Με το καλό (δεξί ή αριστερό, ότι προτιμάτε)

Επιστρέψαμε με το καλό με το παιδί από τις ολιγοήμερες Χριστουγεννιάτικες διακοπές, όπου περάσαμε τις γνωστές ξεκούραστες κι όμορφες ημέρες μας. Με φαγητό, ποτό, ξάπλες, βόλτες πολλές (αρκετά χιλιόμετρα παραλιακά...), ειδικά η Ταμάρ ξεσάλωσε. Τι φαγητό έκρυβε παντού στον κήπο, τι με άλογα ήρθε σε επαφή (οκ, έπαθε μια πλάκα με το θέαμα), τι με άλλα σκυλάκια έπαιξε, τι περαστικούς περιεργάστηκε (πάντα με το γνωστό σνομπ της ύφος, τύπου: μη με χαϊδεύετε απλά θαυμάστε με), τι ουζάκι ήπιε (τρόπος του λέγειν, βλέπε μεζέδες έφαγε) δε λέγεται. Εννοείται το φαγητό που της μαγείρεψα ούτε να το φτύσει...Εγώ πάλι σχεδόν ότι έκανε κι η μικρή αλλά με πολύ περισσότερο ύπνο. Μάλλον μου έλειπε αρκετά. Τελικά η οικογενειακή θαλπωρή είναι αρκετή από μόνη για να σε χαλαρώσει. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μαλώνω τον εαυτό μου που δεν το κάνει πιο συχνά (μια συχνότητα 3-4 φορές το πολύ τον χρόνο δεν είναι αρκετές για να δω και να χορτάσω τους δικούς μου ανθρώπους). Ας είναι, μου αρκεί να είναι καλά, μου αρκεί όποτε πηγαίνω να πίνω ένα ουζάκι, εκεί κατά τις 12, με τον Αλέκο μου και να μου λέει ότι ιστορίες του έρχονται στο μυαλό, μου αρκεί ένα χαμόγελο κι ένα χάδι κι αυτό το αληθινό βλέμμα λατρείας από τη μάνα μου για να νιώσω καλύτερα και πιο δυνατός, μου αρκεί να είναι παρόντες.
Σας εύχομαι αυτή η χρονιά που έρχεται, όσο δύσκολη κι αν ακούγεται κι είναι στην πραγματικότητα, να γεμίσει τουλάχιστον από χάδια, φιλιά, αγκαλιές και πολύ αγάπη, με καθαρά βλέμματα, κουβέντες κι αισθήματα, ότι ήταν να κρυφτεί κρύφτηκε, ας γίνουμε πιο αληθινοί και πιο ουσιαστικοί στη ζωή μας, ας αναδείξουμε επιτέλους κάποιες άλλες αξίες πέραν των υλικών.
Η Ταμάρ (γιορτινή έτσι, δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν μπήκε στο πνεύμα) κι εγώ, σας ευχόμαστε τα καλύτερα για την χρονιά που έρχεται, να είστε όλοι καλά.

Γιορτινές εκλείψεις & ευχές

Χθες είχε και πανσέληνο και ισημερία και έκλειψη και δεν ξέρω τι άλλο σχετικά με τον δορυφόρο μας. Ήταν όντως μια ιδιαίτερη ημέρα, με πολλές εξάρσεις, προσωπικά με ανεβασμένη διάθεση αλλά και κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα. Κάτι οι γιορτές που έρχονται κάτι το δώρο που μπήκε (και το γνωστό: όπως μπαίνει βγαίνει...), κάτι η δουλειά που δείχνει μια ελπίδα ανάκαμψης στον ορίζοντα, κάτι άλλες δουλειές που ίσως συνεισφέρουν σημαντικά στο μέλλον στον οικιακό κουμπαρά, κάτι η ολιγοήμερη ξεκούραση που περιμένω πως και πως, όλα αυτά μαζί με κάνουν να αναθαρρώ και να αποκτώ την χαμένη μου - κι απαραίτητη αυτό τον καιρό - αισιοδοξία.

Το μεσαίο χασκάκι θυμίζει αρκετά την Ταμάρ μικρή

Θα πάρω που λέτε το παιδί και θα πάω στο χωριό για τα Χριστούγεννα και μετά επιστροφή για λίγη δουλειά ενδιάμεσα των γιορτών και τέλος Πρωτοχρονιά εδώ με φίλους. Εύχομαι σε όλους να βρεθείτε με τους ανθρώπους που αγαπάτε και να περάσετε υπέροχα, δεν είναι απαραίτητο να "πνιγείτε" από τα στολίδια, τα φαγητά και τις υπερβολές για να περάσετε όμορφα, στα απλά πολλές φορές κρύβονται τα καλύτερα. Υγεία κι ευτυχία για όλους εύχομαι και μια κι είναι κυρίως γιορτές για τα παιδιά, ποτέ να μην ξαναδούμε θλιμμένο παιδικό βλέμμα για κανένα λόγο.

Φόρος και στο σεξ?

Ίσως να είναι και το μόνο που (προς το παρόν) παραμένει αφορολόγητο. Αν και η κρίση φαίνεται να έχει χτυπήσει σοβαρά τη λίμπιντο και την έχει ρίξει στα τάρταρα. Πολύ ασεξουέλ βρε παιδί μου αυτή η εποχή... Πολύ λάδι κι από τηγανίτα τίποτα που λένε, ματιές, παιχνίδια, σκέρτσα, αλλά μέχρι εκεί, λες κι όλοι φοβούνται ότι μετά την πράξη θα πρέπει να χτυπήσεις την απόδειξη με 23% ΦΠΑ. Γνωστοί και φίλοι συζητούν τι τους έχουν κόψει από μισθούς (όσοι έχουν ακόμη βέβαια) και τι αναγκάζονται με τη σειρά τους να κόψουν στην καθημερινότητα: από τα ψώνια γενικώς μέχρι την εκπαίδευση και τη διασκέδαση. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό όλες αυτές οι σκέψεις να μην αφήνουν και πολλά περιθώρια στην ανέξοδη διασκέδαση του σεξ. Αν κατά τη διάρκειά του αρχίζεις να σκέφτεσαι: αύριο πρέπει να πληρώσω την οποιαδήποτε υποχρέωση (και δεν έχεις ή έχεις αλλά μένεις με άδεια τσέπη) πως να μην πέσει η οποιαδήποτε "διάθεση";
Κατά τ' άλλα η γνωστή περίεργη εποχή (μια κρύο μια ζέστη, γενικώς αυτό όχι μόνο ο καιρός) λες και παίζει πινγκ πονγκ με τα νεύρα και τις αντοχές μας. Από εκεί που ξεκινάς χαρούμενος να πας στη δουλειά σου κάτι στραβώνει εν τω μεταξύ και καταλήγεις βρίζοντας, γυρνάς σπίτι και δεν έχεις κουράγιο για τίποτα περισσότερο από τα βασικά, που διάθεση λοιπόν για ερωτοτροπίες κλπ; Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι παλιοί ή νέοι φίλοι και μας φέρνουν μια ισορροπία με την παρουσία τους ή έστω με την ασύρματη επικοινωνία τους.

Παιδιά ελπίζω όλο αυτό να είναι εντελώς προσωρινό και γρήγορα το \ να φύγει από το παραπάνω εικονίδιο, είθε όλες μας οι αισθήσεις να επαναστατήσουν και να δώσουν μια αφορμή για νέες εξορμήσεις σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Past lives

Περασμένες ζωές... χμμμ, κάπου το έχουμε όλοι ακούσει, σε κάποιους από εμάς έχουν περιγράψει στιγμές από αυτές καθώς και καταστάσεις και συνευρέσεις με τωρινά κοντινά μας πρόσωπα. Εμένα ας πούμε έχουν πει (και νομίζω το έχω αναφέρει και στο παρελθόν) ότι έχω πνίξει (σε λίμνη Αφρικανική συγκεκριμένα καθώς ήμασταν πλύστρες!!! εκείνη την μακρινή εποχή) τον κύριο της παρακάτω φώτο, ενώ στον Μεσαίωνα τον έχω επίσης κατασφάξει όντας καλόγεροι (ποιος ξέρει τι αμαρτωλές ιστορίες έπαιζαν στο Μοναστήρι...). Έτσι που λέτε εξηγείται η τωρινή ανταπόδοση (δε λέω άλλα εδώ μια και δε συμφέρει...).
Τώρα τι έχω κάνει και στο ζωντανό της φωτογραφίας δεν μου το έχουν πει, αλλά δεν μπορεί για να με βασανίζει (κι αυτό) έτσι, κάτι θα έχει τραβήξει από μένα σε άλλη ζωή. Επίσης όποιος μπορεί να το εξηγήσει αστρολογικά σκεφτείτε απλά τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος με 2 λιοντάρια στο ίδιο σπίτι...
Πέρα από πλάκα πάντως, δεν σας έχει συμβεί πολλές φορές με ανθρώπους που είτε ξέρετε λίγο είτε μόλις γνωρίζετε να νιώθετε οικεία; Ένα πράγμα σαν να έχετε ήδη γνωριστεί, να νιώθετε τις σκέψεις του ή τα πράγματα που θέλει, για να μην πω για τα κοινά που ανακαλύπτετε στην πορεία. Βέβαια δε λέω ότι είναι καθημερινό φαινόμενο ή ότι συμβαίνει με πολύ κόσμο που γνωρίζω, αλλά να και τηλεφωνικά ή διαδικτυακά μου έχει τύχει να νιώθω πολύ άνετα με τον άλλο και καθώς (όπως έχω αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν) δεν πιστεύω καθόλου στην τύχη ή τις συμπτώσεις μήπως πρόκειται για συνεύρεση με άτομα προηγούμενης ζωής; Πάντως στη διαδικασία αναδρομών δεν πρόκειται να μπω, όχι ότι το φοβάμαι αλλά και να μάθω (υποθετικά πάντα) τι ήμουν σε άλλη ζωή και τι έκανα, τι έγινε; Το τώρα έχει σημασία, και τώρα χιονίζει, έχω την δουλειά της αρκούδας (επίκαιρο), η φασολάδα βράζει (με μπόλικο ταμπάσκο), οι βασανιστές μου έχουν πιάσει από ένα καναπέ και χουχουλιάζουν κι εγώ προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις όποιες σκέψεις μου (δύσκολο).
Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το (δύσκολο από πολλές απόψεις) τώρα, ας έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους που θεωρούμε ότι μας ταιριάζουν και νιώθουμε καλά μαζί τους κι ας κάνουμε πράγματα που πιστεύουμε ότι μας φέρνουν ένα βήμα πιο μπροστά. Καλό υπόλοιπο Δεκέμβρη να έχουμε παιδιά και να στεκόμαστε στα πόδια μας.

Θυμάσαι;

Θυμάμαι πόσο τρυφερά μου χάιδευες το χέρι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, ένοχα στην αρχή - δεν ήθελες να καταλάβουν οι υπόλοιποι - με τόλμη μετά (όταν ανταποκρίθηκα). Θυμάμαι τις στιγμές που ήρθαν αμέσως μετά, τα πήγαινε έλα σου, το γέμισμα του Ιαπωνικού μινιμαλιστικού σπιτιού μου με δεκάδες αντικείμενα έτσι ώστε να σε θυμίζουν όπου και να γυρνούσα το βλέμμα μου κατά την απουσία σου. Θυμάμαι την προσμονή για να σε ξαναδώ, να σε φιλήσω, να σε μυρίσω, να ατενίσω στο βλέμμα σου τα βράδυα που ήμασταν χώρια και το πόσο σου έλειπα.
Θυμάμαι που ήρθα να μείνουμε μαζί, σε κοινωνία κλειστή, δεν μας ένοιαζε, τους κάναμε να μην τους νοιάζει κι αυτούς, θυμάμαι που μου τραγουδούσες το Αστέρι του Βοριά, πόσο όμορφα μου το είχες πει, εκεί στα ορεινά της Καρυστίας, με τη θάλασσα δεξιά μας και τον γκρεμό να δείχνει απρόσμενα φιλικός. Θυμάμαι που αποκλειστήκαμε από τα χιόνια με την Ταμάρ μας μωρό, πόσο χαρούμενη ήταν που βρέθηκε στο φυσικό της περιβάλλον, πόσο δεν μας ένοιαζε τίποτα γιατί ήμασταν μαζί.
Θυμάμαι τα γλέντια και τα φαγοπότια μας, αλλά και τα δύσκολά μας, τσιγάρα στη μέση του ενός ευρώ, φαγητό και ποτό όπου μας καλούσαν, τα ζήσαμε όλα και τα ζήσαμε σε πλήρη συνείδηση.
Θυμάμαι ακόμη που μου τραγουδούσες με την πιο σιγανή φωνή που θα μπορούσες όταν κοιμόμουν για να δω ομορφότερα όνειρα, για να πάρω δύναμη και κουράγιο, αυτοσχέδια ήταν τα τραγούδια σου, κάποια πέρασαν στο υποσυνείδητο, κάποια τα άκουγα κάνοντας τον κοιμισμένο... Θυμάμαι που έκλαψα όταν μου αφιέρωσες τραγούδι ζωντανά στο ραδιόφωνο, δεν ξέρω γιατί συγκινήθηκα τόσο, ούτε κι εσύ δεν το κατάλαβες...

Πάνε 16 χρόνια γεμάτης ζωής, γεμάτης αναμνήσεων, γεμάτης εμπειριών. Τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου μαζί σου.
Θυμάσαι;

Επιθυμίες

Σου είπα πες μου μια λέξη και μου είπες μια και μια σύντμηση: Σ' αγαπώ

Ίσως η καλύτερη αρχή για ένα τέτοιο θέμα: της επιθυμίας . Όλα αυτά που κρυφά ή φανερά θέλουμε, όλα αυτά που έχουμε ή θα θέλαμε να έχουμε, όλες αυτές οι αναζητήσεις προς την κορύφωση, την γνώση, την πλήρωση... Το να επιθυμώ και να έχω κάτι είναι το τέλειο, αν όμως επιθυμώ και δεν μπορώ, δεν γίνεται, δεν "πρέπει", φοβάμαι τις επιπτώσεις αυτής της επιθυμίας, τότε τι γίνεται; Κρύβω το συναίσθημα και την επιθυμία, την εκπληρώνω με φόβο για τα επακόλουθα, "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό;" Όπως και να αντιδράσω ένα είναι το σίγουρο: αν δεν την ικανοποιήσω στο ατελείωτο παζλ της ζωή μου ένα (ή και περισσότερα) κενό θα παραμένει... Τι αξίζει όμως τελικά; Να τελειώσει το παζλ χωρίς κενά ή τα όποια κενά να δημιουργήσουν μια νέα εικόνα μέσα στη συνολική, μια αυτούσια εικόνα χαμένων επιθυμιών κι ευκαιριών;
Ξαναγυρίζοντας στην αρχή του συλλογισμού, το να μας αγαπούν / θέλουν / ποθούν είναι ίσως η σημαντικότερη επιθυμία όλων. Άλλοι την αποζητούν ως επιβεβαίωση, άλλοι ως εκπλήρωση και στόχο ζωής, κάποιοι δεν ξέρουν να την δίνουν παρά μόνο την αποζητούν, το μόνο βέβαιο είναι ότι μέχρι και την τελευταία πνοή μας είναι η υπέρτατη επιδίωξη. Όλα τα υλικά, σωματικά, πνευματικά αγαθά κι αν έχεις, αν δεν είσαι επιθυμητός κι αγαπητός από έναν ή περισσότερους ανθρώπους δεν έχεις απολύτως τίποτα, είσαι πιο κενός κι από το χάος.
Από την άλλη δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που έχει εκπληρώσει όλες του τις επιθυμίες και δεν έχει γευτεί την αίσθηση του ανεκπλήρωτου: ίσως είναι το θεώρημα βάση του οποίου θα πρέπει να πορευόμαστε για να δίνουμε την πραγματική αξία στις επιθυμίες που κατορθώνουμε να εκπληρώσουμε. Θα πρέπει να μοιραζόμαστε είτε με τον ίδιο μας τον εαυτό είτε με αυτούς που εμπιστευόμαστε κάποιες βαθιές μας επιθυμίες. Βλέποντας ένα πεφταστέρι, σβήνοντας τα κεράκια της τούρτας, για οποιοδήποτε "παραδοσιακό" λόγο ή και χωρίς λόγο όταν επιθυμούμε κάτι όπως να μας αγαπούν και να μας θέλουν πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι για αυτό.

Δεν είναι δυνατόν οι επιθυμίες μας να πραγματοποιούνται πάντα έτσι μαγικά, αν δε συνδράμουμε τίποτα δεν πρόκειται να γίνει, μην ακούτε περί συνωμοσιών του σύμπαντος, η μόνη συνωμοσία που πρέπει να κάνουμε είναι με τον εαυτό μας: αυτό σημαίνει παραδοχή ότι δεν είμαστε ακριβώς αυτόφωτοι, χρειαζόμαστε και το φως κάποιου άλλου για αντανάκλαση του ειδώλου μας.

Επιθυμήστε λοιπόν με πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων, των πιθανοτήτων, των αντικτύπων και του αποτελέσματος της κάθε μικρής ή μεγάλης επιθυμίας. Η πραγμάτωσή τους εκτός από συνείδηση θέλει και ανταπόδοση, αλληλεπίδραση, έτερο μέρος ενδιαφέροντος. Την επόμενη φορά που θα ευχηθούμε με οποιαδήποτε ευκαιρία ας σκεφτούμε: δεν αρκεί το αστέρι, το κερί, το λουλούδι για την πραγμάτωσή της, πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι για αυτό.

Υ.Γ.1: Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έκαναν ή πρόκειται να κάνουν ένα μεγάλο βήμα για την εκπλήρωση των επιθυμιών τους.

Υ.Γ2: Επειδή νιώθω ότι πρέπει να απαντήσω κάπως: κι εγώ...

Το νησί, ομοιότητες και διαφορές

Τελικά δεν είναι και τόσο απορίας άξιον που το νησί σαν σειρά έχει τόσο μεγάλη τηλεθέαση. Είναι προφανές ότι σαν έθνος (παραμονή εθνικής εορτής ίσως δεν έπρεπε να λέω τέτοια, αλλά είναι απλή σύμπτωση), νιώθουμε κάπως σαν τους λεπρούς της Ευρώπης (μη σου πω του κόσμου). Απομονωμένοι κι εμείς αντίστοιχα από τους - δήθεν - υγιείς εταίρους κι εταίρες των καιρών, παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα βέβαιοι για το τέλος που προαναγγέλλουν διάφορες Κασσάνδρες (βλέπε πτώχευση), οπότε τι μας μένει; Να παρακολουθούμε από τις μικρές μας οθόνες είτε μια σειρά που αναφέρεται σε άλλες εποχές με άρρωστους που εξορίζονται για να μην κολλήσουν τους υπόλοιπους υγιείς είτε πολλές σειρές ειδήσεων και συνεντεύξεων με ανθρώπους που σαφώς κι ευθύνονται για το κακό μας χάλι και προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίμε όλοι που μολυνθήκαμε ως έθνος από τη νέα αρρώστια που ονομάστηκε κρίση.

Διαφορές δεν υπάρχουν στα δύο θεάματα: Καλή σκηνοθεσία, και ρυθμός που δεν σε κάνει να βαριέσαι, ικανοποιητικές έως πολύ καλές ερμηνείες (ο πόνος διάχυτος παντού, ίσως ο Γιωργάκης να κέρδισε εδώ), το δάκρυ δεν θέλει πολύ να κυλήσει με αυτά που βλέπουμε κι ακούμε, η εικόνες αψεγάδιαστες, η τηλεθέαση πολύ ψηλά - καλά το σήριαλ του νησιού έχει λίγη μεγαλύτερη σαφώς - τα πάντα δείχνουν στον ίδιο δρόμο: το δράμα κι η απελπισία μας πάνε (και λέγαμε τους Ιταλούς μετρ του μελό, σιγά). Ίσως η μόνη διαφορά τους είναι η όσο το δυνατόν πιστότερη μεταφορά μιας εποχής (που έχει το νησί) με την σημερινή κατάσταση που είναι όσο το δυνατόν πιο απόκρυφη αναπαράσταση της καθημερινότητας από τα μέσα. Όσο και να βγάζουν συνταξιούχους, συμβασιούχους, απολυμένους και κάθε λογής παθόντες τόσο προσπαθούν με όλους τους τρόπους να εξωραΐζουν την ζοφερή πραγματικότητα. Αυτή η έκφραση: υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ, εδώ μου κάθεται (ο καθείς φαντάζεται που μου κάθεται ακριβώς).
Δεν θέλω να σας ζαλίσω άλλα με αυτά, εθνική γιορτή κι υπερηφάνεια αύριο, παρελάσεις, η Υπολοχαγός Νατάσα στην τηλεόραση, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Υ.Γ.: καλά να περνάτε παιδιά, και που είστε, εδώ είμαστε για να αποδείξουμε ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως θέλουν να φαίνονται, στο χέρι μας είναι να τους δείξουμε πως πραγματικά είναι .

Μεταπτώσεις

Κατανάλωσα και την τελευταία τζούρα ελληνικού καφέ. Οι 2 οθόνες που βρίσκονται μπροστά μου είναι γεμάτες ονόματα, τηλέφωνα, αιτήσεις κι απαιτήσεις. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο εδώ αλλά το μυαλό μου ταξιδεύει, σκέφτεται άλλα μέρη, να πλαισιώνομαι από άλλα πρόσωπα, να πίνω άλλα ροφήματα και προπάντων να μην βλέπω τα ίδια άτομα κι αντικείμενα καθημερινά. Γυρίζω σπίτι κι είμαι αρκετά άδειος, μέχρι να χαϊδέψω και να μαζέψω τα διάφορα της Ταμάρ κι αφού παίξουμε για λίγο, νιώθω απαραίτητα να χρειάζομαι ένα ποτό για να πέσουν οι ρυθμοί και να επανέλθω στα φυσιολογικά μου. Αυτός ο Φθινόπωρος που έλεγε κι ο παππούς μου είναι όντως κάπως, μια έτσι και μια αλλιώς, σκωτσέζικο ντους ένα πράγμα. Από εκεί που ξεκινάω με μπουφανάκι το πρωί καταλήγω να γυρίζω κάθιδρος σπίτι το απόγευμα, το βράδυ μια κουκουλώνομαι και μια πετάω κουβέρτα και μένω με το σεντόνι, εκεί που ξεκινάω να φτιάξω ελληνικό καφέ τον χύνω και φτιάχνω φραπέ, μεταπτώσεις παντού σου λέω, από τη διάθεση μέχρι το ότι μπορείς να σκεφτείς (σχεδόν). Είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι πολύ σύντομα θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Δεν άγγιξα καν τον καφέ μου από το πρωί. Το πληκτρολόγιο είχε πάρει φωτιά με τις καταχωρήσεις που έκανα ταυτόχρονα στις 2 οθόνες που είχα συνδεδεμένες στον υπολογιστή μου. Ήμουν πολύ χαρούμενος που δουλεύω σε αυτό το χώρο και βλέπω τα ίδια πρόσωπα εδώ και τόσο καιρό. Γυρίζω στο σπίτι με φτιαγμένη τη διάθεση, παίζω με τις ώρες με την Ταμάρ, φτιάχνω φαγητό για αυτή και για μένα καθημερινά, αθλούμαι μέχρι τελικής πτώσης, πίνω ένα χυμό και νιώθω την κάθε ημέρα που περνά να είμαι πλήρης αισθήσεων και συναισθημάτων. Η διάθεσή μου είναι σταθερά καλή και δεν επηρεάζεται ούτε από τον καιρό ούτε από τα διάφορα γεγονότα των ημερών. Ελπίζω να μην αλλάξει τίποτα κι όλα να παραμείνουν το ίδιο χαριτωμένα ρουτινιάρικα σταθερά.

Ποια από τις δύο παραπάνω εκδοχές να είναι η πραγματικότητα;

Υ.Γ.: Από δίδυμος κινδυνεύω να γίνω τρίδυμος, τετράδυμος και γενικώς πολυ-ζωδιακός, να περνάτε καλά ρε παιδιά και μη μασάτε

Πάρτο αλλιώς

Μουντίλα και σχετικό κρύο σήμερα το πρωί. Στον πεζόδρομο για το διάλειμμα (ξέρετε τσιγάρο οι άλλοι, χάζι εγώ) πολύς ο κόσμος, άλλοι για βόλτα και ψώνια, άλλοι για τον ίδιο λόγο που ήμασταν εμείς, τραγούδια από απέναντι στα μεγάφωνα υποδηλώνοντας την απεργία (αλλά ωραίες επιλογές τύπου Μικρή Πατρίδα, Αύγουστος, κλπ), ένα κλίμα που μας έκανε όλους να κοιτάμε με σχετική αηδία τον καφέ που κρατούσαμε και να αποζητούμε ένα ρακόμελο ας πούμε. Αν βάλεις και το κρυωματάκι που έχουμε οι περισσότεροι αυτό τον καιρό, η διάθεση μόνο για δουλειά δεν είναι. Ονειρευόμαστε ξάπλες στον καναπέ με πικεδένια κουβερτούλα, έξω να ψιλοβρέχει, ζεστό οτιδήποτε (από τον καφέ μέχρι το ρακόμελο που λέγαμε), μη σου πω όπως πάει - κι όποιος το έχει - και κανένα κούτσουρο να καίει στο τζάκι...
Το καλό είναι ότι εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, το ακόμη καλύτερο είναι ότι αρχίζουμε να ξυπνάμε από τον εφιάλτη και να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι υπάρχει κι άλλη διέξοδος κι όχι αυτή που μας όρισαν τα όποια μέσα (κι όχι μόνο τα ΜΜΕ) αποφάσεων και καθορισμού της κοινής γνώμης. Το κακό είναι ότι δεν βλέπουμε ένα γύρω και πολλές διεξοδικές λύσεις, αν δεν μπορώ να εμπιστευτώ αυτόν τότε ποιόν; Το έχουμε ξαναπεί στις μέρες μας ηγέτες δεν υπάρχουν (ίσως κι ευτυχώς εδώ που τα λέμε), αλλά δεν υπάρχουν καν άξιοι αρχηγοί - σε όλα τα επίπεδα αυτό. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα γεννηθεί από αυτή την εγκυμοσύνη της ανασφάλειας, του καθημερινού άγχους και της απαξίωσης του πολιτικού κατεστημένου, πάντως θα πρέπει να είναι ισχυρό αρκετά και να ταρακουνήσει πολλούς από τις καρέκλες τους (και προφανώς εμάς από τους καναπέδες μας). Αρκετά με τα φτιαχτά ριάλιτυ, η πραγματικότητα οφείλει να είναι άλλη από αυτή που μας παρουσιάζεται...

Την ώρα που έγραφα τα παραπάνω χτύπησε το εργασιακό τηλέφωνο κι ήταν η μητέρα: "Απλά ήθελα να σου πω μια καλημέρα" ήταν τα λόγια της, ξαφνικά όλοι στο γραφείο άρχισαν να καλούν τις μητέρες τους, συντονισμένοι λες από μια βαθύτερη ανάγκη να αισθανθούν έστω κι από μακρυά τη ζεστασιά του πιο οικείου ανθρώπου που γινόταν αυτή τη στιγμή. Δεν είναι δύσκολο να ξαναβρούμε τις αξίες μας, αρκεί να σκεφτούμε εκ νέου ποιες είναι οι προτεραιότητες και να τελειώνουμε με τις δήθεν ανάγκες μας.

Σας εύχομαι ένα καλό και δημιουργικό υπόλοιπο φθινοπώρου.

Δρόμος συνάντησης

Για κάποιους το ηλιοβασίλεμα μπορεί να είναι όμορφο σαν εικόνα αλλά συμβολίζει το τέλος της ημέρας. Για μένα εκτός από όμορφο μου δίνει την ελπίδα ότι θα ξαναδώ κι αύριο την ίδια εικόνα κι ότι η νύχτα σπάει από το ετερόφωτο που λάμπει στο φεγγάρι και στα αστέρια. Αρνούμαι αν θες την κυριαρχία του σκοτεινού, παντού υπάρχει φως κι αυτό είναι το ζητούμενο. Διάβαζα τις τελευταίες ημέρες το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ - Ο Δρόμος της Συνάντησης (Φύλλα Πορείας ΙΙ), κι εκτός του ότι τον βρίσκω απείρως καλύτερο και ουσιαστικότερο του πολυδιαβασμένου Γιάλομ, με έκανε και σκέφτηκα πολλά περί αγάπης, κυρίως για την αγάπη που δείχνω στον εαυτό μου. Γιατί όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αν δεν είναι προτεραιότητα η αγάπη για τον εαυτό μας τίποτα δεν θα λειτουργήσει, όσο κι αν αγαπάμε (θεωρητικά ή πρακτικά) όλους τους άλλους αν λείπει το αίσθημα αυτοεκτίμησης κι αγάπης για εμάς είμαστε μισοί, κάτι σαν νύχτα χωρίς την μέρα, φεγγάρι δίχως ήλιο. Σήμερα αποφάσισα να κόψω (ξανά κι ελπίζω τελεσίδικα) το τσιγάρο, σαν δείγμα αγάπης για τον εαυτό μου, σε μια σημαδιακή ημέρα από πολλές απόψεις. Επίσης αποφάσισα να αρχίσω να αθλούμαι (ερασιτεχνικά, στο σπίτι όχι γυμναστήρια κλπ), να ασχολούμαι περισσότερο με τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά που αγαπώ και πάνω από όλα με εμένα, που ίσως με είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό, λίγο από την κινδυνολογία της εποχής, λίγο από όλους όσους ζητούν από μένα, μα περισσότερο από μένα τον ίδιο (δεν μου αρέσει να ρίχνω το βάρος σε άλλους για όλα όσα μου συμβαίνουν). Όπως λέει κι ο συγγραφέας που ανέφερα πιο πάνω: "Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά. Αν όμως, με πιέσεις να διαλέξω... ανάμεσα σ' εσένα και σ' εμένα... εμένα". Δεν είμαι σίγουρος για όλη αυτή την προσπάθεια, ούτε πως θα καταλήξει, μεγαλώνοντας όμως νιώθω ότι πρέπει ακόμη περισσότερο να παίρνουμε πιο σαφή θέση στα πράγματα και να μην είμαστε απλοί θεατές της ζωής.

Εύχομαι άπειρα ηλιοβασιλέματα σε όλους, πολύ αγάπη στον εαυτό σας, αγάπη για όλους όσους το αξίζουν γύρω σας και πολύ προσπάθεια να στέκεστε αυτόφωτοι.

Η αληθινή αγάπη δεν είναι παρά η επιθυμία να βοηθάς τον άλλο να είναι αυτός που είναι

Υ.Γ.: αφιερωμένο στον Γ. και την Α. που μου λείπουν πολύ και στους δικούς μου που κλείνουν 52 χρόνια γάμου σαν σήμερα

Λίγες διακοπές ακόμη

Είναι τελικά πολύ σημαντικό να μπορείς να κάνεις μικρές αποδράσεις σπάζοντας τη μονοτονία του σπίτι - δουλειά, ειδικά όταν έχει να κάνει και με ανθρώπους που νιώθεις ότι σε αγαπάνε και σε περιμένουν πως και πως, έχοντας οργανώσει τα πάντα για την όσο το δυνατόν καλύτερη διαμονή σου. Οι ολιγοήμερες διακοπές μου λοιπόν συνοδεύτηκαν από πολύ βαρκάδα (ειδικά την πρώτη ημέρα που είχε και λίγο κυματάκι και συμπληρώσαμε ένα 8ωρο μέσα στο κούνημα) μετά ψαρέματος

το πρώτο μου καλαμάρι...

(καλαμάρια, καπόνι, μουγκριά, αθερίνα στα ρηχά, κυδωνάκια για το τσίπουρο και γάρο - αν δεν φας δεν περιγράφεται... - επίσης σαρδέλες στο κάρβουνο μετά χταποδιού), μπάνιου, ποτού (αρκετού), φαγητού (που ήδη καταλάβατε περί τίνος επρόκειτο), ελάχιστες βόλτες (μόνο τους άκρως απαραίτητους / αγαπημένους είδα) και αρκετή ξεκούραση.

το σύνολο κα(λα)μαριών της ημέρας ...

Η θάλασσα είναι πάντα τόσο αναζωογονητική για μένα, μια κάθαρση που με κάνει να ξεχνώ τα πάντα και να χάνομαι μέσα της. Ειδικά το Σάββατο και την Κυριακή που πέρασε, απόλυτα ήρεμη, καθαρή, χωρίς κόσμο και με θερμοκρασία καλοκαιρινή ήταν σκέτη απόλαυση. Όσο για το ψάρεμα, αφού ξεπέρασα το σοκ αγκιστρώματος του πρώτου μου καλαμαριού (καλά, εδώ υπήρχαν κι οι απαραίτητες απειλές από τον κολλητό μου, κοίτα μη σου πέσει ξανά μέσα κλπ - καταλαβαίνεται πως συμπληρωνόταν η πρόταση/απειλή), μετά το διασκέδασα αρκετά.

ο κολλητός επί το έργον

Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που είχα εγκατασταθεί (μόνιμα τότε) για πρώτη φορά σε αυτό το μέρος, κι όλα αυτά τα χρόνια μεγαλώνω μαζί με τους ανθρώπους που επέλεξα (και με επέλεξαν), βιώνοντας τις αλλαγές σε πρόσωπα (παιδιά που μεγαλώνουν - μεγάλοι που δεν θέλουν να μεγαλώσουν...), τοπία (συνήθως βάρβαρες κι άκαιρες παραβιάσεις), κοινωνική κριτική (εντάξει, είπαμε μικρή κοινωνία και να βήξεις το έχουν μάθει όλοι), αλλά πάνω από όλα μεγαλώνει όλο και περισσότερο η επιθυμία μας να βρισκόμαστε όσο περισσότερο γίνεται με ανθρώπους και καταστάσεις που θέλουμε κι όχι μας επιβάλλουν.
Νιώθω ευγνώμων για όλα αυτά που πέρασα αυτό το καλοκαίρι, νομίζω ότι θα με βοηθήσουν να ξεπεράσω με λιγότερη προσπάθεια τον δύσκολο χειμώνα που σώνει και καλά θέλουν να μας χώσουν, όλο και κάτι από αυτό θα βρίσκεται για να φωτίζει τις σκοτεινές ημέρες.

Υ.Γ.: ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν να περάσω ένα τόσο "γε(α)μάτο" καλοκαίρι

Περί κοψίματος...

Γυρίσαμε λοιπόν και στην προσπάθεια επανένταξης όλο και κάτι δεν μας άφηνε να το κάνουμε με τον κανονικό τρόπο. Αρχικά στη δουλειά είχαν φύγει κι άλλοι συνάδελφοι κατά την απουσία μου, κατόπιν η αντικαπνιστική υστερία μας ανάγκαζε να κατεβαίνουμε (η αλήθεια είναι καλό μας κάνει) στον πεζόδρομο όπου μαζεμένοι κατά ομάδες σαν πρεζάκια τραβάγαμε μεγάλες τζούρες σαν να ήταν η τελευταία μας κάθε φορά. Έχω αποφασίσει προς το τέλος του μήνα να κάνω τη δεύτερη φετινή μου προσπάθεια για να το κόψω, αλλά αυτά τα ρατσιστικά μέτρα της δήθεν παγκοσμιοποίησης (βλέπε ομογενοποίησης - χάσιμο εθνικής ταυτότητας και συμπεριφοράς - και το μη-χέσω-πολιτικώς-ορθό παιχνιδάκι που παίζεται) μου τη δίνουν στα νεύρα. Αν προσθέσεις και το γενικότερο πολιτικο-οικονομικό χάος που επικρατεί παντού και που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πραγματικά που θα καταλήξει μας κάνει να περνάμε ένα καθ' όλα περίεργο Φθινόπωρο. Πιστεύω ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν σαν την χθεσινή καταιγίδα που ξέπλυνε (έως έπνιξε) τα πάντα, προβλέψιμη μεν, με ανυπολόγιστες ζημιές και ένταση δε. Όπως και να έχει καλά να είμαστε κι αγαπημένοι και θα το ζήσουμε το θέμα μέχρι τέλους (όποιο κι αν είναι αυτό).

Στα καθημερινά, όλο αυτό το διάστημα φιλοξενούσαμε ή δεξιωνόμασταν φίλους στον Πύργο, από τη Μυτιλήνη, τη Βάθεια και τώρα τον Βόλο, ανταλλάσσοντας εικόνες και σκέψεις και πάνω απ' όλα μια καλή επαφή με ανθρώπους που θεωρούμε φίλους. Γιατί αυτό πρέπει να είναι κι από τις λίγες σταθερές μας, οι φίλοι με τους οποίους θα αλληλοστηριχθούμε στα εύκολα και στα δύσκολα.
Ότι και να μας κόψουν παιδιά, με τίποτα δεν πρέπει να μας κόψουν την δύναμη και τη θέληση για ζωή, την αυτοπεποίθηση και το περπάτημα με το κεφάλι ψηλά, αυτοί που φταίνε αυτοί πρέπει να κρύβονται και να προχωρούν με σκυφτό το κεφάλι, και τέλος με τίποτα δεν πρέπει να χάσουμε την αισιοδοξία και τα πιστεύω μας (πόσο το προσπαθούν αυτό τελευταία με όλα τα μέσα) γιατί τότε θα γίνουμε τα άβουλα πιόνια που θυσιάζονται για τη σωτηρία του Βασιλιά στην παρτίδα του παγκόσμιου σκακιού που αναγκαστικά βρεθήκαμε να παίξουμε.
Σας φιλώ κι εύχομαι καλή δύναμη σε όλους.

Περί διακοπών

Ξανά εδώ λοιπόν... μετά από αρκετά χρόνια (μια δεκαετία περίπου) έκανα επιτέλους πραγματικές διακοπές. Τουτέστιν νέα μέρη, εικόνες, παραλίες, γεύσεις, ούζα (εμ, στον τόπο τους και αντέχονται περισσότερο κι επιβάλλονται). Για να πω την αλήθεια κυνηγούσα κάπου 15 χρόνια την ευκαιρία να βρεθώ στη Λέσβο και για διάφορους λόγους δεν μου καθόταν. Παρότι μεγάλο νησί κατορθώσαμε να την γυρίσουμε σχεδόν από άκρη σε άκρη (και μέση βέβαια), με καλή παρέα και πάνω απ' όλα με καλή διάθεση, Από τις περιοχές περισσότερο μου έμειναν σαν εντύπωση ο Μόλυβος, η ίδια η πόλη της Μυτιλήνης κι η Αγιάσος τα Βατερά, η Ερεσσός, η Ευφθαλού, η Χαραμίδα, η Κάγια και ο Αγ.Στέφανος σαν παραλίες, το Σύγρι με το απολιθωμένο δάσος (και η διαδρομή προς τα εκεί μέσω του περιπατιτικού μονοπατιού - τύπου far west, ακόμη με βρίζει ο οδηγός που διάλεξα αυτή τη διαδρομή...), η Σκάλα Σκαμνιάς (Συκαμινέα για την ακρίβεια, η μουριά αν δεν το ξέρατε) κι η μουριά στην οποία κάτω από τον ίσκιο της γευτήκαμε τους νοστιμότερους ψαρομεζέδες του νησιού, ο Δήμος με παρόμοιες γεύσεις στην πρωτεύουσα τον οποίο και τιμήσαμε πολλάκις, ο κήπος του Άσπρου Γάτου στον οποίο τελέσαμε και τα γενέθλια (του οδηγού / συνοδοιπόρου μου, που με βρίζει ακόμη για την παραπάνω διαδρομή προς Σύγρι που λέγαμε) μετά δημιουργικής κουζίνας, η θέα από τους Ταξιάρχες που έκανε τους μεζέδες του Παναγιώτη να φαντάζουν ακόμη καλύτεροι, ο καφές και το γλυκό ντοματάκι κάτω από τον πλάτανο και τα τρεχούμενα νερά στο Σκόπελο με την ιδιαίτερη εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής, η επίσης ιδιαίτερη Παναγιά Γαλατούσα κάτω από το κάστρο, όλες οι τοιχογραφίες των εκκλησιών (Μητρόπολη, Αγ.Θεράποντας, Παναγιά της Αγιάσου) που παρέπεμπαν σε αναγεννησιακούς καλιτέχνες κι όχι σε αγιογραφίες, ο επιβλητικός Ταξιάρχης στο Μανταμάδο, η θέα από το σπίτι των παιδιών που μας φιλοξένησαν, (που μαζί με την καλή τους διάθεση) έκαναν το μάτι και το μυαλό να φεύγει κι αναπόφευκτα να συγκρίνει το που ζούμε και το που θα μπορούσαμε να ζούμε.

Άλλοι ρυθμοί, άλλες εικόνες, άλλες γεύσεις και μυρωδιές, πραγματική ξεκούραση των αισθήσεων (ίσως μόνο στο φαγητό και το ούζο να υπερβάλλαμε, από εκεί και τα 3 παραπανήσια κιλά μου). Είναι βέβαιο ότι πρόκειται για μια αρχή μόνο κι ότι σίγουρα θα ξαναβρεθώ σύντομα σε αυτά τα μέρη.

Όσοι από εσάς συνεχίζετε διακοπές και μπάνια να έχετε καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, για εμάς τους λιγότερο τυχερούς εύχομαι ένα υπέροχο Φθινόπωρο όπως μας αρέσει...

Αλλαγές και Διακοπές

Χαθήκαμε πάλι, αλλά τα καλοκαίρια κάπως έτσι συμβαίνει τελικά. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει τελευταία, άλλα καλά κι άλλα όχι και τόσο. 'Αλλαξα - δυστυχώς - όροφο στην δουλειά κι έχασα την μοναδική θέα κι ησυχία που είχα για ένα χρόνο περίπου (για να βλέπουμε και την θετική πλευρά του θέματος βέβαια πάντα, διατηρώ ακόμη την εργασία μου). Μαζί έχασα από την εργασιακή παρέα κι αρκετά αγαπημένα πρόσωπα...

Επίσης μετά από μια δεκαετία θα πάω επιτέλους πραγματικές διακοπές, σε νησί που κυνηγάω για πολλά χρόνια να το γυρίσω και για διάφορους λόγους μέχρι τώρα δεν μου έχει "κάτσει", με καλή έως πολύ καλή παρέα και με διάθεση να περάσω όσο πιο ανέμελα γίνεται. Στους γύρω μου παρατηρώ μια αμφιθυμία γενικά, από το κέφι και την ενέργεια στην ακεφιά και την απόλυτη μουργέλα. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο τα μέτρα, η έλλειψη χρημάτων (και βενζίνης), μας οδηγούν σε παλαιότερων εποχών συνήθειες. Όλο και περισσότερος κόσμος οδηγείται σε λύσεις τύπου: να πάω διακοπές σε κάποιον γνωστό που έχει παραθαλλάσιο / εξοχικό σπίτι, αν έχει και κουζίνα μαγειρεύουμε και μέσα, κλπ κοψίματα υπερβολών (ίσως) του πρόσφατου παρελθόντος. Το θέμα είναι να υπάρχει μέτρο σε όλα, αν είναι να μιζεριάσουμε πηγαίνοντας διακοπές καλύτερα να κάτσουμε σπίτι και να το ευχαριστηθούμε τουλάχιστον.
Ελπίζω να ανανεωθείτε όλοι ψυχοσωματικά για όσο καλοκαίρι ακόμη θέλετε και να γυρίσετε δυνατοί για την όποια (καλή να είναι) συνέχεια σας περιμένει. Καλές θάλλασες.

Αγκαλιά

Μια αγκαλιά, να δώσεις και να πάρεις. Μεγάλο πράγμα, κι ας το απέφευγα μικρός (όπως κι η Ταμάρ άλλωστε). Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα την αξία της κι άρχισα να την προσφέρω και να την δέχομαι απλόχερα. Η κάθε σωματική επαφή με ανθρώπους, ζώα ή και φυτά ακόμη νιώθω να μου δίνει μια δυναμική που δύσκολα περιγράφεται. Είναι το αίσθημα του δεσίματος με το άλλο μέρος, η συναίσθηση της κατάστασής του, η προσφορά και λήψη θετικών ή αρνητικών κυμάτων. Σε καμία περίπτωση δεν βοηθάς μόνο, κερδίζεις κι ο ίδιος.
Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι φτωχοί σε αισθήματα κι επαφές είναι και γενικότερα τσιγκούνηδες σε όλα τα επίπεδα.
Μια τέτοια αγκαλιά όπως της Ταμάρ θα στην προσφέρω όποτε μου την ζητήσεις, ίσως ακόμη κι αν δεν το κάνεις, μπορεί να το κάνω κι όταν καταλάβω ότι την έχεις ανάγκη και δεν το λες.
Εύχομαι σε όλους ένα υπέροχο υπόλοιπο καλοκαιριού, με μπανάκια, ξεκούραση, αγαπημένους ανθρώπους ένα γύρω, και πολλές πολλές αγκαλιές.

Όταν το τέλος γίνεται αρχή

Κάτι σαν στιγμιαίος θάνατος, όπως στον οργασμό ας πούμε. Κάθε φορά που φεύγεις ένας μικρός θάνατος αλλά και μια αναγέννηση ταυτόχρονα. Η προσμονή της επιστροφής αλλά και να κάνω τα πράγματα που όταν είμαστε μαζί μας στερούν στιγμές, πολύτιμες στιγμές, από αυτές που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε; όχι ακριβώς, περισσότερο το ανικανοποίητο υπερισχύει εδώ, τα θέλω όλα, κι αυτά που κάνω όταν είμαι μόνος κι αυτά που κάνουμε παρέα...

Διάλεξε θα μου πεις κι όχι άδικα.
Λοιπόν πρέπει να είμαι και λίγο μαζοχιστής ή φιλήδονος κατά μια άλλη προσέγγιση, όσο κι αν μ' αρέσει που είμαστε μαζί άλλο τόσο μ' αρέσει αυτός ο στιγμιαίος θάνατος, αυτή η κορύφωση του οργασμού της στιγμής που φεύγεις - αλλά και της στιγμής που επιστρέφεις... Η προσμονή ενός μικρού τέλους και μια μεγάλης αρχής.
Ο φίλος Jonathan (οκ μπανάλ όνομα για γλάρο αλλά έτσι μου αρέσει), έρχεται και φεύγει αντίστοιχα όποτε του έλθει, με ένα κομματάκι ψωμί συνήθως στο ράμφος του, τσιμπολογάει, ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε αυτά που γράφω και θαρρείς πως συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι του: το θέμα είναι να νιώθεις ελεύθερος πάνω απ' όλα, να πετάς με τα δικά σου φτερά και να έρχεσαι κοντά μου όταν το νιώθεις, όταν εσύ θέλεις. Μου λείπεις όταν δε σε βλέπω και σ' αναζητώ Jonathan, αλλά και το λίγο που έρχεσαι κάθε τόσο μου δίνει πνοή.

Σε περιμένω (όχι ακριβώς όπως τον Jonathan...) με την ίδια αγωνία όπως την πρώτη φορά και είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι μικροί στιγμιαίοι θάνατοι μόνο επιπλέον ζωή μου προσφέρουν... ποιος λέει εξάλλου ότι ο οργασμός είναι ένα τέλος;

OK

Σώπα ρε συ, μη μασάς, εδώ ήμασταν κι εκεί θα βρεθούμε. Με λίγη πίστη, λίγη σιγουριά, λίγη αυτοπεποίθηση, λίγο εγωισμό (κι ας προσπαθούν να μας τον μειώσουν), λίγη αλληλεγγύη θα ξανασταθούμε στα πόδια μας. Μάλλον διαγράψτε το λίγη από τα παραπάνω, βάλτε πολύ, και πάνω από όλα πολύ αγάπη. Για μας, τον συνάνθρωπό μας, την γη που πατάμε, την γη που πονάμε, που μας μεγάλωσε, που μας έδωσε τα εφόδια να πολεμάμε για αυτά που πιστεύουμε κι αγαπάμε, της οφείλουμε και μας οφείλει... Της οφείλουμε να σταθούμε και να πολεμήσουμε με κάθε τρόπο για να ορθοποδήσει, μας οφείλει τον ιδρώτα που έχουμε χύσει για να σταθούμε όρθιοι.
Πιστέψτε με, δεν ήταν εύκολο να σταθούμε όρθιοι και φαντάζει ακόμη δυσκολότερο στις μέρες μας, όλο και περισσότερο διακρίνουμε σκυμμένα κεφάλια, σκυθρωπά πρόσωπα, απαισιοδοξία κι απαξίωση. Ένα από τα πράγματα που με κρατά όρθιο και με κάνει - ακόμη - να αισιοδοξώ είναι οι μικρές συζητήσεις με τον πάντα-αισιοόδοξο-πατέρα. Που αν έχει ζήσει (με σειρά: κατοχή, εμφύλιο, χούντα, καρκίνο, νέα χούντα βλ. δντ/τρόικα/το κέρατο το τράγιο τους) και περάσει τα πάνδεινα, κι όμως το μότο του είναι: με το κεφάλι ψηλά θα αγωνιζόμαστε, η ηττοπάθεια δεν μας ταιριάζει, θα τον νικήσουμε τον εχθρό όσο ψηλά κι αν στέκεται... Έτσι είναι, αν δεχτούμε ότι οποιοσδήποτε είναι ισχυρότερος από εμάς το χάνουμε το παιχνίδι. Θα μου πεις, ρε φίλε και πάλι σε παράλληλο σύμπαν ζεις; Και τι να κάνεις; Πολλά μπορούμε να κάνουμε, ειδικά τώρα που μας ξεβόλεψαν από τους καναπέδες μας, μας έκαναν να βγούμε έξω, θες γιατί άρχισαν να τρίζουν οι σουμιέδες, θες γιατί δεν έχουμε πια κάτι να χαζέψουμε (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), θες γιατί ο κόμπος φτάνει στο χτένι, κάτι μας ξυπνάει πλέον τη συνείδηση και πιστέψτε με - όσο κι αν δείχνω εκτός πραγματικότητας - δεν είναι μακριά η μέρα της αληθινής επαγρύπνησης.
Ακούω αυτή τη στιγμή που γράφω (κονσέρβα) από το radiobubble την εκπομπή του Παύλου με τη φίλη Μικρό Ανάλογο (εκπομπή της), με αγαπημένα τραγούδια, που επιλέξαμε-νε-ε σε ένα απόγευμα έντασης, με αφορμή την αγανάκτηση για τους νεκρούς ακτιβιστές, την αγανάκτηση για αυτά που άλλοι επιλέγουν για εμάς, με αναπόληση άλλων εποχών, με την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν - όχι βέβαια δια μαγείας αλλά από δική μας προσπάθεια. Για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα δεν πρέπει με τίποτα να κλειστούμε στο καβούκι μας, πρέπει να αγωνιστούμε για το καλύτερο αύριο με όλα μας τα όπλα κι όλες μας τις δυνάμεις, πάνω από όλα δεν πρέπει να αφεθούμε στις ορέξεις του οποιουδήποτε κορακιού πετάει πάνω από τον "βαφτισμένο" ετοιμοθάνατο.
Με δύναμη, πίστη στις δυνάμεις μας, αξίνες (για να διώξουμε την κοπριά) κι ότι νομίζει καθείς θα πορευτούμε δυό-δυό αλλά και περισσότεροι, ποτέ όμως μόνοι, μόνους μας νικούν, ενωμένοι θα σταθούμε ή θα πέσουμε...

Σ' αγαπάω για όλα όσα μου προσφέρεις

45 και πάμε

Σύμφωνα με διαδικτυακό παιχνιδάκι η βιολογική μου ηλικία είναι μόλις 18 ετών ενώ το προσδόκιμο ηλικίας (δυστυχώς, κατά υπουργικών εξαγγελιών...) είναι 108. Αν πάρω στα σοβαρά το διάβασμα της γραμμής ζωής από πλανόδια τσιγγάνα θα φτάσω τα 75. Όπως και να έχει χθες έκλεισα τα 45 παρέα με φίλους, παρότι δεν περίμενα κανένα κάποιοι με θυμήθηκαν ή τους το θύμισαν τέλος πάντων... Πέρασα καλά, έως πολύ καλά, δεν ετοίμασα τίποτα, δεν είχα φτιάξει σπίτι ή εαυτό, κι είναι αυτά τα απροετοίμαστα που πολλές φορές είναι καλύτερα. Σαν ένα μικρό απολογισμό μπορώ να φανταστώ την έως τώρα ζωή μου κάπως έτσι, απροετοίμαστη, όπως μου βγει, εκεί που είμαι σταθερά και πορεύομαι κάνω μια κίνηση κι ανατρέπονται όλα. Βαριέμαι κι εύκολα βλέπετε, εκτός από εκεί που έχω καταλήξει ότι αυτό μου πάει. Όπως η αισιοδοξία που με διακρίνει, οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να πορεύομαι μαζί, σε τελική ανάλυση ο τρόπος με τον οποίο κινούμαι κι αισθάνομαι.
Σε συζήτηση με φίλο προχθές αναλύαμε ότι αν είχα αρπάξει συγκεκριμένες ευκαιρίες στην αρχή της εργασιακής μου ιστορίας όλα θα ήταν αλλιώς τώρα (μάλλον). Και; Σε καμία περίπτωση δεν έχω μετανιώσει για όλα όσα έκανα, πέρασα, δοκίμασα, έζησα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου όμως η κάθε υποθετική θεώρηση του πως θα ήταν τα πράγματα αν ακολουθούσα μια διαφορετική πορεία. Μια περισσότερο πεπατημένη, στα πλαίσια του κοινωνικού καθωσπρεπισμού ίσως, με οικογένεια, σταθερή δουλειά (τύπου "πρώην "δημοσίου λέμε) και γενικότερα αυτό που θα χαροποιούσε τον περίγυρο αλλά όχι εμένα.
Νιώθω σχετικά πλήρης: εμπειριών, εκδήλωσης αγάπης, φιλίας, ταξιδιών (αν κι όλα τα προηγούμενα δεν είναι ποτέ αρκετά), το μόνο που αισθάνομαι ότι δεν έχω καταφέρει ακόμη είναι να φτάσω σε ένα επίπεδο αυτογνωσίας που θα με ικανοποιεί. Αυτός είναι τελικά κι ο στόχος μου, αν τον καταφέρω θα μπορώ να δηλώνω και πλήρης ημερών, τι νόημα έχει εξάλλου η ηλικία, το αν κάποιος φεύγει νωρίς ή αργά αν δεν έχει στην πραγματικότητα καταφέρει να πετύχει κάποιους στόχους.
Η καλύτερη ευχή που θα μπορούσατε να μου κάνετε είναι να καταφέρω να με γνωρίσω σε βάθος και να συνεχίσω να προσφέρω όσα μου ζητούνται χωρίς ανταπόδοση.
Υ.Γ.1: για να μη νομίζετε ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν, όταν σήμερα μου δήλωσαν ότι ο συνδυασμός διδύμου με σκορπιό (που είμαι) είναι το χειρότερό τους, δήλωσα ότι και για μένα το δικό τους είναι το χειρότερό μου (χωρίς καν να γνωρίζω τι ζώδιο ήταν η δηλούσα).
Υ.Γ.2: Ευχαριστώ για την τούρτα 4 κερίων κι ενός ερωτηματικού, για την συμμετοχή και για τη σκέψη όλων, φιλιά

Καλομαθημένος κανείς;

Αυτοί που με ξέρουν δεν απορούν, συνηθίζω να καλομαθαίνω (κι ουχί κακό- ας βγάλουμε τις αρνητικούρες από πρώτο συνθετικό) τα πλάσματα που αγαπώ. Σίγουρα κάποιες φορές φτάνω στην υπερβολή. Όπως στην παρακάτω φωτογραφία που ταΐζω την Ταμάρ με το κουτάλι γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να ακουμπήσει το "ξαναζεσταμένο" φαγητό της (την πρώτη ημέρα το τρώει με ευκολία, μέρα με την ημέρα το δυσκολεύουμε το θέμα - ε δεν μπορώ να μαγειρεύω και κάθε ημέρα για το παιδί...). Αλλά δεν το μετανιώνω ούτε προσβάλλομαι όταν με κοιτούν με απορία - ανάμικτη με κοροϊδία ίσως (μην πω ότι σκέφτονται: εντάξει αυτός δεν πάει καλά). Είναι από τα πράγματα που απολαμβάνω: να καλομαθαίνω στο έπακρο όλα αυτά που θεωρώ ότι αξίζουν τέτοιας συμπεριφοράς. Τις προάλλες κάθισε στο περβάζι του εργασιακού μου παραθύρου ο μικρός ωδικός, φτερωτός φίλος, προφανώς σκαστός από κλουβί γιατί ήταν αρκετά εξοικειωμένος με την ανθρώπινη παρουσία και δέχτηκε και το κουλουράκι και το νερό που του προσφέραμε με αρκετή ευκολία. Σε γενικές γραμμές τα ζώα εκτιμούν περισσότερο το καλό που τους κάνεις και το δέχονται χωρίς να υπάρχουν κρυφές σκέψεις (τύπου: τι να θέλει από μένα τώρα αυτός που μου προσφέρει φαγητό - νερό - ένα χάδι...), όσο και να το κάνουμε οι άνθρωποι έχουμε το "προτέρημα" της ανταπόδοσης - σου κάνω αυτό για να κερδίσω αυτό.
Ελπίζω όλοι να έχουμε / βρούμε κάποιον που θα μας καλομαθαίνει, η μητρική φροντίδα μπορεί να κόβεται σε κάποιο βαθμό μεγαλώνοντας, αλλά πάντα έχουμε αυτή την ανάγκη, πάντως και να μην την δεχόμαστε μπορούμε να την προσφέρουμε απλόχερα, όλο και κάποιος θα το εκτιμήσει (κι ουχί εκμεταλλευτεί). Σας φιλώ κι εύχομαι καλή δύναμη.

Φέρτε πίσω την Ελλάδα μου

Όλοι εσείς που κλέβετε, καίτε, απαξιώνετε, φέρτε την πίσω. Η πρώτη μεγαλειώδης πορεία των τελευταίων ετών έμελε να σπιλωθεί από το τραγικό τέλος 3 ανθρώπων που έτυχε να βρεθούν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Χρονικό ενός προαναγγελθέντος τέλους; προβοκάτσια; ολιγορία υπευθύνων; Για τα δύο πρώτα δεν είμαι σίγουρος για το τρίτο όμως είμαι. Επιτέλους πότε θα βγει ο σούπερ ντούπερ δαφνοστολισμένος τρομο-terminator υπεύθυνος για ανάληψη ευθυνών και για ένα πολιτικό ή πραγματικό χαρακίρι; Βαρέθηκα πια να ακούω για τις οικονομικές επιπτώσεις αυτού του γεγονότος, είναι δυνατόν να έχουν πεθάνει άνθρωποι και να ασχολούμαστε με τις οικονομικές επιπτώσεις; Μάλιστα κύριε πρωθυπουργέ κι αξιότιμοι λοιποί βο(υ)λευτές, προτιμώ την οικονομική πτώχευση από την πολιτική, πολιτισμική, ιδεολογική πτώχευση της Ελλάδας μου. Μην με διώχνετε από εδώ, δεν έχω καμιά διάθεση να γίνω μετανάστασης, αναλάβετε όλοι τις ευθύνες σας, όλοι πια γνωρίζουμε, όσο κι αν προσπαθούν τα μέσα να στοχεύσουν αλλού, ξέρουμε. Δώστε μας πίσω την Ελλάδα μας, οι τραγωδίες είναι μόνο για να παίζονται στα αρχαία θέατρα.
Ντροπή σας

Τίποτα

Πρωτομαγιάτικα βρέθηκα σε σπίτι φίλων για να γιορτάσουμε την ημέρα με φαγητό, ποτό, λουλούδια και πολύ κουβέντα. Όπως βέβαια το επιβάλλουν οι περιστάσεις δεν ήταν δυνατόν να μην επικεντρωθούμε στις τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις και στο αντίκτυπο που θα έχουν στον καθένα μας τα μέτρα (που μας πήραν) κι η νέα εποχή (δεν μιλάμε για το ότι καλοκαιριάζει). Μέσα στα ποτά του μπαρ των φίλων υπήρχε και το λικέρ "Τίποτα", μια έξυπνη ιδέα του Τριπολιτσιώτη Νίκου Μπίρη που μπαϊλτισμένος από τους πελάτες που σαν απάντηση στο "τι θα πάρετε;" η απάντηση ήταν "τίποτα", άρχισε λοιπόν να τους σερβίρει το "Τίποτα". Αυτά έγιναν στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Δύσκολα χρόνια σίγουρα για τους Έλληνες. Η κατάληξη και το ευχάριστο της κουβέντας που είχαμε ήταν ότι στα δύσκολα ο Έλληνας βρίσκει τον τρόπο και επιβιώνει, ακόμη πιο θετικό είναι η αλληλεγγύη που δείχνουμε, η επαναφορά άλλων αξιών πέραν των υλικών, όσοι μπορούν να υποστηρίξουν ασθενέστερους με όποιον τρόπο το κάνουν, βγαίνουμε από το καβούκι και την επιτηδευμένη ασφάλεια και μέσα από τη δυσκολία και την ανασφάλεια νιώθουμε σύνολο, ομαδικά πορευόμαστε, αρχικά μικρές ομάδες φίλων και γνωστών που όλο και μεγαλώνουν. Αυτό που ακούς όλο και περισσότερο, ιδίως από τους μεγαλύτερους, είναι ότι κάποιος επιτέλους θα πρέπει να πληρώσει, να μπει φυλακή, ένα τρανταχτό όνομα όχι μικροαπατεώνες, σε εμάς θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, ας αναλάβει και κάποιος την ευθύνη. Αν δεν ευθύνεται κανείς δεν θα είχε γίνει Τίποτα, αφού είμαστε εδώ που είμαστε ας τους κεράσουμε ένα Τίποτα, δικής μας συνταγής, όσο πικρόξινο γίνεται.

Τούτος ο Μάης θα είναι πραγματικά καυτός σε όλα τα επίπεδα, οι κρατούντες ελπίζουν ότι λόγω καλοκαιρίας κι αλλαγής διάθεσης όσο φτιάχνει ο καιρός θα φάμε ακόμη πιο αμάσητα τα όποια μέτρα, εγώ προτείνω να είμαστε αρχικά εύρωστοι ψυχοσωματικά και κατόπιν με ωριμότητα να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα, θυμηθείτε ότι ο βουβός θυμός όταν γιγαντώνεται γίνεται ανεξέλεγκτος, δώστε βοήθεια σε όποιον την χρειάζεται και με όποιον τρόπο μπορείτε. Το "Τίποτα" το κερνάμε σε αυτούς που προσπαθούν να μας τη φέρουν, στους φίλους κερνάμε τα "Πάντα". Αλληλεγγύη φίλοι μου, ας τη βάλουμε όλοι στη ζωή μας.

ΟΥΦ

Είναι σίγουρα ευκολότερο σαν λέξη από το Εϊγιαφιατλαγιόκουλ! Άσε που συνήθως νιώθεις μια ανακούφιση όταν το προφέρεις, μια κι ο αέρας που βγαίνει μαζί του δημιουργεί μια παροδική εφορία. Όλο και συχνότερα πάντως το ακούω τελευταία, ΟΥΥΦΦΦ, στη δουλειά, στο δρόμο, στο φαγητό, στο σεξ, στον ύπνο... Σα να γίνεται παγκόσμιο ασυνείδητο, μια "δύναμη" που προκαλείται από την αδυναμία (ή την απελπισία), την αίσθηση ότι πνιγόμαστε και θέλουμε να πάρουμε την τελευταία ανάσα πριν βυθιστούμε εντελώς. Το θέμα είναι: όλο αυτό το ουφ που συσσωρεύεται και ποιος το εκμεταλλεύεται; Γιατί όπως με κάθε δυναμική που δημιουργείται έτσι κι αυτό κάποιον (ή άντε κάποιους) ωφελεί. Θα μου πεις έχεις κάτι πιο εύκολο να λέμε όταν νιώθουμε κάπως; ε ρε παιδιά ας λέμε ΕΥΦ, ή ΑΥΦ, όμως όχι όλοι μαζί ΟΥΦ, του δίνουμε τέτοια αξία που δεν το καταλαβαίνουμε, η στάχτη που προκαλεί δεν καθηλώνει απλά τα αεροπλάνα από το πέταγμά τους, καθηλώνει εμάς τους ίδιους από το να πετάξουμε. Γιατί μπορούμε να πετάξουμε εκτός από μεταφορικά, και κυριολεκτικά: τι δεν μας πάει πια (σε ρούχο, ιδέα, πολιτική, συμπεριφορά, κι ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε), κι όταν πετάμε οτιδήποτε από αυτά να βγαίνει στον καθένα μας με διαφορετικό τρόπο, μοναδικότητα πάνω απ' όλα. Σταματήστε να ασχολείστε με αυτό που μας προσφέρουν τα μέσα παντός είδους: Ιουλίες, Αγώνες (ποδοσφαιρικούς ή επαναστατικούς δεν έχει σημασία), κρίσεις, δντ - μλκ τα έχουμε παίξει εντελώς;
Εγώ για παράδειγμα αποφάσισα ότι όταν αισθάνομαι να βγάλω από μέσα μου την όποια ένταση της στιγμής, να το κάνω λέγοντας Εϊγιαφιατλαγιόκουλ, μέχρι να το πω είτε θα έχω ξαλαφρώσει εντελώς είτε θα έχω σκάσει αντίστοιχα προσπαθώντας να το πω, πάντως δε θα συνεισφέρω με το ΟΥΦ μου στην παγκόσμια εκμετάλλευση του κατατρεγμένου πολίτη...

Υ.Γ.: σημαδιακή ημέρα διάλεξαν να μας βάλουν - ακόμα - βαθύτερα το χέρι στην τσέπη, δε νομίζετε; Σας φιλώ γλυκά κι εύχομαι να μην τους αφήσουμε να τους περάσει (έστω εντελώς), ας κάνουμε τις ατασθαλίες μας, ας αγαπήσουμε λίγο περισσότερο (τον εαυτό μας, τους άλλους, την γη μας, τα πάντα), αποκλείεται ποτέ να πούμε ΟΥΦ από την πολύ αγάπη...

ΕΠΑΝ-ΟΔΟΣ

Πάει, πέρασε με το καλό κι αυτό το Πάσχα. Αυτό που μου έμεινε περισσότερο για άλλη μια φορά ήταν οι μυρωδιές (πασχαλιές, λεμονιές, πορτοκαλιές, γουιστέριες κι ότι μπορείτε να φανταστείτε), παρέα βέβαια με τα κρεατικά που τσίκνιζαν και μπερδεύονταν ανήμερα, πολύ φαγητό, πολύ ποτό, πολύ ύπνο, αλλά και κόψιμο τσιγάρου (κάντε μια ευχή να το κρατήσω), φίλοι και συγγενείς, άλλοι αγαπημένοι κι άλλοι λιγότερο, βόλτες στη θάλασσα, ωραίος καιρός. Αυτό για πέντε ημέρες στο χωριό, μετά πίσω στα γνωστά, 1-2 ημέρες ξεκούρασης ακόμη, με κηπουρική και μεταφυτεύσεις, καλαμωτές διαχωρισμού των τεράτων που κατοικούν στον πύργο κι άλλες ευχάριστες ή όχι και τόσο ευχάριστες εργασίες.

Κατόπιν εργασία (χωρίς καμία διάθεση για αυτή), βολτούλες με φίλους, ξενύχτια κι όμορφες παρέες, θυμηθήκαμε παλιά, είπαμε καινούργια, ήπιαμε κι άλλο (περίπου ενάμιση Βόσπορο πρέπει να έχω πιεί αυτές τις 2 βδομάδες), ελπίδα για αυτά που έρχονται, λίγη αγωνία κι άγχος που παροδικά μου μεταφέρουν οι αγαπημένοι μου (για αυτά που περιμένουν) - αλλά όλα καλά θα πάνε. Τι σπρεντ κι άλλες χαζορολογίες που μας κατακλύζουν, τι ξεχασμένοι τρομοκράτες που θυμόμαστε όταν σφίγγουν οι κώλοι, τι κουτόχορτο που ακόμη νομίζουν ότι τρώμε και ξεχνάμε ή δεν καταλαβαίνουμε, τίποτα απ' όλα αυτά δε με αγγίζουν, όλα μου φαίνονται τόσο αδιάφορα που δεν προλαβαίνουν καν να μπούνε από το ένα αυτί (πόσο μάλλον να βγουν από το άλλο).
Προς στιγμή προσπαθώ να προσαρμοστώ στα διάφορα νέα που συμβαίνουν και λέω να σας αφήσω με ένα έξυπνο mailaki που μου ήρθε στη δουλειά κι αφορά απαντήσεις σε ενοχλητικές τραπεζούδες που μας κυνηγούν για οφειλές...

κάντε κλικ για να το διαβάσετε

Καλό υπόλοιπο μήνα να έχετε όλοι, ρίξτε το έξω και μην αφήνετε να σας πάρουν ότι θεωρείτε κεκτημένο, ειδικά μην αφήνετε να σας πάρουν την ελπίδα, σκοτάδια δεν μας ταιριάζουν εμάς.

sol invictus (ήλιος ανίκητος)

Όπου κι αν βρεθώ και σταθώ πολλές και πολλοί drama queens & kings βρε παιδιά. Χειρότερα κι από ιταλικό ή ελληνικό μελόδραμα των αρχών του 50'ς αυτό που συμβαίνει. Με θέλει δεν τον θέλω, την θέλω δε με θέλει και πάει λέγοντας. Εκεί που επικεντρώνω το πρόβλημα είναι: εγώ τι θέλω; είμαι σίγουρος, έχω καταλήξει ή απλά πλάθω μια ωραιότατη ιστορία στο μυαλό μου, ένα παραμύθι με πρίγκιπες και νεράιδες, κάστρα κι ιππότες όπου οι δράκοι δεν υφίστανται. Κάθε παραμύθι όμως που σέβεται την ύπαρξή του πρέπει να έχει και κακούς χαρακτήρες, δεν γίνεται να είναι όλα ρόδινα, μέχρι κι ο Παράδεισος μπορεί να γίνει βαρετός. Όμως γιατί να πρέπει να ζούμε ένα δράμα κάθε φορά που κάποιος / κάποια μας φτύνει ή δε μας δίνει τη σημασία που θα θέλαμε; πόσο δύσκολο είναι να μπούμε στη θέση του / της; Όταν δεν θέλει να μας μιλήσει, φιλήσει ή αγαπήσει κάποιος λόγος υπάρχει, καθαρά δικός του, που ή θέλει και τον μοιράζεται ή δεν θέλει και πορευόμαστε ανάλογα.
Αλλά αρκετά ρε παιδιά με την επιβολή του "θέλω" μας στους άλλους. Ας σεβαστούμε και λίγο τα θέλω του άλλου κάποια στιγμή κι αν μας ταιριάζουν έχει καλώς, αν δεν ... ας κάνουμε ότι μας φωτίσει. Όπως έλεγε κι ο αγαπητός Κεντρής: " αν αγαπάς κάποιον άστον ελεύθερο"...
Θεωρήσαμε τον ήλιο ανίκητο, τον θεοποιήσαμε, τον αγαπήσαμε, τον βρίσαμε (που μας έκαψε, δίψασε, τύφλωσε), χωρίς αυτόν ζωή δεν υπάρχει, κι όμως ακόμη κι αυτός είναι πεπερασμένος, καθόλου ανίκητος λοιπόν τελικά. Με το τέλος του θα τελειώσει κι ηζωή όπως την γνωρίζουμε σήμερα τουλάχιστον.
Κάπως έτσι θεοποιούμε και θεωρούμε ανίκητο το θέλω μας, αυτό μας δίνει ζωή και συνέχεια αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν εξαρτάται από άλλο άνθρωπο η ολοκλήρωσή του δεν είναι αυτόφωτο όπως ο ήλιος, αλλά διάττοντας αστέρας, που ναι μεν κλέβει λίγο από το φως του ανίκητου αλλά δεν είναι ο ίδιος. Κινδυνεύει με προσκρούσεις, συντριβές, σκοτάδι και τέλος.
Πρέπει να νιώσουμε αυτόφωτοι για να μπορέσουμε να δώσουμε και να πάρουμε αυτά που θέλουμε. Μικροί ήλιοι που συναντιούνται με άλλους ίδιους και γεμίζουν με το φως τους την πλάση όλη.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να έχετε, χωρίς προσωπικά πάθη και δράματα, χαρείτε τον Ήλιο σας με ένα μεγάλο χαμόγελο ευφορίας κι ευγνωμοσύνης.

Εαρινή συμφωνία

Η φύση έχει αρχίσει να το διαλαλεί και να μου το θυμίζει συνεχώς, μπουμπούκια παντού και μάτια να σκάνε από τα γυμνά κλαδιά στο μπαλκόνι, οι νεραντζιές (όσες γλύτωσαν από τον ακατονόμαστο) αρχίζουν να σκάνε ανθάκια και να ευωδιάζουν το περπάτημά μου προς τη δουλειά, τα στόρια αρχίζουν να μισοκλείνουν στο παράθυρο, ο ήλιος αρχίζει να ζεσταίνει πραγματικά, η διάθεση για εργασία πάει λίγο περίπατο κι ονειρεύομαι βόλτες στην πόλη και στην εξοχή, καφέδες, μπυρίτσες κι ουζάκια με καλή παρέα και θάλασσα, επιθύμησα αφάνταστα την εικόνα και τη μυρωδιά της.

Ήταν μακρύς και δύσκολος αυτός ο Χειμώνας, άσχημα γεγονότα σε προσωπικό κι όχι μόνο επίπεδο, κούραση εργασιακή και πήξιμο σε πολλά θέματα. Με μόνιμη την αίσθηση ότι κάτι δεν έχω προλάβει, έχω ξεχάσει, δεν έχω καταφέρει, κάτι σαν την αίσθηση του ανικανοποίητου, αλλά με αρκετή διάθεση ότι αυτή η εποχή θα φέρει τα καλύτερα σε όλους, αρχίζω να ανεβαίνω ξανά παρά τις Κασσάνδρες για νέες δυσκολίες, παίρνω κουράγιο από την Αναγέννηση της φύσης κι αποφασίζω να αρχίσει κι η δική μου ταυτόχρονα.

Τα γαλαζωπά γυαλιά με κάνουν να βλέπω τον κόσμο αλλιώς, τα αντικείμενα γύρω μου γλυκαίνουν κι οι σκληρές γωνίες τους στρογγυλεύουν, σε αρμονία με τη φύση ξαφνικά δεν υπάρχουν ευθείες, ούτε παράλληλα, όλα είναι μοναδικά και σοφά πλασμένα, όλα έχουν την αξία που τους αναλογεί, ασχήμια δεν υπάρχει, ο άνθρωπος είναι ο μόνος που καταφέρνει να δημιουργεί και να βλέπει πράγματα και πλάσματα όχι όμορφα.
Βαρέθηκα να ακούω για μέτρα κι αντίμετρα, βαρέθηκα ροζ και κόκκινες ιστορίες, με κούρασαν οι κάθε είδους αντιθέσεις, το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι η αρμονία κι η ισορροπία.

Καλή κι ευωδιαστή Άνοιξη να έχετε όλοι, μην σκεφτείτε και περιμένετε τα χειρότερα, βάλτε στο μυαλό σας τις καλύτερες των σκέψεων και συνεχίστε.

Revolution ή τα πάντα όλα...

Εντάξει λοιπόν, πήραμε το ελεύθερο για υπερατλαντικά ταξίδια προς το μεγάλο μήλο άνευ βίζας, που είναι και το όνειρο του μέσου Έλληνα. Η δε μεγάλη θεία Dionne (που μου άρεσε μέχρι σήμερα) λόγω απειλής λέει της ζωής της δεν τραγούδησε σήμερα στο Μέγαρον - οποίο πλήγμα επίσης για τον μέσο Έλληνα. Σήμερα λοιπόν ο νέος Φ(α)ΠΑς που σαφώς και δεν αγγίζει τον μέσο Έλληνα μιας κι ο νέος μέσος τέτοιος έχει ψιλο (έως χονδρο) - χαθεί. Ή του ύψους ή του βάθους γίναμε, το μέσον, το μέτρον, το άριστον έχουν εκλείψει ούτως ή άλλως.

Όταν λέμε για επανάσταση εννοούμε την δικιά μας, την εσωτερική ή εξωτερική που θα έρθει να αλλάξει κάποια πραγματάκια καθημερινότητας που θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν τον απόλυτα τακτοποιημένο μικρόκοσμό μας.
Σαν τα πάντα που ξυπνούν από τη χειμέρια νάρκη και καταβροχθίζουν μπαμπού με τεράστια όρεξη έτσι κι εμείς "ξαφνικά" είδαμε το φως το αληθινό, συνειδητοποιήσαμε (λέμε τώρα) ότι τόσα χρόνια μας έκλεβαν (και ζητάμε εκ των υστέρων τα κλεμμένα πίσω...), αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε οι χειρότεροι των Ευρωπαίων σε όλα τα επίπεδα (κοντεύουν να μας πείσουν) κι ότι σώνει και ντε πρέπει να βάλουμε πλάτη και να παλέψουμε να "ξανα"κερδίσουμε τα άλλοτε "κεκτημένα". Ως άλλοι μαρμαρωμένοι βασιλείς τραγουδάμε ένδοξα άσματα τύπου "πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικός μας θα' ναι" (ο 14ος ντε, γιατί ο 13ος είναι και γρουσούζικος και δεν τον θέμε). Πάντως μια αντίδραση υπάρχει: άλλοι αντιδρούν στους δρώντες (σε αυτούς που μας παίρνουν μέτρα - φτου σκόρδα), άλλοι στους αντιδρώντες (γιατί ενοχλούνται στην μετακίνηση π.χ.), άλλοι και στους μεν και στους δε, μια κατηγόρια προς όλες τις κατευθύνσεις τη διακρίνεις τελευταία.
Τα κοάλα πάλι την ακούν τρώγοντας ευκαλύπτους για αυτό και στη λαϊκή ρήση έμεινε το "τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα", είναι χαρούμενα στον κόσμο τους, όλα πάνε καλά όσο υπάρχει το "χόρτο" τους, ράστα σε ένα κόσμο που χάνεται, ο Μάρλεϋ δεν είναι πια κοντά μας, κι αυτά νιώθουν τα δάση τους να συρρικνώνονται μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές. Είναι τόσο αλλού που δεν έχουν διάθεση για επαναστάσεις κι άλλα αντιδραστικά. Πιστεύουν πως ο θεός των κοάλα τα πάντα εν σοφία εποίησε, οπότε που να τρέχεις bro, μέχρι να πηδήσεις στο επόμενο δέντρο η φωτιά σε έχει προλάβει, οπότε κάθισε να το απολαύσεις το φλαμπέ...
Το θέμα μας είναι όμως αν θα κάτσουμε να "απολαύσουμε" τη φωτιά που μας σιγοκαίει, αν θα φύγουμε μακριά ή αν θα προσπαθήσουμε να τη σβήσουμε. Γιατί όπως όλα τα "είδη προς εξαφάνιση" περιμένουμε τη βοήθεια ενός ανώτερου όντος να μας σώσει και δε βλέπουμε τον απλούστερο τρόπο: την προστασία της περιουσίας μας χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς δούνε και λαβείν κι όταν μιλώ για την περιουσία μιλάω για τις αξίες του ίδιου μας του εαυτού. Με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ να χάνουμε και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας και να γινόμαστε επαίτες παντού. Στο εξωτερικό, στο εσωτερικό, ακόμη χειρότερα στο εσωτερικό μας.
Viva la revolution αγαπητοί μου, είναι καιρός να ταρακουνηθούμε λίγο, έστω εσωτερικά, μπας κι αρχίζει να αλλάζει κάτι στη στασιμότητα, μπας και φύγουν τα κουνούπια που λυμαίνονται το αίμα μας.
Υ.Γ: Βάση έγκαιρων πληροφοριών η Άνοιξη θα έρθει, μου το είπαν κάτι μαργαρίτες που πάνε να ανθίσουν και πιστέψτε με, δε χρειάζονται τη ζεστασιά των μολότωφ για να το κάνουν...

Πορ(ν)είες

Ενδιαφέρουσα εβδομάδα δεν μπορείτε να πείτε. Αρχικά τα μέτρα, μετά τα αντίμετρα (βίντεο τζούλιας ντε), όλο και με κάτι είχαμε να ασχοληθούμε. Καθημερινά περνούσα μπλόκα στον πηγαιμό και τον γυρισμό για τη δουλειά, όρεξη δεν είχα καμία (για δουλειά βεβαίως), πορείες χάζευα από το παράθυρο, ο Λυκαβηττός κι η Ακρόπολη δεν ήταν πια το πρώτο μου μέλημα για να χαζέψω όταν έφευγε το βλέμμα μου από την οθόνη του υπολογιστή. Διάφορες ομάδες ανθρώπων βρήκαν το έναυσμα για να παρελάσουν από το κέντρο, απολυμένοι, πολιτικοποιημένοι, μετανάστες, κουκουλοφόροι, γνωστοί κι άγνωστοι όλοι έγιναν ένα κουβάρι που ανεβοκατέβαινε τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας, ένα ουράνιο τόξο σημαιών και συνθημάτων.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε και το "Έρχονται χρόνια δύσκολα" που ακουγόταν από παρακείμενα μεγάφωνα, Καζαντζίδη δύσκολα ακούς, αλλά ξαφνικά έμοιαζε επίκαιρος. Λογικές μου φαίνονται οι αντιδράσεις κι οι πορείες, οι κάθε είδους απεργίες, αυτό που με φοβίζει είναι οι ακρότητες που είμαι σίγουρος ότι θα αρχίσουν να συμβαίνουν όλο και συχνότερα, τόσο που δε θα μας κάνουν εντύπωση σε λίγο. Δεν μου αρέσει να γίνομαι μάντης κακών, αλλά τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει, πόσο μάλλον ακούσει. Σκληρό σεξ δεν είχε το βίντεο που συζητείται όσο σχεδόν και τα μέτρα, είναι αυτό που δεχόμαστε καθημερινά - και δεν το ευχαριστιόμαστε κιόλας βρε παιδί μου. Ίσως είναι η μόνη λύση, αφού το κάνουμε που το κάνουμε να το κυκλοφορούμε σε dvd και να αγοράζει ο ένας του άλλου για την αλληλοστήριξη. Που ξέρεις, μπορεί και να γίνεις πλούσιος από τη μια μέρα στην άλλη.
Περίεργη αυτή η Άνοιξη, μια λέει πως ήρθε, μια κρύβεται, μια σου χαμογελάει και μια σε τρομάζει, δεν είναι ο Μάρτης που προσπαθεί να δικαιολογήσει το όνομά του, είναι ο γδάρτης που βγήκε παγανιά και θέλει να πάρει τα τομάρια μας. Δεν ξέρω για σας αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να το παραδώσω έτσι εύκολα το δικό μου. Μη μασάτε, υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης, πάνω απ' όλα το κεφάλι ψηλά και πάμε μπροστά, οι κάθε είδους νταβατζήδες δε μας ταιριάζουν.

Όνειρο Ανοιξιάτικης νύχτας με πανσέληνο

Όπως η αίσθηση του πρώτου φιλιού, το ανεπαίσθητο χάδι με το δείκτη μου στον δικό σου, αργά και νωχελικά αλλά με πολύ νόημα, ένα αγκάλιασμα δήθεν τυχαίο μετά το αστείο, το χέρι σου στο σβέρκο μου, το δικό μου στη μέση σου, κοιτάζαμε κατευθείαν ο ένας τα μάτια του άλλου, δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε, δεν μπορούσαμε να κρύψουμε τίποτα.

Δε γελούσαμε τόσο με αυτά που βλέπαμε ή λέγαμε αλλά γιατί ήμασταν μαζί, ήταν γέλιο χαράς από τη συνύπαρξη, τόσο που αρχίσαμε να νιώθουμε ένοχοι, γιατί άλλοι δεν το είχαν, ήταν πιο φτωχοί σε αισθήματα κι όλα τους έβγαιναν σε υπερβολή. Εδώ όμως είχες δίκιο, σιγά μην νιώθω κι άσχημα επειδή βιώνω αυτό το αίσθημα, στο κάτω κάτω αυτοί φοβούνται να εκτεθούν, να αφεθούν, να διακινδυνεύουν ασφάλεια, εγωισμό, ταμπού, πρέπει, θέλω.
Φαντάζει περίεργη μέχρι και σε μένα αυτή η ενστικτώδης αίσθηση ολοκλήρωσης, ότι εδώ είμαι, αυτά θέλω, βλέπω το μέλλον μου φωτεινό και ουσιώδες. Μου λες, μην αγχώνεσαι με τίποτα, θα σε κάνω πλούσιο μια μέρα, μα δεν ξέρεις ότι ήδη με έχεις κάνει. Λάθος μου ή όχι, ποτέ δεν ήμουν του υλικού, το ζητούσα τόσο όσο, ποτέ δεν ήταν πρώτη επιδίωξη, αυτό που με κάνει να χαλαρώνω και να νιώθω καλά είναι αυτή η αγκαλιά - έστω δευτερολέπτων - όταν επιστρέφεις - κι εγώ κάνω τον κοιμισμένο. Ξέρω ότι είσαι εδώ για μένα, ότι θα είσαι όταν σε χρειάζομαι, ότι το τραγούδι που σιγομουρμουρίζεις όταν κοιμάμαι είναι για μένα, για να δω όμορφα όνειρα και να πάω ένα βήμα πιο μπροστά.
Μπαίνει πλέον και τυπικά η Άνοιξη μα η δική μας δε λέει να τελειώσει, μακάρι τα λουλούδια που τόσο σου αρέσουν να ανθίζουν όσο περισσότερο μπορούν στην κοινή μας ζωή.

Υ.Γ.: μην ξεχάσεις να με αγκαλιάσεις όταν επιστρέψεις, θα περιμένω, το ξέρεις...