Όνειρο Ανοιξιάτικης νύχτας με πανσέληνο

Όπως η αίσθηση του πρώτου φιλιού, το ανεπαίσθητο χάδι με το δείκτη μου στον δικό σου, αργά και νωχελικά αλλά με πολύ νόημα, ένα αγκάλιασμα δήθεν τυχαίο μετά το αστείο, το χέρι σου στο σβέρκο μου, το δικό μου στη μέση σου, κοιτάζαμε κατευθείαν ο ένας τα μάτια του άλλου, δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε, δεν μπορούσαμε να κρύψουμε τίποτα.

Δε γελούσαμε τόσο με αυτά που βλέπαμε ή λέγαμε αλλά γιατί ήμασταν μαζί, ήταν γέλιο χαράς από τη συνύπαρξη, τόσο που αρχίσαμε να νιώθουμε ένοχοι, γιατί άλλοι δεν το είχαν, ήταν πιο φτωχοί σε αισθήματα κι όλα τους έβγαιναν σε υπερβολή. Εδώ όμως είχες δίκιο, σιγά μην νιώθω κι άσχημα επειδή βιώνω αυτό το αίσθημα, στο κάτω κάτω αυτοί φοβούνται να εκτεθούν, να αφεθούν, να διακινδυνεύουν ασφάλεια, εγωισμό, ταμπού, πρέπει, θέλω.
Φαντάζει περίεργη μέχρι και σε μένα αυτή η ενστικτώδης αίσθηση ολοκλήρωσης, ότι εδώ είμαι, αυτά θέλω, βλέπω το μέλλον μου φωτεινό και ουσιώδες. Μου λες, μην αγχώνεσαι με τίποτα, θα σε κάνω πλούσιο μια μέρα, μα δεν ξέρεις ότι ήδη με έχεις κάνει. Λάθος μου ή όχι, ποτέ δεν ήμουν του υλικού, το ζητούσα τόσο όσο, ποτέ δεν ήταν πρώτη επιδίωξη, αυτό που με κάνει να χαλαρώνω και να νιώθω καλά είναι αυτή η αγκαλιά - έστω δευτερολέπτων - όταν επιστρέφεις - κι εγώ κάνω τον κοιμισμένο. Ξέρω ότι είσαι εδώ για μένα, ότι θα είσαι όταν σε χρειάζομαι, ότι το τραγούδι που σιγομουρμουρίζεις όταν κοιμάμαι είναι για μένα, για να δω όμορφα όνειρα και να πάω ένα βήμα πιο μπροστά.
Μπαίνει πλέον και τυπικά η Άνοιξη μα η δική μας δε λέει να τελειώσει, μακάρι τα λουλούδια που τόσο σου αρέσουν να ανθίζουν όσο περισσότερο μπορούν στην κοινή μας ζωή.

Υ.Γ.: μην ξεχάσεις να με αγκαλιάσεις όταν επιστρέψεις, θα περιμένω, το ξέρεις...