"Και τα χρώματα πάψανε να υπάρχουν..."

Από μικρός είχε μια έφεση στη ζωγραφική, παιδί του Δημοτικού ακόμη ξεχώριζε με τις ζωγραφιές του σε σύγκριση με αυτές των συμμαθητών του όχι μόνο για το σχεδιασμό αλλά κυρίως για την ακρίβεια των χρωμάτων που χρησιμοποιούσε. 

Για τη Βερόνικα και το Λογοτεχνικό Σάββατο

Με την παρότρυνση καθηγητών και των γονιών του πέρασε και αρίστευσε στην σχολή Καλών Τεχνών και με την βοήθεια του αγαπημένου του καθηγητή βρήκε τον επόμενο χρόνο τον χώρο που θα φιλοξενούσε την πρώτη ατομική του έκθεση. Όλο αυτό τον χρόνο δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ζωγραφίζει, 23 πίνακες συνολικά, μα ήθελε να κάνει κάτι ακόμη, είχε μια ιδέα που πάλευε από μικρός, κάτι που δεν θα περνούσε διόλου απαρατήρητο και θα συζητιόταν για καιρό...
Η ημέρα της έκθεσης έφτασε και το άγχος του ήταν πολύ μεγάλο, ευτυχώς που ήταν οι γονείς του κι ο αγαπημένος του καθηγητής και του μετρίαζαν αυτό το άγχος. Από τις 7 το απόγευμα που άνοιγε κανονικά η έκθεση άρχισαν να καταφθάνουν αρχικά οι συμφοιτητές και φίλοι κι όσο περνούσε η ώρα κριτικοί τέχνης, δημοσιογράφοι, κόσμος που απλά ήθελε να δει κάτι καινούργιο, άνθρωποι που δεν χάνουν με τίποτα ότι αφορά στην τέχνη...
Οι έπαινοι που έπερνε από παντού τον βοήθησαν να λυθεί, όλοι στέκονταν στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσε τα χρώματα, αυτό τον βοήθησε να αρχίσει να συζητά με όλους από λίγο, ευχαριστούσε σχεδόν κοκκινίζοντας σε κάθε καλή κριτική που δεχόταν, η βραδιά κυλούσε εξαιρετικά για αυτόν.
Γύρω στις 9 το βράδυ κι ενώ είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος είπε να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο που είχε ετοιμάσει: ξαφνικά τα φώτα έσβησαν. Κάποιοι πανικοβλήθηκαν, οι περισσότεροι έμειναν απλά στη θέση τους βγάζοντας επιφωνήματα ή λέγοντας ότι κάποια διακοπή είναι και θα επανέλθει σύντομα, ο καλλιτέχνης μας τους καθησύχασε γρήγορα λέγοντας: αγαπητοί μου συγγνώμη για αυτό το γεγονός σε δύο λεπτά θα επανέλθει το φως, απλά μόλις συμβεί αυτό θα σας εξηγήσω πως θα συμμετέχετε κι εσείς στη σημερινή έκθεση, αν το θελήσετε βεβαίως.
Πράγματι τα φώτα επανήλθαν, οι πίνακες ήταν στη θέση τους, όμως μια μεγάλη έκπληξη τους περίμενε: Τα χρώματα έπαψαν να υπάρχουν πάνω τους... όλοι οι πίνακες ήταν σε άσπρο μαύρο πλέον, δίπλα τους υπήρχαν πινέλα και μπογιές...
Ο καλλιτέχνης είπε: θα παρακαλούσα όσους έχουν τη διάθεση - και δεν τους πειράζει να λερωθούν από τις νερομπογιές - να βάλουν τη δική τους πινελιά σε αυτούς τους πίνακες, ώστε η έκθεση από αύριο δίπλα στον δικό μου πίνακα να έχει και τη δική σας εκδοχή. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από όλους τους πίνακες που τυχόν πωληθούν θα διατεθούν στο ίδρυμα αποκατάστασης παιδιών με προβλήματα όρασης.
Λίγοι από τους καλεσμένους έφυγαν, οι περισσότεροι πήραν από ένα πινέλο και διστακτικά στην αρχή αλλά με μεγάλη διάθεση κατόπιν άρχισαν να χρωματίζουν τους ασπρόμαυρους πίνακες σύμφωνα με τη δική τους εκδοχή και προτίμηση. Από τη στιγμή που ανά δύο - τρεις μαζί χρωμάτιζαν τον ίδιο πίνακα το τελικό αποτέλεσμα έδειχνε σαν ένα παιδικό σχέδιο, κάτι σαν πατσγουόρκ αλλά σε πίνακα κι όχι σε ύφασμα. Τα χρώματα επανήλθαν κι έδωσαν άλλη πνοή στα απλά σκιαγραφημένα αρχικά σχέδια του καμβά. Μετά από 2-3 ώρες όταν είχε ολοκληρωθεί κι ο τελευταίος από τους 23 πίνακες που ζωγράφισαν οι καλεσμένοι, οι συμμαθητές του καλλιτέχνη έβαλαν δίπλα στον καθένα το αρχικό έργο κι έτσι το παζλ συμπληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο.

Άσπρη είναι η αρία φυλή

η σιωπή

τα λευκά κελιά

το ψύχος

το χιόνι

οι άσπρες μπλούζες των γιατρών

τα νεκροσέντονα

η ηρωίνη.

Αυτά λίγο πρόχειρα

για την αποκατάσταση του μαύρου.

Κατερίνα Γώγου 

Βάλτε το χρώμα στη ζωή σας με κάθε τρόπο, το ασπρόμαυρο μου ταιριάζει μόνο σε ταινίες "νουάρ", είπε ο καλλιτέχνης κι ευχαρίστησε τους καλεσμένους του για τη συμμετοχή.