27/9/09

Σαν σήμερα...

...πριν από 50 χρόνια παντρεύτηκαν οι άνθρωποι που με έφεραν στον κόσμο. Μισός αιώνας κοινής ζωής, αγάπης, προσπάθειας κι αγώνων σε πολλά επίπεδα. Αγώνες για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, πάλη για τα ιδανικά και πιστεύω τους, εύκολες και δύσκολες εποχές, πάντα μαζί, σχεδόν ζηλεύω αυτό που κατάφεραν, δύσκολα περνιέται αυτός ο πήχης. Θα τους αγαπώ πάντα με τον δικό μου - κάποιες φορές δυσνόητο κι όχι τόσο εξωτερικευμένο - τρόπο.
... πριν από 5 χρόνια έφυγε από κοντά μας ο καλύτερος φίλος μου. Χωρίς να προλάβω να του πω τη συγγνώμη που ήθελα, ένα βάρος αξεπέραστο για μένα. Ως συνήθως με την πάροδο του χρόνου μένουν μόνο οι καλές στιγμές, αλλά και το ανικανοποίητο, αυτό που ήθελα να του πω και δεν το είπα - συγγνώμη Γ. που δε στάθηκα κοντά σου όταν το ήθελες περισσότερο από ποτέ, ξέρω ότι με είχες ήδη συγχωρήσει, αλλά λυπάμαι που δεν είχα το κουράγιο να το πω όταν έπρεπε...


Όπως και να το κάνουμε σημαδιακή η μέρα σήμερα απ' όλες τις απόψεις, καλές ή όχι, και πως να την ξεχάσω;
Εύχομαι να έχετε όλοι μια υπέροχη εβδομάδα

17/9/09

Αυτό δεν είναι πολιτικό τραγούδι

Σα να άκουγα στο όνειρό μου ένα medley που είχε πολιτικά τραγούδια όλων των εποχών: από τα Carmina Burana και τον Ουίλιαμς μέχρι το πάγωσε η τσιμινιέρα και τα παραπονεμένα λόγια, ακόμη και μελλοντικά τύπου hip-hop με πολιτικό στίχο, ένα συνονθύλευμα ήχων κι εικόνων άλλων εποχών. Τα ζιβάγκο έβγαιναν κι από κάτω εμφανίζονταν πουκάμισα και γραβάτες, κοτλέ και καμπαρντινέ παντελόνια, ινδικές φούστες σε συνδυασμό με ταγεριάκια Σανέλ, ότι πιο αλλόκοτο κι αγχωτικό είχα δει ποτέ. Κι ήταν και τα τηλεοπτικά παράθυρα, πολλά παράθυρα, από 4 έως 8, με άνδρες και γυναίκες που δεν ακούγονταν, αλλά σίγουρα φώναζαν - γελούσαν - ειρωνεύονταν ο ένας τον άλλο αλλά τελικά όλο αυτό γινόταν τραγούδι, ένα όχι και τόσο πολιτικό τραγούδι, μάλλον σατυρικό τύπου Μαρίνου στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έκανε...

...κι εγώ δεν προλάβαινα να εισπράττω ήχους κι εικόνες, όλα μπερδεύονταν, τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο, μέχρι που βγήκε η γιαγιά Ιωάννα και μου είπε τη γνωστή ρήση: της καλής αγελάδας κουδούνα της κρεμάνε, αλλά κανείς απ' όλα τα πρόσωπα που έβλεπα δεν είχε κουδούνα κρεμασμένη, κακές αγελάδες είναι αυτές σκέφτηκα...

... και τα παράθυρα σιγά - σιγά λιγόστεψαν, έμειναν 6, μετά 4, 2, 1, κανένα, η οθόνη αρχικά με χιονάκια, μετά μαύρισε, θα κάηκε σκέφτηκα, δεν την άντεξε αυτή την υπερπαραγωγή...

... και - όπως ευτυχώς μου συμβαίνει ακόμη - τελικά ξύπνησα, όντως ήταν ένα περίεργο όνειρο, δεν μπορούσα να το πω εφιάλτη μιας και το ίδιο πρωινό περπατώντας στο δρόμο προς τη δουλειά έβλεπα αντί των πολιτικών αφισών πίνακες ζωγραφικής κι αντί να ακούω πολιτικά τραγούδια κι ομιλίες άκουγα τον Jarret να παίζει το πιάνο του...
Σοφίας, Αγάπης, Πίστης, Ελπίδας σήμερα κι εύχομαι ολόψυχα να σας συντροφεύουν παντού και πάντα

4/9/09

200 και πάμε

Επιστροφή πλέον σε κανονικούς ρυθμούς μετά από την τελευταία εβδομάδα καλοκαιρινών διακοπών, πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που είμαι αδειούχος αρχές Σεπτέμβρη. Η θάλασσα ήταν υπέροχη, καθαρή, ήρεμη, χωρίς κόσμο, πραγματικά την απόλαυσα. Ποδήλατο, μπάνιο, ύπνος, διάβασμα, ξεκούραση κι ένα ευχέλαιο... είχαν αυτές οι ολιγοήμερες διακοπές. Η επάνοδος στιγματίστηκε από μια αλλαγή διάταξης των γλαστρών στη βεράντα, πολλές νυχτερινές μαργαρίτες (το ποτό βεβαίως) μετά καλής (και διεθνούς παρακαλώ) παρέας και μια καλή διάθεση πάνω απ' όλα. Σε αντίθεση με την πολιτική και την οικονομία που πνέουν τα λοίσθια εξακολουθώ, μη σου πω με αυξητική τάση, να αισιοδοξώ. Στην ερώτηση της καλής φίλης: πως τον βλέπεις να βγαίνει αυτός ο χρόνος; η απάντηση αρχικά ήταν "θα δούμε", αλλά όσο το δουλεύω τόσο νιώθω πως θα είναι καλά, τόσο για μένα όσο και για τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και αυτό είναι τελικά που με απασχολεί. Θα μου πεις δε σε απασχολούν τα διεθνή και τοπικά δεδομένα και η απαισιόδοξη πρόβλεψη όσον αφορά οικονομία κι άλλους τομείς; φυσικά αλλά με μέτρο, δε θα πέσουμε και να πεθάνουμε βρε αδελφέ, έχουμε ξεπεράσει και μεγαλύτερες δυσκολίες, άλλωστε έχω κι έχεις αποδείξει στο όποιο παρελθόν ότι μπορούμε να βγούμε αλώβητοι ή έστω με ελάχιστες απώλειες.

200 ποστ και συνεχίζουμε λοιπόν, με πολλές αλλαγές από τότε που άρχισα να σχολιάζω και να διαβάζω αρχικά (πάνω από 3 χρόνια) και μια ανανέωση του χώρου που θα γίνει (κάτι σα φρεσκάρισμα στους τοίχους ένα πράγμα) όταν κάνω κέφι, ορμώ ακάθεκτος σε ένα μήνα που με έχει ούτως ή άλλως σημαδέψει με τα γεγονότα του στο παρελθόν και που σαν αρχή του έτους κατά τους παλιούς κι όχι μόνο, σίγουρα θα σημάνει νέο ξεκίνημα για πολλούς. Σας εύχομαι να περάσετε το καλύτερο Φθινόπωρο της ζωής σας, φιλιά και χαμόγελα σε όλους...