And here's to you Mrs. Louiza...

Φλεβάρης του '85 (του πρόσφατου ντε, όχι του 1885, λυσάξατε που είναι 300 ετών...). Εγώ φοιτητής διαμένων σε ρετιρέ γκαρσονιέρα επαρχιακής μεγαλούπολης. Διψώντας να γευτώ τα μυστικά της ζωής και με την ορμή της νιότης, είπα να δοκιμάσω να πάω και στα περίφημα μπουρμπούλια που τόσα ακούγονταν παλαιότερα (μέχρι πατέρας σε κόρη έχει ακουστεί ότι την έχει πέσει κάτω από την επήρεια της μέθης και του μασκαρέματος...). 

Κίνησα λοιπόν βράδυ Παρασκευής πριν την Κυριακή της Απόκρεω με παρέα και πήγαμε κατά εκεί που γινόταν το σχετικό γλέντι. Σύντομα η παρέα διασκορπίστηκε κι εγώ βρέθηκα να χορεύω με άγνωστες μασκαρεμένες γυναίκες (μάλλον...). Οι διάλογοι ελάχιστοι, η ανωνυμία κυριαρχούσε παντού (ο αστικός μύθος λέει ότι το Eyes wide shut το εμπνεύστηκε ο Stanley Kubrick από τα μπουρμπούλια μετά από μια σχετική επίσκεψη σε ανάλογο γεγονός στην πόλη αυτή).

Από τις δεκάδες μασκαρεμένες του χώρου το ενδιαφέρον όμως μου κέντρισε μια ιδιαίτερη φιγούρα: λικνιζόταν από ώρα μόνη, με έναν σαγηνευτικό σχεδόν φιδίσιας ιδιοσυγκρασίας χορό ο οποίος δεν επηρεαζόταν καθόλου από την αλλαγή ρυθμού των τραγουδιών. Σαν να είχε μια συγκεκριμένη μελωδία στο μυαλό της και χόρευε πάνω σε αυτή. Κανείς δεν τολμούσε να την πλησιάσει για κάποιον σχεδόν ανεξήγητο λόγο, ίσως κανείς δεν ήθελε να χαλάσει αυτή την αυτοσυγκέντρωση που έδειχνε να έχει. Προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τον ρυθμό και να ανακαλύψω τις νότες στις οποίες πατούσε έκανα ένα τολμηρό βήμα και την πλησίασα σε απόσταση αναπνοής: μύριζε ακριβό άρωμα κι αψέντι σε μια περίεργη μίξη, Mrs. Robinson? τόλμησα να πω, πρωτάρης; μου απαντάει...
Το υπόλοιπο βράδυ θα το θυμάμαι σε όλη μου την ζωή, μια ιστορία που με σημάδεψε για το υπόλοιπο της ζωής μου...

Υ.Γ.: ίσως επανέλθω για το υπόλοιπο της ιστορίας ίσως κι όχι...