Αυτό δεν είναι πολιτικό τραγούδι

Σα να άκουγα στο όνειρό μου ένα medley που είχε πολιτικά τραγούδια όλων των εποχών: από τα Carmina Burana και τον Ουίλιαμς μέχρι το πάγωσε η τσιμινιέρα και τα παραπονεμένα λόγια, ακόμη και μελλοντικά τύπου hip-hop με πολιτικό στίχο, ένα συνονθύλευμα ήχων κι εικόνων άλλων εποχών. Τα ζιβάγκο έβγαιναν κι από κάτω εμφανίζονταν πουκάμισα και γραβάτες, κοτλέ και καμπαρντινέ παντελόνια, ινδικές φούστες σε συνδυασμό με ταγεριάκια Σανέλ, ότι πιο αλλόκοτο κι αγχωτικό είχα δει ποτέ. Κι ήταν και τα τηλεοπτικά παράθυρα, πολλά παράθυρα, από 4 έως 8, με άνδρες και γυναίκες που δεν ακούγονταν, αλλά σίγουρα φώναζαν - γελούσαν - ειρωνεύονταν ο ένας τον άλλο αλλά τελικά όλο αυτό γινόταν τραγούδι, ένα όχι και τόσο πολιτικό τραγούδι, μάλλον σατυρικό τύπου Μαρίνου στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έκανε...

...κι εγώ δεν προλάβαινα να εισπράττω ήχους κι εικόνες, όλα μπερδεύονταν, τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο, μέχρι που βγήκε η γιαγιά Ιωάννα και μου είπε τη γνωστή ρήση: της καλής αγελάδας κουδούνα της κρεμάνε, αλλά κανείς απ' όλα τα πρόσωπα που έβλεπα δεν είχε κουδούνα κρεμασμένη, κακές αγελάδες είναι αυτές σκέφτηκα...

... και τα παράθυρα σιγά - σιγά λιγόστεψαν, έμειναν 6, μετά 4, 2, 1, κανένα, η οθόνη αρχικά με χιονάκια, μετά μαύρισε, θα κάηκε σκέφτηκα, δεν την άντεξε αυτή την υπερπαραγωγή...

... και - όπως ευτυχώς μου συμβαίνει ακόμη - τελικά ξύπνησα, όντως ήταν ένα περίεργο όνειρο, δεν μπορούσα να το πω εφιάλτη μιας και το ίδιο πρωινό περπατώντας στο δρόμο προς τη δουλειά έβλεπα αντί των πολιτικών αφισών πίνακες ζωγραφικής κι αντί να ακούω πολιτικά τραγούδια κι ομιλίες άκουγα τον Jarret να παίζει το πιάνο του...
Σοφίας, Αγάπης, Πίστης, Ελπίδας σήμερα κι εύχομαι ολόψυχα να σας συντροφεύουν παντού και πάντα