Ενηλικίωση...

Φτάσαμε αισίως στα 18 λοιπόν. Ενηλικιωθήκαμε τελικά. Περάσαμε όλες τις γνωστές φάσεις μέχρι να φτάσουμε εδώ. Από την τρυφερή παιδική ηλικία στην εφηβεία κι από εκεί στο καταστάλαγμα. Δεν χρειάζεται να σταθώ στις καλές κι εύκολες στιγμές, αυτές και πολλές ήταν κι εύκολα διαχειρίσιμες.

Θα σταθώ στα δύσκολα που περάσαμε παρέα και μας έδεσαν περισσότερο. Στις απώλειες αγαπημένων προσώπων, στις απώλειες υλικών αγαθών και στον κίνδυνο έλλειψης του ενός απ' τον άλλο. Εκεί που άλλοι θα οπισθοχωρούσαν, θα τους έπαιρνε από κάτω, θα έλεγαν πάμε για άλλα, εμείς το παλέψαμε μαζί και το νικήσαμε. Σε πείσμα Κασσανδρών, μελλοντολόγων κι άστρων αποδείξαμε ότι με την αγάπη και τη συντροφικότητα όλα ξεπερνιούνται. Κάτι που στις μέρες μας πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Θέλω απλά να σε ευχαριστήσω για τις στιγμές που στάθηκες δίπλα μου όταν ένιωθα να λυγίζω, για τις στιγμές που μου κράτησες το χέρι όταν αυτό έτρεμε, για το σιγομουρμούρισμα αυτοσχέδιων τραγουδιών όταν προσπαθούσα (με δυσκολία) να κοιμηθώ, για όλα όσα έκανες για μένα θέτοντας τις ανάγκες σου σε δεύτερη μοίρα.
Καθώς δεν πιστεύω στην τύχη και τις συμπτώσεις νιώθω ότι έπρεπε να ενηλικιωθούμε παρέα κι ελπίζω να γεράσουμε μαζί...
Θα σου αφιερώνω πάντα αυτό και σαν soundtrack της κοινής μας ζωής θα κουβαλάω το Αστέρι του Βοριά που τόσο μοναδικά μου τραγούδησες εκείνη τη μέρα.