27/9/10

Δρόμος συνάντησης

Για κάποιους το ηλιοβασίλεμα μπορεί να είναι όμορφο σαν εικόνα αλλά συμβολίζει το τέλος της ημέρας. Για μένα εκτός από όμορφο μου δίνει την ελπίδα ότι θα ξαναδώ κι αύριο την ίδια εικόνα κι ότι η νύχτα σπάει από το ετερόφωτο που λάμπει στο φεγγάρι και στα αστέρια. Αρνούμαι αν θες την κυριαρχία του σκοτεινού, παντού υπάρχει φως κι αυτό είναι το ζητούμενο. Διάβαζα τις τελευταίες ημέρες το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ - Ο Δρόμος της Συνάντησης (Φύλλα Πορείας ΙΙ), κι εκτός του ότι τον βρίσκω απείρως καλύτερο και ουσιαστικότερο του πολυδιαβασμένου Γιάλομ, με έκανε και σκέφτηκα πολλά περί αγάπης, κυρίως για την αγάπη που δείχνω στον εαυτό μου. Γιατί όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αν δεν είναι προτεραιότητα η αγάπη για τον εαυτό μας τίποτα δεν θα λειτουργήσει, όσο κι αν αγαπάμε (θεωρητικά ή πρακτικά) όλους τους άλλους αν λείπει το αίσθημα αυτοεκτίμησης κι αγάπης για εμάς είμαστε μισοί, κάτι σαν νύχτα χωρίς την μέρα, φεγγάρι δίχως ήλιο. Σήμερα αποφάσισα να κόψω (ξανά κι ελπίζω τελεσίδικα) το τσιγάρο, σαν δείγμα αγάπης για τον εαυτό μου, σε μια σημαδιακή ημέρα από πολλές απόψεις. Επίσης αποφάσισα να αρχίσω να αθλούμαι (ερασιτεχνικά, στο σπίτι όχι γυμναστήρια κλπ), να ασχολούμαι περισσότερο με τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά που αγαπώ και πάνω από όλα με εμένα, που ίσως με είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό, λίγο από την κινδυνολογία της εποχής, λίγο από όλους όσους ζητούν από μένα, μα περισσότερο από μένα τον ίδιο (δεν μου αρέσει να ρίχνω το βάρος σε άλλους για όλα όσα μου συμβαίνουν). Όπως λέει κι ο συγγραφέας που ανέφερα πιο πάνω: "Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά. Αν όμως, με πιέσεις να διαλέξω... ανάμεσα σ' εσένα και σ' εμένα... εμένα". Δεν είμαι σίγουρος για όλη αυτή την προσπάθεια, ούτε πως θα καταλήξει, μεγαλώνοντας όμως νιώθω ότι πρέπει ακόμη περισσότερο να παίρνουμε πιο σαφή θέση στα πράγματα και να μην είμαστε απλοί θεατές της ζωής.

Εύχομαι άπειρα ηλιοβασιλέματα σε όλους, πολύ αγάπη στον εαυτό σας, αγάπη για όλους όσους το αξίζουν γύρω σας και πολύ προσπάθεια να στέκεστε αυτόφωτοι.



Η αληθινή αγάπη δεν είναι παρά η επιθυμία να βοηθάς τον άλλο να είναι αυτός που είναι

Υ.Γ.: αφιερωμένο στον Γ. και την Α. που μου λείπουν πολύ και στους δικούς μου που κλείνουν 52 χρόνια γάμου σαν σήμερα

22/9/10

Λίγες διακοπές ακόμη

Είναι τελικά πολύ σημαντικό να μπορείς να κάνεις μικρές αποδράσεις σπάζοντας τη μονοτονία του σπίτι - δουλειά, ειδικά όταν έχει να κάνει και με ανθρώπους που νιώθεις ότι σε αγαπάνε και σε περιμένουν πως και πως, έχοντας οργανώσει τα πάντα για την όσο το δυνατόν καλύτερη διαμονή σου. Οι ολιγοήμερες διακοπές μου λοιπόν συνοδεύτηκαν από πολύ βαρκάδα (ειδικά την πρώτη ημέρα που είχε και λίγο κυματάκι και συμπληρώσαμε ένα 8ωρο μέσα στο κούνημα) μετά ψαρέματος
το πρώτο μου καλαμάρι...

(καλαμάρια, καπόνι, μουγκριά, αθερίνα στα ρηχά, κυδωνάκια για το τσίπουρο και γάρο - αν δεν φας δεν περιγράφεται... - επίσης σαρδέλες στο κάρβουνο μετά χταποδιού), μπάνιου, ποτού (αρκετού), φαγητού (που ήδη καταλάβατε περί τίνος επρόκειτο), ελάχιστες βόλτες (μόνο τους άκρως απαραίτητους / αγαπημένους είδα) και αρκετή ξεκούραση.
το σύνολο κα(λα)μαριών της ημέρας ...

Η θάλασσα είναι πάντα τόσο αναζωογονητική για μένα, μια κάθαρση που με κάνει να ξεχνώ τα πάντα και να χάνομαι μέσα της. Ειδικά το Σάββατο και την Κυριακή που πέρασε, απόλυτα ήρεμη, καθαρή, χωρίς κόσμο και με θερμοκρασία καλοκαιρινή ήταν σκέτη απόλαυση. Όσο για το ψάρεμα, αφού ξεπέρασα το σοκ αγκιστρώματος του πρώτου μου καλαμαριού (καλά, εδώ υπήρχαν κι οι απαραίτητες απειλές από τον κολλητό μου, κοίτα μη σου πέσει ξανά μέσα κλπ - καταλαβαίνεται πως συμπληρωνόταν η πρόταση/απειλή), μετά το διασκέδασα αρκετά.
ο κολλητός επί το έργον

Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που είχα εγκατασταθεί (μόνιμα τότε) για πρώτη φορά σε αυτό το μέρος, κι όλα αυτά τα χρόνια μεγαλώνω μαζί με τους ανθρώπους που επέλεξα (και με επέλεξαν), βιώνοντας τις αλλαγές σε πρόσωπα (παιδιά που μεγαλώνουν - μεγάλοι που δεν θέλουν να μεγαλώσουν...), τοπία (συνήθως βάρβαρες κι άκαιρες παραβιάσεις), κοινωνική κριτική (εντάξει, είπαμε μικρή κοινωνία και να βήξεις το έχουν μάθει όλοι), αλλά πάνω από όλα μεγαλώνει όλο και περισσότερο η επιθυμία μας να βρισκόμαστε όσο περισσότερο γίνεται με ανθρώπους και καταστάσεις που θέλουμε κι όχι μας επιβάλλουν.
Νιώθω ευγνώμων για όλα αυτά που πέρασα αυτό το καλοκαίρι, νομίζω ότι θα με βοηθήσουν να ξεπεράσω με λιγότερη προσπάθεια τον δύσκολο χειμώνα που σώνει και καλά θέλουν να μας χώσουν, όλο και κάτι από αυτό θα βρίσκεται για να φωτίζει τις σκοτεινές ημέρες.

Υ.Γ.: ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν να περάσω ένα τόσο "γε(α)μάτο" καλοκαίρι

12/9/10

Περί κοψίματος...

Γυρίσαμε λοιπόν και στην προσπάθεια επανένταξης όλο και κάτι δεν μας άφηνε να το κάνουμε με τον κανονικό τρόπο. Αρχικά στη δουλειά είχαν φύγει κι άλλοι συνάδελφοι κατά την απουσία μου, κατόπιν η αντικαπνιστική υστερία μας ανάγκαζε να κατεβαίνουμε (η αλήθεια είναι καλό μας κάνει) στον πεζόδρομο όπου μαζεμένοι κατά ομάδες σαν πρεζάκια τραβάγαμε μεγάλες τζούρες σαν να ήταν η τελευταία μας κάθε φορά. Έχω αποφασίσει προς το τέλος του μήνα να κάνω τη δεύτερη φετινή μου προσπάθεια για να το κόψω, αλλά αυτά τα ρατσιστικά μέτρα της δήθεν παγκοσμιοποίησης (βλέπε ομογενοποίησης - χάσιμο εθνικής ταυτότητας και συμπεριφοράς - και το μη-χέσω-πολιτικώς-ορθό παιχνιδάκι που παίζεται) μου τη δίνουν στα νεύρα. Αν προσθέσεις και το γενικότερο πολιτικο-οικονομικό χάος που επικρατεί παντού και που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πραγματικά που θα καταλήξει μας κάνει να περνάμε ένα καθ' όλα περίεργο Φθινόπωρο. Πιστεύω ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν σαν την χθεσινή καταιγίδα που ξέπλυνε (έως έπνιξε) τα πάντα, προβλέψιμη μεν, με ανυπολόγιστες ζημιές και ένταση δε. Όπως και να έχει καλά να είμαστε κι αγαπημένοι και θα το ζήσουμε το θέμα μέχρι τέλους (όποιο κι αν είναι αυτό).
Στα καθημερινά, όλο αυτό το διάστημα φιλοξενούσαμε ή δεξιωνόμασταν φίλους στον Πύργο, από τη Μυτιλήνη, τη Βάθεια και τώρα τον Βόλο, ανταλλάσσοντας εικόνες και σκέψεις και πάνω απ' όλα μια καλή επαφή με ανθρώπους που θεωρούμε φίλους. Γιατί αυτό πρέπει να είναι κι από τις λίγες σταθερές μας, οι φίλοι με τους οποίους θα αλληλοστηριχθούμε στα εύκολα και στα δύσκολα.
Ότι και να μας κόψουν παιδιά, με τίποτα δεν πρέπει να μας κόψουν την δύναμη και τη θέληση για ζωή, την αυτοπεποίθηση και το περπάτημα με το κεφάλι ψηλά, αυτοί που φταίνε αυτοί πρέπει να κρύβονται και να προχωρούν με σκυφτό το κεφάλι, και τέλος με τίποτα δεν πρέπει να χάσουμε την αισιοδοξία και τα πιστεύω μας (πόσο το προσπαθούν αυτό τελευταία με όλα τα μέσα) γιατί τότε θα γίνουμε τα άβουλα πιόνια που θυσιάζονται για τη σωτηρία του Βασιλιά στην παρτίδα του παγκόσμιου σκακιού που αναγκαστικά βρεθήκαμε να παίξουμε.
Σας φιλώ κι εύχομαι καλή δύναμη σε όλους.