17... στιγμές

Είμαστε σε μια φελούκα στο Νείλο φορώντας τις παραδοσιακές μπλε κελεμπίες των ντόπιων, το αεράκι του δειλινού σπάει επιτέλους την αφόρητη ζέστη της μέρας και τα νερά του ποταμού σκοτεινιάζουν λεπτό με το λεπτό. Με κοιτάς και τα μάτια σου αστράφτουν σαν την πρώτη φορά που ειδωθήκαμε, αυτό το ανάμικτο συναίσθημα πόθου και αναζήτησης της δικής μου ανταπόκρισης στο κάλεσμά σου. Μου φωνάζεις "κοίτα" κι είναι σα να διαβάζεις το ερωτικότερο ποίημα που γράφτηκε ποτέ. Μου δείχνεις τον θεό ήλιο που σβήνει στο θεό ποταμό και το ανεπαίσθητο άγγιγμά σου με κάνει να ανατριχιάζω λες και δέχομαι κι εγώ λίγη από τη θεϊκή μύηση της στιγμής. Σκύβεις και με φιλάς τρυφερά και γρήγορα για να μην πέσουμε στην αντίληψη του βαρκάρη, όχι τόσο επειδή σε νοιάζει αλλά περισσότερο για να μείνει εντελώς μεταξύ μας αυτή η ανεπανάληπτη στιγμή.

Όλα τα παραπάνω είδα εκείνο το βροχερό βράδυ που ήμασταν αγκαλιά κουκουλιασμένοι στη μικρή γκαρσονιέρα της νιότης μας και με ρώτησες: "πες μου τη σκέψη μου αυτή τη στιγμή"..., τότε σου είχα πει πολύ λιγότερα.

Σου υπόσχομαι ότι θα επαναληφθεί αυτή η στιγμή όταν θα είμαστε κι οι δυο έτοιμοι για να το ξαναζήσουμε, μικροί είμαστε ακόμη άλλωστε...

Mnemonium tremens

Θα είναι η κατάσταση στην οποία στο μακρινό μέλλον (ευτυχώς σε κάποιες δεκαετίες από τώρα) θα περιέλθουμε μετά την απεξάρτησή μας από το μνημόνιο. Αντιστοίχως του delirium tremens και με παρόμοια αλλά πολλαπλάσια συμπτώματα (τρέμουλο χεριών, ματιών, γλουτών, εκτός των κοινών συμπτωμάτων όπως σύγχυση – αμνησία - εφιάλτες), επιδέχεται φαρμακευτικής αγωγής αλλά πρέπει οι δόσεις να είναι προσεκτικές κι ελεγχόμενες (κυρίως από ειδήμονες του εξωτερικού, οι δικοί μας ειδικοί δεν το κατέχουν το θέμα).

Ναι, υπάρχει και σχετική μπύρα, γερμανική παρακαλώ (τυχαίο; κλπ)

Στην τωρινή κατάσταση (την mnemonium aphasia σε ιατρικούς όρους), έχουμε μάθει πλέον ότι ευρώ κι ενωμένη ευρώπη (γιατί μου χτυπάει ορθογραφικό σφάλμα που το γράφω με μικρό κι όχι κεφαλαίο Ε, ε; αφού παρ’ όλες τις ενέργειες μικρή παραμένει, 1-2 κράτη την αποτελούν κι οι υπόλοιποι από κομπάρσοι έως κατακτημένοι) είναι οι μόνες λύσεις, όσο οδυνηρές θυσίες κι αν πρέπει να κάνουμε για να κρατηθούμε. Εμείς πάλι απίστευτα ενθουσιασμένοι κι αισιόδοξοι με τα καινούργια δεδομένα (τη νέα συγκυβέρνηση ντε που κάνετε τους χαζούς) θα είμαστε πειθήνιοι σε όλα τα μέτρα που θα μας υποβάλουν, θα σταματήσουμε απεργίες κι άλλα αντιδραστικά, και με σηκωμένα μανίκια (ή άλλα ωραία λαϊκά κατά βάση αποφθέγματα τύπου: «θα βάλουμε πλάτη») θα κάνουμε πάλι την Ελλάδα (πάντα με κεφαλαίο αυτό, δε θέλω αντιρρήσεις) υπερήφανη κι από ουραγός θα γίνει μπροστάρης.

Τώρα κάτι χαζά που ακούγονται αριστερά δεξιά (μπορείτε να το πάρετε και σε πολιτική κατεύθυνση αυτό) ότι υπάρχει μια παγκόσμια μεθόδευση για κυβέρνηση σε όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη από τραπεζίτες κι άλλους διαπλεκόμενους με μεγάλα lobby / trust / trash etc μη δίνετε σημασία, το κακό μας θέλουν. Επίσης το ότι η κατάρρευση της πίστης του απλού πολίτη προς κάθε πολιτικό σύστημα κι ιδέα είναι κι αυτό σχέδιο μεγαλύτερης συγκάλυψης των προηγουμένων που λέγαμε μην σας περνάει με τίποτα από το μυαλό. Εμπρός στο μοναδικό μελλοντικό μας στόχο παιδιά: την έξοδο στις αγορές… (άμα πιάσω καμιά από αυτές στα χέρια μου θα δει τι θα πάθει).

Στα σοβαρά όμως, λέτε να μπορέσουμε να βγούμε από αυτή την αφασία κάποια στιγμή και να τους πάρει όλους ο γεροδιάλος; Προβλέπεται ένας δύσκολος χειμώνας και μάλλον μια ακόμη δυσκολότερη Άνοιξη αλλά είναι ΚΑΙ στο χέρι μας να την φέρουμε νωρίτερα από την ώρα της την σκορδόπιστη.

Radio (phonika)

Ακούστε στο pb-radio καθημερινά 9 με 10 το βράδυ τον λουστράκο και τις μουσικό-πολιτικό-κοινωνικές του αναλύσεις, σήμερα κι αύριο με γνωστούς και μη εξαιρετέους καλεσμένους από τον ιστολογικό χώρο ενώ μελλοντικά θα παρελάσουν καλεσμένοι από διάφορους άλλους χώρους.



Επίσης μπορείτε να διαβάζετε και την "πατρική" ιστοεφημερίδα Press Block όπου γίνεται μια προσπάθεια άλλης ματιάς στα γεγονότα από ανθρώπους με μεράκι για σκεπτόμενο κοινό.

Όπως και να έχει είναι σημαντικό να γίνονται πράγματα τέτοιες περίεργες εποχές κι ειδικά όσον αφορά στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία πέρα από την εύκολη λύση της προβολής μιας εικονικής πραγματικότητας (τύπου reality - παντού όμως).

Σας φιλώ κι εύχομαι δύναμη και κουράγιο σε όλους, η ανατροπή μπορεί να γίνεται σε πολλά επίπεδα καθημερινά, αλλά στοχεύστε τον θυμό και την οργή σας εκεί που αρμόζει κι όχι στον διπλανό σας, η αλληλεγγύη είναι που θα μας σώσει κι όχι ο διχασμός.

≈

Sahara

Σύμφωνα με τους Βερβέρους (την αποκαλούν κάπως σαν σαχρά) είναι η έκταση με χρώμα σχεδόν ξανθό (καμία σχέση με χρωμοβαφές κι ανέκδοτα αν σας ήρθαν συνειρμικά). Από την άλλη το ευφάνταστο που ακούστηκε στο Σύνταγμα: Αν το κράτος αναλάβει την έρημο Σαχάρα σε λίγα χρόνια θα υπάρχει έλλειψη άμμου δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Ελληνικό τοπίο σε λίγα χρόνια

Κουρέματα, χρέη, εξαρτήσεις, αγορές, κι άλλα αόριστα (που στην πραγματικότητα είναι πολύ ορισμένα αλλά δεν θέλουν να ακούγονται με το πραγματικό τους όνομα) πλανώνται καθημερινά πάνω από τα κεφάλια μας και τα όρνια περιμένουν απλά το ξεψύχισμα για να επιδοθούν στο ανελέητο ξεκοκάλισμα του κουφαριού που κάποτε αποκαλούσαμε Ελλάδα. Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση να αλλαχθεί και το όνομα της χώρας μας σύντομα για να βγούμε διαφορετικά στις "αγορές" και να μην τρομάζουμε τους "επενδυτές" με την αφερεγγυότητα που λένε αυτή τη στιγμή ότι έχουμε.

Ας μας πούνε  صحراء = Σαχρά για παράδειγμα, για να συμβαδίζουμε με την εικόνα ερήμωσης που θα συναντάμε και για να γίνουμε ελκυστικοί στα αυτιά των Αράβων επενδυτών. Μπορούν επίσης να μας βάλουν και το σύνθετο الأوروبي الصحراء = Ευρωπαϊκή έρημος (βέβαια προφέρεται κάπως σαν Τελεορούπι αλ σαχρά - όχι και τόσο εύηχο) για να μας ξεχωρίζουν από την άλλη την Αφρικανική και να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα τύπου ΠΓΔΜ (αλήθεια τι γίνεται με τους γειτόνους αυτούς;). 

 Όπως και να έχει και πέρα από κάθε πλάκα η πάλαι ποτέ πρόβλεψη ότι θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης είναι η ευοίωνη προοπτική αυτών που μας ετοιμάζουν, το πιθανότερο σενάριο (αν δεν μπορέσουμε να το ανατρέψουμε με κάθε τρόπο) είναι να γίνουμε σκλαβάκια άπω ανατολίτικου τύπου που για μια κούπα ρύζι θα δουλεύουμε για 12ώρα (και εννοείται έρμαια κάθε είδους ορέξεων, αν με καταλαβαίνετε...).

Θα κλείσω όμως με μια ευχή λόγω ημέρας: εύχομαι η εορτάζουσα σήμερα βαφτιστήρα μου (και όσα παιδιά βρίσκονται στην ηλικία της / σπουδάζουν δηλαδή) να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πετάξουν τα σκουπίδια αυτής της χώρας στην μακρύτερη δυνατή έρημο (ίσως και σε άλλο πλανήτη) για να ησυχάσουμε μια για πάντα (το πολύ πολύ να χαθεί η άμμος όπως λέγαμε και στην αρχή). Σε όλους τους εορτάζοντες ότι καλύτερο με πολύ αγάπη.

≈

Ελπίδα ή Φόβος;

Μάλλον τίποτα από τα δύο, όπως γράφτηκε και στον τάφο του Καζαντζάκη: δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

Όπως και να το δούμε κάποιοι ζουν με την πρώτη ενώ οι περισσότεροι με τον δεύτερο. Κάποιοι δηλώνουν αγανακτισμένοι, κάποιοι αγανακτούν με τους αγανακτισμένους, κάποιοι απεργούν, κάποιοι άλλοι δουλεύουν και θίγονται από τους απεργούς, το διαίρει και βασίλευε παλιά τακτική, δοκιμασμένη και πιάνει, ειδικά στους δύσκολους καιρούς. Αντί όλοι να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό (δεν μπορεί, όσο τυφλός και να είσαι θα πρέπει να έχεις μια ελάχιστη αντίληψη για αυτό) εξακολουθούν πολλοί να κοιτούν τη βολή τους και το προσωπικό συμφέρον. Μόνο όταν αρχίσει να θίγεται αυτό (ο προσωπικός μας μικρόκοσμος δηλαδή) μιας πιάνουν τα διαόλια και γινόμαστε έξαλλοι με όλα κι όλους. Το σίγουρο είναι ότι εκτός της μικρής και γνωστής ελίτ αργά ή γρήγορα δεν θα υπάρχει μη θιγόμενος από όλη αυτή την αρπαγή και δεν ξέρω αν μια φράση τύπου: καλά, αφού δεν έχουν να φάνε ψωμί ας φάνε παντεσπάνι, θα φέρει στα άκρα την κατάσταση, πάντως κάτι θα συμβεί κι όλοι οι κωπηλάτες, τα ζουζούνια και λοιπά έντομα θα πάνε από εκεί που ήρθαν (άλλοι εξωτερικό κι άλλοι πολύ εσωτερικό όμως…).

Μην ελπίζετε και μη φοβάστε λοιπόν, εγρήγορση και δράση απαιτεί η περίπτωση, όπως νομίζει κι όπως επιθυμεί ο καθένας μας, δεν μπορεί κάπου θα βρεθούμε.

Ισορροπίες...

και πως μπορούμε να τις ξαναβρούμε...

Αρχικά παίρνεις μια μεγάλη απόφαση ότι όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου (κρίσεις, επικρίσεις, διακρίσεις, καταχρήσεις... λάθος άλλο είναι το τελευταίο) σε αφορούν μεν αλλά δεν πρόκειται να σε κάνουν να δεις και τα ραδίκια ανάποδα δε.

Κατόπιν βρίσκεις κάποιους συμμάχους / συναγωνιστές που συμμερίζονται όσο και συ την όλη κατάσταση, αλλά μπορούν να συνδράμουν αλληλοκαλώντας ο ένας τον άλλο σπίτι του και προσφέροντας εδέσματα και ιδέες τύπου ρεφενέ (τα εδέσματα ρεφενέ, οι ιδέες και σκέψεις δε γίνεται... ή μήπως κι αυτές; θα δούμε στην πορεία).

Ανακατεύεις αρκετές ημέρες (την τράπουλα που λέγαμε παραπάνω, το φαγητό ή ότι νομίζετε γενικώς) και φτάνεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα αφού δοκιμάσεις πρώτα αν σε ικανοποιούν τα καρυκεύματα.

Τέλος πίνεις ικανοποιημένος γευστικό κρασί / ρακί / ουζάκι ή ότι σου αρέσει με την παρέα / τις μουσικές / το φαγητό / την ζωή που έχεις επιλέξει κάνοντας ένα βήμα μπροστά (προσοχή μην πιείτε παραπάνω και κάνετε ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, το έχω δει να συμβαίνει).

Κάπως έτσι περνάμε τελευταία ξορκίζοντας την μαυρίλα που πέφτει πάνω μας από παντού.

 

P.S. Οι μουσικές του λουστράκου (θα σας πω την ιστορία του ονόματος άλλη φορά) καθημερινές 9-10 μ.μ. στο pb radio

Όχι πλέον αγανακτισμένος,

έξαλλος είμαι. Πραγματικά ζούμε ημέρες υπέρτατης ξεφτίλας και ξεπεσμού. Τίποτα δε μένει όρθιο κι όλα αυτά στο βωμό της δήθεν σωτηρίας μας... Που δηλαδή εντάξει, μαζί τα φάγαμε, μαζί τα ήπιαμε, μαζί πηδήξαμε, μαζί φοροδιαφύγαμε, μαζί τρώμε τη σύνταξη της γιαγιάς (που ξαναπήραμε από το ίδρυμα για να έχουμε ένα εισόδημα), μαζί θα χορέψουμε και το χορό του Ζαλόγγου; Δε νομίζω ρε παιδιά, να πέσετε μόνοι σας - αν θέλετε σας σπρώχνουμε κιόλας.

Μου είναι τουλάχιστον αδιανόητο όταν πρέπει να πληρώνουμε για τα πάντα (κάποτε λέγαμε για αστείο τον αέρα που αναπνέουμε αλλά πλέον ισχύει κι αυτό), ότι ακόμη κι ο άνεργος με το πενιχρό επίδομα θα πρέπει να φορολογείται, ότι οι γονείς μας που πάσχισαν τόσα χρόνια κι έχουν δώσει τόσα και τόσα σε αυτό το μην-το-χαρακτηρίσω-γιατί-θα-ξεφύγουμε κράτος και δεν έχουν να πάρουν ούτε τα βασικά (μιλάμε για φαγώσιμα, για φάρμακα ούτε λόγος, με δανεικά τα παίρνουν), κι αυτοί να προσπαθούν να μας πείσουν ότι γίνεται για το καλό μας (μάλλον ούτε τον εαυτό τους δεν πείθουν πλέον). Είναι σαφές ότι ελπίδα δεν υπάρχει για ανάκαμψη, οπότε ας πάμε απευθείας στο αυτονόητο, ας γίνει κάτι δραστικό κι αποφασιστικό, αλλά ποιος έχει τ' αρχίδια να σηκώσει αυτό το βάρος και να ορθώσει ανάστημα στο παγκόσμιο παιχνίδι που παίζεται; Μάλλον από τους υπάρχοντες κανείς, είτε δεν τα βλέπουν (καταλαβαίνετε ποια, μην επαναλαμβάνομαι) λόγο υπερμεγέθους κοιλιάς είτε έχουν ξεχάσει τη χρησιμότητά τους (βέβαια ξέρουν να τα χρησιμοποιούν για να γράφουν τόσα εκατομμύρια Ελλήνων μια χαρά).

Δεν ξέρω αν φοβάμαι το αύριο (για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου μέχρι τώρα), πάντως σίγουρα αυτή η πλήρης αβεβαιότητα για το τι θα φέρει με αποσυντονίζει. Αυτός ο - κυρίως - βουβός θυμός του κόσμου δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξεσπάσει σε ποτάμια οργής και τότε να δούμε πως θα μαζευτεί. Ξυπνήστε και ξυπνήστε τους παίδες, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.

Σας φιλώ κι ελπίζω να είστε καλά.