Είναι στιγμές...

Είναι στιγμές που νιώθεις να βάζεις τον εαυτό σου πίσω, πλάτη, να νιώθεις ότι στηρίζεις - χωρίς ζόρι όμως - τον άλλο, γιατί το θέλεις, γιατί οι δικές σου ανάγκες περνούν σε δεύτερη ή και χαμηλότερης θέσης μοίρα, είναι στιγμές που νιώθεις ότι όταν κάνεις κάτι για κάποιον που αγαπάς απλά θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. 

Είναι στιγμές που ένα χαμόγελό του σου φέρνει κι εσένα το χαμόγελο, που η στιγμή πόνου του σε διαπερνά σαν νυστέρι στον εγκέφαλο, που το άγγιγμα του σε κάνει να νιώθεις ασφαλής και πλήρης...

Είναι πάλι στιγμές που λυγίζεις, που κρατάς όσο εσωτερικά γίνεται τις ανασφάλειες σου για να μην δείξεις ότι φοβάσαι, γιατί δεν πρέπει να φοβηθείς, όχι μπροστά του τουλάχιστον.

Είναι στιγμές που κρατιέσαι αγκαλιά και νιώθεις ότι όλα είναι τόσο όμορφα, ότι όλα έπρεπε να γίνουν έτσι για να δέσουμε περισσότερο και παντοτινά...

Είναι στιγμές που θα έδινα τα πάντα για να σε έβλεπα και πάλι όπως ήσουν, τότε που πρωτοβρεθήκαμε εκεί, σε μια πλατεία της Κυψέλης, κι έλεγες ιστορίες, και με κέρδισες, κι ήθελα ασυναίσθητα να ήμουν παρέα σου... και να που τόσα χρόνια μετά όχι μόνο είμαι αλλά θέλω να είμαι για το υπόλοιπο, όσο και αν είναι αυτό...

Είναι στιγμές που νιώθω ευγνώμων, που νιώθω πλήρης, που θα έκανα τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί.

Σε ευχαριστώ για τις στιγμές που ζήσαμε και που θα ζήσουμε παρέα, δεν θα τις άλλαζα για τίποτε στον κόσμο.