Μέσα τα κεφάλια

Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος (λατρεύω τα κλισέ, σας το έχω πει;). Έτσι μετά από μερικές περιηγήσεις σε αρκετά μέρη της Ελλάδας επέστρεψα στο άστυ το αγαπημένο (λέμε τώρα για να το καλοπιάσουμε). Κάθε φορά πάντως που επιστρέφω σαν να παίρνουν μπρος οι εφεδρικές μπαταρίες και φορτσάρουν οι μηχανές. Με το που γύρισα το μεσημέρι από βάψιμο και στοκάρισμα μέχρι πλυντήρια και σκούπισμα έκανα... Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως:

Πρώτη στάση διακοπών το αγαπημένο καταυλακιώτικο παραθαλάσσιο χωρίον που αποτελεί εδώ και κάποια χρόνια μόνιμη κατοικία της οικογένειας. Το μενού περιλάμβανε 5-6 ημέρες πλήρους απραξίας που μεταφραζόταν σε: μπάνιο πρωί κι απόγευμα, 3-4 γεύματα πάσης φύσεως και υλικών, μπύρες - ούζα και κρασιά και μία απίστευτη παρατυπία που η αστυνομία διακοπών θα μπορούσε να με κλείσει και ισόβια στα κάτεργα - πήγα για εθελοντική εργασία ένα μεσημέρι στην κοντινή πρωτεύουσα του νομού με τον ήλιο στους 39 κι εγώ σχεδόν κουστουμάτος και κάθιδρος να σιχτιρίζω για την πρωτοβουλία μου... (καλά δεν ήταν όσο άσχημα το περιγράφω, κάτι αποκόμισα κι απ' αυτό).
Με μια ημέρα προσαρμογής και σχετικής ανανέωσης στον πύργο των ανέμων έγινε κατόπιν η εκδρομή των εκδρομών (ή των τρελών τέλος πάντων) και η δεύτερη στάση διακοπών: Για 1 1/2 ημέρα 500 και κάτι χιλιόμετρα μακριά Βόρεια, αρκετά Βόρεια, για την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Η ιδέα ήταν να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα της Ακρόπολης, κλπ (βέβαια το χεράκι της έβαλε και η τρομακτική ανοργανωσιά του Υπουργείου όπου σε τηλέφωνο σχετικά με τα μέρη που θα λειτουργούν για την Πανσέληνο στην Αττική η εν λόγω κυρία απαριθμούσε την Νάξο, την Κορινθία κι άλλες γειτονικές περιοχές...). Σε καλό βγήκε όμως, περιοδεία μοναδική σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει, ανατρίχιαζες από το βάρος της ιστορίας και της απίστευτης τέχνης που κουβαλούσε στα σπλάχνα της αυτή η γη τόσους αιώνες. Η πανσέληνος που έσβησε σχεδόν με το τέλος της συναυλίας πάνω από τους τόπους ανάπαυσης βασιλιάδων (καλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα ενέκριναν κάτι τέτοιο, αλλά και μόνο η αίσθηση ήταν αρκετή), η εναλλαγή πλάκας και σοβαρής συζήτησης που γινόταν με την αξιολάτρευτη παρέα, οι εικόνες, μνήμες, μυρωδιές κι αισθήσεις που γέμιζαν σε κάθε βήμα ήταν υπεραρκετές για να καλύψουν την κούραση των χιλιομέτρων της επιστροφής και της απίστευτης ηθελημένης ταλαιπωρίας / τιμωρίας που επέβαλλαν κάποιοι ανεγκέφαλοι μονοδρομόντας 10 και κάτι χιλιόμετρα της Εθνικής για κανένα προφανή λόγο (αν δεν γκρινιάξω θα σκάσω, ξέρω).
Για ένα βράδυ πίσω στο άστυ και βουρ για την τρίτη στάση διακοπών: στο Ευβοιώτικο χωριό της φωτογραφίας του παρακάτω post κι όχι μόνο (υπόσχομαι κι άλλο υλικό με το οποίο θα σας τρέξουν τα σάλια νομίζω). Και πάλι μπάνιο, ουζάκι, απίστευτοι όμως μεζέδες, ψάρι φρέσκο και αλιευμένο από τα γνωστά χέρια (ένα θα πω: 9 κιλά φαγκρί που το βρίσκετε;), παραγάδι το πρωί, μπανάκι και μπυρίτσα πριν το μεσημεριανό, λίγος ύπνος και ξανά τα ίδια το απόγευμα και το βράδυ (πρέπει να πήρα και μερικά κιλά, όχι ότι μου βγήκε σε κακό αυτό). Η βαφτιστήρα μου που μεγαλώνει κι ομορφαίνει, ο αδελφός της μια γλύκα παιδί, οι φίλοι μου, τα μέρη που έζησα πέντε σημαντικά χρόνια της ζωής μου, μνήμες καλές κι άσχημες που με το χρόνο όμως κι οι κακές λειαίνονται, και μετά η επάνοδος...
Στα περίπου γνωστά κι αγαπημένα, στον πύργο που θέλει ακόμη δουλειά (μα καλά μόνο εγώ το βλέπω αυτό;), σε ανθρώπους και ζώα που αγαπάω, σε ανθρώπους που δεν αγαπάω (δεν θυμάμαι πάντως ζώο να μισώ), σε ρουτίνες ηθελημένες και συνειδητές, σε καταστάσεις γενικότερα που έχω επιλέξει μετά από αρκετή σκέψη κι αρκετές αντιδράσεις από το περιβάλλον, που αντί όμως να με κάνουν να υπαναχωρώ με κάνουν δυνατότερο.

Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω, έχω πολύ διάβασμα αυτές τις μέρες αδέλφια, τελικά το ιστολογείν είναι εθισμός μεγάλος... φιλιά σ' όλους και όλες σας