Όπου κι αν πάω...

η Ελλάδα με κουράζει, αλλά και ξεκουράζει (για να παραφράσω τον ποιητή). Με κουράζει όλη αυτή η τόσο γνωστή ιστορία περί διαφθοράς του ποδοσφαίρου που ξαφνικά κι όλως τυχαίως βγαίνει στον αέρα μόλις κάτι ημέρες πριν την ψήφιση του %$^%@$μνημονίου the sequel (έχω χάσει και τον αριθμό, ούτε ο Κρούγκερ να ήταν - άσε που τον βρίσκω συμπαθέστερο από την Άνγκχελα), με κουράζει που κάποιοι βλέπουν θετικά την αλλαγή του άχρωμου άγευστου κι άοσμου Ευρωμπέου (ναι ξέρω, κάπου υπάρχει ορθογραφικό) με τον επίσης τα ίδια σαπιοκοιλιά σωτήρα που το μόνο που έχει να κάνει είναι να πάρει και τα λεπτά πλέον που πετάμε στα τασάκια. Με έχει κουράσει που κάποιοι είτε δε βλέπουν άλλη λύση από την επερχόμενη είτε βλέπουν σα λύση μια νέα δικτατορία (χμμμ, εδώ θα μου πεις και δεν έχεις άδικο: δηλαδή ζούμε σε δημοκρατία; δεν ξέρω στα σίγουρα ρε παιδιά). Με έχει κουράσει από τη μια ο τυπικός λόγος της πολιτικής κι ο ακόμη τυπικότερος (βλέπε "καυτή πατάτα", "τσουνάμι - οτιδήποτε", "μείωση - πτώση", "ανισότητα" κλπ) των παχυλά αμειβομένων δημοσιογράφων που δήθεν - και με το φόβο ακροαματικότητας - στριμώχνουν τον πολιτικό που έχουν απέναντί τους.

αγαπημένη τριανταφυλλιά, δώρο γενεθλίων πολύ καλών φίλων

Από την άλλη με ξεκουράζει το καλοκαίρι αυτής της χώρας. Η μπυρίτσα όταν γυρίζω από τη δουλειά και την απολαμβάνω με το κορίτσι μου παρέα, με όποια καλή παρέα, αυτός ο διακόπτης που όποτε μπορώ γυρίζω και δεν δίνω σημασία σε δουλειές και λαμόγια που με τριγυρίζουν. Με ξεκουράζουν οι μυρωδιές των λουλουδιών που φουντώνουν στη βεράντα και που με τόση προσμονή με περιμένουν να τα ποτίσω και που χωρίς να το ξέρουν με γεμίζουν με την παρουσία τους. Με ξεκουράζει το όποιο φαγητό παρέα με αγαπημένους (ακόμη κι όχι με τόσο, γιατί μου δίνουν την αφορμή της διαφωνίας και της έκφρασης των αντιθετων απόψεων). Με ξεκουράζει το μπάνιο σε κοντινές παραλίες, όταν ο ήλιος κι η αλμύρα μου μουδιάζουν το κορμί κι η θάλασσα με παίρνει μαζί της, μια κάθαρση χωρίς προηγούμενο, σαν όλα να αδειάζουν όταν την κοιτώ, όταν την αγκαλιάζω, όταν γίνομαι ένα μαζί της.

τριανταφυλλιά αγορασμένη διαδικτυακά

λίλιουμ από το S/M

Γεμάτη αντιθέσεις αυτή η χώρα, από τη μια σου τα δίνει όλα από την άλλη είναι ικανή να στα πάρει και να σε διώξει όσο εύκολα σε προσκαλεί. Για άλλη μια φορά θα πω ότι δεν είμαι διατεθειμένος να την "πουλήσω", να πέσω στην λούμπα της εύκολης ανάθεσης ευθυνών, μπορεί να μην τα φάγαμε παρέα αλλά τόσα χρόνια σας επιστρέψαμε να τα τρώτε με την παρεούλα σας. Καιρός είναι να τα μαζεύετε παιδάκια και να πάτε να παίξετε σε άλλη παραλία. Η δική μου θέλω να είναι καθαρή, με φάτσες που δε φοβούνται να αντικρίσουν τον ήλιο κατάματα, με κορμιά που δε ντρέπονται να ομολογήσουν πως πάχυναν και με μάτια καθαρά που δε χρησιμοποιούν μάσκες και σκούρα γυαλιά για να μην μπορείς να ανιχνεύσεις τις προθέσεις τους.

πορτοκαλί βουκαμβίλια της φίλης που έφυγε νωρίς

Το ότι ακόμη ελπίζω ότι από τη λάσπη βγαίνουν τα διαμάντια δεν θα επιτρέψω σε κανένα να μου το στερήσει ως άποψη, το ότι από πλατείες, παρέες κι ανταλλαγή ιδεών κι απόψεων οπουδήποτε κι αν γίνονται μόνο καλό μπορεί να φέρει επίσης. Συγγνώμη γιατρέ μου, μια χαρά νιώθω, ελπίζω να σας απογοητεύω. Καλό καλοκαίρι να έχουμε ρε παιδιά...