Επί παντός επιστητού...

... ή περί ανέμων (αιθαλομίχλης) και υδάτων (ομβρίων και λασπωμένων). Για πείτε μου βρε παιδιά, τι έχετε πάθει; Διακρίνω όλους να κρίνουν όλους, άλλοι χαριτωμένα και κομψά κι άλλοι βρίζοντας και θυμίζοντας τον τελευταίο αλήτη του λιμανιού. Δεν πρόκειται με τίποτα να μπω στο παιχνίδι και να πάρω θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Απλά θα αναφέρω γεγονότα που τελευταία όλο και μεγαλώνουν τον όγκο σκουπιδιών και της μπλογκόσφαιρας αλλά και "κοινωνικών δικτύων" (που μόνο κατ' όνομα είναι τελικά τέτοια). Κάποιος λοιπόν κράζει διάφορες "ομάδες", περσόνες, κρυφούς ή φανερούς σκοπούς ατόμων εδώ μέσα, απλά και μόνο γιατί του την σπάνε και θέλει να πει τη γνώμη του. Κάποιοι από τους θιγόμενους (όποιος έχει τη μύγα κλπ λένε στο χωριό μου) ασχολούνται "διακριτικά" με το παραπάνω λέγοντας ότι δεν τους ακουμπά, ότι αυτοί αγαπούν όλο τον κόσμο, ότι είναι τόσο καλοί που πιο καλοί "πεθαίνεις" και ζουν μέσα στο ροζ συννεφάκι της πλασματικής καλοσύνης τους - με προφανή ιδιοτελή σκοπό την όποια εξαργύρωση και διασημότητα που αποζητούν μέσω αυτών των διαδικτυακών καναλιών. Κάποιοι άλλοι εκτοξεύουν οχετούς, φανερά, σκοτεινά και με τρόπο που δεν θα μπορούσε να δικαιολογεί η όποια μόρφωση έχουν πάρει (καλά, είναι γνωστό ότι τα πτυχία και τα βιβλία όταν δεν περνούν σωστά στον εγκέφαλο λειτουργούν με καταστροφικά αποτελέσματα), αλλά και πάλι με προφανή στόχο την αναγνώριση (είναι επίσης γνωστό ότι η κακία κι η σοκαριστική / άσχημη ακρότητα πολλές φορές λειτουργεί με γρηγορότερα αποτελέσματα κι από την καλοσύνη για διαφημιστικούς λόγους). Πραγματικά έχω βαρεθεί και σιχαθεί όλες αυτές τις πρακτικές, όταν ένας άνθρωπος είναι μικροπρεπής, δεν πάει να έχει 100.000 ακόλουθους, το ίδιο κενός παραμένει κι αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα καταλάβει το ποιόν του και θα τον στείλει στη λήθη.

Υπάρχει κι άδολη αγάπη...

Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε λίγο με την κρίση του ίδιου μας του εαυτού; Αν και με ποιους τρόπους μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι; Γιατί καλός ο περίγυρος κι οι αυλές που μας κολακεύουν, αλλά το πρόβλημα που ανακαλύπτουμε σε κάποιον άλλο είναι τελικά δικό μας. Δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε ή μας συμβαίνει κάτι παρόμοιο (ή και ακριβώς το ίδιο) και μας κάνει να ξεσπάμε με τον χειρότερο τρόπο. Ας χαμηλώσουμε λίγο το κεφάλι και ας δούμε πως να αγαπήσουμε και να προσέξουμε τον εαυτό μας πρώτα και μετά τους γύρω μας, η προσωπική μας βελτίωση είμαι σίγουρος ότι αρχικά δεν πρόκειται να μας αφήσει τον παραμικρό χρόνο για να ασχοληθούμε με μικροπρέπειες και σταδιακά θα μας κάνει να βλέπουμε με άλλο μάτι και τον περίγυρό μας. Εύχομαι το μάθημα που ερχόμαστε να πάρουμε να μην πάει χαμένο, οι μετεξεταστέοι κι αποτυχόντες δεν έχουν καμία θέση πάντως στην "τάξη" μου, σκοπεύω να προχωρήσω και χωρίς αυτούς.

Ενημέρωση:

Συγγνώμη αλλά δεν πρόκειται να απαντήσω αυτή τη φορά σε σχόλια, αν θέλετε γράφετε ελεύθερα τη γνώμη σας ή και την αλλάζετε στην πορεία, δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται όπως θέλει και να πιστεύει ότι θέλει, επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθώ ξανά με τα της κοινότητας αυτής, οι μάσκες ή έπεσαν ήδη ή πέφτουν σιγά σιγά, στις συμπτώσεις δεν πιστεύω...
Τέλος αποφάσισα να μην αφήνω πλέον ανώνυμους να γράφουν σχόλια - τουλάχιστον για το συγκεκριμένο - καθώς κι ότι ο καθένας κρίνεται από τα γραφόμενα κι από τις πράξεις του, κάποιοι επικοινώνησαν είτε γραπτώς (το mail μου είναι φανερό κι όποιος θέλει στέλνει και του απαντώ), κάποιοι τηλεφωνικά και λύσαμε τυχόν απορίες, ο χώρος και του blogging και του ραδιοφώνου ή όποιου άλλου μέσου είναι ευτυχώς απεριόριστος και μεγάλος και μπορεί να φιλοξενήσει τους πάντες, χαλαρώστε κι απολαύστε το, η ζωή είναι πολύ μικρή για να σπαταλιέται αδίκως, ξαναλέω: το σημαντικό είναι να γίνουμε εμείς καλύτεροι κι όχι να προσπαθήσουμε να κάνουμε τους άλλους, αυτή είναι η βάση, καλή συνέχεια σε όλους...

Υ.Γ.: Ο "Ήφαιστος" ευχαριστεί για την χθεσινή αφιέρωση της σχεδόν πανσελήνου...