"... και δεν υπήρχε κανένας έξω"

Έπαιρνε το πρωινό ως συνήθως στην καλογυαλισμένη τραπεζαρία του. Η μυρωδιά του ζεστού ελληνικού καφέ σε συνδυασμό με τον πολύ ευχάριστο χειμωνιάτικο ήλιο που έμπαινε από τις κουρτίνες του σαλονιού είχαν ευεργετικά αποτελέσματα στο κατά τ' άλλα δύσκολο σημερινό του ξύπνημα...

Για την Βερόνικα και το Λογοτεχνικό Σάββατο

Το προηγούμενο βράδυ και μετά τα τυπικά για τα 40ήμερα της αγαπημένης του συζύγου είχε βγει με έναν κολλητό του φίλο και τα έπιναν ως αργά. Τα παιδιά τα είχε κρατήσει η μητέρα του κι αυτός όντας για πρώτη φορά μόνος στο σπίτι μετά από αρκετά χρόνια βίωνε την νέα κατάσταση.
Σαφώς και δεν είχε συνειδοποιήσει ακόμη πλήρως το γεγονός της απώλειας, αλλά προσπαθούσε να φανταστεί το μέλλον και τι έπρεπε να κάνει από εδώ και μπρος μια κι έπρεπε να έχει διπλό ρόλο για τα παιδιά του. Με τίποτα δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του με άλλη γυναίκα, το απέκλειε σαν γεγονός.
Τις μπερδεμένες σκέψεις και το βαρύ από τον πονοκέφαλο λόγω ποτού μυαλό του ήρθε να ταράξει ένας θόρυβος από το μπαλκόνι...
Γύρισε να κοιτάξει προς τα εκεί αλλά δεν διέκρινε κάτι. Ήπιε μια ακόμη γουλιά από τον καφέ του κι άναψε το πρώτο τσιγάρο της μέρας, ο λαιμός του ήταν σε άθλια κατάσταση κι η πρώτη ρουφηξιά του καπνού του έφερε βήχα. Ένας βήχας που κόπηκε το ίδιο απότομα όπως με τις σκέψεις του πριν λίγο, μια σκιά πέρασε μπροστά από την μπαλκονόπορτα, δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε μεγαλόφωνα, αυτό που πέρασε αποκλείεται να είναι η γάτα...
Έκανε να σηκωθεί αλλά ο πόνος στο κεφάλι τον ανάγκασε να σταθεί με τα χέρια στο τραπέζι, σηκώνοντας τα μάτια διέκρινε μια φιγούρα πίσω από τις κουρτίνες. Οι αχτίνες του ήλιου που έπεφταν από πίσω έκαναν σαφέστερη την εικόνα, ήταν μια γυναίκα και μάλιστα γυμνή...
Προσπάθησε να κάνει μια κίνηση ώστε να σταθεί στα πόδια του και να πάει προς την μπαλκονόπορτα αλλά μια αχνή φωνή τον σταμάτησε: όχι Μάνο μην πλησιάζεις, δεν υπάρχει λόγος... ήρθα μόνο για να σου πω ότι θα σε αγαπώ πάντα και θα προσέχω κι εσένα και τα παιδιά, συνέχισε τη ζωή σου, μην αγκιστρωθείς στις αναμνήσεις και το παρελθόν, κάνε βήματα μπροστά κι αν σου ξανατύχει ο έρωτας μην τον απορρίψεις...
Άκουγε την Μαρία; δεν ήταν δυνατόν, ήταν καθηγητής μαθηματικών και δεν πίστευε καθόλου σε φαντάσματα, αγγέλους κι άλλα μεταφυσικά ή παραθρησκευτικά, Μαρία; κατάφερε να ψελλίσει...
Ναι Μάνο, εγώ είμαι αλλά δεν θα με "ξαναδείς", ούτε κι ακούσεις πάλι, ήρθα μόνο για να σου πω τα προηγούμενα, γειά σου τώρα και να προσέχεις...
Ο Μάνος έτρεξε με όση δύναμη βρήκε προς την πόρτα, βγήκε έξω με δυο δρασκελιές, κοίταξε παντού αλλά τίποτα... δεν υπήρχε κανένας έξω...
Απογοητευμένος γύρισε για να μπει πάλι μέσα, παρατήρησε όμως κάτι περίεργο, η κουρτίνα σαν να ήταν τραβηγμένη σε ένα σημείο από κάποιο αόρατο χέρι, έκανε εντελώς αντίθεση με την κατά τα άλλα κάθετη θέση της. Ασυναίσθητα έβαλε το δικό του χέρι στο σημείο αυτό της κουρτίνας. Ένα ρίγος τον διαπέρασε, δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του, στο υπόσχομαι ότι θα προσέχω και τον εαυτό μου και τα παιδιά όσο περισσότερο μπορώ της είπε...