sol invictus (ήλιος ανίκητος)

Όπου κι αν βρεθώ και σταθώ πολλές και πολλοί drama queens & kings βρε παιδιά. Χειρότερα κι από ιταλικό ή ελληνικό μελόδραμα των αρχών του 50'ς αυτό που συμβαίνει. Με θέλει δεν τον θέλω, την θέλω δε με θέλει και πάει λέγοντας. Εκεί που επικεντρώνω το πρόβλημα είναι: εγώ τι θέλω; είμαι σίγουρος, έχω καταλήξει ή απλά πλάθω μια ωραιότατη ιστορία στο μυαλό μου, ένα παραμύθι με πρίγκιπες και νεράιδες, κάστρα κι ιππότες όπου οι δράκοι δεν υφίστανται. Κάθε παραμύθι όμως που σέβεται την ύπαρξή του πρέπει να έχει και κακούς χαρακτήρες, δεν γίνεται να είναι όλα ρόδινα, μέχρι κι ο Παράδεισος μπορεί να γίνει βαρετός. Όμως γιατί να πρέπει να ζούμε ένα δράμα κάθε φορά που κάποιος / κάποια μας φτύνει ή δε μας δίνει τη σημασία που θα θέλαμε; πόσο δύσκολο είναι να μπούμε στη θέση του / της; Όταν δεν θέλει να μας μιλήσει, φιλήσει ή αγαπήσει κάποιος λόγος υπάρχει, καθαρά δικός του, που ή θέλει και τον μοιράζεται ή δεν θέλει και πορευόμαστε ανάλογα.
Αλλά αρκετά ρε παιδιά με την επιβολή του "θέλω" μας στους άλλους. Ας σεβαστούμε και λίγο τα θέλω του άλλου κάποια στιγμή κι αν μας ταιριάζουν έχει καλώς, αν δεν ... ας κάνουμε ότι μας φωτίσει. Όπως έλεγε κι ο αγαπητός Κεντρής: " αν αγαπάς κάποιον άστον ελεύθερο"...
Θεωρήσαμε τον ήλιο ανίκητο, τον θεοποιήσαμε, τον αγαπήσαμε, τον βρίσαμε (που μας έκαψε, δίψασε, τύφλωσε), χωρίς αυτόν ζωή δεν υπάρχει, κι όμως ακόμη κι αυτός είναι πεπερασμένος, καθόλου ανίκητος λοιπόν τελικά. Με το τέλος του θα τελειώσει κι ηζωή όπως την γνωρίζουμε σήμερα τουλάχιστον.
Κάπως έτσι θεοποιούμε και θεωρούμε ανίκητο το θέλω μας, αυτό μας δίνει ζωή και συνέχεια αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν εξαρτάται από άλλο άνθρωπο η ολοκλήρωσή του δεν είναι αυτόφωτο όπως ο ήλιος, αλλά διάττοντας αστέρας, που ναι μεν κλέβει λίγο από το φως του ανίκητου αλλά δεν είναι ο ίδιος. Κινδυνεύει με προσκρούσεις, συντριβές, σκοτάδι και τέλος.
Πρέπει να νιώσουμε αυτόφωτοι για να μπορέσουμε να δώσουμε και να πάρουμε αυτά που θέλουμε. Μικροί ήλιοι που συναντιούνται με άλλους ίδιους και γεμίζουν με το φως τους την πλάση όλη.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να έχετε, χωρίς προσωπικά πάθη και δράματα, χαρείτε τον Ήλιο σας με ένα μεγάλο χαμόγελο ευφορίας κι ευγνωμοσύνης.

Εαρινή συμφωνία

Η φύση έχει αρχίσει να το διαλαλεί και να μου το θυμίζει συνεχώς, μπουμπούκια παντού και μάτια να σκάνε από τα γυμνά κλαδιά στο μπαλκόνι, οι νεραντζιές (όσες γλύτωσαν από τον ακατονόμαστο) αρχίζουν να σκάνε ανθάκια και να ευωδιάζουν το περπάτημά μου προς τη δουλειά, τα στόρια αρχίζουν να μισοκλείνουν στο παράθυρο, ο ήλιος αρχίζει να ζεσταίνει πραγματικά, η διάθεση για εργασία πάει λίγο περίπατο κι ονειρεύομαι βόλτες στην πόλη και στην εξοχή, καφέδες, μπυρίτσες κι ουζάκια με καλή παρέα και θάλασσα, επιθύμησα αφάνταστα την εικόνα και τη μυρωδιά της.

Ήταν μακρύς και δύσκολος αυτός ο Χειμώνας, άσχημα γεγονότα σε προσωπικό κι όχι μόνο επίπεδο, κούραση εργασιακή και πήξιμο σε πολλά θέματα. Με μόνιμη την αίσθηση ότι κάτι δεν έχω προλάβει, έχω ξεχάσει, δεν έχω καταφέρει, κάτι σαν την αίσθηση του ανικανοποίητου, αλλά με αρκετή διάθεση ότι αυτή η εποχή θα φέρει τα καλύτερα σε όλους, αρχίζω να ανεβαίνω ξανά παρά τις Κασσάνδρες για νέες δυσκολίες, παίρνω κουράγιο από την Αναγέννηση της φύσης κι αποφασίζω να αρχίσει κι η δική μου ταυτόχρονα.

Τα γαλαζωπά γυαλιά με κάνουν να βλέπω τον κόσμο αλλιώς, τα αντικείμενα γύρω μου γλυκαίνουν κι οι σκληρές γωνίες τους στρογγυλεύουν, σε αρμονία με τη φύση ξαφνικά δεν υπάρχουν ευθείες, ούτε παράλληλα, όλα είναι μοναδικά και σοφά πλασμένα, όλα έχουν την αξία που τους αναλογεί, ασχήμια δεν υπάρχει, ο άνθρωπος είναι ο μόνος που καταφέρνει να δημιουργεί και να βλέπει πράγματα και πλάσματα όχι όμορφα.
Βαρέθηκα να ακούω για μέτρα κι αντίμετρα, βαρέθηκα ροζ και κόκκινες ιστορίες, με κούρασαν οι κάθε είδους αντιθέσεις, το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι η αρμονία κι η ισορροπία.

Καλή κι ευωδιαστή Άνοιξη να έχετε όλοι, μην σκεφτείτε και περιμένετε τα χειρότερα, βάλτε στο μυαλό σας τις καλύτερες των σκέψεων και συνεχίστε.

Revolution ή τα πάντα όλα...

Εντάξει λοιπόν, πήραμε το ελεύθερο για υπερατλαντικά ταξίδια προς το μεγάλο μήλο άνευ βίζας, που είναι και το όνειρο του μέσου Έλληνα. Η δε μεγάλη θεία Dionne (που μου άρεσε μέχρι σήμερα) λόγω απειλής λέει της ζωής της δεν τραγούδησε σήμερα στο Μέγαρον - οποίο πλήγμα επίσης για τον μέσο Έλληνα. Σήμερα λοιπόν ο νέος Φ(α)ΠΑς που σαφώς και δεν αγγίζει τον μέσο Έλληνα μιας κι ο νέος μέσος τέτοιος έχει ψιλο (έως χονδρο) - χαθεί. Ή του ύψους ή του βάθους γίναμε, το μέσον, το μέτρον, το άριστον έχουν εκλείψει ούτως ή άλλως.

Όταν λέμε για επανάσταση εννοούμε την δικιά μας, την εσωτερική ή εξωτερική που θα έρθει να αλλάξει κάποια πραγματάκια καθημερινότητας που θα μπορούσαν να ταρακουνήσουν τον απόλυτα τακτοποιημένο μικρόκοσμό μας.
Σαν τα πάντα που ξυπνούν από τη χειμέρια νάρκη και καταβροχθίζουν μπαμπού με τεράστια όρεξη έτσι κι εμείς "ξαφνικά" είδαμε το φως το αληθινό, συνειδητοποιήσαμε (λέμε τώρα) ότι τόσα χρόνια μας έκλεβαν (και ζητάμε εκ των υστέρων τα κλεμμένα πίσω...), αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε οι χειρότεροι των Ευρωπαίων σε όλα τα επίπεδα (κοντεύουν να μας πείσουν) κι ότι σώνει και ντε πρέπει να βάλουμε πλάτη και να παλέψουμε να "ξανα"κερδίσουμε τα άλλοτε "κεκτημένα". Ως άλλοι μαρμαρωμένοι βασιλείς τραγουδάμε ένδοξα άσματα τύπου "πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικός μας θα' ναι" (ο 14ος ντε, γιατί ο 13ος είναι και γρουσούζικος και δεν τον θέμε). Πάντως μια αντίδραση υπάρχει: άλλοι αντιδρούν στους δρώντες (σε αυτούς που μας παίρνουν μέτρα - φτου σκόρδα), άλλοι στους αντιδρώντες (γιατί ενοχλούνται στην μετακίνηση π.χ.), άλλοι και στους μεν και στους δε, μια κατηγόρια προς όλες τις κατευθύνσεις τη διακρίνεις τελευταία.
Τα κοάλα πάλι την ακούν τρώγοντας ευκαλύπτους για αυτό και στη λαϊκή ρήση έμεινε το "τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα", είναι χαρούμενα στον κόσμο τους, όλα πάνε καλά όσο υπάρχει το "χόρτο" τους, ράστα σε ένα κόσμο που χάνεται, ο Μάρλεϋ δεν είναι πια κοντά μας, κι αυτά νιώθουν τα δάση τους να συρρικνώνονται μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές. Είναι τόσο αλλού που δεν έχουν διάθεση για επαναστάσεις κι άλλα αντιδραστικά. Πιστεύουν πως ο θεός των κοάλα τα πάντα εν σοφία εποίησε, οπότε που να τρέχεις bro, μέχρι να πηδήσεις στο επόμενο δέντρο η φωτιά σε έχει προλάβει, οπότε κάθισε να το απολαύσεις το φλαμπέ...
Το θέμα μας είναι όμως αν θα κάτσουμε να "απολαύσουμε" τη φωτιά που μας σιγοκαίει, αν θα φύγουμε μακριά ή αν θα προσπαθήσουμε να τη σβήσουμε. Γιατί όπως όλα τα "είδη προς εξαφάνιση" περιμένουμε τη βοήθεια ενός ανώτερου όντος να μας σώσει και δε βλέπουμε τον απλούστερο τρόπο: την προστασία της περιουσίας μας χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς δούνε και λαβείν κι όταν μιλώ για την περιουσία μιλάω για τις αξίες του ίδιου μας του εαυτού. Με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ να χάνουμε και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας και να γινόμαστε επαίτες παντού. Στο εξωτερικό, στο εσωτερικό, ακόμη χειρότερα στο εσωτερικό μας.
Viva la revolution αγαπητοί μου, είναι καιρός να ταρακουνηθούμε λίγο, έστω εσωτερικά, μπας κι αρχίζει να αλλάζει κάτι στη στασιμότητα, μπας και φύγουν τα κουνούπια που λυμαίνονται το αίμα μας.
Υ.Γ: Βάση έγκαιρων πληροφοριών η Άνοιξη θα έρθει, μου το είπαν κάτι μαργαρίτες που πάνε να ανθίσουν και πιστέψτε με, δε χρειάζονται τη ζεστασιά των μολότωφ για να το κάνουν...

Πορ(ν)είες

Ενδιαφέρουσα εβδομάδα δεν μπορείτε να πείτε. Αρχικά τα μέτρα, μετά τα αντίμετρα (βίντεο τζούλιας ντε), όλο και με κάτι είχαμε να ασχοληθούμε. Καθημερινά περνούσα μπλόκα στον πηγαιμό και τον γυρισμό για τη δουλειά, όρεξη δεν είχα καμία (για δουλειά βεβαίως), πορείες χάζευα από το παράθυρο, ο Λυκαβηττός κι η Ακρόπολη δεν ήταν πια το πρώτο μου μέλημα για να χαζέψω όταν έφευγε το βλέμμα μου από την οθόνη του υπολογιστή. Διάφορες ομάδες ανθρώπων βρήκαν το έναυσμα για να παρελάσουν από το κέντρο, απολυμένοι, πολιτικοποιημένοι, μετανάστες, κουκουλοφόροι, γνωστοί κι άγνωστοι όλοι έγιναν ένα κουβάρι που ανεβοκατέβαινε τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας, ένα ουράνιο τόξο σημαιών και συνθημάτων.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε και το "Έρχονται χρόνια δύσκολα" που ακουγόταν από παρακείμενα μεγάφωνα, Καζαντζίδη δύσκολα ακούς, αλλά ξαφνικά έμοιαζε επίκαιρος. Λογικές μου φαίνονται οι αντιδράσεις κι οι πορείες, οι κάθε είδους απεργίες, αυτό που με φοβίζει είναι οι ακρότητες που είμαι σίγουρος ότι θα αρχίσουν να συμβαίνουν όλο και συχνότερα, τόσο που δε θα μας κάνουν εντύπωση σε λίγο. Δεν μου αρέσει να γίνομαι μάντης κακών, αλλά τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει, πόσο μάλλον ακούσει. Σκληρό σεξ δεν είχε το βίντεο που συζητείται όσο σχεδόν και τα μέτρα, είναι αυτό που δεχόμαστε καθημερινά - και δεν το ευχαριστιόμαστε κιόλας βρε παιδί μου. Ίσως είναι η μόνη λύση, αφού το κάνουμε που το κάνουμε να το κυκλοφορούμε σε dvd και να αγοράζει ο ένας του άλλου για την αλληλοστήριξη. Που ξέρεις, μπορεί και να γίνεις πλούσιος από τη μια μέρα στην άλλη.
Περίεργη αυτή η Άνοιξη, μια λέει πως ήρθε, μια κρύβεται, μια σου χαμογελάει και μια σε τρομάζει, δεν είναι ο Μάρτης που προσπαθεί να δικαιολογήσει το όνομά του, είναι ο γδάρτης που βγήκε παγανιά και θέλει να πάρει τα τομάρια μας. Δεν ξέρω για σας αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να το παραδώσω έτσι εύκολα το δικό μου. Μη μασάτε, υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης, πάνω απ' όλα το κεφάλι ψηλά και πάμε μπροστά, οι κάθε είδους νταβατζήδες δε μας ταιριάζουν.

Όνειρο Ανοιξιάτικης νύχτας με πανσέληνο

Όπως η αίσθηση του πρώτου φιλιού, το ανεπαίσθητο χάδι με το δείκτη μου στον δικό σου, αργά και νωχελικά αλλά με πολύ νόημα, ένα αγκάλιασμα δήθεν τυχαίο μετά το αστείο, το χέρι σου στο σβέρκο μου, το δικό μου στη μέση σου, κοιτάζαμε κατευθείαν ο ένας τα μάτια του άλλου, δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε, δεν μπορούσαμε να κρύψουμε τίποτα.

Δε γελούσαμε τόσο με αυτά που βλέπαμε ή λέγαμε αλλά γιατί ήμασταν μαζί, ήταν γέλιο χαράς από τη συνύπαρξη, τόσο που αρχίσαμε να νιώθουμε ένοχοι, γιατί άλλοι δεν το είχαν, ήταν πιο φτωχοί σε αισθήματα κι όλα τους έβγαιναν σε υπερβολή. Εδώ όμως είχες δίκιο, σιγά μην νιώθω κι άσχημα επειδή βιώνω αυτό το αίσθημα, στο κάτω κάτω αυτοί φοβούνται να εκτεθούν, να αφεθούν, να διακινδυνεύουν ασφάλεια, εγωισμό, ταμπού, πρέπει, θέλω.
Φαντάζει περίεργη μέχρι και σε μένα αυτή η ενστικτώδης αίσθηση ολοκλήρωσης, ότι εδώ είμαι, αυτά θέλω, βλέπω το μέλλον μου φωτεινό και ουσιώδες. Μου λες, μην αγχώνεσαι με τίποτα, θα σε κάνω πλούσιο μια μέρα, μα δεν ξέρεις ότι ήδη με έχεις κάνει. Λάθος μου ή όχι, ποτέ δεν ήμουν του υλικού, το ζητούσα τόσο όσο, ποτέ δεν ήταν πρώτη επιδίωξη, αυτό που με κάνει να χαλαρώνω και να νιώθω καλά είναι αυτή η αγκαλιά - έστω δευτερολέπτων - όταν επιστρέφεις - κι εγώ κάνω τον κοιμισμένο. Ξέρω ότι είσαι εδώ για μένα, ότι θα είσαι όταν σε χρειάζομαι, ότι το τραγούδι που σιγομουρμουρίζεις όταν κοιμάμαι είναι για μένα, για να δω όμορφα όνειρα και να πάω ένα βήμα πιο μπροστά.
Μπαίνει πλέον και τυπικά η Άνοιξη μα η δική μας δε λέει να τελειώσει, μακάρι τα λουλούδια που τόσο σου αρέσουν να ανθίζουν όσο περισσότερο μπορούν στην κοινή μας ζωή.

Υ.Γ.: μην ξεχάσεις να με αγκαλιάσεις όταν επιστρέψεις, θα περιμένω, το ξέρεις...

Ατέρμονη επανεκκίνηση

Όπως όταν κάνεις άκυρη εκκίνηση σε αγώνα δρόμου κι ο αφέτης σε ανακαλεί. Το ξεκίνημα κάθε φορά γίνεται με ελπίδες πολλές, είσαι αισιόδοξος ότι πρώτος θα κόψεις το νήμα, ονειρεύεσαι το λαμπρό μέλλον και το μετάλλιο που θα σου απονείμουν. Θα μου πεις σημασία έχει η συμμετοχή κι όχι το αποτέλεσμα, αλλά ποιος δε θέλει να νικά;

Σε γενικές γραμμές έχω κάνει πολλές εκκινήσεις στη ζωή μου. Μου είναι εύκολο αν όχι δελεαστικό να ξεκινώ από την αρχή ένα αγώνα, μια καριέρα, μια ζωή. Μερικές σταθερές απομένουν (όπως οι αγαπημένοι μου ή μια στρατηγική στο σκάκι / στον τρόπο συμπεριφοράς) κι όλα τα άλλα νέα. Αλλά τελείως διαφορετικό η ηθελημένη επανεκκίνηση κι η αναγκαστική. Το λάθος προτιμώ να το ανακαλύπτω μόνος κι όχι να μου το υποδεικνύουν άλλοι, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.
Όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με το πως αρχικά με βλέπουν οι άλλοι αλλά ακόμη περισσότερο με το πως μας βλέπουν οι άλλοι. Δεν μπορώ να ανεχθώ καμιά Αγγέλα και κανένα Γκόρτον να μου λεν πως θα συμπεριφερθώ και πως θα ξοδέψω (λέμε τώρα, αν μου μένει και τίποτα) ή πως θα μου κόψουν μισθούς, δώρα κι επιδόματα, να πάει να κουρεύεται ο κάθε πολιτισμένος εμπρός για μια παν αφρικανική ή παν ασιατική ένωση. Είναι άκρως βαρετή και προβλέψιμη αυτή η παρτίδα σκάκι που παίζουν στις πλάτες μας και σας διαβεβαιώ ότι σε τέτοια παιχνίδια αν δεν βγει ισοπαλία ο ηττημένος συμπαρασέρνει τον νικητή στο βάραθρο (κι ουχί στο βάθρο). Δεν έφτανε η σκόνη των ημερών είχαμε κι όλες τις Κασσάνδρες να προβλέπουν τα χειρότερα, βρε εγώ άμα αποφασίσω να κάνω νέα αρχή θα την κάνω ο κόσμος να χαλάσει (ή να μην μου το επιτρέπει), σιγά μην ακούω τις Αγγέλες (ναι είναι η νέα μου αγαπημένη, από την εποχή της άλλη ξινής της Μαργαρίτας έχει να μου συμβεί αυτό).
Περιμένοντας στην αφετηρία σας φιλώ γλυκά και εύχομαι να έχουμε μια υπέροχη Άνοιξη (αν δεν το καταλάβατε μπαίνει παρόλα τα σκληρά μέτρα εναντίον της)

Υ.Γ.: όπως ίσως καταλάβατε (αν καταλάβατε) αλλού ξεκίνησα κι αλλού βρέθηκα

Εύκολο είναι....

να προσποιείσαι ότι δεν σε ακουμπούν όσα συμβαίνουν γύρω σου, να ρίχνεις στους άλλους όσα σου πάνε λάθος ή στραβά. Από την άλλη δύσκολο πολύ φαντάζει να κάνεις αυτοκριτική και να παίρνεις το μερίδιο των ευθυνών σου. Από τις εργασιακές μέχρι τις προσωπικές σχέσεις συνήθως οι άλλοι φταίνε κι όχι εμείς. Λες κι εγώ (κι ο κάθε εγώ) δεν προσφέρει το έδαφος που θα πατήσουν και θα στην πουν τελικά. Γιατί ευχαριστώ ούτως ή άλλως δεν περιμένω να ακούω συχνά, για επιβράβευση δε, σε κάθε πολλαπλή διέλευση πλανητών και αν συμβεί, αλλά το παράπονο, η γκρίνια, το φταίξιμο βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη.

Νιώθω και φαίνομαι ασυνήθιστα κουρασμένος αυτό το διάστημα, όπου με παίρνει το δηλώνω ξεκάθαρα, αλλά κι έτσι τι βγαίνει; Ακόμη κι οι άνθρωποι που περίμενα να με καταλάβουν ασχολούνται με τον εαυτό τους. Σα να μην έχω το δικαίωμα να δηλώσω απών για λίγο, απών για πολύ ή για όσο θέλω, όλοι πέφτουν να καταπνίξουν την επανάσταση του Σπάρτακου.
Έβλεπα σήμερα ένα γλάρο να έχει καθίσει στο περβάζι του παραθύρου στη δουλειά και τον ζήλεψα, τον βάφτισα Jonathan (ξέρω καθόλου πρωτότυπο) κι ελπίζω να ξανάρθει, μου κάνει καλό να βλέπω ανεξάρτητα πλάσματα, να νοιάζονται μόνο για το σήμερα και να το πολεμούν όπως μπορούν. Θα μου πεις γλάρος στη στεριά (κέντρο Αθήνας μιλάμε), ε τι να κάνουμε, όσο καταλαμβάνουμε το ζωτικό τους χώρο και πολλαπλασιαζόμαστε κι όσο μαθαίνουν να τρώνε τα αποφάγια και τα σκουπίδια μας τόσο θα έρχονται πιο κοντά. Πραγματικά δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση σε λίγα χρόνια να έβλεπα τα ελάφια και τις αλεπούδες της Πάρνηθας (όσα θα έχουν απομείνει) να βολτάρουν στο Σύνταγμα και να τρώνε τα κουλούρια που θα πετούν οι περαστικοί. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το δύσκολο λοιπόν είναι το πέταγμα, το να φεύγεις όποτε θέλεις, να αράζεις όπου θέλεις, να κάνεις αυτό που θέλεις ή έστω αυτό που προστάζουν οι σωματικές ή άλλες ανάγκες σου κάθε στιγμή. Ελεύθερος...

Πάμε να κάνουμε τα δύσκολα εύκολα, καλές πτήσεις να έχετε παιδιά