Καλοκαίρι στο χωριό, κάποτε για 2 και κάτι μήνες, πλέον για λίγες ημέρες. Η θάλασσα και το βαθύ της γαλάζιο, το πρωϊνό (καλά όχι και τόσο) μπανάκι, μεσημεριανό μαμαδίστικο φαγητό και σιέστα μετά τις σχετικές μπύρες. Απογευματινό μπανάκι και καρπούζι με παγωμένο καφέ μετά. Τα τζιτζίκια δίνουν την θέση τους στα τριζόνια το βράδυ, όσο ζεστή κι αν είναι η μέρα το θαλασσινό αεράκι αποζημιώνει και δροσίζει τις νύχτες.
Συζητήσεις με τον πατέρα για ότι μπορεί να σκεφτεί κανείς, ο αδελφός πετάγεται κάθε τόσο προσθέτωντας ζωντάνια και συνήθως ξεκάρφωτες ατάκες που οδηγούν την κουβέντα αλλού, η μητέρα απλά χαρούμενη που βλέπει όλη την οικογένεια μαζεμένη ξανά. Γέλια, αναμνήσεις, εικόνες ανθρώπων που πέρασαν κι είτε έμειναν είτε έφυγαν.
Στο φινάλε της ημέρας, μόνος στο δωματιάκι μου - αυτό το ξεχωριστό κτίσμα που δύσκολα έχτισε μόνος του ο πατέρας - συζητήσεις με ψυχές που δεν φεύγουν ποτέ από την μνήμη μου κι είναι πάντα εκεί να με ακούσουν και να με συμβουλέψουν για τα πάντα.
Υ.Γ.: Υπάρχουν χιλιάδες στιγμές κι όμορφες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια που έχω περάσει, πολλές με καλούς κι αγαπημένους ανθρώπους σε πάρα πολλά διαφορετικά μέρη, απλά τα παραπάνω είναι η συνήθεια που με ξεκουράζει και μου δίνει πάντα δυνάμεις... Περιμένω και τις δικές σας
Συμμετοχές
- Κουμπαρούλα (christina / λεκάνα) - εδώ
- Veronica - εδώ (με πολύ όμορφο φωτογραφικό υλικό)
- Κατερίνα (μέσω σχολίου) - εδώ
- me (maria) - εδώ
- Ελενίτσα - εδώ
- Joan Petra (ο πιο πιστός φίλος του σκύλου) - εδώ