27/5/11

Ζητείται ελπίς ...

Υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα ένα αίσθημα ότι κάτι γίνεται, ότι κάτι θα γίνει, ότι δεν μπορεί, θα αλλάξουν τα πράγματα. Όσο κι αν οι σκεπτικιστές κι οι εγωπαθείς μπορεί να ενοχλούνται από κινήσεις τύπου «αχρωμάτιστες συγκεντρώσεις σε πλατείες – ή αγανακτισμένοι πολίτες» αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που μόνο αισιοδοξία μπορεί να φέρει.
Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα όλους αυτούς που το μόνο στο οποίο στέκονται είναι ότι κλείνουν οι δρόμοι, ότι κλείνει το κέντρο - δηλαδή ποιο κέντρο;  αυτό που κάποιοι προσπαθούν να σκοτώσουν με διάφορους τρόπους και για περίεργους σκοπούς; - και δεν μπορούν να μετακινηθούν. Ή όλους αυτούς που από τον καναπέ ή το laptop κατακρίνουν αυτούς που έχουν το κουράγιο να εναντιωθούν σε αυτή τη μέγγενη που σφίγγει όλο και περισσότερο. Δεν μπορώ να δεχτώ ανθρώπους μορφωμένους που κρύβονται πίσω από το δάχτυλο και που τρώνε το χάπι του «μαζί τα φάγαμε», «όλοι φταίμε κι όλοι πρέπει να κοπιάσουμε». Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις τρέχουν καθημερινά σε ξέφρενους ρυθμούς, κάποιοι σίγουρα θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από το σίγουρο ναυάγιο που έρχεται στην πολιτική σκηνή της χώρας αλλάζοντας άρδην τις μέχρι πρότινος κοινές τους απόψεις και θα θελήσουν να παρουσιάσουν ένα νέο πρόσωπο σωτήρα, ελπίζω με παταγώδη αποτυχία. Αυτό που θέλω να πιστέψω είναι ότι απ’ όλες αυτές τις κινήσεις πολιτών θα γεννηθεί όχι ο ηγέτης ακριβώς, αλλά το πρόσωπο που θα μπορέσει να σηκώσει το βάρος μιας από τις δυσκολότερες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας και θα μας πάει πιο μπροστά. Όμως ακόμη κι αν δε γίνει αυτό, η αφύπνιση που υφίσταται με κάνει να αισιοδοξώ. Το μέλλον είναι σίγουρα δύσκολο, δεν μπορώ να αυταπατώμαι, αλλά τουλάχιστον ας έχει μια προοπτική, αν μπορούμε να διακρίνουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει θα το παλέψουμε με άλλες δυνάμεις και σίγουρα θα το καταφέρουμε.


Καλή δύναμη, κουράγιο κι αγώνες σας εύχομαι, πετάξτε κάθε αμφιβολία και συνεχίστε με αυτό που λέει η ψυχή σας.

23/5/11

Πλησιάζει ο μισός...

...  αιώνας ζωής. Μια ζωή με απίστευτα σκαμπανεβάσματα, με πολλές εμπειρίες, με πολλά απρόοπτα και αμέτρητες στιγμές χαραγμένες στη μνήμη. Κάποιες από αυτές προσπαθώ να μοιραστώ μαζί σας (σίγουρα με μια δόση μυθοπλασίας ανάμεσα, αλλά κυρίως πραγματικές εμπειρίες ζωής), κάποιες άλλες προτιμώ να τις κρατώ για μένα.
σαν ταινία δρόμου αυτή η ζωή...
 Άλλος ένας κερδισμένος χρόνος λοιπόν (κι ουχί το απαισιόδοξο άλλος ένας χρόνος στην πλάτη), περίεργος χρόνος με πολλά γεγονότα πολιτικο-οικονομο-προσωπικά που με πήγαιναν από το γέλιο στο κλάμα και τούμπαλιν, αλλά πάλι νιώθω να βγαίνω κερδισμένος από όλο αυτό και σίγουρα δυναμωμένος. Κάθε μικρή ή μεγάλη πρωτόγνωρη κατάσταση άλλο ένα λιθαράκι στον λοφίσκο ης προσωπικής μου γνώσης. Ευτυχώς τέλος που οι αγαπημένοι μου άνθρωποι παραμένουν κοντά και με στηρίζουν όταν το έχω ανάγκη.
ίριδα από το χωριό

Ευχαριστώ όλους τους ιστο-φίλους και συνιστολόγους που μου κάνουν παρέα όλο αυτό τον καιρό κι εύχομαι να είστε όλοι καλά.

14/5/11

Sex

Ο τίτλος άκρως παραπλανητικός (ή μήπως όχι;). Από τότε που μπήκαν τα στατιστικά του blogger (που η αλήθεια είναι ότι τελευταία κάτι δεν πάει καλά με αυτόν) το ποστ μου με τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα είχε τον τίτλο Πορ(ν)είες και βέβαια η αναζήτηση γινόταν από ανθρώπους που έψαχναν τις πορνείες... Όχι ότι το σεξ (ή η πορνεία) δεν είναι θέματα που χρήζουν μεγάλης ανάλυσης και θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά ποστ για αυτά, αλλά να, δεν είναι της θεματολογίας μου γενικά. Προτιμώ να δίνω γενικά μια νότα αισιοδοξίας μέσα στη γενική μαυρίλα (όχι πάντα με την ίδια επιμονή είναι η αλήθεια) και να προσπαθώ να βρω γενικά τη θετική πλευρά της ζωής. 
Έτσι λοιπόν και για την ομορφιά των θεμάτων αλλά και για την Άνοιξη που φαίνεται ότι τελικά ήρθε (καλά, ας μην είμαστε και σίγουροι για αυτό) το θέμα σεξ εδώ αφορά αυτό που κάνουν τα άνθη με τις μέλισσες (γιατί; κι αυτό γονιμοποίηση είναι δεν σας παραπλανώ εντελώς), ενώ για το ανθρώπινο θα επανέλθω με το sequel: sex 2, the return, έτσι για να έχω και περισσότερα χτυπήματα...
Η βουκαμβίλια στην απαρχή του μεγαλείου της

το ίδιο με το παραπάνω αλλά και με τον καταγάλανο ουρανό

το γεράνι που σώθηκε από την περυσινή επέλαση καμπιών (τις έβγαζα με το τσιμπιδάκι, άλλο να σας λέω κι άλλο να το βλέπετε)

οι πολύ νέες μου τριανταφυλλιές και τα πρώτα τους μπουμπούκια

το τριφυλλάκι για το γούρι και το χρώμα
Η μαυρίλα (γενικώς) δεν μας πάει αδέλφια, μην αφήνουμε κάποιους να εκμεταλλεύονται καταστάσεις και να καπηλεύονται γεγονότα, το χόρτο το τρώμε όχι όμως και το κουτόχορτο.

Σας φιλώ γλυκά κι εύχομαι να είστε όλοι καλά

8/5/11

Αλλά όταν...

το μήνυμα ερμηνευτεί σωστά τότε λύσεις δίνονται και βρίσκονται. Θέληση αρκεί να υπάρχει και κατανόηση, κι αγάπη... 
Μπορεί το πήξιμο να κορυφώνεται εργασιακά κι όχι μόνο, αλλά όταν νιώθεις ότι στα εφόδιά σου συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι που νοιάζονται για σένα όλα γίνονται ευκολότερα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το κλείσιμο αυτής της παρένθεσης.
το πρώτο ευωδιαστό γαρύφαλλο που άνθισε σήμερα αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες

Κατά τα λοιπά η Άνοιξη παρόλα τα πισωγυρίσματα χθες και σήμερα δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, χθες με καλή παρέα και με γεγονός τα γενέθλια πολύ καλού φίλου περάσαμε καλά σε κρητικό φαγάδικο (με πολύ ρακί και καλούς μεζέδες) - σήμερα σαφώς η μέρα της μητέρας επισκιάζει τα υπόλοιπα θέματα. 
Ένα ακόμη μεγαλύτερο ευχαριστώ λοιπόν στον άνθρωπο που πέρα από τη ζωή που μου έδωσε μου πρόσφερε την πιο άδολη μορφή αγάπης και φροντίδας που υπάρχει.
Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά και να δείχνετε όσο περισσότερο την αγάπη σας σε αυτούς που θέλετε.

4/5/11

Όταν...

απελπίζεσαι... νιώθεις βαρύς, άκεφος, ότι παρότι θεωρητικά και μες το γενικό χαμό πρέπει να δηλώνεις καλά, κι όμως δεν είσαι, τότε τι  κάνεις;
Και τελικά πόσα να περιμένεις από τον άλλο ή από τους άλλους; νιώθεις να πηγαίνει χαμένο το παλιό σου μότο: αλίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλο άνθρωπο... πόσο αυτάρκης μπορείς να δηλώσεις; πόσο ψηλά μπορείς να σηκώσεις το σταυρό σου (όποιος κι αν είναι αυτός;). Όσο και να το κάνεις περιμένεις κάτι από το περιβάλλον, τουλάχιστον το κοντινό. Το έχω ξαναρωτήσει ίσως, αλλά που φταίω; Γιατί δε μου λες; Όσο κι αν ρωτάω μια ηχώ αντιλαλεί, βαρέθηκα να ακούω τον εαυτό μου. Εκεί που σίγουρα φταίω είναι ότι δε λέω κάποια πράγματα με το όνομά τους, τι πραγματικά με ενοχλεί, τι πραγματικά θέλω...

Κενό

Ίσως και να βολεύομαι, στην υποτιθέμενη σιγουριά, στο "έλα μωρέ δε βαριέσαι, στο τέλος όλα ίδια μένουν"... Τίποτα δε μένει ίδιο, όλα αλλάζουν, όλα οφείλουν να αλλάξουν, η κρίση είναι γενική και χτυπά πολυεπίπεδα, δεν θα επιτρέψω όμως με τίποτα να χτυπήσει τη σχέση μου με τους ανθρώπους, με κούρασε το θέατρο του παραλόγου και του εθελοτυφλισμού, ο βασιλιάς είναι γυμνός και πρέπει να το φωνάξω. 
Προχθές είδα ένα όνειρο, έναν εφιάλτη μάλλον. Αποχαιρετούσα τους γνωστούς κι αγαπημένους για πάντα... Όσο περνούν οι μέρες νιώθω ότι δεν μεταφράζεται αυτό το όνειρο ούτε ερμηνεύεται με τους γνωστούς συμβολισμούς, αλλά ακολουθεί την πορεία του ως πραγματικότητα. Νιώθω έτοιμος να τα γκρεμίσω όλα και να αρχίσω από την αρχή, όσο κι αν με φοβίζουν τα απόνερα.

'Οταν....

... σε απογοητεύει η πραγματικότητα οφείλεις να την αλλάζεις. Σταθερά αισιόδοξος για το όσο μέλλον μου ανήκει είμαι εδώ για να κάνω τα βήματα από την αρχή, μόνος ή με παρέα, ας με ακολουθήσει όποιος θεωρεί ότι του πηγαίνω... εγώ πάντως σταματώ να ακολουθώ.