Ούτε που θυμάμαι σε πόσες εκλογικές αναμετρήσεις έχω πάρει μέρος μέχρι τώρα. Τότε που είχαμε τα εκλογικά βιβλιάρια τουλάχιστον τις μετρούσαμε. Πλέον έχουν καταντήσει κάπως: "έχω να πάω να κουρευτώ αύριο". Ίσως λίγο πιο αδιάφορα και μ' ακόμη λιγότερη προσμονή. Δεν είναι τόσο ότι με τις σφυγμομετρήσεις και τα exit polls έχουμε από νωρίς το αποτέλεσμα, είναι ότι δεν περιμένουμε ν' αλλάξει και τίποτα ιδιαίτερα.
Θυμάμαι μικρός, αρχές γυμνασίου - πριν καν αρχίσω να ψηφίζω, είχα ήδη διαμορφώσει μια αγωνιστική κι επαναστατική φύση. Λίγο το περιβάλλον, λίγο η μόδα της εποχής (Ο Τσε, παρέα με τους Floyd & τον Marley σε αφίσες στους τοίχους), με έκαναν να περιμένω με αγωνία τη στιγμή που θα μεγαλώσω ώστε να μπορώ να μορφώσω πολιτικό λόγο και να τον εκφράσω έμπρακτα στην κάλπη.
Για μερικά χρόνια αυτό είχε κάποιο νόημα. Ώσπου, λίγο η πτώση του υπαρκτού & του τοίχους, λίγο η απογοήτευση στα πρόσωπα των δικών που είχαν αγωνιστεί και που έβλεπαν ότι οι κακουχίες τους πήγαν λίγο-πολύ χαμένες, με έκαναν να δω το παράλογο του πράγματος. Όχι ότι - και σ' αυτό το σημείο - δεν ήμουν λίγο αιρετικός. Ποτέ δεν άντεχα τα "καλούπια" και "δεν πρέπει" στη ζωή μου. Είχα φτάσει κάποτε να τσακωθώ με τον πατέρα μου για πολιτικά θέματα, εγώ, που μέχρι κι ομάδα άλλαξα στα παιδικά μου χρόνια για να πανηγυρίζουμε ή να σιχτιρίζουμε παρέα.
Πλέον μου φαίνονται όλα τόσο μάταια και προδιαγεγραμμένα που δεν υπάρχει όχι μόνο λόγος να τσακώνομαι για πολιτικά, αλλά ούτε καν να συμμετέχω. Όποτε ανοίξει παρόμοια συζήτηση στην παρέα κοιτάω τα αστέρια, το ποτήρι, το κινητό, την κοπελίτσα με τ' αγοράκι που χαϊδεύονται στο δίπλα τραπέζι. Οι 8, 4, 2 ή 1, έχουν ήδη αποφασίσει για το μέλλον κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περνάμε όσο καλύτερα γίνεται μ' αυτά που μας προσφέρονται (ή όχι;).
Θα πάω την άλλη Κυριακή να ψηφίσω. Με την ίδια διάθεση που πάω να πληρώσω ένα λογαριασμό.
Θυμάμαι μικρός, αρχές γυμνασίου - πριν καν αρχίσω να ψηφίζω, είχα ήδη διαμορφώσει μια αγωνιστική κι επαναστατική φύση. Λίγο το περιβάλλον, λίγο η μόδα της εποχής (Ο Τσε, παρέα με τους Floyd & τον Marley σε αφίσες στους τοίχους), με έκαναν να περιμένω με αγωνία τη στιγμή που θα μεγαλώσω ώστε να μπορώ να μορφώσω πολιτικό λόγο και να τον εκφράσω έμπρακτα στην κάλπη.
Για μερικά χρόνια αυτό είχε κάποιο νόημα. Ώσπου, λίγο η πτώση του υπαρκτού & του τοίχους, λίγο η απογοήτευση στα πρόσωπα των δικών που είχαν αγωνιστεί και που έβλεπαν ότι οι κακουχίες τους πήγαν λίγο-πολύ χαμένες, με έκαναν να δω το παράλογο του πράγματος. Όχι ότι - και σ' αυτό το σημείο - δεν ήμουν λίγο αιρετικός. Ποτέ δεν άντεχα τα "καλούπια" και "δεν πρέπει" στη ζωή μου. Είχα φτάσει κάποτε να τσακωθώ με τον πατέρα μου για πολιτικά θέματα, εγώ, που μέχρι κι ομάδα άλλαξα στα παιδικά μου χρόνια για να πανηγυρίζουμε ή να σιχτιρίζουμε παρέα.
Πλέον μου φαίνονται όλα τόσο μάταια και προδιαγεγραμμένα που δεν υπάρχει όχι μόνο λόγος να τσακώνομαι για πολιτικά, αλλά ούτε καν να συμμετέχω. Όποτε ανοίξει παρόμοια συζήτηση στην παρέα κοιτάω τα αστέρια, το ποτήρι, το κινητό, την κοπελίτσα με τ' αγοράκι που χαϊδεύονται στο δίπλα τραπέζι. Οι 8, 4, 2 ή 1, έχουν ήδη αποφασίσει για το μέλλον κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περνάμε όσο καλύτερα γίνεται μ' αυτά που μας προσφέρονται (ή όχι;).
Θα πάω την άλλη Κυριακή να ψηφίσω. Με την ίδια διάθεση που πάω να πληρώσω ένα λογαριασμό.
