Άλλο ένα τούβλο (πέφτει) από τον τείχο

Οι χαρακτηρισμοί κι οι ταμπέλες πάντα με ενοχλούσαν. Δεν έβρισκα ποτέ ελκυστικό όταν το απόλυτο μιας στάμπας καθήλωνε το οτιδήποτε, (και δε μιλάω βέβαια για προϊόντα κι αντικείμενα αλλά για ιδέες και στάσεις ζωής), έτσι κάποιες φορές παρότι έκανα προσπάθειες ένταξής μου σε οργανώσεις (διαφόρων ειδών, όχι μόνο πολιτικών) γρήγορα απογοητευόμουν κι αποχωρούσα. Παρόμοια όσο επικριτικοί κι αν είναι κάποιοι με το όποιο κίνημα αγανακτισμένων ή οπουδήποτε επαναστατημένων, ειδικά στο ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις ή ιδεολογική τοποθέτηση, εμένα πάλι μου πάει. Επιτέλους βρίσκω ελπιδοφόρο κάτι που ξεκίνησε ως απλή ακομμάτιστη διαμαρτυρία για τη ανυπόφορη κατάσταση που βιώνει ο καθένας ξεχωριστά κι ενώθηκε με άλλους παρόμοια δυσαρεστημένους δημιουργώντας ένα πραγματικά πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα κίνημα. Τώρα που το σκέφτομαι αυτή η λέξη (το κίνημα ντε) αρκετά ταλαιπωρήθηκε από δήθεν προοδευτικούς, δήθεν αγωνιστές που υπερασπίζονται το καλό του απλού πολίτη, καιρός είναι να πάρει τη θέση που του αρμόζει. Ξέρουμε όλοι καλά ότι όταν τα μέσα αποφασίσουν να δώσουν ένα τέλος σε αυτό θα βρουν τον τρόπο. Λίγο με την υπερβολική θέαση (που πάντα κουράζει), λίγο με την απαξίωση (τύπου είναι απαξίωση των θεσμών γενικά – λες κι οι θεσμοί είναι οι καρέκλες της Βουλής ή λες κι οι θεσμοί είναι αυτοί που ευθύνονται για την απαξίωση του πολίτη), ίσως αργότερα και με δολιοφθορές (τα γνωστά, μη τα λέμε πάλι, γνωστοί άγνωστοι κλπ παρακρατικά στοιχεία), αν θέλουν μπορούν να αλλάξουν την κοινή γνώμη εναντίον και πάλι. Εγώ ως γνωστόν υπέρμετρα αισιόδοξος (τόσο που κάποιοι φίλοι επαγγελματίες κιόλας με αποκαλούν ημίτρελο στην καλύτερη) αυτή τη φορά πιστεύω ότι δεν θα πέσει στην λούμπα και πάλι ο κόσμος.

τα τείχη χρωματίζονται κι από όνειρα

Όταν βλέπω τον πατέρα μου να χειροκροτεί αυτές τις κινήσεις παίρνω κι εγώ κουράγιο. Όταν μου λέει θα στεκόμουν κι εγώ με τις ώρες στην πλατεία και θα μούντζωνα με το καλό το χέρι (λόγω ημιπληγίας η μια του πλευρά δεν βοηθάει βλέπετε να κάνει αυτά που θα ήθελε) με κάνει να πιστεύω ότι είμαι στη σωστή πλευρά. Κι αυτά από ένα άνθρωπο που έχει αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις και σε πολύ δύσκολες εποχές για τη χώρα: από τον Β’ Παγκόσμιο και την κατοχή ως παιδί κι έφηβος, στον εμφύλιο και τα πέτρινα χρόνια ως νέος, και στην χούντα την καλύτερη εποχή της ωριμότητάς του, έδωσε τα πάντα για τις ιδέες του. Όταν κάποιες από αυτές γκρεμίστηκαν μαζί με τείχη και σύνορα σίγουρα απογοητεύτηκε, όμως γρήγορα διέγνωσε ότι έρχεται το τέλος της ιδεολογίας και των αξιών της εποχής του κι ότι οι ερχόμενες γενιές θα φέρουν κάτι εντελώς καινούργιο. Η αποτυχία είναι γενική και πολύπλευρη, όσο καλή και να είναι στη θεωρία η μια ή η άλλη πλευρά, στην πράξη έχουν αποτύχει παταγωδώς, καιρός να πάμε για άλλα. Αυτό δε σημαίνει λοιπόν απαξίωση θεσμών γενικά και χωρίς αιτία αλλά προσπάθεια εύρεσης άλλου δρόμου, που μπορεί να παίρνει λίπασμα κι ιδέες από υπάρχοντα συστήματα αλλά να τα αναγάγει στην εποχή και τις απαιτήσεις του. Τέλος δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο να έρθει το καινούργιο επιτέλους από την Ελλάδα, στις ιδέες πάντα ήμασταν καλοί, στην πράξη χωλαίναμε τελευταία.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και συνεχίστε όπως μπορείτε (κι όπως θέλετε) να αντιστέκεστε στο παράλογο και σε αυτό που δεν σας πάει.