Όταν το τέλος γίνεται αρχή

Κάτι σαν στιγμιαίος θάνατος, όπως στον οργασμό ας πούμε. Κάθε φορά που φεύγεις ένας μικρός θάνατος αλλά και μια αναγέννηση ταυτόχρονα. Η προσμονή της επιστροφής αλλά και να κάνω τα πράγματα που όταν είμαστε μαζί μας στερούν στιγμές, πολύτιμες στιγμές, από αυτές που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε; όχι ακριβώς, περισσότερο το ανικανοποίητο υπερισχύει εδώ, τα θέλω όλα, κι αυτά που κάνω όταν είμαι μόνος κι αυτά που κάνουμε παρέα...

Διάλεξε θα μου πεις κι όχι άδικα.
Λοιπόν πρέπει να είμαι και λίγο μαζοχιστής ή φιλήδονος κατά μια άλλη προσέγγιση, όσο κι αν μ' αρέσει που είμαστε μαζί άλλο τόσο μ' αρέσει αυτός ο στιγμιαίος θάνατος, αυτή η κορύφωση του οργασμού της στιγμής που φεύγεις - αλλά και της στιγμής που επιστρέφεις... Η προσμονή ενός μικρού τέλους και μια μεγάλης αρχής.
Ο φίλος Jonathan (οκ μπανάλ όνομα για γλάρο αλλά έτσι μου αρέσει), έρχεται και φεύγει αντίστοιχα όποτε του έλθει, με ένα κομματάκι ψωμί συνήθως στο ράμφος του, τσιμπολογάει, ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε αυτά που γράφω και θαρρείς πως συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι του: το θέμα είναι να νιώθεις ελεύθερος πάνω απ' όλα, να πετάς με τα δικά σου φτερά και να έρχεσαι κοντά μου όταν το νιώθεις, όταν εσύ θέλεις. Μου λείπεις όταν δε σε βλέπω και σ' αναζητώ Jonathan, αλλά και το λίγο που έρχεσαι κάθε τόσο μου δίνει πνοή.

Σε περιμένω (όχι ακριβώς όπως τον Jonathan...) με την ίδια αγωνία όπως την πρώτη φορά και είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι μικροί στιγμιαίοι θάνατοι μόνο επιπλέον ζωή μου προσφέρουν... ποιος λέει εξάλλου ότι ο οργασμός είναι ένα τέλος;