Γκριζάρισε ο ουρανός προς στιγμή, αλλά και μόνο η υποψία του γαλάζιου που θα κυριαρχούσε σε λίγο μ’ έκανε να χαμογελάσω και πάλι.
Τι περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό μας καμιά φορά. Εκεί που λες τι καλά που περνώ μόνος εκεί τρελαίνεσαι από τη μη παρουσία του άλλου. Δεν είναι κυκλοθυμία, μάλλον πρόκειται για παροδική έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αδυναμίες που κουβαλάω και που όσο κι αν τις έχω δουλέψει ανασύρονται στην επιφάνεια κάθε που νιώθω ανίσχυρος απέναντι σε καταστάσεις.
Έζησα πολλά χρόνια μόνος – όχι χωρίς σχέση – μόνος στον χώρο μου, αν θες ανεξάρτητος, να ορίζω και να φροντίζω μόνο τον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια όμως, όχι απλά δε ζω μόνος αλλά νιώθω υπεύθυνος και για τους ζώντες μαζί μου – τον άνθρωπό μου και τα ζώα μου. Άλλαξε άρδην η ζωή μου, βλέποντάς το απ’ έξω πολλοί την ζηλεύουν, αλλά ώρες και φορές νιώθω μεγάλη ευθύνη, πολύ μεγάλη για να την αντέξω. Κυρίως όμως βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα. Κάνω πίσω ως προς τις απαιτήσεις και τα θέλω μου. Κάθε φορά που το συζητώ και νομίζω ότι βρίσκω μια λύση, πάλι στα ίδια καταλήγω. Είμαι τελικά τόσο δειλός;
Όσο κι αν δεν το παραδέχομαι, μήπως φοβάμαι να μείνω μόνος; Γιατί ανατροπές έχω κάνει πολλές στη ζωή μου, ξαφνικές κι αναπάντεχες αλλά κι άλλες κατόπιν ωρίμου σκέψεως. Δεν είμαι σίγουρος…
Απλά το χαλάκι τραβιέται κάτω από τα πόδια μου και δεν ξέρω αν το τραβούν άλλοι ή αν το κλωτσάω εγώ. Το γνωστό σε όλους: αν δεν είχα κάνει το «τάδε» που θα ήμουν τώρα; Όχι, όχι δε βγαίνει τίποτα με εικασίες. Το μόνο πραγματικό είναι αυτό που ζω τώρα, κι αν θέλω να το αλλάξω είναι στο χέρι μου. Είναι από τα πράγματα που λέω για να τα ακούω κυρίως εγώ…
Χάρηκα που με έσφιξες στην αγκαλιά σου γυρίζοντας αργά το βράδυ κι ενώ ήδη κοιμόμουν. Μου είπες το άλλο πρωί ότι σου κρατούσα το χέρι και δεν το άφηνα για ώρα πολλή, πράγμα που σου έκανε εντύπωση. Δε γύρισα προς το μέρος σου γιατί ασυναίσθητα θα κοίταζα το ρολόι και δεν ήθελα να χαλάσω τη μαγεία της στιγμής…
