Καλομαθημένος κανείς;

Αυτοί που με ξέρουν δεν απορούν, συνηθίζω να καλομαθαίνω (κι ουχί κακό- ας βγάλουμε τις αρνητικούρες από πρώτο συνθετικό) τα πλάσματα που αγαπώ. Σίγουρα κάποιες φορές φτάνω στην υπερβολή. Όπως στην παρακάτω φωτογραφία που ταΐζω την Ταμάρ με το κουτάλι γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να ακουμπήσει το "ξαναζεσταμένο" φαγητό της (την πρώτη ημέρα το τρώει με ευκολία, μέρα με την ημέρα το δυσκολεύουμε το θέμα - ε δεν μπορώ να μαγειρεύω και κάθε ημέρα για το παιδί...). Αλλά δεν το μετανιώνω ούτε προσβάλλομαι όταν με κοιτούν με απορία - ανάμικτη με κοροϊδία ίσως (μην πω ότι σκέφτονται: εντάξει αυτός δεν πάει καλά). Είναι από τα πράγματα που απολαμβάνω: να καλομαθαίνω στο έπακρο όλα αυτά που θεωρώ ότι αξίζουν τέτοιας συμπεριφοράς. Τις προάλλες κάθισε στο περβάζι του εργασιακού μου παραθύρου ο μικρός ωδικός, φτερωτός φίλος, προφανώς σκαστός από κλουβί γιατί ήταν αρκετά εξοικειωμένος με την ανθρώπινη παρουσία και δέχτηκε και το κουλουράκι και το νερό που του προσφέραμε με αρκετή ευκολία. Σε γενικές γραμμές τα ζώα εκτιμούν περισσότερο το καλό που τους κάνεις και το δέχονται χωρίς να υπάρχουν κρυφές σκέψεις (τύπου: τι να θέλει από μένα τώρα αυτός που μου προσφέρει φαγητό - νερό - ένα χάδι...), όσο και να το κάνουμε οι άνθρωποι έχουμε το "προτέρημα" της ανταπόδοσης - σου κάνω αυτό για να κερδίσω αυτό.
Ελπίζω όλοι να έχουμε / βρούμε κάποιον που θα μας καλομαθαίνει, η μητρική φροντίδα μπορεί να κόβεται σε κάποιο βαθμό μεγαλώνοντας, αλλά πάντα έχουμε αυτή την ανάγκη, πάντως και να μην την δεχόμαστε μπορούμε να την προσφέρουμε απλόχερα, όλο και κάποιος θα το εκτιμήσει (κι ουχί εκμεταλλευτεί). Σας φιλώ κι εύχομαι καλή δύναμη.