Κάθε εμπόδιο για καλό

Παρότι είχαν λίγα χρόνια διαφορά ο Χουάν έβλεπε σαν πνευματικό του παιδί τον Ντιόν, τόσο που στο μεταλλουργείο που είχε, από βοηθό τον είχε προάγει στα μάτια του κόσμου σαν πρώτο μάστορα. Οι πελάτες ήταν ευχαριστημένοι από τις δημιουργίες των φίλων, ότι και να τους ζητούσαν έβγαινε με πολύ καλή ποιότητα και πραγματικά γρήγορα. Ο Ντιόν σύντομα "καβάλησε" το καλάμι κι έβγαινε μπροστά μιλώντας με τον κόσμο αφήνοντας τον Χουάν να κάνει τις περισσότερες δουλειές. Τον Χουάν όμως δεν τον πείραζε αυτό, τουναντίον χαιρόταν για τον φίλο του, επιτέλους έβλεπε ότι γινόταν κοινωνικός κι έβγαινε από την φωτιά και το αμόνι για να ασχοληθεί και λίγο με πιο κοινωνικά πράγματα από την σκέτη κατασκευή των παραγγελιών.

Δεν είχε προσέξει βέβαια και μια αλλαγή στην στάση του και μερικά ψιθυρίσματα με κάποιους πελάτες, συνοδευόμενα από λοξές ματιές προς το μέρος του...

Ένα βράδυ μετά την δουλειά είπαν να πάνε για ένα κρασί στην διπλανή ταβέρνα. Ο Χουάν άρχισε να παρατηρεί την ολοένα και πιο αμήχανη στάση του Ντιόν, τι σου συμβαίνει; τον ρώτησε τελικά. 

-Τίποτα μωρέ, κουρασμένος είμαι, λέω να πάω διακοπές για λίγο στην εξοχή μήπως και συνέλθω...

Να πας, του απάντησε ο Χουάν, εξάλλου δεν έχει και πολύ δουλειά αυτό τον καιρό θα τα καταφέρω για λίγες ημέρες μόνος.

Έτσι κι έγινε, ο Ντιόν εξαφανίστηκε για 10 μέρες περίπου κι ο Χουάν μόνος στο μαγαζί άρχισε να ετοιμάζεται για το μεγάλο πανηγύρι που θα γινόταν μετά από 2 μήνες περίπου στο χωριό, έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι με αρκετή πραμάτεια, ερχόταν κόσμος από όλα τα γειτονικά χωριά και το πανηγύρι κρατούσε μια εβδομάδα. Ένα από τα βράδια που γύριζε κατάκοπος από την δουλειά προς το σπίτι ο Χουάν παρατήρησε ένα νέο μαγαζί να ξεπροβάλει εκεί που ήταν παλιά ένα μανάβικο, περίεργος πλησίασε και με αρκετή έκπληξη είδε τον φίλο του Ντιόν να στήνει πάγκους, να τακτοποιεί εργαλεία, να ανάβει την φωτιά στο καμίνι και να παλεύει να φτιάξει μια ταμπέλα... Πλησιάζοντας ακόμη πιο κοντά στο παράθυρο διέκρινε την επιγραφή: Μεταλλικές Κατασκευές Ντιόν...

Έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, δεν είπε κουβέντα και συνέχισε απογοητευμένος τον δρόμο προς το σπίτι του, για αυτό είχε αυτή την περίεργη συμπεριφορά τελευταία σκέφτηκε...

Οι μέρες του πανηγυριού πλησίαζαν κι ο κόσμος του χωριού είχε μοιραστεί σαν πελατεία ανάμεσα στους πρώην συνεργάτες και φίλους. Ένα σημαντικό γεγονός όμως θα άλλαζε τις ισορροπίες, ο άρχοντας του χωριού έδωσε και στους δύο μεταλλουργούς από ένα μεταχειρισμένο του σπαθί και ζήτησε κι από τους δυο να το επισκευάσουν, ο καλύτερος θα γινόταν κι ο επίσημος κατασκευαστής και επιδιορθωτής της αυλής του...

Οι δύο πρώην συνάδελφοι και φίλοι έβαλαν τα δυνατά τους για το ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα με τα σπαθιά του άρχοντα. Έριξαν σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα αντικείμενα που θα πωλούσαν στους πάγκους τους στο πανηγύρι μια κι η μόνιμη προσφορά εργασίας για την αυλή του άρχοντα ήταν μεγάλο δέλεαρ. Όταν έφτασε η μέρα της γιορτής ήταν κι οι δύο τους αποκαμωμένοι... Οι πάγκοι τους βρισκόταν ο ένας απέναντι στον άλλο αλλά οι ματιές τους διασταυρώνονταν μόνο από τύχη κι αμέσως κοιτούσαν κι οι δυο την φωτιά πάνω από την οποία πηδούσαν οι άντρες και τα παιδιά του χωριού...
Τα σπαθιά του άρχοντα και στους 2 πάγκους ήταν καλυμμένα με βαρύ ύφασμα ώστε να μην φαίνεται το αποτέλεσμα. Με τον ερχομό του άρχοντα πάνω στο άσπρο του άλογο ησύχασε όλος ο κόσμος, ακόμη κι η φωτιά έμεινε ακίνητη (βοηθούμενη από την άπνοια βεβαίως). Πήγε πρώτα στον πάγκο του Ντιόν, κατέβηκε από το άλογο και του ζήτησε το σπαθί του. Ο Ντιόν με μια υπόκλιση πέταξε το ύφασμα και φανέρωσε το επισκευασμένο σπαθί, ένα επιφώνημα βγήκε από τα χείλη όλων των συγχωριανών του, γυάλιζε το μέταλλο σαν φρεσκοτριμμένο ασήμι κι όπως αντανακλούσε η φωτιά πάνω του χιλιάδες αστεράκια διασκορπίζονταν παντού. Ο άρχοντας το περιεργάστηκε κάποια λεπτά και το πέρασε στην θήκη της ζώνης του πηγαίνοντας στον απέναντι πάγκο. Ο Χουάν τον κοίταξε στα μάτια, του χαμογέλασε και του έδωσε το σπαθί στο χέρι με απίστευτη άνεση. Ο άρχοντας σαστίζοντας αρχικά από το θάρρος του μεταλλουργού το κράτησε, το κοίταξε με αρκετή επιμονή και στην λαβή και στην κόψη και στην μύτη του αλλά στάθηκε σε ένα μικρό γράφημα κοντά στην λαβή, εκεί που κατέληγε σχεδόν το μέταλλο. Πλησιάζοντας το συγκεκριμένο σημείο πολύ κοντά στην λάμπα πετρελαίου που φώτιζε τον πάγκο διέκρινε την επιγραφή: Είθε να μην χρησιμοποιηθεί ποτέ...
Ο άρχοντας του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει πετώντας ένα πουγκί με νομίσματα στον πάγκο του Ντιόν, καμιά φορά οι λεπτομέρειες είναι σημαντικότερες από το όλον...

Συμμετοχές:
Veronica

Και σήμερα στο Sin Radio, Καλύτερα οι δυο μας παρέα με Λουστράκο