Άκουσα, είπα, ήπια, δοκίμασα, πολλά πράγματα σε αυτές τις διακοπές. Κυρίως ξεκουράστηκα, αν και το ρημαδοκινητό της εργασίας χτυπούσε ακατάπαυστα σε άσχετες ώρες και στιγμές. Όπως όταν σε βαρκάδα με αρκετά μποφόρ και αντικειμενικό στόχο το μάζεμα του παραγαδιού μου ζητούσαν λεπτομέρειες για συγκεκριμένο συνεργάτη κι εγώ προς στιγμήν σκέφτηκα να το πετάξω στη θάλασσα και να φανεί σαν ατύχημα.
Επίσης ενημερώθηκα αρκετά, κι όχι μόνο για τα τοπικά νέα των μικρών κοινωνιών (ξέρετε, κοινωνική κριτική και ενδιαφέρον - ή κουτσομπολιό), αλλά και για φυσική ιστορία (κάτι σαν ενημέρωση από ντοκιμαντέρ). Σε απίστευτη συζήτηση λοιπόν κάποιων ηλικιωμένων κυριών που περιμέναμε μαζί το λεωφορείο, άκουσα το ακατάληπτο: διάβασα στο Ίντερνετ (!!! η κυρία ήταν άνω των 60), ότι ένα αιμοβόρο κι άκρως επικίνδυνο αμφίβιο τέρας ονόματι ΠΑΝΑΚΟΤΑ γυρίζει στις παραλίες μας σκορπώντας τον πανικό. Μπορεί λέει να φτάσει τα 5 μέτρα και σε τυλίγει σφικτά πριν αρχίσει να σε καταπίνει ολόκληρο (από τη συνέχεια της περιγραφής κατάλαβα ότι πρόκειται για ανακόντα και τον αστικό μύθο ότι ξεβράστηκε ένα τέτοιο φίδι λίγα μίλια παραπάνω από το εν λόγω Ευβοϊκό χωριό, από καράβι που έφερνε ξυλεία από τη Νότια Αμερική). Αργότερα πληροφορήθηκα ότι κάποιοι το είχαν δει σε παραλιακή καφετέρια (δεν διευκρίνισαν αν έπινε φρέντο ή άλλο καφέ), αρκετοί φοβήθηκαν να κατέβουν στην παραλία (πράγμα που εξηγούσε εν μέρει τον κόσμο στα ουζερί και την άνεση να απλώσεις την πετσέτα σου) και τέλος πάντων ήταν ένα από τα κύρια θέματα των ημερών.
Ο κόσμος ήταν όμως μαζεμένος γενικά, όχι μόνο στο οικονομικό θέμα κι ότι δεν ξόδευε, αλλά και στο θέμα διάθεσης. Ακόμη και στα υπαίθρια μπαράκια που μαζεύονταν τα παιδιά μια μουνταμάρα την διέκρινες, ανεμελιά δεν διέκρινες στα μάτια και στο χαμόγελο τους. Όλα λίγο πολύ μηχανικά, γιατί πρέπει να βγούμε / οφείλουμε να διασκεδάσουμε πριν τον δύσκολο χειμώνα που μας περιμένει.
Κατά τ' άλλα καλά ήταν, στο ψάρεμα δεν βγάλαμε το φαγκρί που κυνηγούσαμε αλλά ένα μεγάλο αστερία, μερικά κοράλλια και κάτι μουγκριά (αφήστε που κόντεψα να πνίξω τον κολλητό μου σε μια γκαζιά που έριξα άθελά μου), τα μπάνια που έκανα δεν ήταν συγκλονιστικά (η θάλασσα συνήθως ανακατεμένη, ελαφρύ έως αρκετό αεράκι), αλλά πάντα η επαφή μαζί της είναι το κάτι άλλο για μένα, με ανανεώνει κι επιφανειακά κι εσωτερικά.
Η παραπάνω εικόνα είναι από την Αυγουστιάτικη πανσέληνο τραβηγμένη από τη βεράντα του κολλητού (και ναι, αυτό δίπλα της είναι κάκτος...)
Η επιστροφή στην εργασιακή ρουτίνα δεν με χαλάει και πολύ όσον αφορά σε συνήθειες, η μπιρίτσα που πίνω κατά την επιστροφή στη βεράντα με ξεκουράζει, ελπίζω να κοπάσει ο αέρας κι οι φωτιές, με θλίβει ιδιαίτερα η εικόνα του καπνού και τα αποκαΐδια στο νερό της Ταμάρ που αλλάζουμε κάθε τόσο.
Να είστε πάντα καλά και να επιστρέψετε (όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμη), ανανεωμένοι κι υγιείς.
