Τίναξα από πάνω μου ότι με βάραινε

Όπως κάθε απόγευμα τον περίμενα στην πολυθρόνα που βρισκόταν απέναντι από την πόρτα. Είχα μάθει να αισθάνομαι την ώρα που επέστρεφε κι ετοιμαζόμουν όπως πάντα για την σχετική υποδοχή.

Αυτό το απόγευμα όμως άργησε λίγο και μου φάνηκε ότι μπήκε με άλλη διάθεση από την συνηθισμένη... με χάιδεψε μηχανικά, μου έδωσε ένα μπισκοτάκι και κάθισε στον καναπέ αφού γέμισε ένα ποτήρι με ένα κίτρινο υγρό που μου έφερνε φτέρνισμα.

Πήγα κοντά του αλλά διέκρινα ότι δεν είχε όρεξη για παιχνίδια και πολλά πολλά, οπότε πήγα κι ήπια λίγο νερό και χάζευα στο μπαλκόνι αφήνοντάς τον στην ησυχία του. Κάτι σταγόνες άρχισαν να πέφτουν από ψηλά που όλο και πύκνωναν. Είχα βραχεί ήδη αρκετά μετά από λίγη ώρα κι αποφάσισα να πάω να δω πως είναι, δεν ανησυχούσε μόνο αυτός για μένα, το ίδιο έκανα κι εγώ κι ας μην το καταλάβαινε πάντα.

Μπαίνοντας στο σπίτι κατά την προσφιλή μου συνήθεια τίναξα από πάνω μου ότι με βάραινε, δεν το άντεχα το πολύ νερό ενώ αυτός όπως το περίμενα αντέδρασε φωνάζοντας, χωρίς την συνήθη ένταση όμως, και παίρνοντας την πετσέτα άρχιζε να με σκουπίζει. Τον πρόσεχα στα μάτια καθώς με σκούπιζε και μου φάνηκε ότι έσταζε κι αυτός όπως ο ουρανός...

Του έδωσα ένα πεταχτό φιλάκι στο αυτί που ήξερα ότι του άρεσε (και το έκανα πολύ σπάνια είναι η αλήθεια) και τον είδα να αλλάζει έκφραση, με κοιτούσε με ανάμικτη απορία και λατρεία μάλλον. Κάθισε στον καναπέ κι άρχισε να πίνει το απαίσιο κίτρινο υγρό, κάθισα δίπλα του κι ακούμπησα το κεφάλι μου στο πόδι του. Αναστέναξε βαριά, τόσο που αναγκάστηκα να σηκώσω το κεφάλι μου και να τον ξανακοιτάξω στα μάτια που είχαν αρχίσει να ξαναστάζουν. Του έδωσα άλλο ένα φιλάκι, στα μάτια αυτή τη φορά, και γύρισα ανάσκελα να με χαϊδέψει, ήξερα πολύ καλά ότι του άρεσε να με βλέπει έτσι, χαμογέλασε για πρώτη φορά κανονικά, σκούπισε τα μάτια του και μου είπε: εκτός από το δικό σου τίναγμα ξέρεις πολύ καλά πως να τινάζεις και από πάνω μου ότι με βαραίνει, σε ευχαριστώ και σε αγαπάω πολύ να ξέρεις... 

Συνοδοιπόροι του Λογοτεχνικού μας:

Veronica

Υ.Γ.1: Αφιερωμένο στην Ταμάρ βέβαια, προφανείς οι λόγοι

Υ.Γ.2: Όποιος συνιστολόγος θέλει, μπορεί να συμμετέχει με αυτή την εικόνα και τίτλο ανάρτησης και να αντιγράψει σε σχόλιο το δικό του πόνημα, θα χαρούμε να μεγαλώσει αυτή η παρέα