Sahara

Σύμφωνα με τους Βερβέρους (την αποκαλούν κάπως σαν σαχρά) είναι η έκταση με χρώμα σχεδόν ξανθό (καμία σχέση με χρωμοβαφές κι ανέκδοτα αν σας ήρθαν συνειρμικά). Από την άλλη το ευφάνταστο που ακούστηκε στο Σύνταγμα: Αν το κράτος αναλάβει την έρημο Σαχάρα σε λίγα χρόνια θα υπάρχει έλλειψη άμμου δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Ελληνικό τοπίο σε λίγα χρόνια

Κουρέματα, χρέη, εξαρτήσεις, αγορές, κι άλλα αόριστα (που στην πραγματικότητα είναι πολύ ορισμένα αλλά δεν θέλουν να ακούγονται με το πραγματικό τους όνομα) πλανώνται καθημερινά πάνω από τα κεφάλια μας και τα όρνια περιμένουν απλά το ξεψύχισμα για να επιδοθούν στο ανελέητο ξεκοκάλισμα του κουφαριού που κάποτε αποκαλούσαμε Ελλάδα. Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση να αλλαχθεί και το όνομα της χώρας μας σύντομα για να βγούμε διαφορετικά στις "αγορές" και να μην τρομάζουμε τους "επενδυτές" με την αφερεγγυότητα που λένε αυτή τη στιγμή ότι έχουμε.

Ας μας πούνε  صحراء = Σαχρά για παράδειγμα, για να συμβαδίζουμε με την εικόνα ερήμωσης που θα συναντάμε και για να γίνουμε ελκυστικοί στα αυτιά των Αράβων επενδυτών. Μπορούν επίσης να μας βάλουν και το σύνθετο الأوروبي الصحراء = Ευρωπαϊκή έρημος (βέβαια προφέρεται κάπως σαν Τελεορούπι αλ σαχρά - όχι και τόσο εύηχο) για να μας ξεχωρίζουν από την άλλη την Αφρικανική και να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα τύπου ΠΓΔΜ (αλήθεια τι γίνεται με τους γειτόνους αυτούς;). 

 Όπως και να έχει και πέρα από κάθε πλάκα η πάλαι ποτέ πρόβλεψη ότι θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης είναι η ευοίωνη προοπτική αυτών που μας ετοιμάζουν, το πιθανότερο σενάριο (αν δεν μπορέσουμε να το ανατρέψουμε με κάθε τρόπο) είναι να γίνουμε σκλαβάκια άπω ανατολίτικου τύπου που για μια κούπα ρύζι θα δουλεύουμε για 12ώρα (και εννοείται έρμαια κάθε είδους ορέξεων, αν με καταλαβαίνετε...).

Θα κλείσω όμως με μια ευχή λόγω ημέρας: εύχομαι η εορτάζουσα σήμερα βαφτιστήρα μου (και όσα παιδιά βρίσκονται στην ηλικία της / σπουδάζουν δηλαδή) να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πετάξουν τα σκουπίδια αυτής της χώρας στην μακρύτερη δυνατή έρημο (ίσως και σε άλλο πλανήτη) για να ησυχάσουμε μια για πάντα (το πολύ πολύ να χαθεί η άμμος όπως λέγαμε και στην αρχή). Σε όλους τους εορτάζοντες ότι καλύτερο με πολύ αγάπη.

≈

Ελπίδα ή Φόβος;

Μάλλον τίποτα από τα δύο, όπως γράφτηκε και στον τάφο του Καζαντζάκη: δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

Όπως και να το δούμε κάποιοι ζουν με την πρώτη ενώ οι περισσότεροι με τον δεύτερο. Κάποιοι δηλώνουν αγανακτισμένοι, κάποιοι αγανακτούν με τους αγανακτισμένους, κάποιοι απεργούν, κάποιοι άλλοι δουλεύουν και θίγονται από τους απεργούς, το διαίρει και βασίλευε παλιά τακτική, δοκιμασμένη και πιάνει, ειδικά στους δύσκολους καιρούς. Αντί όλοι να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό (δεν μπορεί, όσο τυφλός και να είσαι θα πρέπει να έχεις μια ελάχιστη αντίληψη για αυτό) εξακολουθούν πολλοί να κοιτούν τη βολή τους και το προσωπικό συμφέρον. Μόνο όταν αρχίσει να θίγεται αυτό (ο προσωπικός μας μικρόκοσμος δηλαδή) μιας πιάνουν τα διαόλια και γινόμαστε έξαλλοι με όλα κι όλους. Το σίγουρο είναι ότι εκτός της μικρής και γνωστής ελίτ αργά ή γρήγορα δεν θα υπάρχει μη θιγόμενος από όλη αυτή την αρπαγή και δεν ξέρω αν μια φράση τύπου: καλά, αφού δεν έχουν να φάνε ψωμί ας φάνε παντεσπάνι, θα φέρει στα άκρα την κατάσταση, πάντως κάτι θα συμβεί κι όλοι οι κωπηλάτες, τα ζουζούνια και λοιπά έντομα θα πάνε από εκεί που ήρθαν (άλλοι εξωτερικό κι άλλοι πολύ εσωτερικό όμως…).

Μην ελπίζετε και μη φοβάστε λοιπόν, εγρήγορση και δράση απαιτεί η περίπτωση, όπως νομίζει κι όπως επιθυμεί ο καθένας μας, δεν μπορεί κάπου θα βρεθούμε.

Ισορροπίες...

και πως μπορούμε να τις ξαναβρούμε...

Αρχικά παίρνεις μια μεγάλη απόφαση ότι όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου (κρίσεις, επικρίσεις, διακρίσεις, καταχρήσεις... λάθος άλλο είναι το τελευταίο) σε αφορούν μεν αλλά δεν πρόκειται να σε κάνουν να δεις και τα ραδίκια ανάποδα δε.

Κατόπιν βρίσκεις κάποιους συμμάχους / συναγωνιστές που συμμερίζονται όσο και συ την όλη κατάσταση, αλλά μπορούν να συνδράμουν αλληλοκαλώντας ο ένας τον άλλο σπίτι του και προσφέροντας εδέσματα και ιδέες τύπου ρεφενέ (τα εδέσματα ρεφενέ, οι ιδέες και σκέψεις δε γίνεται... ή μήπως κι αυτές; θα δούμε στην πορεία).

Ανακατεύεις αρκετές ημέρες (την τράπουλα που λέγαμε παραπάνω, το φαγητό ή ότι νομίζετε γενικώς) και φτάνεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα αφού δοκιμάσεις πρώτα αν σε ικανοποιούν τα καρυκεύματα.

Τέλος πίνεις ικανοποιημένος γευστικό κρασί / ρακί / ουζάκι ή ότι σου αρέσει με την παρέα / τις μουσικές / το φαγητό / την ζωή που έχεις επιλέξει κάνοντας ένα βήμα μπροστά (προσοχή μην πιείτε παραπάνω και κάνετε ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, το έχω δει να συμβαίνει).

Κάπως έτσι περνάμε τελευταία ξορκίζοντας την μαυρίλα που πέφτει πάνω μας από παντού.

 

P.S. Οι μουσικές του λουστράκου (θα σας πω την ιστορία του ονόματος άλλη φορά) καθημερινές 9-10 μ.μ. στο pb radio

Όχι πλέον αγανακτισμένος,

έξαλλος είμαι. Πραγματικά ζούμε ημέρες υπέρτατης ξεφτίλας και ξεπεσμού. Τίποτα δε μένει όρθιο κι όλα αυτά στο βωμό της δήθεν σωτηρίας μας... Που δηλαδή εντάξει, μαζί τα φάγαμε, μαζί τα ήπιαμε, μαζί πηδήξαμε, μαζί φοροδιαφύγαμε, μαζί τρώμε τη σύνταξη της γιαγιάς (που ξαναπήραμε από το ίδρυμα για να έχουμε ένα εισόδημα), μαζί θα χορέψουμε και το χορό του Ζαλόγγου; Δε νομίζω ρε παιδιά, να πέσετε μόνοι σας - αν θέλετε σας σπρώχνουμε κιόλας.

Μου είναι τουλάχιστον αδιανόητο όταν πρέπει να πληρώνουμε για τα πάντα (κάποτε λέγαμε για αστείο τον αέρα που αναπνέουμε αλλά πλέον ισχύει κι αυτό), ότι ακόμη κι ο άνεργος με το πενιχρό επίδομα θα πρέπει να φορολογείται, ότι οι γονείς μας που πάσχισαν τόσα χρόνια κι έχουν δώσει τόσα και τόσα σε αυτό το μην-το-χαρακτηρίσω-γιατί-θα-ξεφύγουμε κράτος και δεν έχουν να πάρουν ούτε τα βασικά (μιλάμε για φαγώσιμα, για φάρμακα ούτε λόγος, με δανεικά τα παίρνουν), κι αυτοί να προσπαθούν να μας πείσουν ότι γίνεται για το καλό μας (μάλλον ούτε τον εαυτό τους δεν πείθουν πλέον). Είναι σαφές ότι ελπίδα δεν υπάρχει για ανάκαμψη, οπότε ας πάμε απευθείας στο αυτονόητο, ας γίνει κάτι δραστικό κι αποφασιστικό, αλλά ποιος έχει τ' αρχίδια να σηκώσει αυτό το βάρος και να ορθώσει ανάστημα στο παγκόσμιο παιχνίδι που παίζεται; Μάλλον από τους υπάρχοντες κανείς, είτε δεν τα βλέπουν (καταλαβαίνετε ποια, μην επαναλαμβάνομαι) λόγο υπερμεγέθους κοιλιάς είτε έχουν ξεχάσει τη χρησιμότητά τους (βέβαια ξέρουν να τα χρησιμοποιούν για να γράφουν τόσα εκατομμύρια Ελλήνων μια χαρά).

Δεν ξέρω αν φοβάμαι το αύριο (για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου μέχρι τώρα), πάντως σίγουρα αυτή η πλήρης αβεβαιότητα για το τι θα φέρει με αποσυντονίζει. Αυτός ο - κυρίως - βουβός θυμός του κόσμου δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξεσπάσει σε ποτάμια οργής και τότε να δούμε πως θα μαζευτεί. Ξυπνήστε και ξυπνήστε τους παίδες, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.

Σας φιλώ κι ελπίζω να είστε καλά.

Θα γίνει της ΔΕΘ

Μα τέτοιος πανικός έχει πέσει στους κυβερνητικούς και προσπαθούν να μετατρέψουν τη Θεσσαλονίκη σε Ασφαλειονίκη; Τι όχημα εκτόξευσης νερού, τι μεταμοντέρνα προστατευτικά απώθησης του κόσμου (οι γνωστοί φράχτες που είδαμε και στην Αθήνα), τι απομακρύνσεις των κάδων απορριμάτων, τι αποκλεισμοί χώρων, δε μου λέτε ρε παιδιά: δε μας διώχνεται όλους να αισθάνεστε ασφαλείς και να παίζετε το παιχνιδάκι όπως σας αρέσει; Αν και προτιμώ να φύγετε εσείς - όπως Καντάφι ένα πράγμα - και να πάτε σε κάτι εξωτικό, τύπου Μπουρκίνα Φάσο με την ελπίδα να έχει μείνει κάποια ανθρωποφάγα φυλή κάπου και να σας πετύχει.

Μετά λοιπόν τις μειώσεις, έρχεται κι ο κεφαλικός φόρος, η τρόικα έφυγε για να αφήσει λίγο χώρο - χρόνο για τις υπερφίαλες κι υπεραισιόδοξες εξαγγελίες που θα ακούσουμε και θα επιστρέψει δριμύτερη, είναι πλέον τόσο σαφές πως μόνο το παράδειγμα της Ισλανδίας μας ταιριάζει (αν δεν το ακούσατε εκτός των άλλων θα δικαστεί κανονικά ο πρώην πρωθυπουργός που έφερε τη χώρα του σε αυτό το χάλι) ή αν προτιμάτε μια και μιλάω για μένα - μου ταιριάζει. Αν δεν πληρώσουν οι ένοχοι κι αυτοί που πραγματικά τα φάγανε ότι και να μου λένε μια ζωή αγανακτισμένος θα είμαι.

Ήμουν σίγουρος ότι αυτός ο Σεπτέμβρης θα ήταν καυτός, αλλά πλέον μιλάμε για καύσωνα που καλώς ή κακώς θα κάψει και χλωρά και ξερά...

Σας εύχομαι δύναμη σωματικά και ψυχικά και τόλμη, θα μας χρειαστούν σε μεγάλες δόσεις αυτή την περίοδο, φιλιά σε όλους



Καλοκαιρινές διακοπές...

για λίγο. Οι πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές ήρθαν και πέρασαν κι ούτε που τις πολυκατάλαβα, θες η διάθεση λίγο πεσμένη, θες οι δυνατότητες ένεκα κρίσης περιορισμένες σε προορισμούς, πολύ θέλει; Η πρώτη βδομάδα πέρασε στο γνωστό Κορινθιακό χωριό που δεν αντιστέκεται καθόλου πλέον στον κατακτητή, συγγνώμη Αθηναίο εποικιστή εννοούσα, οι μεζονέτες έχουν εξαπλωθεί παντού και τα καλοκαιρινά μάραθα και γλυκόριζες έχουν αντικατασταθεί από χιλιάδες τόνους μπετόν. Ευτυχώς οι διαδρομές μου ήταν σύντομες από το σπίτι στη θάλασσα και πίσω - δις ημερησίως παρακαλώ, ξαναθυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Τα παιδιά στην παραλία κάθε πρωί έφτιαχναν κι από ένα πυργάκι στην άμμο που συνήθως η απογευματινή πλημμυρίδα τα κατέστρεφε προς μεγάλη τους απογοήτευση. 

Το καλύτερό μου μπάνιο ήταν πάντως την ημέρα που είχε συννεφιά, προς στιγμή απείλησε κι ότι θα βρέξει, με πολύ αέρα και κύμα όπου λίγοι παράτολμοι πήγαμε παραλία κι έτσι καθάρισε μυαλό και σώμα όπως έπρεπε. Είναι από τις στιγμές που θεωρείς ότι πρόκειται για την απόλυτη ξεκούραση κι ηρεμία παρόλη την οργή της φύσης.

Η επιστροφή στην Αθήνα εκτός των γνωστών ενοίκων του πύργου που μου είχαν λείψει, με έφερε σε επαφή με τους φίλους που επίσης παρέμειναν στο άστυ και βραδυνές βολτούλες στην Πλάκα και το κέντρο, κρασάκι και μεζές, τραγούδι, εορτασμό γενεθλίων, μπάρμπεκιου σε βεράντα φίλων, ημερήσιο μπανάκι στο Θυμάρι και μετά ουζάκι με τον ήλιο να δύει στο Σαρωνικό χαρίζοντας χρώματα μοναδικά.

Βέβαια βρήκα και την ευκαιρία να κάνω αρκετές δουλειές που είχαν μείνει πίσω λόγω εργασίας, και κυρίως κηπουρική, αλλαγές θέσεων και γλαστρών, (η Ταμάρ ψάχνει σήμερα το σπιτάκι της που της το μετακόμισα άλλη μια φορά, στο τέλος θα το πάρει στον ώμο και θα μας εγκαταλείψει)

Μια καυτερή πιπεριά για κάθε
κακή σκέψη ή λέξη

και τέλος από βδομάδα και πάλι στα γνωστά, σπίτι δουλειά περίπου, με τη μισθοδοσία χαμηλότερη από Ιούλιο (κι αναδρομικά από 1/1/11) - τυχαίο που άρχισε καλοκαίρι άραγε; - κι ένα Σεπτέμβρη που προβλέπεται καυτός από πολλές απόψεις - τον Τζέφρυ και τον Μπένυ τους μέσα δηλαδή, ποια γιαούρτια, ακρίβυναν κι αυτά, με τα ληγμένα και τα σκουπίδια να τους πάρουν κατόπι - εδώ οφείλω και μια εικονική αφιέρωση στους παραπάνω:
και κλείνοντας την παρένθεση, να διαπιστώσω απλά ότι έχει χαθεί η μπάλα γενικώς κι ελπίζω να βρεθεί κάποια στιγμή γιατί χωρίς αυτή παιχνίδι δε γίνεται.

Μια Μαχάων ρουφά από την ανθισμένη βουκαμβίλια

Όσοι κάνετε διακοπές σας εύχομαι καλό υπόλοιπο κι όσοι επανήλθατε πάρτε βαθιά ανάσα και σκεφτείτε τον δικό σας τρόπο αντίστασης σε όσα σας / μας συμβαίνουν.

Το μπλε που μου λείπει περισσότερο

Μου φτιάχνει η διάθεση σαν ...

Με φιλάς γλυκά όταν βλέπω εφιάλτες και μου χαϊδεύεις τα μαλλιά για να περάσω στο επόμενο όνειρο, 

Μου κρατάς το χέρι όταν έχω άγχος κι ο ιδρώτας μου στεγνώνει μες του χεριού σου τη σιγουριά,

Μου λες όλα καλά θα πάνε ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις,

Βλέπουμε παρέα το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα που εισπράττεις είναι ομορφότερα από τα δικά μου,

αρκουδάκια κρεμασμένα για στέγνωμα...

Πορευόμαστε μαζί και δε φοβόμαστε τίποτα,

Κλείνουμε το μάτι στο καλό και έχουμε και τα δύο διάπλατα ανοιχτά στο κακό,

Χορεύουμε μεθυσμένοι από την ευτυχία που συναντηθήκαμε,

Μυρίζουμε το ίδιο τριαντάφυλλο και δεχόμαστε ίδιες δονήσεις

Γευόμαστε από το ίδιο πιάτο μετά από μια μέρα μόχθου,

Καπνίζουμε από το ίδιο τσιγάρο ανταλλάσσοντας έμμεσα φιλιά,

Αγκαλιασμένοι κοιτάμε το δειλινό κι αφουγκράζεται ο ένας τους σφυγμούς καρδιάς του άλλου,

Κλείνουμε με ευκολία ένα κύκλο ζωής και με την ίδια ευκολία περνάμε στον επόμενο...

Υ.Γ.: Περίεργα παιχνίδια παίζει η ζωή, το θέμα είναι πόσο σοβαρά θα τα πάρεις κι αν παίζεις μόνο για τη νίκη... καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους με ανεβασμένη διάθεση ότι κι αν γίνεται