"Και στην ησυχία της νύχτας..."

Καθόταν στην αναπαυτική κουνιστή πολυθρόνα και προσπαθούσε με όλες του τις αισθήσεις να φέρει όσο πιο ζωντανή γινόταν την εικόνα της αγαπημένης του γυναίκας. Είχαν περάσει τόσα όμορφα χρόνια μαζί που δεν ήθελε να θυμάται τα τελευταία της, όταν είχε αρχίσει να μαραζώνει ψυχολογικά.

Για τη φίλη Βερόνικα και το Λογοτεχνικό Σάββατο

Θυμήθηκε τότε που την πρωτοείδε, όμορφη κι ελκυστική, αρκετά νεότερη και παρότι από συνοικέσιο την αγάπησε με την πρώτη ματιά. Προσπάθησαν για πάρα πολλά χρόνια να κάνουν παιδιά, και τελικά τα κατάφεραν σχεδόν μετά από είκοσι χρόνια. Δίδυμα αγόρια μάλιστα, που αγάπησαν πολύ. Χάνοντας την όραση κάποια χρόνια μετά ο πατέρας σχεδόν δεν μπορούσε να διακρίνει ποιο από τα δύο χάιδευε, μιλούσε ή μάλωνε, κι η μητέρα δείχνοντας μια ιδιαίτερη κι ανεξήγητη προτίμηση στο δεύτερο στη σειρά φρόντισε να το εκμεταλλευτεί.

Στην ησυχία της νύχτας κι όταν ήρθε πλέον η ώρα να ευλογήσει ο πατέρας τον πρωτότοκο φρόντισε η μητέρα να τον παραπλανήσει και να φέρει μπροστά τον αγαπημένο της δευτερότοκο. Ήταν και το μόνο μελανό γεγονός που μπορούσε να της προσάψει κανείς και το πλήρωσε αναλόγως. Αναγκάστηκε να φυγαδεύσει τον αγαπημένο της γιό στον παππού του για να αποφεύγει την αδελφική διαμάχη και δεν τον ξαναείδε έκτοτε μέχρι να πεθάνει…

≈

Προσπάθησε να σηκωθεί από την πολυθρόνα του και να βρει τη μαγκούρα αλλά παραπάτησε κι έπεσε. Όντας ξαπλωμένος μονολόγησε: αγαπημένη μου Ρεβέκκα ήσουν το φως στη ζωή μου, δεν ξέρω τι σε έσπρωξε και έδειξες προτίμηση σε ένα από τα παιδιά μας αλλά εγώ σε συγχώρεσα, ελπίζω να έχεις κι εσύ συγχωρήσει τον εαυτό σου γιατί έρχομαι να σε βρω και θέλω να μην υπάρχει κανένα σύννεφο ανάμεσά μας…

Υ.Γ.: Για αυτό το Σ/Κ εκτάκτως δεν θα με ακούσετε στις Ραδιοτυπίες μου που επανέρχονται κανονικά το επόμενο, εύχομαι σε όλους ένα υπέροχο, ξεκούραστο κι όπως το θέλετε τριήμερο (ή το λιγότερο ένα όμορφο Σαββατοκύριακο), φιλιά.