Ζητείται ελπίς ...

Υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα ένα αίσθημα ότι κάτι γίνεται, ότι κάτι θα γίνει, ότι δεν μπορεί, θα αλλάξουν τα πράγματα. Όσο κι αν οι σκεπτικιστές κι οι εγωπαθείς μπορεί να ενοχλούνται από κινήσεις τύπου «αχρωμάτιστες συγκεντρώσεις σε πλατείες – ή αγανακτισμένοι πολίτες» αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που μόνο αισιοδοξία μπορεί να φέρει.

Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα όλους αυτούς που το μόνο στο οποίο στέκονται είναι ότι κλείνουν οι δρόμοι, ότι κλείνει το κέντρο - δηλαδή ποιο κέντρο;  αυτό που κάποιοι προσπαθούν να σκοτώσουν με διάφορους τρόπους και για περίεργους σκοπούς; - και δεν μπορούν να μετακινηθούν. Ή όλους αυτούς που από τον καναπέ ή το laptop κατακρίνουν αυτούς που έχουν το κουράγιο να εναντιωθούν σε αυτή τη μέγγενη που σφίγγει όλο και περισσότερο. Δεν μπορώ να δεχτώ ανθρώπους μορφωμένους που κρύβονται πίσω από το δάχτυλο και που τρώνε το χάπι του «μαζί τα φάγαμε», «όλοι φταίμε κι όλοι πρέπει να κοπιάσουμε». Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις τρέχουν καθημερινά σε ξέφρενους ρυθμούς, κάποιοι σίγουρα θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από το σίγουρο ναυάγιο που έρχεται στην πολιτική σκηνή της χώρας αλλάζοντας άρδην τις μέχρι πρότινος κοινές τους απόψεις και θα θελήσουν να παρουσιάσουν ένα νέο πρόσωπο σωτήρα, ελπίζω με παταγώδη αποτυχία. Αυτό που θέλω να πιστέψω είναι ότι απ’ όλες αυτές τις κινήσεις πολιτών θα γεννηθεί όχι ο ηγέτης ακριβώς, αλλά το πρόσωπο που θα μπορέσει να σηκώσει το βάρος μιας από τις δυσκολότερες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας και θα μας πάει πιο μπροστά. Όμως ακόμη κι αν δε γίνει αυτό, η αφύπνιση που υφίσταται με κάνει να αισιοδοξώ. Το μέλλον είναι σίγουρα δύσκολο, δεν μπορώ να αυταπατώμαι, αλλά τουλάχιστον ας έχει μια προοπτική, αν μπορούμε να διακρίνουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει θα το παλέψουμε με άλλες δυνάμεις και σίγουρα θα το καταφέρουμε.

Καλή δύναμη, κουράγιο κι αγώνες σας εύχομαι, πετάξτε κάθε αμφιβολία και συνεχίστε με αυτό που λέει η ψυχή σας.