ἡμιτελής...

Πολλά πράγματα στη ζωή μου μέχρι τώρα φαντάζουν ανολοκλήρωτα. Από την εκπαίδευση μέχρι τα μαθήματα αυτοκινήτου στο τέλος δεν υπήρχε το "αποδεικτικό" που θα πιστοποιούσε αυτές τις γνώσεις. Συγγενείς και γνωστοί πολλές φορές με κατέκριναν για αυτό κι όπως το έφερναν δεν φαινόταν κι άδικο: τόσο κόπο έχεις κάνει, τόσο χρήμα έχεις δώσει γιατί δεν το παίρνεις το ρημάδι να φανεί ότι ολοκληρώθηκε;

Μικρότερος είχα αρχίσει να νιώθω μέχρι κι ενοχές, έβλεπα εφιάλτες του είδους να ζω και να ξαναζώ την ίδια εμπειρία, λες και το μάθημα δεν θα το έπαιρνα ποτέ. Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κάποια στιγμή κι μαζί του η απάντηση από εκεί που δεν το περίμενα: Όλοι ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για να πάρουμε ένα μάθημα, όταν αυτό συμβεί η ζωή μας τελειώνει, τουλάχιστον στην υλική της μορφή... 

Η ψυχή παίρνει το μάθημα κι αποχωρεί, σκέφτηκα λοιπόν, για να επανέλθει να πάρει το επόμενο.

Έκτοτε νιώθω άνετα και κάνω συνειδητά αυτό που έκανα πάντα: να σταματάω εκεί που νομίζω ότι δεν έχει νόημα κι ουσία πλέον να συνεχίσω. Από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Από μια κουβέντα ή μια "ηλεκτρονική" συνομιλία που όταν καταλάβω ότι δεν πάει άλλο δίνω ένα ξαφνικό τέλος (χωρίς περιθώρια αντίδρασης, άσχετα με το αν αποχωρώ πρώτος ή τελευταίος), έως την όποια εργασιακή ή ερωτική μου σχέση, αυτό που κάποιοι θεωρούν ότι αφήνω ημιτελές στην πραγματικότητα είναι για μένα η ολοκλήρωση ή το φινάλε του.

Ευχαριστώ την Α. για τα τόσα λίγα μα και τόσο σημαντικά που μου άφησε ως παρακαταθήκη πριν αποχωρήσει για το επόμενο μάθημά της.