31/8/08

Καλό... "ότι θέλετε"

Δεν θα ήταν πρωτότυπο φαντάζομαι να πω, ότι απεχθάνομαι την ευχή: "καλό χειμώνα". Εντάξει, μπορεί ο καιρός το συγκεκριμένο Σ/Κ να είναι αρκετά φθινοπωρινός, μπορεί οι περισσότεροι από Δευτέρα να αρχίζουν κανονικά τις εργασίες τους (προβατούκο μου καλή αρχή), τα σχολεία σιγά σιγά να ανοίγουν, η κίνηση καθημερινά να πυκνώνει, οι θέσεις πάρκιγκ να φθίνουν μέρη τη μέρα, αλλά ο καιρός - γενικά - καλά κρατεί. Τώρα είναι η σεζόν για τις καλύτερες αποδράσεις.
Να μην είχα αποκτήσει κι αυτό το αναθεματισμένο σιναχο-μπούκωμα ή "νόσο των κλιματιστικών¨ και θα ήμουν μια χαρά. Εργασιακά είχα πρόταση / πρόκληση που αποδέχθηκα κι αισθάνομαι ότι θα πάει καλά, το σπίτι δένει όλο και περισσότερο, εμείς που το κατοικούμε το συνηθίζουμε και τ΄ αγαπάμε όλο και περισσότερο (ειδικά τώρα που ξεκληρίσαμε κάποιες οικογένειες οικόσιτων εντόμων), τα φυτά έχουν αρχίσει να βρίσκουν τη θέση τους και να μας αποζημιώνουν ανθίζοντας και μεγαλώνοντας, οι φίλοι έρχονται συχνά σ' ένα σπίτι ηθελημένα ανοιχτό, κοντολογίς περίφημα τα νέα.

Υ.Γ.1: σας αφήνω τώρα να απολαύσω το θέαμα των αστραπών και να οσφρηστώ - όσο με αφήνει το βουλωμένο υδραυλικό μου σύστημα - το βρεγμένο χώμα

Υ.Γ.2: τελικά μου πάει καλύτερα να χάνω στη μπιρίμπα (μου φαίνεται έχει δίκιο η κουμπάρα που παρότι δε θέλει καθόλου, κέρδισε χθες βράδυ)

22/8/08

Μέσα τα κεφάλια

Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος (λατρεύω τα κλισέ, σας το έχω πει;). Έτσι μετά από μερικές περιηγήσεις σε αρκετά μέρη της Ελλάδας επέστρεψα στο άστυ το αγαπημένο (λέμε τώρα για να το καλοπιάσουμε). Κάθε φορά πάντως που επιστρέφω σαν να παίρνουν μπρος οι εφεδρικές μπαταρίες και φορτσάρουν οι μηχανές. Με το που γύρισα το μεσημέρι από βάψιμο και στοκάρισμα μέχρι πλυντήρια και σκούπισμα έκανα... Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως:
Πρώτη στάση διακοπών το αγαπημένο καταυλακιώτικο παραθαλάσσιο χωρίον που αποτελεί εδώ και κάποια χρόνια μόνιμη κατοικία της οικογένειας. Το μενού περιλάμβανε 5-6 ημέρες πλήρους απραξίας που μεταφραζόταν σε: μπάνιο πρωί κι απόγευμα, 3-4 γεύματα πάσης φύσεως και υλικών, μπύρες - ούζα και κρασιά και μία απίστευτη παρατυπία που η αστυνομία διακοπών θα μπορούσε να με κλείσει και ισόβια στα κάτεργα - πήγα για εθελοντική εργασία ένα μεσημέρι στην κοντινή πρωτεύουσα του νομού με τον ήλιο στους 39 κι εγώ σχεδόν κουστουμάτος και κάθιδρος να σιχτιρίζω για την πρωτοβουλία μου... (καλά δεν ήταν όσο άσχημα το περιγράφω, κάτι αποκόμισα κι απ' αυτό).
Με μια ημέρα προσαρμογής και σχετικής ανανέωσης στον πύργο των ανέμων έγινε κατόπιν η εκδρομή των εκδρομών (ή των τρελών τέλος πάντων) και η δεύτερη στάση διακοπών: Για 1 1/2 ημέρα 500 και κάτι χιλιόμετρα μακριά Βόρεια, αρκετά Βόρεια, για την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Η ιδέα ήταν να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα της Ακρόπολης, κλπ (βέβαια το χεράκι της έβαλε και η τρομακτική ανοργανωσιά του Υπουργείου όπου σε τηλέφωνο σχετικά με τα μέρη που θα λειτουργούν για την Πανσέληνο στην Αττική η εν λόγω κυρία απαριθμούσε την Νάξο, την Κορινθία κι άλλες γειτονικές περιοχές...). Σε καλό βγήκε όμως, περιοδεία μοναδική σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει, ανατρίχιαζες από το βάρος της ιστορίας και της απίστευτης τέχνης που κουβαλούσε στα σπλάχνα της αυτή η γη τόσους αιώνες. Η πανσέληνος που έσβησε σχεδόν με το τέλος της συναυλίας πάνω από τους τόπους ανάπαυσης βασιλιάδων (καλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα ενέκριναν κάτι τέτοιο, αλλά και μόνο η αίσθηση ήταν αρκετή), η εναλλαγή πλάκας και σοβαρής συζήτησης που γινόταν με την αξιολάτρευτη παρέα, οι εικόνες, μνήμες, μυρωδιές κι αισθήσεις που γέμιζαν σε κάθε βήμα ήταν υπεραρκετές για να καλύψουν την κούραση των χιλιομέτρων της επιστροφής και της απίστευτης ηθελημένης ταλαιπωρίας / τιμωρίας που επέβαλλαν κάποιοι ανεγκέφαλοι μονοδρομόντας 10 και κάτι χιλιόμετρα της Εθνικής για κανένα προφανή λόγο (αν δεν γκρινιάξω θα σκάσω, ξέρω).
Για ένα βράδυ πίσω στο άστυ και βουρ για την τρίτη στάση διακοπών: στο Ευβοιώτικο χωριό της φωτογραφίας του παρακάτω post κι όχι μόνο (υπόσχομαι κι άλλο υλικό με το οποίο θα σας τρέξουν τα σάλια νομίζω). Και πάλι μπάνιο, ουζάκι, απίστευτοι όμως μεζέδες, ψάρι φρέσκο και αλιευμένο από τα γνωστά χέρια (ένα θα πω: 9 κιλά φαγκρί που το βρίσκετε;), παραγάδι το πρωί, μπανάκι και μπυρίτσα πριν το μεσημεριανό, λίγος ύπνος και ξανά τα ίδια το απόγευμα και το βράδυ (πρέπει να πήρα και μερικά κιλά, όχι ότι μου βγήκε σε κακό αυτό). Η βαφτιστήρα μου που μεγαλώνει κι ομορφαίνει, ο αδελφός της μια γλύκα παιδί, οι φίλοι μου, τα μέρη που έζησα πέντε σημαντικά χρόνια της ζωής μου, μνήμες καλές κι άσχημες που με το χρόνο όμως κι οι κακές λειαίνονται, και μετά η επάνοδος...
Στα περίπου γνωστά κι αγαπημένα, στον πύργο που θέλει ακόμη δουλειά (μα καλά μόνο εγώ το βλέπω αυτό;), σε ανθρώπους και ζώα που αγαπάω, σε ανθρώπους που δεν αγαπάω (δεν θυμάμαι πάντως ζώο να μισώ), σε ρουτίνες ηθελημένες και συνειδητές, σε καταστάσεις γενικότερα που έχω επιλέξει μετά από αρκετή σκέψη κι αρκετές αντιδράσεις από το περιβάλλον, που αντί όμως να με κάνουν να υπαναχωρώ με κάνουν δυνατότερο.

Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω, έχω πολύ διάβασμα αυτές τις μέρες αδέλφια, τελικά το ιστολογείν είναι εθισμός μεγάλος... φιλιά σ' όλους και όλες σας

9/8/08

Διακοπές...

Αυτό ήταν, επιτέλους διακοπές. Μετακόμιση και μπόλικη δουλειά με είχαν εξουθενώσει εδώ και καιρό. Παίρνω λοιπόν το κουβαδάκι μου και πάω παραλία... Είναι προσωπικό ρεκόρ (αρνητικό σαφώς) ότι τέτοια εποχή - προχωρημένο Αύγουστο θα έλεγα - και δεν έχω κάνει ακόμη θαλασσινό μπάνιο, εγώ που τόσο την λατρεύω... Ας είναι, θα βγάλω για λίγο τα σπασμένα, θα επιστρέψω στο άστυ και μετά θα ξαναφύγω για άλλες παραλίες (μάλλον θα με φάνε οι δρόμοι όπως το βλέπω). Πόσα να προλάβει κανείς σε δύο βδομάδες, πόσους να δω, πολλές υποχρεώσεις που έχουν μείνει πίσω, αλλά το πνεύμα των διακοπών δεν συμβαδίζει με άγχη, ότι προκάνουμε στο κάτω κάτω.
Ελπίζω να περνάτε τέλεια όπου κι αν βρίσκεστε και θα ανταμώσουμε σύντομα πάλι

υ.γ.: η φώτο είναι από μέρος που θα πάω, φιλιά πολλά σε όλους

3/8/08

Εξωραϊσμοί και άλλα

Όλα καλά λοιπόν, το σπίτι άρχισε να παίρνει τη μορφή που θέλω, αν κι έχει χιλιάδες ακόμη μικροδουλειές που πρέπει να γίνουν. Ένα βαψιματάκι από εδώ, μια μετακίνηση γλάστρας πιο κει, κάποια ηλεκτρολογικά (τι διάολο, τσάμπα σπουδάσαμε;) το σκυλί που προσπαθεί να βρει τις γωνιές του κι άλλες ανησυχίες. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι έρχονται φίλοι τα βράδια και περνάμε καλά. Το δυσάρεστο είναι ότι «σκοτώθηκα» με ένα πολύ κοντινό μου άνθρωπο που υπεραγαπώ. Όχι ότι μετάνιωσα για αυτά που είπα, αλλά δεν ήθελα να την δω να φτάνει σε αυτό το σημείο. Είναι από τις περιπτώσεις που νιώθεις ανακουφισμένος που ένα βάρος φεύγει από μέσα σου και ταυτόχρονα νιώθεις βαθύτατα στεναχωρημένος που φέρνεις τον άλλο σε αυτή την κατάσταση.

Ας πάμε όμως σε κάτι πιο ευχάριστο. Τα δύο πρώτα δώρα του σπιτιού είναι από φίλους συνιστολόγους (όχι δεν θα πω ονόματα και διευθύνσεις…) και βρήκαν άμεσα τη θέση τους (εννοείται τους ευχαριστώ πάρα πολύ). Και τα δύο είναι πολύ ιδιαίτερα και μπορώ να πω τους χαρακτηρίζουν, κατά ένα περίεργο τρόπο δε - και χωρίς να έχουν δει εκ των προτέρων το σπίτι - ήρθαν και ταίριαξαν με τα χρώματα που κυριαρχούν στο χώρο.

Όμως επειδή δεν πρέπει να αδικώ το πιο πρώτο από τα δώρα του σπιτιού, αυτό ανήκει στον καλό μου φίλο από το χωριό που μαζί με την καλή του διάθεση μου έφερε μια νάνο κόκκινη βουκαμβίλια που κοσμεί τον «δικό μου» καλύτερο χώρο, αυτόν της βεράντας. Έχω περίπου περιποιηθεί την μισή απ’ αυτή και δεν πρόκειται να ησυχάσω αν δεν την ολοκληρώσω. Θέλω δε να γίνει πριν αρχίσει η κανονική μου άδεια την άλλη εβδομάδα ώστε να την απολαύσω με την ησυχία μου. Υπόσχομαι καλέσματα όταν αυτό γίνει και σίγουρα φωτογραφικό υλικό για κάποιους φίλους από εδώ μέσα που το έχω τάξει…

Υ.Γ.: πολύ καλό μήνα σε όλους και να περνάτε όσο ομορφότερα γίνεται