Κλείστε το ρημάδι (ή αποδυναμώστε το μέσο)

Κλείστε την τηλεόραση!

Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.

Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.

Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.

Λέμε όχι:

Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.

Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.

Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.

Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.

Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.

Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.

Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!

Υ.Γ: το συγκεκριμένο το βρήκα στης roadartist τα μέρη, αλλά το προσυπογράφω και αντιγράφω γιατί θα ήθελα να βρει πολλούς μιμητές, επίσης θα ήθελα να γίνουν πολλές κι όχι μόνο μια οι μέρες που θα παραμείνουν τα κουτιά κλειστά, μπας και στο τέλος καταλάβουν ότι δεν τρώμε το κουτόχορτο που μας ταίζουν αλλά έχουμε και καλύτερες πηγές πληροφόρησης και διασκέδασης.

Η εκδίκηση των ζώων ή πως θα ήταν τα πράγματα αν...

Πήζω εργασιακά κι όχι μόνο. Πολύ εκνευρισμένος με διάφορα θέματα γύρω μου, αλλά και με πάντα αισιόδοξη διάθεση ότι τα πράγματα θα συνέλθουν σας παραθέτω άπαιχτο mail με θέμα: πως θα ήταν τα πράγματα από την πλευρά των ζώων σε συγκεκριμένες "ανθρώπινες" συνήθειες:

η εκπαίδευση του περιστεριού


αποταμίευση

mouse


άρμεγμα...


γέμισμα...

Αυτά προς το παρόν, πάω για ξεκούραση και λίγο διάβασμα των δικών σας.

Υ.Γ.: κάποιοι "βάνδαλοι" μας χάλασαν την καρδούλα (από κάτω) και πήγε προς service, τι να πεις; αλλά "άκαρδοι" τύποι υπάρχουν παντού τελικά...

Καρδιές στην Αθήνα

Μ' αρέσει που σε αντίθεση με τη σαπίλα και τη δυσωδία γύρω μας σε όλα τα επίπεδα κάποιες καρδιές απτόητες συνεχίζουν να "χτυπούν" και να ομορφαίνουν τη ζωή μας και το οπτικό της βάθος. Έχω ήδη κουραστεί με τα σκάνδαλα, τα ποιος, που, πότε και γιατί, τις κλειδαρότρυπες κι άλλα φαιδρά των καιρών που το μόνο που κάνουν είναι να κουκουλώνουν την πραγματικότητα: την ακρίβεια, τις πτώσεις "αυτοκρατοριών", θεσμών κι άλλων αξιών που στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξαν, ήταν απλώς ένα καλοστημένο σκηνικό τύπου Σινετσιτά δεκαετίας 60 (με μπόλικο μελό και δήθεν νεορεαλισμό).

Το μόνο που ξεκουράζει το μάτι μου (γιατί το αυτί μου είναι μόνιμα κολλημένο σε αυστηρά μουσικούς σταθμούς) είναι κάτι ξεχασμένα ντοκιμαντέρ (από τη ζωή ψαράδων μικρών αφρικανικών νησιών μέχρι την ερωτική ζωή των κορμοράνων).
Κάπου ξαφνικά μέσα σ' αυτό το χάλι ήρθαν λοιπόν κάτι καρδιές, που παίρνοντας τη σκυτάλη από τις περσινές "αγελάδες", κοσμούν πλατείες κι άλλους χώρους της Αθήνας και μας κάνουν να αντιληφθούμε ότι υπάρχει κι αυτός ο ξεχασμένος μυς πάνω μας, που έχει τόση δύναμη όσο κανένας άλλος πάνω στο ανθρώπινο σώμα. Κολακεύτηκα σαφώς που συμμετείχα, έστω στο ελάχιστο που ήταν δυνατό, με κάποιο τρόπο σε μια από αυτές. Το προσχέδιο της "δικής" μας ήταν το παρακάτω:

(στην πραγματικότητα βγήκε πολύ καλύτερη,
προσδοκίες ο τίτλος της)

Δείτε τις, ακουμπήστε τις, νιώστε τις, κι ίσως ξανανιώσετε και τη δική σας να χτυπά πιο δυνατά και σίγουρα, οδηγώντας σας σε αυτό που θέλετε κι όχι σ' αυτό που σας πλασάρουν...

Υ.Γ.: αφιερωμένο στο φίλο Γ. που η δική του τον πρόδωσε νωρίς...

Ενημερωτικά: ούτε κατά διάνοια μη φανταστείτε ότι συμμετείχα καλλιτεχνικά επί του έργου, ούτε ευθεία γραμμή δεν τραβάω, απλά συμμετείχα με άλλο τρόπο...

Update: φιλοτεχνημένη από τις Γεωργιάδη - Θεσσαλονικέως Δέσποινα & Χατζηθεοδώρου Μαρία

Υ.Γ. (ή ποίηση)

Η αγαπητή roadartist με προσκάλεσε σε βραδιά ποίησης, κι εγώ ως γνωστόν έχω και στο παρελθόν ενδώσει σε παρόμοιες προκλήσεις. Ούτως ή άλλως και για διάφορους λόγους έχω αναφερθεί πολλάκις εδώ μέσα σε αγαπημένους ποιητές κι έχω παραθέσει αποσπάσματά τους. Είναι ευκαιρία λοιπόν να σας αποκαλύψω γιατί έχω τρέλα με τα υστερόγραφα:Το ανακάλυψα τυχαία πριν καμιά 15αριά χρόνια, η αδυναμία στον Μανόλη Αναγνωστάκη ήταν δεδομένη, το παιχνίδι των υστερόγραφων μου θύμιζε προ εφηβικά χρόνια όταν με αγαπημένη φίλη - καθηγήτρια αρχαίων ελληνικών, ανταλλάσσαμε γράμματα (ναι, ήταν τρόπος επικοινωνίας κάποτε, τότε δεν υπήρχε η άνεση κινητών κι ακίνητων τηλεφώνων και sms, e-mail κλπ), αφήνοντας πάντα τη δύναμη και την ανατροπή σε αυτά τα σύντομα κειμενάκια της μιας γραμμής που μπορούσαν να αλλάξουν το νόημα όλου του προηγούμενου γράμματος. Ας παραθέσω λοιπόν κάποια από αυτά:

Δε θέλω να γνωρίσω πάρα πολύ τους ανθρώπους.

Όλα προς τι;

Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη - διαφορετικά.

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του.

Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.

Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά.

Έρωτας: όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.

Ήξερε πως δεν είχε πεθάνει αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να την ξαναδεί.

Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση - παλιούς σου έρωτες με αποστροφή.

Όλοι κομπλεξικοί με το ήθος.

Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει - τώρα έπαιζε την παράταση.

Δεν φοβόταν το θάνατο - τουλάχιστον το θάνατο των άλλων.

Μιλούσε συνεχώς με παρενθέσεις και αποσιωπητικά, σαν τυφλός που βάδιζε σ' ένα δωμάτιο γεμάτο έπιπλα.

(Γηράσκω αεί αναθεωρών)

Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της.

Δεν υπάρχει πνευματικός ηρωισμός.

Επισκευαστής αναμνήσεων.

... Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι. (Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα.)

Έλπιζες από απελπισία.

Το ενοχλητικότερο ήταν πως επέμενε να γράφει την αλήθεια με άλφα κεφαλαίο.

Οι τίτλοι στα περιεχόμενα άμα τους διάβαζες στη σειρά, φτιάχναν ένα καινούργιο ποίημα - το πιο όμορφο ποίημα, χωρίς λόγια περιττά, χωρίς φιλολογία, χωρίς φτιασίδια.

Ο σπαραγμός της κοινοτυπίας.

Οι ίδιες λέξεις που λέμε όλοι.

Περιθώριο στο "Περιθώριο".

Προσπαθούσε να σε πείσει πως όλα είχαν αλλάξει, όμως εσύ τα 'βλεπες γύρω σου απελπιστικά όμοια.

Εμένα θα μου άρεσε με μια μουσική υπόκρουση, είπες, όπου θα καθόριζες εσύ τα κενά της σιωπής.

Όμως ποτέ δε θα μου εξηγήσεις το πως και το γιατί.

Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά...

υ.γ.: όποιος θέλει ας παραθέσει δικά του ποιήματα ή ποιήματα που αγάπησε κατά καιρούς, είναι δύσκολο να υποδείξω σε κάποιον να το κάνει

Αλκυονίδες έρχονται

Μετά από μια μουντή βδομάδα με πολύ δουλειά (καλά έσκασα, μου άξιζε μετά από της εβδομάδας διακοπών) σήμερα παρότι είμαι σ' επιφυλακή (τουτέστιν εργάζομαι εκ της οικείας μου έως 18:00 απογευματινής), έχω κέφια διότι έχει υπέροχη λιακάδα, το βράδυ θα έρθουν φίλοι καλοί από το σπίτι, όσο και να τα χαλάσει ο καιρός το Σ/Κ από Δευτέρα θα έρθουν κι οι Αλκυονίδες (σύμφωνα με τους μετεωρολόγους πάντα) και γενικώς όλα καλά.

Παραθέτω το παρακάτω ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail ελληνιστί) διότι δεν προλαβαίνω να γράψω άλλα σημαντικά που μου συμβαίνουν αυτό τον καιρό.

Βρείτε λοιπόν την στάση σας για αυτή τη χρονιά βάσει των γενεθλίων σας

κι απολαύστε πιθανούς διαλόγους ανδρών-γυναικών:

Αυτός είπε :
Δεν ξέρω γιατί φοράς σουτιέν. Δεν έχεις και τίποτα να βάλεις μέσα!
Αυτή είπε :
Κι εσύ τότε γιατί φοράς σώβρακο, ε;

Αυτός είπε :
Όταν σε πρωτοείδα, ήθελα να σου κάνω έρωτα πολύ άσχημα.
Αυτή είπε :
Λοιπόν... τα κατάφερες!!!

Αυτός είπε :
Πέντε πόντους παραπάνω και θα ήμουν βασιλιάς.
Αυτή είπε :
Πέντε πόντους λιγότερο και θα ήσουν βασίλισσα.

Αυτός είπε :
Να δοκιμάσουμε απόψε καινούργιες στάσεις;
Αυτή είπε :
Καλή ιδέα! Εσύ στο σίδερο κι εγώ στον καναπέ να ρεύομαι.

Αυτός είπε :
Ας βγούμε έξω να διασκεδάσουμε απόψε.
Αυτή είπε :
Ωραία, αλλά αν γυρίσεις πριν από 'μένα, άσε το φως στο xολ αναμμένο!

Το καλύτερο...

Αυτή είπε:
Θα σε κάνω τον πιο ευτυχισμένο άντρα στον κόσμο
Αυτός είπε:
...Θα μου λείψεις..!

Υ.Β.: Να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο
Υ.Γ.: Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες των ημερών και συγγνώμη αν ξέχασα να πάρω κάποιους τηλέφωνο (έχω ένα θέμα μ' αυτή τη συσκευή)

Διακοπές τέλος (ή μέσα τα κεφάλια)

Κι ενώ όλοι σας προσπαθούσατε να συνέλθετε από τις Χριστουγεννιάτικες και άλλες αργίες και επιστρέφατε στην καθημερινή ρουτίνα των εργασιών σας εγώ την έκανα με ελαφρά. Άφησα το στολισμένο μου σκυλί σε καλά χέρια και πήγα λοιπόν στο "σχεδόν νησί" στο οποίο έχω ζήσει, δουλέψει, κάνει φίλους και κουμπαριές. Είχα να πάω από πέρυσι τον Μάρτιο κι η αλήθεια είναι ότι μου είχε λείψει πολύ. Και το μέρος και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Σαν μέρος δεν είχε αλλάξει κι ιδιαίτερα, μόνο κάτι μεζονέτες είχαν αρχίσει να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, ενοχλητική μόδα των καιρών κατά τη γνώμη μου (αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), απλά είχε αρκετό κρύο για να ευχαριστηθώ βόλτες στην παραλία κι αλλού. Οπότε το κυρίως θέμα εξαντλήθηκε σε τσιπουράκι και κρασάκι με τους απαραίτητους ψαρο - ή - κρεατομεζέδες (αναλόγως ποτού), άλλοτε εντός κι άλλοτε εκτός σπιτιού. Ο κολλητός μου κι η οικογένειά του που με φιλοξένησαν για άλλη μια φορά με την ίδια ζεστασιά όπως με έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, η βαφτιστήρα μου κι η χαρά της που πήγα να την πάρω από τον παιδικό σταθμό, ο αδελφός της που παίζοντας μαζί του νιώθω κι εγώ 3χρονος και παίζουμε σαν κολλητοί φίλοι, η κουμπάρα μου κι η δύναμή της που ώρες και φορές με κάνει κι απορώ που την βρίσκει, όντας μόνη με 2 παιδιά σ' ένα χωριό που δε φημίζεται και για την προοδευτικότητά του... και φίλοι, γνωστοί, πρόσωπα κι εικόνες που έχουν δεθεί ανεξίτηλα με καταστάσεις είτε καλές είτε κακές, σίγουρα όμως έντονες.. και ο γνωστός λόφος με την απίστευτη θέα και η βαρκάδα για ψάρεμα καλαμαριών (με απίστευτο γέλιο παρά το φτωχό του αποτελέσματος).Η καλύτερη στιγμή ήταν σαφώς στο σπίτι του κολλητού, με το τζάκι να καίει, τους μεζέδες να συνοδεύουν το σπιτικό κρασί, καλή μουσική, ακόμη καλύτερη παρέα, αναλύσεις, αναμνήσεις, μελλοντικά σχέδια, γνήσια φιλία στρωμένα στο τραπέζι. Πέρα από την ξεκούραση και την τέρψη των αισθήσεων αυτό που μου έμεινε είναι ότι υπάρχουν σταθερές αξίες στη ζωή μου που με κάνουν να νιώθω ακόμη πιο αισιόδοξος για το μέλλον. Να' στε καλά παιδιά, υπόσχομαι να τα λέμε συχνότερα.
Καλή εβδομάδα να έχουμε.

Χρονο-κάψουλα

Αποδεχόμενος την πρόσκληση του φίλτατου equil-chaos έχω να θυμηθώ τα πιο κάτω σημαντικά κι ασήμαντα που μου συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε:

Χειμώνας: περίεργος, μια καθήλωση σε όλα τα επίπεδα, βαρετά στη δουλειά, στριμωγμένα οικονομικά, χωρίς πολύ όρεξη για βόλτες, λίγες επισκέψεις στα αγαπημένα εκτός των τειχών μέρη, ακόμη λιγότερες συνευρέσεις με γνωστούς και φίλους, μια-δυό θεατρικές επισκέψεις, ίσως λιγότερες κινηματογραφικές, σποραδικές μπαρότσαρκες (και συνήθως μετά από εντατικές / εκβιαστικές προσκλήσεις "αλλοδαπών"), που έκλεισε με το θάνατο του Ραμόν...

Άνοιξη: ελπιδοφόρα, με απανωτές συνεντεύξεις (ίντερβιους ντε) για τη νέα δουλειά που ήρθε περίπου εξ ουρανού, με πίστη για το καλύτερο, με το δωράκι ανήμερα των γενεθλίων μου ότι προσελήφθην τελικά, με μια θεατρική έξοδο από την προηγούμενη εργασία (ιλαροτραγωδία για την ακρίβεια, ενώ θα προτιμούσα κάτι πιο μελό), με αισιοδοξία στον αέρα να μπερδεύεται από τις ανοιξιάτικες/πασχαλινές μυρωδιές στο χωρίο για Πάσχα, με συχνότερες συναντήσεις με αγαπημένα πρόσωπα, με μπιρίμπα κάθε Παρασκευή ως δεδομένο, με τη σχέση μου δυνατότερη παρ' όλες τις αναποδιές κι εμένα σαν παιδάκι που ετοιμάζεται να πάει για πρώτη μέρα στο σχολείο στο τελείωμά της...

Καλοκαίρι: ξεκίνημα στην νέα εργασία, μεγάλη εταιρεία (με τα καλά και τα κακά του αυτό), πολλοί συνάδελφοι, ανταγωνισμός και καχυποψία αρχικά, προσπάθεια εδραίωσης, με τον καιρό χαλάρωση και των δύο μερών, κούραση, προσπάθεια ανασύνταξης, άγχος, έλλειψη διακοπών και θάλασσας, μόνο μια βδομάδα ξεκούρασης, το ήξερα, δεν πειράζει, απλά ένας λόγος να γκρινιάξω λίγο κι εγώ, φωτιές και θλίψη στο τέλος του, γλυκόπικρη αίσθηση μου άφησε αυτό το καλοκαίρι...

Φθινόπωρο/αρχές χειμώνα: συμπαθητικό αρχικά αλλά ιδιαίτερα καλό στο φινάλε του, πάρα πολύ άγχος σε όλα τα επίπεδα, απίστευτη προσαρμοστικότητα και αποτελεσματικότητα έδειξα σε "δύσκολες" αποστολές είτε εργασιακά είτε προσωπικά, με λίγες εξαιρέσεις δεν το άφησα να με πάρει κάτω, νέοι φίλοι στη ζωή μου, ξεκασκαρτάρισμα πραγμάτων / ρούχων / ανθρώπων (μ' αρέσει τελικά η κάθε αλλαγή εποχής γιατί "πετάω" διάφορα), 13 χρόνια κοινής πορείας (θέλω να σε δω να φτάνεις ψηλά, πρέπει να το κάνεις, σου αξίζει), όλο και μεγαλώνει αυτή η παρέα εδώ μέσα, χαίρομαι που τα πράγματα παίρνουν μια άλλη δυναμική, χαίρομαι που ανήκω σ' αυτή την "κοινοβιακή" ιστοκατάσταση, έχουμε να κάνουμε πολλά 8άρια παρέα μεθυσμένοι απ' το ποτό που σερβίρει ο ένας στον άλλο.
Στην υγεία σας παιδιά...

Υ.Γ.1: το μπαλάκι της χρονοκάψουλας (αν θέλουν, αν δεν, δε θα παρεξηγηθώ κιόλας) στη Σοφία μου και στον Δημητράκη - καινούργιοι γαρ, ευκαιρία να μας "φανερωθούν"

Υ.Γ.2: Την άλλη βδομάδα έχω δ ι α κ ο π έ ς (το λέω και δεν το πιστεύω μιλάμε)