"Αυτός ο καταραμένος θόρυβος..."

Ήμουν σε επαγγελματικό ταξίδι στην Θεσσαλονίκη. Αποφάσισα να μείνω σε ένα από τα κεντρικά ξενοδοχεία, αυτά τα λίγο απρόσωπα, που ναι μεν είναι καθαρά, αλλά τα δωμάτια δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από ένα απλό ύπνο κι ένα μπάνιο στα γρήγορα, ούτε καμιά ιδιαίτερη άνεση, ούτε θέα, ούτε συγκλονιστικό σέρβις, κάτι μεταξύ 3-4 αστεριών η κατηγορία του.

Για τη φίλη Βερόνικα και το Λογοτεχνικό Σάββατο

Ούτως ή άλλως όλη τη μέρα θα βρισκόμουν στο άλλο ξενοδοχείο για την έκθεση βιβλίου και μετά θα βγαίναμε με συναδέλφους για φαγητό και ποτό. Έκανα ένα γρήγορο ντους, ντύθηκα με το πρόσταγμα της εκδήλωσης, λινό κουστούμι στο χρώμα της άμμου, θαλασσί πουκάμισο και λευκή γραβάτα που έβαλα στην τσέπη για να την φορέσω στο σταντ που θα στεκόμουν (η ζέστη ήταν αφόρητη για να την φορέσω νωρίτερα). Ευτυχώς τα δύο ξενοδοχεία απείχαν μόλις τρία τετράγωνα μεταξύ τους, οπότε το αργό περπάτημα δεν με ίδρωσε. Το ξενοδοχείο της εκδήλωσης βιβλίου ήταν από τα παραδοσιακά και καλύτερα της πόλης, η θερμοκρασία με τη βοήθεια του air condition ήταν στο ιδανικό επίπεδο, ο κόσμος άρχισε να καταφθάνει κι εγώ είπα πλέον να φορέσω τη γραβάτα και το καλύτερο χαμόγελο για να αρχίζω να παίζω την παράστασή μου. Ευτυχώς η ώρα πέρασε γρήγορα και κατά τις 9 το βράδυ μαζέψαμε τα πράγματα κι είπαμε με συναδέλφους να βγούμε για φαγητό. Το φαγητό κι ευθυμία που υπήρξε στην παρέα έφερε και το ποτό και καταλήξαμε να πάμε για ύπνο κατά τις 3 το βράδυ. Την επόμενη θα ξυπνούσα στις 8 το πρωί για να ετοιμαστώ για τη δεύτερη ημέρα της έκθεσης. Έκανα ένα ντουζάκι κι έπεσα αποκαμωμένος πλέον να κοιμηθώ. Από το διπλανό δωμάτιο άκουγα κάτι σαν συνομιλία μεταξύ ζευγαριού, όχι έντονη αλλά διακριτή, ένας ελαφρύς βόμβος που μάλλον με νανούριζε...

Κατά τις 6 σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα (αυτές οι μπύρες βρε παιδί μου) και γυρίζοντας για να συνεχίσω τον ύπνο άκουσα έναν άλλο θόρυβο από δίπλα, σαν σταγόνα που έσταζε αργά από χαλασμένη βρύση, αυτό το κινέζικο μαρτύριο που είναι ικανό να με εκνευρίσει αφάνταστα. Μα δεν το ακούνε αυτοί που μένουν δίπλα; σκέφτηκα και παρ όλη τη ζέστη κάλυψα το κεφάλι με το μαξιλάρι για να μην ακούω. Μετά από δύο ώρες περίπου ύπνου, ενός γρήγορου μπάνιου κι ακόμη γρηγορότερου πρωινού, αφήνοντας τα κλειδιά στη ρεσεψιόν βρήκα την ευκαιρία να παρατηρήσω: δε μου λέτε παρακαλώ, στο διπλανό δωμάτιο όλο το βράδυ ακουγόταν κάτι σαν βρύση που στάζει, αν δεν ενοχλούνται αυτοί που μένουν, εγώ ενοχλήθηκα πολύ, αν μπορείτε να το κοιτάξετε, ευχαριστώ.
Ο ρεσεψιονίστ έκπληκτος μου απάντησε: δεν μένει κανείς στο διπλανό δωμάτιο, πάντως θα στείλω τον υδραυλικό να το κοιτάξει, καλή σας ημέρα.

Η συνέχεια στο Λογοτεχνικό Σάββατο...