Η παρέλαση

Η ημέρα της παρέλασης όλο και πλησίαζε. Όλη η πόλη στολιζόταν, καθαριζόταν και περίμενε το μεγάλο γεγονός. Ο διάδοχος του θρόνου θα νυμφευόταν την εκλεκτή γαλαζοαίματη και θα ακολουθούσε η εθιμοτυπική παρέλαση από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Για την Βερόνικα και το Λογοτεχνικό Σάββατο

Η Ματίνα κι η μητέρα της Μαρία καθάριζαν όλη την μέρα το σπίτι λες και θα δεχόντουσαν επίσκεψη το πριγκιπικό ζεύγος οι ίδιες. Η ώρα κοντοζύγωνε κι οι δυο τους είχαν πιάσει θέση στο παράθυρο, η μητέρα με ένα μαντήλι στο κεφάλι και παραπίσω κι η Ματίνα δροσερή μες τη νιότη της με ένα χαμόγελο και περίμενε η ίδια τον γαμπρό στο άσπρο άλογο...
Ο κόσμος από κάτω περίμενε με ανυπομονησία και με νευρικότητα ταυτόχρονα. Τα τελευταία χρόνια τα μέτρα που έπαιρνε ο βασιλιάς ήταν όλο και πιο δυσβάσταχτα για τους υπηκόους του κι η δυσφορία όλο και μεγάλωνε. Πόνταρε βέβαια στο γεγονός ότι ο θεσμός της βασιλείας ήταν στα γονίδια όλων κι ότι κανείς δεν μπορούσε να την αμφισβητήσει στα σοβαρά.
Ο πατέρας της οικογένειας ήταν στο απέναντι από το σπίτι πεζοδρόμιο, πρώτη σειρά με τους φίλους του περιμένοντας κι αυτός την πομπή. Χαιρέτησε την γυναίκα και την κόρη του ζωηρά και με χαμόγελο το οποίο όμως έσβησε καθώς κάτι άρχισε να μουρμουρίζει στους φίλους του.
Η βασιλική άμαξα άρχισε να προβάλει από το βάθος του δρόμου. Κάποιοι πολίτες έραναν με ροδοπέταλα, κάποιοι χαμογελούσαν, αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι όμως ήταν σκεπτικοί και σκυθρωποί, αυτή η χαρά δεν μπορούσε να τους αγγίξει από την στιγμή που τα έφερναν τόσο δύσκολα πέρα.
Αχ μητέρα, είπε η Ματίνα, και τι δεν θα έδινα να είμαι στη θέση της, κοίτα τι όμορφος είναι ο πρίγκιπας.
Σώπα αγάπη μου, ούτε να το σκέφτεσαι, δεν θα το ήθελε ούτε κι ο Θεός αυτό, της απάντησε σοβαρά η Μαρία.
Οι επευφημίες του πλήθους άρχισαν να μπερδεύονται σιγά σιγά με τις διαμαρτυρίες, το πριγκιπικό ζεύγος ήταν φανερό ότι είχε αρχίσει να νιώθει άβολα, οι συνοδοί φρουροί πάνω στα άλογα έστρεφαν συνεχώς το κεφάλι τους προς όλες τις κατευθύνσεις νευρικά.
Η πομπή κόντευε να φτάσει κάτω από το παράθυρο των γυναικών, η μητέρα κοιτούσε ερευνητικά τον άντρα της που είχε περάσει μπροστά και παρότι προσπαθούσε να χαμογελά έφερε το μαντήλι στο στόμα της για να μην φωνάξει... η Ματίνα πάλι είχε επικεντρωθεί τόσο πολύ στον πρίγκηπα που δεν μπορούσε να την απασχολήσει προς στιγμή τίποτα άλλο.
Οι επόμενες σκηνές εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα που λίγοι πρόσεξαν τι πραγματικά έγινε: ο πατέρας της Μαρίας πέταξε ένα μαχαίρι που βρήκε στην καρδιά τον πρίγκηπα, οι φρουροί τον πυροβόλησαν άμεσα αλλά ήταν αργά, ο στόχος είχε επιτευχθεί, κι οι δύο άντρες ήταν νεκροί, η Μαρία φώναξε: όχι το παιδί μου... κι αμέσως: όχι τον άντρα μου... η Ματίνα είχε μείνει άναυδη με όλο το σκηνικό, το πλήθος το ίδιο, η παρέλαση αυτή δεν έμοιαζε σε τίποτα με καμία από τις συνηθισμένες στο πρώην ευτυχισμένο βασίλειο...

Υ.Γ.: άσχετο με το ποστ, αλλά πάντα επίκαιρο: Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος

Επίσης μπορείτε να διαβάσετε κάτι σχετικό περί σεβασμού πατώντας στην εικόνα