μην το εκμεταλλευτείτε έτσι;), αυτό με τις 3 ευχές:
Εύχομαι λοιπόν για μένα, τους φίλους & τους εχθρούς να έχουν όλοι αγάπη, υγεία, ευτυχία και πολλά χρήματα... γιατί και για τους εχθρούς να ισχύουν τα ίδια; μα γιατί όταν έχουν όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει κανείς λόγος να είναι εχθροί, είναι γεμάτοι με αυτά που έχουν και δεν υπάρχει λόγος να σε ζηλεύουν ή να θέλουν κάτι δικό σου, δεν πιστεύω ότι ο χορτασμένος θα κοιτάξει να σου πάρει την μπουκιά ποτέ (οκ, υπάρχουν κι οι παθολογικές περιπτώσεις αλλά μη φτάσουμε ως εκεί).
Ένα άλλο παιχνιδάκι (που άργησα αρκετά να παίξω ομολογώ) έχει να κάνει με αγαπημένη τσάντα - φάβουλα βέβαια, τι άλλο; - και παραθέτω το παρακάτω εικονίδιο...Εδώ λοιπόν βλέπουμε το αγαπημένο μου τσαντίδιο, το οποίο έχει φορέσει στη συγκεκριμένη φώτο η Tamar για να πάει για ψώνια. Για την ακρίβεια προσπαθεί να το φορέσει σταυρωτά για να μην της το κλέψουν στο δρόμο. Με αυτό λοιπόν έχω δεθεί συναισθηματικά πολλά χρόνια τώρα και δε λέω να το αποχωριστώ. Έχει ζήσει ένδοξες μέρες (μιλάμε δεκάδες χιλιάδες ευρά έχουν δει τα εσωτερικά του) αλλά και πολύ ταπεινές εποχές (έβαζα χαρτοπετσέτες για να δείχνει γεμάτο). Σας αφήνω τώρα γιατί έχω να κάνω οικιακές εργασίες, τηλέφωνα σε συνεργάτες, μεταφυτεύσεις (ήρθε η εποχή) και να διαβάσω πάρα πολλά ποστ που έχω αμελήσει τις τελευταίες ημέρες.

υ.γ.: εύχομαι η μαυρίλα της ημέρας να μην περάσει μέσα σας, να βλέπετε πάντα την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και των καταστάσεων (δύσκολο αλλά αξίζει η προσπάθεια), καλό Σ/Κ σας

Ψευδαισθήσεις

Το "ουφ" που του βγήκε εντελώς ασυνείδητα έγινε αντιληπτό από το φίλο d.j. Παρ όλη την κάπνα, το χαμηλό φωτισμό και το συνωστισμό, κάποιος είχε παρατηρήσει ότι κάτω από τη μάσκα του χαρούμενου και της διάθεσης περνάω καλά, υπέβοσκε ένα άγχος και κάποιος προβληματισμός. Τελευταία το έκανε όλο και πιο συχνά αυτό το "ουφ". Σα να έβγαζε από μέσα τις στενοχώριες με αυτή τη βαθιά εκπνοή, έμοιαζε θαρρείς με τις αντίστοιχες των γκουρού που οι ανάσες τους περιορίζονται στο ελάχιστο κι όταν εκπνέουν νομίζεις πως φύσηξε δυνατός βοριάς.
Ξαφνικά το περιβάλλον σα να φωτίστηκε από χιλιάδες watt, στο μυαλό του μπήκε η σκέψη: όχι ξανά τα ίδια, σαν τα αγχωτικά όνειρα που με έκαναν να πετάγομαι κάθιδρος από τον ύπνο και έκοβα βόλτες με το τσιγάρο στο χέρι…Μα τι ζητούσε άραγε;
Εργασιακά μπορεί να ήταν φορτωμένος, αλλά οι προοπτικές ήταν ευοίωνες, η σχέση, το σπίτι, οι φίλοι, οι αγαπημένοι όλα μια χαρά, τι στο καλό μπορεί να τον προβλημάτιζε πάλι; Ήταν η παραδοχή της ψευδαίσθησης, αυτού που νόμιζε πραγματικό αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι συνέβαινε (αλλιώς η δηλητηρίαση της ευτυχίας).
Ανθρώπινη αδυναμία; απληστία; όχι δεν μπορεί να είναι όλα τόσο ιδανικά; Ποιος ξέρει, ποιος ψάχνει, ποιος νοιάζεται;
Σιγομουρμούρισε το “always look at the brigt side of life” ενώ η παρέα του τον κοιτούσε με απορία. Στα deck έπαιζε δυνατά Madonna ενώ αυτός ήταν εμφανώς αλλού. Κανείς όμως δεν του μίλησε, τον άφησαν να βρει το ρυθμό του στην αναπνοή, στο τραγούδι, στην κίνηση, στη ζωή του. Ζούσε σε μια ψευδαίσθηση; και τι σημασία είχε αλήθεια; Έδειχνε καλά (ήταν καλά)…

ΥΓ.: πραγματικά γεγονότα σε αληθινό περιβάλλον τα παραπάνω

ή μήπως όχι;

Σαν μια προσευχή

Κάθε πρωί 2 προσευχές, την ώρα που περπατάω για τη δουλειά, μια για μένα και μια για τους αγαπημένους. Προσευχές σε πλήρη συνείδηση, όχι τόσο θρησκευτικές όσο λυτρωτικές. Κείνη την ώρα νιώθω ότι προσφέρω περισσότερα απ' ότι όλη την υπόλοιπη μέρα. Τους καρπούς τους συγκεντρώνω κι είναι τότε που νιώθω γεμάτος κι ευγνώμων. Ίσως μεταλλαγμένες προσευχές μα για μένα περικλείουν όλη τη δύναμη του θείου, όλη τη δύναμη του ανθρώπου.
Δύσκολους τους κάναμε τούτους τους καιρούς, οι μέρες περνούν πολλές φορές στενάχωρα, στερημένα. Σαν να ξεχάσαμε να ζητάμε το εφικτό και περάσαμε στην άκαιρη αναζήτηση του μεγάλου και του τρανού. Φτιάχνουμε Βαβέλ για να στεγάσουμε το άπιαστο κι η ουτοπία μας γίνεται νέα Ιθάκη. Νιώθω χαρούμενoς με αυτά που έχω, με αυτά που θα έρθουν, μ' αυτούς που ζω κι ανασαίνω δίπλα τους.
Στόχοι κι ευκαιρίες ευτυχώς είτε καλύπτονται είτε μου παρουσιάζονται απλόχερα, αλίμονο, άνθρωπος είμαι κι ελπίζω στο καλύτερο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται κι εμμονή.
Στις προσευχές, τις ευχές, τις προσδοκίες μας μόνο το καλό, το δικό μας, το κοινό, όλων. Η πίστη στο οτιδήποτε σώζει, η πλήρης άρνηση ισοπεδώνει.

υ.γ.: η δική μου προσευχή δεν γίνεται με σταυρωμένα χέρια και το πρόσωπο κοιτώντας τον ουρανό, η στάση του σώματος δεν χρειάζεται να μπαίνει σε κανόνες όταν το μυαλό εκτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες...

Καλό... "ότι θέλετε"

Δεν θα ήταν πρωτότυπο φαντάζομαι να πω, ότι απεχθάνομαι την ευχή: "καλό χειμώνα". Εντάξει, μπορεί ο καιρός το συγκεκριμένο Σ/Κ να είναι αρκετά φθινοπωρινός, μπορεί οι περισσότεροι από Δευτέρα να αρχίζουν κανονικά τις εργασίες τους (προβατούκο μου καλή αρχή), τα σχολεία σιγά σιγά να ανοίγουν, η κίνηση καθημερινά να πυκνώνει, οι θέσεις πάρκιγκ να φθίνουν μέρη τη μέρα, αλλά ο καιρός - γενικά - καλά κρατεί. Τώρα είναι η σεζόν για τις καλύτερες αποδράσεις.
Να μην είχα αποκτήσει κι αυτό το αναθεματισμένο σιναχο-μπούκωμα ή "νόσο των κλιματιστικών¨ και θα ήμουν μια χαρά. Εργασιακά είχα πρόταση / πρόκληση που αποδέχθηκα κι αισθάνομαι ότι θα πάει καλά, το σπίτι δένει όλο και περισσότερο, εμείς που το κατοικούμε το συνηθίζουμε και τ΄ αγαπάμε όλο και περισσότερο (ειδικά τώρα που ξεκληρίσαμε κάποιες οικογένειες οικόσιτων εντόμων), τα φυτά έχουν αρχίσει να βρίσκουν τη θέση τους και να μας αποζημιώνουν ανθίζοντας και μεγαλώνοντας, οι φίλοι έρχονται συχνά σ' ένα σπίτι ηθελημένα ανοιχτό, κοντολογίς περίφημα τα νέα.

Υ.Γ.1: σας αφήνω τώρα να απολαύσω το θέαμα των αστραπών και να οσφρηστώ - όσο με αφήνει το βουλωμένο υδραυλικό μου σύστημα - το βρεγμένο χώμα

Υ.Γ.2: τελικά μου πάει καλύτερα να χάνω στη μπιρίμπα (μου φαίνεται έχει δίκιο η κουμπάρα που παρότι δε θέλει καθόλου, κέρδισε χθες βράδυ)

Μέσα τα κεφάλια

Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος (λατρεύω τα κλισέ, σας το έχω πει;). Έτσι μετά από μερικές περιηγήσεις σε αρκετά μέρη της Ελλάδας επέστρεψα στο άστυ το αγαπημένο (λέμε τώρα για να το καλοπιάσουμε). Κάθε φορά πάντως που επιστρέφω σαν να παίρνουν μπρος οι εφεδρικές μπαταρίες και φορτσάρουν οι μηχανές. Με το που γύρισα το μεσημέρι από βάψιμο και στοκάρισμα μέχρι πλυντήρια και σκούπισμα έκανα... Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως:

Πρώτη στάση διακοπών το αγαπημένο καταυλακιώτικο παραθαλάσσιο χωρίον που αποτελεί εδώ και κάποια χρόνια μόνιμη κατοικία της οικογένειας. Το μενού περιλάμβανε 5-6 ημέρες πλήρους απραξίας που μεταφραζόταν σε: μπάνιο πρωί κι απόγευμα, 3-4 γεύματα πάσης φύσεως και υλικών, μπύρες - ούζα και κρασιά και μία απίστευτη παρατυπία που η αστυνομία διακοπών θα μπορούσε να με κλείσει και ισόβια στα κάτεργα - πήγα για εθελοντική εργασία ένα μεσημέρι στην κοντινή πρωτεύουσα του νομού με τον ήλιο στους 39 κι εγώ σχεδόν κουστουμάτος και κάθιδρος να σιχτιρίζω για την πρωτοβουλία μου... (καλά δεν ήταν όσο άσχημα το περιγράφω, κάτι αποκόμισα κι απ' αυτό).
Με μια ημέρα προσαρμογής και σχετικής ανανέωσης στον πύργο των ανέμων έγινε κατόπιν η εκδρομή των εκδρομών (ή των τρελών τέλος πάντων) και η δεύτερη στάση διακοπών: Για 1 1/2 ημέρα 500 και κάτι χιλιόμετρα μακριά Βόρεια, αρκετά Βόρεια, για την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Η ιδέα ήταν να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα της Ακρόπολης, κλπ (βέβαια το χεράκι της έβαλε και η τρομακτική ανοργανωσιά του Υπουργείου όπου σε τηλέφωνο σχετικά με τα μέρη που θα λειτουργούν για την Πανσέληνο στην Αττική η εν λόγω κυρία απαριθμούσε την Νάξο, την Κορινθία κι άλλες γειτονικές περιοχές...). Σε καλό βγήκε όμως, περιοδεία μοναδική σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει, ανατρίχιαζες από το βάρος της ιστορίας και της απίστευτης τέχνης που κουβαλούσε στα σπλάχνα της αυτή η γη τόσους αιώνες. Η πανσέληνος που έσβησε σχεδόν με το τέλος της συναυλίας πάνω από τους τόπους ανάπαυσης βασιλιάδων (καλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα ενέκριναν κάτι τέτοιο, αλλά και μόνο η αίσθηση ήταν αρκετή), η εναλλαγή πλάκας και σοβαρής συζήτησης που γινόταν με την αξιολάτρευτη παρέα, οι εικόνες, μνήμες, μυρωδιές κι αισθήσεις που γέμιζαν σε κάθε βήμα ήταν υπεραρκετές για να καλύψουν την κούραση των χιλιομέτρων της επιστροφής και της απίστευτης ηθελημένης ταλαιπωρίας / τιμωρίας που επέβαλλαν κάποιοι ανεγκέφαλοι μονοδρομόντας 10 και κάτι χιλιόμετρα της Εθνικής για κανένα προφανή λόγο (αν δεν γκρινιάξω θα σκάσω, ξέρω).
Για ένα βράδυ πίσω στο άστυ και βουρ για την τρίτη στάση διακοπών: στο Ευβοιώτικο χωριό της φωτογραφίας του παρακάτω post κι όχι μόνο (υπόσχομαι κι άλλο υλικό με το οποίο θα σας τρέξουν τα σάλια νομίζω). Και πάλι μπάνιο, ουζάκι, απίστευτοι όμως μεζέδες, ψάρι φρέσκο και αλιευμένο από τα γνωστά χέρια (ένα θα πω: 9 κιλά φαγκρί που το βρίσκετε;), παραγάδι το πρωί, μπανάκι και μπυρίτσα πριν το μεσημεριανό, λίγος ύπνος και ξανά τα ίδια το απόγευμα και το βράδυ (πρέπει να πήρα και μερικά κιλά, όχι ότι μου βγήκε σε κακό αυτό). Η βαφτιστήρα μου που μεγαλώνει κι ομορφαίνει, ο αδελφός της μια γλύκα παιδί, οι φίλοι μου, τα μέρη που έζησα πέντε σημαντικά χρόνια της ζωής μου, μνήμες καλές κι άσχημες που με το χρόνο όμως κι οι κακές λειαίνονται, και μετά η επάνοδος...
Στα περίπου γνωστά κι αγαπημένα, στον πύργο που θέλει ακόμη δουλειά (μα καλά μόνο εγώ το βλέπω αυτό;), σε ανθρώπους και ζώα που αγαπάω, σε ανθρώπους που δεν αγαπάω (δεν θυμάμαι πάντως ζώο να μισώ), σε ρουτίνες ηθελημένες και συνειδητές, σε καταστάσεις γενικότερα που έχω επιλέξει μετά από αρκετή σκέψη κι αρκετές αντιδράσεις από το περιβάλλον, που αντί όμως να με κάνουν να υπαναχωρώ με κάνουν δυνατότερο.

Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω, έχω πολύ διάβασμα αυτές τις μέρες αδέλφια, τελικά το ιστολογείν είναι εθισμός μεγάλος... φιλιά σ' όλους και όλες σας

Διακοπές...

Αυτό ήταν, επιτέλους διακοπές. Μετακόμιση και μπόλικη δουλειά με είχαν εξουθενώσει εδώ και καιρό. Παίρνω λοιπόν το κουβαδάκι μου και πάω παραλία... Είναι προσωπικό ρεκόρ (αρνητικό σαφώς) ότι τέτοια εποχή - προχωρημένο Αύγουστο θα έλεγα - και δεν έχω κάνει ακόμη θαλασσινό μπάνιο, εγώ που τόσο την λατρεύω... Ας είναι, θα βγάλω για λίγο τα σπασμένα, θα επιστρέψω στο άστυ και μετά θα ξαναφύγω για άλλες παραλίες (μάλλον θα με φάνε οι δρόμοι όπως το βλέπω). Πόσα να προλάβει κανείς σε δύο βδομάδες, πόσους να δω, πολλές υποχρεώσεις που έχουν μείνει πίσω, αλλά το πνεύμα των διακοπών δεν συμβαδίζει με άγχη, ότι προκάνουμε στο κάτω κάτω.
Ελπίζω να περνάτε τέλεια όπου κι αν βρίσκεστε και θα ανταμώσουμε σύντομα πάλι

υ.γ.: η φώτο είναι από μέρος που θα πάω, φιλιά πολλά σε όλους

Εξωραϊσμοί και άλλα

Όλα καλά λοιπόν, το σπίτι άρχισε να παίρνει τη μορφή που θέλω, αν κι έχει χιλιάδες ακόμη μικροδουλειές που πρέπει να γίνουν. Ένα βαψιματάκι από εδώ, μια μετακίνηση γλάστρας πιο κει, κάποια ηλεκτρολογικά (τι διάολο, τσάμπα σπουδάσαμε;) το σκυλί που προσπαθεί να βρει τις γωνιές του κι άλλες ανησυχίες. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι έρχονται φίλοι τα βράδια και περνάμε καλά. Το δυσάρεστο είναι ότι «σκοτώθηκα» με ένα πολύ κοντινό μου άνθρωπο που υπεραγαπώ. Όχι ότι μετάνιωσα για αυτά που είπα, αλλά δεν ήθελα να την δω να φτάνει σε αυτό το σημείο. Είναι από τις περιπτώσεις που νιώθεις ανακουφισμένος που ένα βάρος φεύγει από μέσα σου και ταυτόχρονα νιώθεις βαθύτατα στεναχωρημένος που φέρνεις τον άλλο σε αυτή την κατάσταση.

Ας πάμε όμως σε κάτι πιο ευχάριστο. Τα δύο πρώτα δώρα του σπιτιού είναι από φίλους συνιστολόγους (όχι δεν θα πω ονόματα και διευθύνσεις…) και βρήκαν άμεσα τη θέση τους (εννοείται τους ευχαριστώ πάρα πολύ). Και τα δύο είναι πολύ ιδιαίτερα και μπορώ να πω τους χαρακτηρίζουν, κατά ένα περίεργο τρόπο δε - και χωρίς να έχουν δει εκ των προτέρων το σπίτι - ήρθαν και ταίριαξαν με τα χρώματα που κυριαρχούν στο χώρο.

Όμως επειδή δεν πρέπει να αδικώ το πιο πρώτο από τα δώρα του σπιτιού, αυτό ανήκει στον καλό μου φίλο από το χωριό που μαζί με την καλή του διάθεση μου έφερε μια νάνο κόκκινη βουκαμβίλια που κοσμεί τον «δικό μου» καλύτερο χώρο, αυτόν της βεράντας. Έχω περίπου περιποιηθεί την μισή απ’ αυτή και δεν πρόκειται να ησυχάσω αν δεν την ολοκληρώσω. Θέλω δε να γίνει πριν αρχίσει η κανονική μου άδεια την άλλη εβδομάδα ώστε να την απολαύσω με την ησυχία μου. Υπόσχομαι καλέσματα όταν αυτό γίνει και σίγουρα φωτογραφικό υλικό για κάποιους φίλους από εδώ μέσα που το έχω τάξει…

Υ.Γ.: πολύ καλό μήνα σε όλους και να περνάτε όσο ομορφότερα γίνεται

Ξανά μαζί - μετακόμιση - η επιστροφή

Χαθήκαμε λίγο έτσι; Προείχε το Camelot όμως, το οποίο και κοντεύει να αναστηλωθεί. Δεν πρόκειται να περιγράψω τα διάφορα ευτράπελα της μετακόμισης, ούτε και την κούραση αυτών των 10 ημερών. Θα σταθώ μόνο στην αίσθηση του αποτελέσματος. Όταν αποκαμωμένος αλλά κι ευχαριστημένος από την τελική μορφή των πραγμάτων χώνεσαι σε μια πολυθρόνα κι απολαμβάνεις τους κόπους σου. Εκεί που στοιβάζονταν σωροί από κιβώτια και τυλιγμένα πράγματα - τα οποία σε κάθε ξετύλιγμα σου προκαλούσαν άλλη μια έκπληξη, τύπου: «ωχ, αυτό που θα το βάλω τώρα;» - πλέον βρίσκονται τακτοποιημένα πράγματα κι η εικόνα τους από μόνη σε ξεκουράζει. Άλλη γειτονιά, άλλοι ήχοι, διαφορετική - και πολύ καλύτερη -οπτική περιβάλλοντος χώρου, άλλος πάροχος διαδικτύου και τηλεφώνου, με τα πόδια μετακίνηση στη δουλειά, με λίγα λόγια η ζωή μου άλλαξε εντελώς -θέλω κι ελπίζω μόνο προς το καλύτερο. Εργασιακά επίσης πήζω (τι πρωτότυπο), αλλά όπως έλεγε κι ένας φίλος: «καλύτερα να πήζεις παρά να ελπίζεις» - πάντα εργασιακά αυτό…

Αυτά προς το παρόν ως σύντομη ενημέρωση, έχω να διαβάσω πολλά από τα δικά σας, οπότε τα ξαναλέμε λείαν συντόμως.

ΥΓ.: δεν έχω βουτήξει ούτε τα πόδια μου στη θάλασσα για φέτος, κι αυτό είναι το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή, όταν γίνει κι αυτό θα έχω ολοκληρωθεί ως άνθρωπος, φιλάκια σε όλους

Camelot

Συνυφασμένο με το φανταστικό, την ιδεατή πολιτεία, τη συντροφικότητα, τα πλούτη, πρόκειται για το βρετανικό αντίστοιχο της δικής μας Ατλαντίδας. Πως μου ήρθε ξαφνικά όμως; Χθες βράδυ λοιπόν σε μια από τις γνωστές συνεδρίες μπιρίμπας (πιστέψτε με, είναι αποτελεσματικότερες από μια ντουζίνα ψυχο-συνεδριών μαζί) - κι όχι δε νίκησα ως συνήθως, με γλωσσοφάγατε ρε... - σε θέμα της βραδιάς εξελίχθηκε η αντιμαχία μεταξύ των 2 συμπαικτών μου για το αν τέμνονται ή είναι παράλληλοι 2 δρόμοι του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Τελικά - και με την συμμετοχή του χάρτη της Αθήνας - νικήτρια βγήκε η κατά τ' άλλα - συνήθης - χαμένη της βραδιάς, ότι δηλαδή πρόκειται για παράλληλους δρόμους. Από κάπου εκεί ξεκίνησε το κάζο της υπόθεσης: θα δίνουμε ραντεβού γωνία "τάδε" και "δείνα", θα παίρνω τον τάδε δρόμο που συναντιέται στο τέλος του με τον δείνα, κλπ πειράγματα. Φεύγοντας - μετά από ακόμη μία συντριπτική της ήττα /μόνο μαζί μου νικάς τελικά - πέταξε την ατάκα: "είναι το προσωπικό σου Κάμελοτ" αυτή η τοποθεσία...

Σκέφτομαι ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε στο μυαλό μια παρόμοια τοποθεσία, ένα φανταστικό μέρος, όπου όλα τα θέματα επιλύονται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, με αγαπημένα πρόσωπα, τρώγοντας και πίνοντας, όπου όλα τα προβλήματα λύνονται με τη γέννησή τους κι όπου - πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα - ο κάθε Λάνσελοτ δεν πρόκειται να προδώσει ποτέ τον Αρθούρο του.
Και μετά; ξύπνησα; Ναι, και με είδα μέσα στο Κάμελότ μου, με αγαπημένα πρόσωπα, να γελάμε, να πίνουμε, να γλεντάμε και να λύνουμε όλα μας τα θέματα.
Κάθε μετακόμιση μου γεννά άλλη διάθεση για τη ζωή, η φανταστική τοποθέτηση επίπλων, η καθημερινότητα που αλλάζει, οι διαδρομές, οι εικόνες ακόμη κι οι αναγκαστικές κουραστικές διαδικασίες φαντάζουν ευκολότερες.
Το δικό μου Κάμελοτ βρίσκεται πολύ κοντά στους "δύο δρόμους που τελικά δεν τέμνονται" κι ελπίζω αύριο να γίνει πραγματικότητα και να μη μείνει στη σφαίρα του φανταστικού.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που σε πείσμα των καιρών μπορούν να φαντάζονται ευτυχισμένα μέρη, στιγμές και καταστάσεις.

Update: και βέβαια έγινε πραγματικότητα και το "κάστρο" μου πήρε μορφή, από αύριο αρχίζει ο εξωραϊσμός του σε όλα τα επίπεδα και πολύ σύντομα μεταφέρω αυτούς κι αυτά που αγάπησα σ' ένα μέρος που είμαι βέβαιος ότι θα φέρει νέα πνοή στη ζωή μου

Όρτσα τα πανιά

Καλοκαιρινό σινεμά, σε καρέκλες άβολες, η ταινία δεν είχε προτεραιότητα, η παρέα ήταν, και το γιασεμί με το αγιόκλημα, κι ο πασατέμπος. Το κριτς, φτου, ασέβεια προς τον Μπέργκμαν ή τον Μπρους Λη, τη Γρανίτα από Λεμόνι ή το Run. Τα πειράγματα, τις πλάκες τα μπουγελώματα, τις ατάκες στα δυνατά σημεία της ταινίας έξω φωνή, τα γέλια του κόσμου ή το σςςςςςςτ, ανεπιτήδευτα, χωρίς πρόγραμμα και σκέψη. Κι έπειτα παρεούλα στη ντίσκο του παραλιακού χωριού - πλέον θερέτρου Αθηναίων - χορεύοντας από αμετανόητα ντίσκο μέχρι ροκιές και μπλουζ μέχρι τελικής πτώσης. Και μετά στην παραλία, φωτιά, κιθάρα όταν υπήρχε ο μουσικός της παρέας, βουτιές γυμνοί, ερωτισμός διάχυτος κι όχι προκλητικός και δήθεν, όμορφες νύχτες.Δεν είναι μόνο ότι μεγαλώσαμε και χάσαμε τους δεσμούς και τον όποιο αυθορμητισμό μας. Είναι που απαγορεύονται οι φωτιές στην παραλία (για να μην την βρομίσουμε ή κάψουμε τα βότσαλα; οκ δεν είναι και τόσο οικολογικό...), που στα καλοκαιρινά τα σινεμά πας είτε για να δεις ότι δεν πρόλαβες το χειμώνα είτε για να "σκοτώσεις" 2 ωρίτσες... μέχρι να πας στο κλαμπ συνωστιζόμενος μ' ένα ποτό στο χέρι και ελαφρά λικνιζόμενος (όσο σου επιτρέπεται από τα 20 εκατοστά που σε χωρίζουν με τον διπλανό σου), και που ο ερωτισμός έχει γίνει μουσειακό αντικείμενο θαυμασμού.
Νοσταλγία ή "τότε τα πράγματα ήταν καλύτερα"; Όχι, κι οι δικοί μου καλά περνούσαν με ένα σακουλάκι πασατέμπο στο παγκάκι της πλατείας, είναι η θέληση για κάτι παραπάνω που έχει χαθεί κι η κενότητα που συναντάω σε βλέμματα, διαθέσεις, σκέψεις. Σαν κάτι να λείπει απ' όλους κι αντί να ψάχνουν να το βρουν πελαγοδρομούν σε ακ(ν)ούσιες διαδρομές.
Έχω βαθιά πίστη ότι όλο αυτό πρόκειται να αλλάξει, σύντομα κιόλας, βλέπω τη νέα γενιά να ψάχνεται, να μάχεται, να διεκδικεί και να επαναστατεί όπου μπορεί. Μικρές ωθήσεις θέλει μόνο και θα κάνει θαύματα και πάλι.
Σας αφήνω με γεύση γρανίτας λεμόνι, μπυρίτσας παγωμένης, την εικόνα της θάλασσας όταν σουρουπώνει και τον ήχο μιας μπαλάντας παιγμένη από τον ερασιτέχνη φίλο που δίνει παράσταση μόνο για μας.

Μέτρο / μέτριο

Μπορεί να τα διαχωρίζει ένα μικρό και ταπεινό Ι αλλά πόσο απέχουν. Το μέτρο από το μέτριο απέχει όσο και το άσπρο από το μαύρο. Από την παντελή απουσία χρώματος μέχρι το 100% όλων των χρωμάτων του ορατού φάσματος. Με έχει κουράσει απίστευτα αυτή η μετριότητα σε όλους τους τομείς. Από πολιτική κι οικονομία μέχρι τα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα κι ακόμη κοντινότερα σε όλους την καθημερινότητά μας. Όπου και να γυρίσεις το μάτι, το αυτί κι όποιο άλλο όργανο αισθήσεων η γεύση της μετριότητας κυριαρχεί. Το μέτρο έχει χάσει αυτή την αντιδικία και το γκρι έχει εδραιωθεί στη μάχη του μαύρου με το άσπρο. Λες κι όλα τα άλλα χρώματα που συμμετέχουν δεν έχουν θέση σ' αυτό τον αγώνα. Με το που πάει να μπει λίγο περισσότερο μπλε, κόκκινο ή κίτρινο δώστου τ' αντίθετα να προσπαθούν να επαναφέρουν τη μουντίλα του γκρι.
Θα μου πεις και ποια η θέση μου; τι μπορώ να κάνω βρε αδελφέ; Είναι τελικά πολύ απλή η μικρή καθημερινή επανάσταση που μπορεί να επαναφέρει το μέτρο ή και το άκρο που είναι ασφαλώς πιο ενδιαφέρον από το μέτριο του μέσου. Όπου μου σερβίρουν το παραμύθι τα ΜΜΕ μαθαίνω να ερμηνεύω αν όχι στο εντελώς αντίθετο της είδησης τουλάχιστον σε αυτό που εννοείται αλλά δε λέγεται (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Όταν ακούω για νέα δέσμη 141 μέτρων κατά της ακρίβειας ή ετοιμάζομαι για δεύτερη δουλειά ή σφίγγω ακόμη περισσότερο το ζωνάρι. Αν δω μέλος της γκαντεμο-οικογένειας ή της αντίπαλης φατρίας φτύνω τον κόρφο μου ή γελάω αντιστοίχως και μουντζώνω και με τα δάχτυλα των ποδιών να ξορκίσω το κακό. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να ανατραπούν κάποια πράγματα, αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη που έχουμε τόσο ως άτομα όσο κι ως σύνολο. Γιατί σύνολο δυσαρεστημένο και αποφασισμένο είναι ικανό να ανατρέψει τα μέτρια και να τους κόψει τα όποια Ι. Γιατί υπάρχουν διάφορα Ι, από το Ι1 έως και το Ι5 (για όσους έχουν κάνει στρατό ή ακούσει περί διαβαθμίσεων ικανοτήτων αυτό).
Οι ανίκανοι και μέτριοι ας μπουν κάποτε στη φορμόλη να τους θαυμάζουμε ως είδη κάποιας εποχής κι ας αφήσουν να λάμψει μια νέα πραγματικότητα. Ας βάλουμε κάποτε το χρυσό μέτρο και την ισορροπία ως στόχο κι ας αφήσουμε για πάντα πίσω όλα αυτά που αντιπαθούμε κι απλά γκριζάρουν την όμορφη και πολύχρωμη καθημερινότητά μας.

υ.γ.: σήμερα πήρα γυαλιά πρεσβυωπίας, με έγχρωμο σκελετό και φακό, λίγο για να βλέπω καλύτερα, λίγο για να αισθάνομαι καλύτερα και λίγο για να δείχνω καλύτερα.
Ουδέν κακό αμιγές καλού, παν μέτρον άριστον κ.ά αρχαιοελληνικές ρήσεις μου έρχονται στο μυαλό.

Και βέβαια τα χρόνια μου πολλά σε κάποιον που δεν έχει καμία επαφή με οτιδήποτε μέτριο (κι ελπίζω του χρόνου να του κάνω καλύτερο δώρο...)

10 + 1 περιττά

Περί περιττών πληροφοριών ο λόγος αυτού του παιχνιδιού κι άντε να δούμε που θα μας βγάλει. Βεβαίως να ευχαριστήσω με την αφορμή την αγαπητή Τανίλα που θέλει να με εκθέσει για άλλη μια φορά:

1. Όταν γεννήθηκα και με πρωτοαντίκρισε η μητέρα φώναξε στη μαία: πάρτε το, πάρτε το, δεν είναι το δικό μου παιδί αυτό (λογικό με την ασχήμια που αντίκρισε)
2. Το παραπάνω δεν με εμπόδισε διόλου να μετασχηματιστώ στο ψώνιο που είμαι σήμερα (καλά εδώ και χρόνια μου συμβαίνει αυτό)
3. Έχω γνωρίσει ή έστω δει από κοντά 20 από τους συν-ιστολόγους των συνδέσμων μου
4. Λατρεύω τα φυτά, τη φύση και την Άνοιξη που δε χαίρομαι τα τελευταία χρόνια
5. Πριν με μπολιάσει αυτό το αίσθημα αισιοδοξίας που νιώθω, έπεφτα σε ακατάληπτες μεταπτώσεις διάθεσης (και μην πείτε τίποτα για δίδυμους, φήμες απλά)
6. Δε φοβάμαι τον δικό μου θάνατο αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω εύκολα την απώλεια αγαπημένων μου όντων (και μιλάω για φυτά, ζώα, ανθρώπους)
7. Χαίρομαι όταν σπάνε πράγματα, νιώθω να ελαφρώνει το σπίτι κι εγώ μαζί
8. Είχα δύο χειρουργεία στα 3 και 23 μου, και δύο μεγάλους έρωτες στα 19 και 29 μου, έκτοτε ουδέν εκ των δύο μου ξανασυνέβη (κι ελπίζω να συνεχίσει έτσι)
   
9. Δεν πιστεύω στην τύχη, τη μοίρα, τ'άστρα κι όραμα, μελλοντολόγους, φυσιογνωμιστές, ριαλιτατζίδικα, κουτσομπολίστικα, μπον βιβέρς και τεμπέληδες της έφορης κοιλάδας, παρτάκηδες, στη ζωή μετά θάνατον, στη ζωή χωρίς όραμα
10. Πιστεύω στη δύναμη του νου, του τώρα, της ουσίας, της σημασίας, της αγάπης, της αισιοδοξίας, της ομορφιάς, της στιγμής, της θάλασσας, του αέρα, της φωτιάς, της γης, του υπαρκτού και του φανταστικού

+1 για όσους με ξέρουν είναι σαφώς περιττά τα παραπάνω, όσοι με μαθαίνουν μέσω αυτών πρέπει να πω ότι περιορίστηκα πολύ στο να τα αναπτύξω ή να γράψω μόνο 10, δεν μ' αρέσουν γενικά οι περιορισμοί... αλλά δε βαριέσαι, ένα παιχνίδι είναι τελικά

υ.γ.: νομίζω ότι οι περισσότεροι το έχουν παίξει το παίγνιον αυτό, άντε να προσκαλέσω τον τζίμη, τον παύλο, τον εξομολογητή, την alienlover και τον νανάκο να παίξουν αν θέλουν

Οπτιμισμός

Φτύστε με... για να μη με ματιάσετε (ή για οιονδήποτε άλλο λόγο θέλετε). Δεν ξέρω αν ευθύνεται το αποκάτω αγγελάκι, αλλά νιώθω υπερ-αισιόδοξος. Ότι όλα θα πάνε πολύ καλύτερα κι αυτό θα γίνεται μέρα με τη μέρα και πιο εμφανές. Τα πρώτα δείγματα άρχισαν να φαίνονται, τα επόμενα δε θ' αργήσουν. Μπορεί να φταίει ότι ζω σ' αυτό το παράλληλο σύμπαν (ίσως μόνο η Τανίλα καταλαβαίνει τι εννοώ), όπου ακόμη και στις δυσκολίες και τις αναποδιές εγώ χαμογελώ και λέω: δε βαριέσαι... μπόρα είναι θα περάσει. Κι όλο αυτό με ένα χαμόγελο που σίγουρα κάνει να ανησυχούν αυτούς που προσπαθούν να μου το χαλάσουν με οποιοδήποτε τρόπο.Το παραπάνω είναι ειδικά αφιερωμένο σ' όλους τους φίλους συν-ιστιολόγους που τους διακατέχει ένας πεσιμισμός, μια μαυρίλα κι ένα "φτου γμτ, όλα χάλια πάνε". Όλα καλά πάνε παιδιά, πείτε το και θα γίνει πιστέψτε το και θα πραγματοποιηθεί.
Βάψτε το μαύρο της σκέψης σας με το μπλε τ' ουρανού και της θάλασσας και θα τα δείτε όλα αλλιώς.

Υ.Γ.: δε θα δεχτώ αρνητικές σκέψεις σε τούτο το post. Αν εξακολουθείτε να έχετε κρατήστε τις για τους εαυτούς σας.

Άγγελοι στο διάβα μας

Ένα μικρό αγγελάκι παίζει στους παραδεισένιους κήπους, προσκαλώντας μας να ξεχάσουμε για λίγο λάθη, πάθη, φυσικές κι αφύσικες καταστροφές, την εικονική πραγματικότητα που ζούμε τελικά.

Σςςςςςςςςς, κλείσε για λίγο ηλεκτρικές κι ηλεκτρονικές παρεμβολές κι αφουγκράσου: σε καλεί να παίξετε παρέα...
Πιάστο απ' το χέρι και πέταξε μαζί του χωρίς να σκέφτεσαι για λίγο αυτά που σ' απασχολούν.

Όνειρα γλυκά παίδες

Επίσημα: είναι καλοκαίρι

Και για όσους δεν κατάλαβαν παρόλα τα τερτίπια του καιρού επίσημα έχουμε μπει σ' αυτή την εποχή. Όπου όλα χαλαρώνουν: ρούχα, αισθήματα, πολιτική και πολιτικοί, διαθέσεις κι αντιθέσεις. Τίποτα δεν φαντάζει παράλογο, συγχωρούνται από χρωματικά ατοπήματα και κιτς συνδυασμοί, έως την ελαφρότητα του οποιουδήποτε "είναι". Η μουσική οφείλει να είναι στην καλύτερη περίπτωση λάτιν, το ποτό δροσιστικό (μοχίτο, μαργαρίτα, ντάκιρι - μην ακούσω τίποτα για καρύδα την κάνατε) και τελικά τίποτα να μην βαραίνει την ανάλαφρη ατμόσφαιρα που πρέπει να επικρατεί. Νίκες και ήττες φαντάζουν πιο γλυκές κι είτε ιδρωμένες είτε με τη χάρη της παραίτησης (αναλόγως αποτελέσματος) δικαιολογούνται αντίστοιχα.

Το μόνο που μπορεί να με αποσυντονίσει προσωπικά τούτο τον καιρό είναι να συνομιλώ με συνεργάτες για μελλοντικά σχέδια ή φίλους για το τι κάνουν, και να μου λένε: ξέρεις τώρα με βρίσκεις να τρώω τα ψαράκια μου στην παραλία, να κάνω μπάνιο (και να ακούς το κυματάκι), κλπ. δραστηριότητες που με κάνουν να ζηλεύω τρελά. Ναι είναι τότε που σιχτιρίζω που δεν έγινα καθηγητής ή κάτι παρόμοιο, με 3 μήνες διακοπές, κάτι που έχω να κάνω από το γυμνάσιο.
Θέλω θάλασσα, μπανάκι, ουζάκι, μεσημεριανό ύπνο, ξεκούραση μυαλού, ενώ αντίστοιχα η Tamar μου θέλει air condition κι είμαι στο τσακ να ενδώσω παρ όλες τις αντιρρήσεις που έχω.

Της αλήθειας το παιχνίδι

Ο αγαπητός basnia με κάλεσε στο παιχνίδι της μιας αλήθειας από τις δεδομένες 4, έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Στα 13 μου όπως πολλά παιδιά στην εφηβεία τους (κάποιοι το έχουν κάνει και δεύτερη φύση) είχα έντονο το αίσθημα του ανταγωνισμού και του "φαίνεσθαι", έτσι πήρα την 3η θέση σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποιήματος (σημειωτέον με ποίημα του αδελφού μου που πήρα και "διασκεύασα", ενώ πέρασε κι από τον ερανισμό της τότε φίλης και φιλολόγου μου), την 1η θέση σε γυμνασιακούς αγώνες στίβου στα 100 μέτρα και τη δεύτερη θέση σε αντίστοιχους πανελλήνιους μαθηματικούς.
   
2. Αντιπαθώ βαθύτατα την καρύδα σε οποιαδήποτε μορφή της, ως φρούτο, σε γλυκά, σε αντηλιακά, κλπ. Μπορώ να πάθω κρίση σου λέω, αφού οι κολλητοί μου με πειράζουν αγοράζοντας καλλυντικά ή παραγγέλλοντας Ταϋλανδέζικα (μα σχεδόν παντού βάζει καρύδα αυτός ο λαός;)
   
3. Έχω υπάρξει με τη σειρά: disco boy, ροκάς, πανκιό πριν το γυρίσω στη jazz και τα παρεμφερή είδη (όχι πάντα με την ίδια επιτυχία)
4. Τα ατυχήματα κι η "αγαρμποσύνη" μέχρι αρκετά πρόσφατα ήταν η δεύτερη φύση μου. Μικρά ή μεγάλα ατυχήματα ως παιδί (με άπειρα ράμματα, τραυματισμούς, κλπ), με αυτοκίνητο 3 φορές (παρότι δεν οδηγώ, ξέρω δεν πρόκειται να με βάλετε συνοδηγό) κόντεψα να δω τα ραδίκια ανάποδα, ενώ στο μηχανουργείο στα ΤΕΙ Πατρών κόντεψα να χάσω το χέρι μου αφού είχα ξεχάσει να βγάλω το βραχιολάκι που φορούσα. Μεγαλώνοντας το έχασα αυτό το touch, για καλό δικό μου αλλά και των κοντινών μου.

Όλα τα παραπάνω περιέχουν κάποια ή κάποιες αλήθειες, μόνο ένα είναι 100% αληθινό όμως. Ας παίξουν όσοι δεν το έχουν κάνει ακόμη, είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε κάποιον από τις αλήθειες και τα ψέμματα που λέει...

υ.γ.: εύχομαι ένα υπέροχο Σ/Κ σε όλους, θα τα πούμε από Δευτέρα με το καλό

In my blues

Τι άγραφος νόμος είναι κι αυτός που όταν λέω δεν παν να κουρευτούν όλα που θα χαλάσω τη ζαχαρένια μου μια κατραπακιά έρχεται να με συνεφέρει; Εκεί που πήρα απόφαση να μην ξαναγχωθώ για εργασιακά θέματα κι αρχίζω να το δουλεύω στη σωστή κατεύθυνση να' σου ένας ξαφνικός θάνατος συγγενή που ταράζει την ισορροπία μου. Όχι τόσο για το ξαφνικό του γεγονότος ούτε γιατί ξαφνικά μου ήρθε το μοιρολατρικό: "τι είμαστε, τίποτα δεν είμαστε", ούτε την τσίχλα (άνευ σκέψης) "την υγειά μας να' χουμε πάνω απ' όλα" αλλά γιατί για άλλη μια φορά ανακαλύπτω την αξία της στιγμής και του τώρα που ζούμε. Την ποιότητα ή όχι της ίδιας μου της ζωής, την αξία που της δίνω, το χρόνο που αφιερώνω για τον εαυτό μου, για τους ανθρώπους, τα όντα και τα πράγματα που αγαπώ να ασχολούμαι μαζί τους. Θέλω να πετύχω να πάψω να αγχώνομαι για το οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο πρόκειται να συμβεί και να μ' απασχολήσει και να μάθω να συγκεντρώνομαι σ'αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, στο ότι γράφω στο πληκτρολόγιο, χωρίς να σκέφτομαι τη συνέχεια αυτού του κειμένου, αν θα αρέσει ή όχι, αν θα μου αφήσετε σχόλια ή όχι, αν θα σας διαβάσω κι εγώ μετά, αν θα πρέπει να σας αφήσω σχόλια για την αλληλεπίδραση, αν, αν, αν, πρέπει, πρέπει, πρέπει...

Ασυγκρότητες σκέψεις, σε πλήρη αταξία, λίγο πριν μπορέσω να πετύχω αυτό που θέλω, λίγο σπρώξιμο θέλει ακόμη, από μένα, από γεγονότα, από το φιλτράρισμα όλων αυτών που συμβαίνουν κάθε στιγμή, όλα είναι σημαντικά, οι ήχοι, οι σιωπές, οι σκέψεις, το φαινομενικό κενό, το γάβγισμα, το φιλί, το χάδι, το "δε θέλω να σε βλέπω έτσι", το "θες να πάμε μια βόλτα;", το τσιγάρο που ανάβω, το ποτό που πίνω, τα άσπρα γράμματα στο μαύρο πληκτρολόγιο που γράφω, οι άσπρες βούλες στην μπλε μου διάθεση.

υ.γ.: η χειμωνιάτικη εικόνα με τον μικρό μου φίλο που παίζει με τα μανταρίνια, είναι απλά το κοντράστ συναισθημάτων μου

Games blog-people play

Μάη μήνα
μεγαλώνω μάνα
μόνος;
μαζί,
μαύρα μάτια,
μπλε μορφές,
μοναδικές μνήμες

Μοίρα;
μπα, μακάρι...
μόνο μιλώ,
μακρηγορώ;

Μάη μήνα
μεγάλωσα μάνα

για την αγαπητή φαβούλα το επάνω



αυτό για το καλό

υ.γ.: κι ότι καλύτερο για όσους μου ευχήθηκαν σήμερα με οποιονδήποτε τρόπο, είναι σημαντικό να μεγαλώνεις νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που έχεις κοντά σου και την αγάπη που σου δίνουν απλόχερα

Σκυλίσια ζωή

Τα πράγματα είναι ως συνήθως ζορισμένα εργασιακά (σιγά το νέο), το μόνο - σχεδόν - που με ξεκουράζει είναι η ξάπλα επί του καναπέως μετά του παιδιούμη νομίζετε συνήθως επάνω βρίσκεται, απλά είπε να δροσιστεί παροδικά

υ.γ.: μεθαύριο τα υπόλοιπα, έχω παιχνίδια να παίξω κι άλλα πολλά...

Όλα αυτά που αγαπάμε

Για όλα αυτά που αγαπήσαμε, αγαπάμε ή θα αγαπάμε, για όλα αυτά που μας έδωσαν νόημα να συνεχίσουμε, έναν κάποιο σκοπό, μια ελπίδα, μια φωτεινή εξαίρεση στο γκρίζο που συναντάμε κι αισθανόμαστε, για το μπλε μου, το μπλε σας ή όποιο άλλο χρώμα σας ταιριάζει, για τον άνθρωπο και το σκυλί που αγαπάω, για τη φύση που αντιστέκεται, που περιμένει, που εκδικείται, για τους φίλους, τους γνωστούς, τους ανθρώπους που συναντώ μια στιγμή ή και ποτέ, που κάπου ζουν με άλλες ή τις ίδιες ελπίδες κι επιδιώξεις, για την απλότητα και την πολυπλοκότητα του μυαλού, της καρδιάς και του σύμπαντος...

για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα αξίζει να ζω,
να ζούμε
να προσπαθούμε
να ελπίζουμε
να προσμένουμε
να επαναστατούμε
να ζητάμε
να πέρνουμε
να αγαπάμε

υ.γ.: με μια περίεργα φορτισμένη ανοιξιάτικη διάθεση σας εύχομαι καλές έσω κι έξω περιηγήσεις, και που είστε: η πειθαρχία δεν είναι από μόνη της ένα τέλος, είναι απλά το μέσον για το τέλος, αταξίες λοιπόν σε πολλά επίπεδα...

Update:
Qué será, será
...what will be, will be
Η αγαπητή so_far με προσκάλεσε σε παιχνίδι όπου μια έκφραση, "στίχος καπάκι" όπως την αποκάλεσε, μπορεί να κλείσει μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση να πρέπει να αναλύουμε ή να μακρυγορούμε επί ανούσιων ή και όχι θεμάτων, που πάντως κάπως κομψά πρέπει να τελειώνουμε. Η δική μου ταιριάζει κάπως με την δική της που είναι: "Αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει αλλιώς θα προσπεράσει",
ποια είναι άραγε η δική σας αγαπητοί: τζίμη, εξ ουρανού, basnia, παύλο, κι όποιος άλλος θέλει;

Εκδήλωση "υπό κατάληψη"

Βρέθηκα προχθές σε ένα χώρο που εδώ και λίγο καιρό ξαναζωντάνεψε . Είναι η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης στον πεζόδρομο Φωκίωνος Νέγρη, που τον τελευταίο καιρό τελεί υπό κατάληψη. Με το πείσμα κάποιων κατοίκων (και ευτυχώς την έλλειψη χρημάτων από μέρους του Δήμου που ήθελε να την μετατρέψει σε ένα ακόμη πολυκατάστημα!!! έλεος δηλαδή, φτάνει με αυτά τα υπερκαταναλωτικά μεγαθήρια, τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι - οκ, το εμπεδώσατε, τα σιχαίνομαι) κατορθώνει σε πείσμα των καιρών να λειτουργεί ως χώρος έκφρασης είτε νέων δημιουργών είτε ως πολιτιστικό στέκι διαφόρων κινήσεων. Προχθές ήταν μια εκδήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα των Ολυμπιακών αγώνων. Ο λόγος επίσκεψής μου ήταν η συμμετοχή στην έκθεση μιας φωτογραφίας της φίλης Ζαφείρως κι ενός σύνθετου έργου του επίσης φίλου toymaker (που έλαμψε δια της απουσίας του αλλά τον συγχωρώ, πρέπει να ήταν κουρασμένος από το ανέβασμα του έργου - μα που βρήκες και το έβαλες βρε; αν δεν μου το έλεγαν δεν θα το έβλεπα).

Γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση στην εν λόγω εκδήλωση: η πολύ μικρή συμμετοχή Κυψελιωτών, που σύμφωνα με τους διατηρώντας την "καντίνα" και την οργάνωση των περισσότερων πραγμάτων εκεί μέσα οφείλεται στο γεγονός της κατάληψης, πολύ πιστεύουν ότι τον χώρο έχουν καταλάβει φρικιά, αναρχικοί κι άλλα ημιπαράνομα κι "έξω από δω" στοιχεία. Η απίστευτη πολυμορφία των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί (κάθισα περίπου 3 ώρες και παρατήρησα πολλά και πολλούς). Από σούπερ τρέντυ, μέχρι σούπερ φρικιά, ημίτρελοι ή και θεότρελοι (ο τρελός του χωριού δε λείπει από πουθενά), σεβάσμιοι κύριοι (πρυτάνεις, δικαστικοί κλπ) μετά των κυριών ή και μόνοι, πιτσιρικαρία με όλη της την ζωντάνια, μεσήλικες που τους συναγωνίζονταν στον χορό (δε λέω ονόματα έτσι;), λίγο από όλα δηλαδή, η ποικιλομορφία σε όλες τις διαστάσεις της.
Το ποτό φθηνό και καθαρό, ο χώρος όσο γινόταν επίσης καθαρός, μια προσπάθεια γενικά που πρέπει να αγκαλιαστεί απ' όσο γίνεται περισσότερο κόσμο και γιατί όχι να βρει συνεχιστές και μιμητές σε πολλούς αναξιοποίητους χώρους της Αθήνας (κι όχι μόνο) κι από σημεία εγκατάλειψης και "γυάλινων μνημείων του τίποτα" (επίσης τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι) γίνουν σημεία πολιτισμού κι ανάσας.
Στο συγκεκριμένο χώρο σε εβδομαδιαία βάση γίνονται μαθήματα Γερμανικών, Ελληνικών για μετανάστες, κεραμικής, σκακιού ενώ κάθε Σάββατο πρωί λειτουργεί μικρή αγορά βιοκαλλιεργητών. Εννοείται πολλές εκδηλώσεις θεατρικού, μουσικού, κινηματογραφικού ενδιαφέροντος κι εκθέσεις, συγκεντρώσεις κι ομιλίες.
Μια κίνηση που αξίζει την προσοχή μας και τη συνέχισή της.