απελπίζεσαι... νιώθεις βαρύς, άκεφος, ότι παρότι θεωρητικά και μες το γενικό χαμό πρέπει να δηλώνεις καλά, κι όμως δεν είσαι, τότε τι κάνεις;
Και τελικά πόσα να περιμένεις από τον άλλο ή από τους άλλους; νιώθεις να πηγαίνει χαμένο το παλιό σου μότο: αλίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλο άνθρωπο... πόσο αυτάρκης μπορείς να δηλώσεις; πόσο ψηλά μπορείς να σηκώσεις το σταυρό σου (όποιος κι αν είναι αυτός;). Όσο και να το κάνεις περιμένεις κάτι από το περιβάλλον, τουλάχιστον το κοντινό. Το έχω ξαναρωτήσει ίσως, αλλά που φταίω; Γιατί δε μου λες; Όσο κι αν ρωτάω μια ηχώ αντιλαλεί, βαρέθηκα να ακούω τον εαυτό μου. Εκεί που σίγουρα φταίω είναι ότι δε λέω κάποια πράγματα με το όνομά τους, τι πραγματικά με ενοχλεί, τι πραγματικά θέλω...
Κενό
Ίσως και να βολεύομαι, στην υποτιθέμενη σιγουριά, στο "έλα μωρέ δε βαριέσαι, στο τέλος όλα ίδια μένουν"... Τίποτα δε μένει ίδιο, όλα αλλάζουν, όλα οφείλουν να αλλάξουν, η κρίση είναι γενική και χτυπά πολυεπίπεδα, δεν θα επιτρέψω όμως με τίποτα να χτυπήσει τη σχέση μου με τους ανθρώπους, με κούρασε το θέατρο του παραλόγου και του εθελοτυφλισμού, ο βασιλιάς είναι γυμνός και πρέπει να το φωνάξω.
Προχθές είδα ένα όνειρο, έναν εφιάλτη μάλλον. Αποχαιρετούσα τους γνωστούς κι αγαπημένους για πάντα... Όσο περνούν οι μέρες νιώθω ότι δεν μεταφράζεται αυτό το όνειρο ούτε ερμηνεύεται με τους γνωστούς συμβολισμούς, αλλά ακολουθεί την πορεία του ως πραγματικότητα. Νιώθω έτοιμος να τα γκρεμίσω όλα και να αρχίσω από την αρχή, όσο κι αν με φοβίζουν τα απόνερα.
'Οταν....
... σε απογοητεύει η πραγματικότητα οφείλεις να την αλλάζεις. Σταθερά αισιόδοξος για το όσο μέλλον μου ανήκει είμαι εδώ για να κάνω τα βήματα από την αρχή, μόνος ή με παρέα, ας με ακολουθήσει όποιος θεωρεί ότι του πηγαίνω... εγώ πάντως σταματώ να ακολουθώ.
