Στα παπούτσια των άλλων...

Όπως κάθε μέρα κίνησε με τα πόδια να πάει στη δουλειά του. Τελευταία είχε συνηθίσει να βλέπει στη διαδρομή αλλοδαπούς να μαζεύουν από τους κάδους ανακύκλωσης κουτάκια, μπουκάλια, χαρτιά κι ότι μπορούσαν να μεταπωλήσουν, αρκετά αδέσποτα που πλέον φώναζε με τα ονόματά τους και μερικούς άστεγους που είχαν πιάσει συγκεκριμένες γωνίες ζητώντας επαιτεία.

Για την Veronica και το Λογοτεχνικό Σάββατο

Γέλασε με την καθώς πρέπει κυρία του πρώτου ορόφου που φώναζε του αλλοδαπού που έψαχνε τον κάδο: φύγε σου λέω, θα πετάξω την σακούλα, τάισε τον γνωστό κοπριτάκο με ένα κουλούρι όπως είχε συνηθίσει κάθε πρωί κι έριξε κάποια κέρματα στο πλαστικό ποτήρι του επαίτη στη γωνία με το βιβλιοπωλείο, όμως αυτή το φορά δεν έφυγε βιαστικά αλλά στάθηκε και τον καλοκοίταξε...  Το πρόσωπό του έδειχνε ότι είχε περάσει και καλές ημέρες αυτός ο άνθρωπος, τα μάτια του παρόλη την σκοτεινιά τους φανέρωναν αρκετές εμπειρίες και γνώσεις, τα ρούχα του εμφανώς φθαρμένα και τα παπούτσια του ακόμη χειρότερα, τρύπια σε κάποια σημεία και τώρα που ζύγωνε ο Χειμώνας σίγουρα ανεπαρκή. Ασυνείδητα έβγαλε τα δικά του παπούτσια και τα αντάλλαξε με τον (απορημένο είναι η αλήθεια) επαίτη... Το καλοσιδερωμένο παντελόνι και πουκάμισο φάνταζαν εντελώς παράταιρα με αυτά τα παπούτσια, αλλά αποφάσισε πως έτσι θα πήγαινε στην δουλειά σήμερα.
Αδιαφορώντας για τα επικριτικά βλέμματα των συναδέλφων κάθισε στον υπολογιστή του κι άρχισε να διαβάζει τα μηνύματα. Η εργασιακή ρουτίνα για άλλη μια φορά ξετυλιγόταν μπροστά στην οθόνη του ώσπου ένα μήνυμα του κέντρισε το ενδιαφέρον πραγματικά, ο τίτλος του ήταν: "en los zapatos de otras..." και αντιγράφοντας στον μεταφραστή, καθώς δεν γνώριζε Ισπανικά, του έβγαλε: στα παπούτσια των άλλων... Τι περίεργο σκέφτηκε, κι άρχισε να διαβάζει το "υποτιθέμενο" spam που ούτε λίγο ούτε πολύ ανέλυε το πόσο δύσκολο είναι να μπει κανείς στη θέση του άλλου, του οποιουδήποτε άλλου, αφήνοντας για λίγο εκτός τον εγωισμό του.
Η εργασιακή του ημέρα τελείωσε χωρίς άλλα απρόοπτα και πήρε τον δρόμο της επιστροφής χωρίς να μπορεί να διώξει από το μυαλό του αυτή τη σκέψη. Στην γνωστή γωνία του βιβλιοπωλείου δεν είδε τον επαίτη με τον οποίο είχε ανταλλάξει τα παπούτσια, αλλά η κουβέρτα ήταν στρωμένη ως συνήθως, θα έχει πεταχτεί για κάποια "φυσική του ανάγκη" σκέφτηκε. Κάθισε για λίγο όρθιος και μετά οκλαδόν στην κουβέρτα του άστεγου περιμένοντας να φανεί...
Ένας κύριος με καλογυαλισμένα παπούτσια κι ακριβά ρούχα κοντοστάθηκε μπροστά του και ψάχνοντας τις τσέπες του έριξε κάποια κέρματα στο πλαστικό ποτήρι. Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά του, το βλέμμα του "δωρητή" ήταν συνάμα φιλεύσπλαχνο και απόμακρο, τύπου κάνω την καλή πράξη της ημέρας και συνεχίζω την ζωή μου χωρίς να με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στον συνάνθρωπό μου, Θεέ μου έτσι τον κοιτώ κι εγώ; σκέφτηκε... Σηκώθηκε να φύγει αλλά είδε τον επαίτη να πλησιάζει, του χαμογέλασε, τον χαιρέτησε δια χειραψίας και κάθισαν παρέα στην κουβέρτα...
Να πάρω κανένα σουβλάκι και καμιά μπυρίτσα από δίπλα να τα πούμε λίγο; του πρότεινε και για πρώτη φορά τον είδε να του χαμογελάει, ένα χαμόγελο από καρδιάς που τον έκανε να νιώσει λίγο περισσότερο άνθρωπος...