Revolution ή τα πάντα όλα...

Εντάξει λοιπόν, πήραμε το ελεύθερο για υπερατλαντικά ταξίδια προς το μεγάλο μήλο άνευ βίζας, που είναι και το όνειρο του μέσου Έλληνα. Η δε μεγάλη θεία Dionne (που μου άρεσε μέχρι σήμερα) λόγω απειλής λέει της ζωής της δεν τραγούδησε σήμερα στο Μέγαρον - οποίο πλήγμα επίσης για τον μέσο Έλληνα. Σήμερα λοιπόν ο νέος Φ(α)ΠΑς που σαφώς και δεν αγγίζει τον μέσο Έλληνα μιας κι ο νέος μέσος τέτοιος έχει ψιλο (έως χονδρο) - χαθεί. Ή του ύψους ή του βάθους γίναμε, το μέσον, το μέτρον, το άριστον έχουν εκλείψει ούτως ή άλλως.

Όταν λέμε για επανάσταση εννοούμε την δικιά μας, την εσωτερική ή εξωτερική που θα έρθει να αλλάξει κάποια πραγματάκια καθημερινότητας που θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν τον απόλυτα τακτοποιημένο μικρόκοσμό μας.
Σαν τα πάντα που ξυπνούν από τη χειμέρια νάρκη και καταβροχθίζουν μπαμπού με τεράστια όρεξη έτσι κι εμείς "ξαφνικά" είδαμε το φως το αληθινό, συνειδητοποιήσαμε (λέμε τώρα) ότι τόσα χρόνια μας έκλεβαν (και ζητάμε εκ των υστέρων τα κλεμμένα πίσω...), αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε οι χειρότεροι των Ευρωπαίων σε όλα τα επίπεδα (κοντεύουν να μας πείσουν) κι ότι σώνει και ντε πρέπει να βάλουμε πλάτη και να παλέψουμε να "ξανα"κερδίσουμε τα άλλοτε "κεκτημένα". Ως άλλοι μαρμαρωμένοι βασιλείς τραγουδάμε ένδοξα άσματα τύπου "πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικός μας θα' ναι" (ο 14ος ντε, γιατί ο 13ος είναι και γρουσούζικος και δεν τον θέμε). Πάντως μια αντίδραση υπάρχει: άλλοι αντιδρούν στους δρώντες (σε αυτούς που μας παίρνουν μέτρα - φτου σκόρδα), άλλοι στους αντιδρώντες (γιατί ενοχλούνται στην μετακίνηση π.χ.), άλλοι και στους μεν και στους δε, μια κατηγόρια προς όλες τις κατευθύνσεις τη διακρίνεις τελευταία.
Τα κοάλα πάλι την ακούν τρώγοντας ευκαλύπτους για αυτό και στη λαϊκή ρήση έμεινε το "τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα", είναι χαρούμενα στον κόσμο τους, όλα πάνε καλά όσο υπάρχει το "χόρτο" τους, ράστα σε ένα κόσμο που χάνεται, ο Μάρλεϋ δεν είναι πια κοντά μας, κι αυτά νιώθουν τα δάση τους να συρρικνώνονται μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές. Είναι τόσο αλλού που δεν έχουν διάθεση για επαναστάσεις κι άλλα αντιδραστικά. Πιστεύουν πως ο θεός των κοάλα τα πάντα εν σοφία εποίησε, οπότε που να τρέχεις bro, μέχρι να πηδήσεις στο επόμενο δέντρο η φωτιά σε έχει προλάβει, οπότε κάθισε να το απολαύσεις το φλαμπέ...
Το θέμα μας είναι όμως αν θα κάτσουμε να "απολαύσουμε" τη φωτιά που μας σιγοκαίει, αν θα φύγουμε μακριά ή αν θα προσπαθήσουμε να τη σβήσουμε. Γιατί όπως όλα τα "είδη προς εξαφάνιση" περιμένουμε τη βοήθεια ενός ανώτερου όντος να μας σώσει και δε βλέπουμε τον απλούστερο τρόπο: την προστασία της περιουσίας μας χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς δούνε και λαβείν κι όταν μιλώ για την περιουσία μιλάω για τις αξίες του ίδιου μας του εαυτού. Με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ να χάνουμε και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας και να γινόμαστε επαίτες παντού. Στο εξωτερικό, στο εσωτερικό, ακόμη χειρότερα στο εσωτερικό μας.
Viva la revolution αγαπητοί μου, είναι καιρός να ταρακουνηθούμε λίγο, έστω εσωτερικά, μπας κι αρχίζει να αλλάζει κάτι στη στασιμότητα, μπας και φύγουν τα κουνούπια που λυμαίνονται το αίμα μας.
Υ.Γ: Βάση έγκαιρων πληροφοριών η Άνοιξη θα έρθει, μου το είπαν κάτι μαργαρίτες που πάνε να ανθίσουν και πιστέψτε με, δε χρειάζονται τη ζεστασιά των μολότωφ για να το κάνουν...