Πολύ καλή χρονιά

Να μην είναι λοιπόν, απλά μια καλή αυτή η χρονιά, να είναι η καλύτερη εύχομαι. Η φωτογραφία είναι από το μακρινό 2004 (το προηγούμενο δίσεκτο ντε). Στο χωριό, με χιόνια πολλά, καλή παρέα και τα 2 αγαπημένα μου να παίζουν ευτυχισμένα στο χιόνι στην πίσω αυλή του σπιτιού. Δύσκολη χρονιά ήταν εκείνη, όπως κι αυτή που φεύγει. Με μείον τον Ramon μου και κάποιους που νόμιζα "εσφαλμένα" φίλους. Είχε όμως και τα καλά της: καινούργιους φίλους, νέα δουλειά και πάνω απ'όλα μια αισιοδοξία που χωρίς να καταλαβαίνω από που πηγάζει (καλά έχω το γονίδιο του πατέρα σ' αυτό), μου λέει ότι η νέα χρονιά θα είναι υπέροχη.

Εύχομαι από καρδιάς το καλύτερο σε όλους σας, πάνω απ' όλα να αγαπάτε τον εαυτό σας, να το φωνάζετε εκεί που το νιώθετε κι όλα θα γίνουν ομορφότερα.

Επιστροφή

Πέρασαν και τούτες οι γιορτινές μέρες. Με πολύ φαγητό, ποτό, ύπνο και ξεκούραση. Ότι ακριβώς μου έλειπε δηλαδή. Δεν είμαι σίγουρος ότι φταίει τόσο η ηλικία όσο ότι αυτό που δεν έχουμε αυτό αποζητούμε συνήθως. Επίσης κατάλαβα - για άλλη μια φορά - πόσο γαϊδούρι είμαι και στερώ το ελάχιστο της τηλεφωνικής επικοινωνίας από αγαπημένα πρόσωπα. Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι με θυμήθηκαν αυτές τις ημέρες δεν λέγεται. Κι εγώ πέρα από το: "να θυμηθώ να πάρω ένα τηλέφωνο τον δείνα" δεν κάνω ποτέ πράξη αυτή τη ρημαδοσκέψη. Δεν είναι το κόστος, είναι αμέλεια. Είναι βλακεία, αν θες λίγο μικρότερη από τη βλακεία που με αποτρέπει να λέω σ' αγαπώ πιο απλόχερα.
Ήταν όμορφες οι μυρωδιές από τις δίπλες και τα μελομακάρονα που ψήσαμε με την μάνα, ακόμη ομορφότερη η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα και την υποψία χιονιού στα πιο ορεινά. Στο δωματιάκι / ξενώνα που μένω όταν πάω στους δικούς μου ξαναγεννιέμαι. Είναι ο χώρος απόλυτης ηρεμίας και περισυλλογής. Σα να βαφτίζομαι στο φως ξανά, βγαίνω κάθε πρωί άλλος άνθρωπος. Και μια και δεν πιστεύω σε καρμικά κι άλλα σύνδρομα, ότι μου συμβαίνει από εκεί και έπειτα είναι σαν να γίνεται συνειδητά. Άνθρωποι που σκεφτόμουν έντονα, επικοινωνούν μαζί μου με χίλιους δυο τρόπους, άνθρωποι που είπα να τους στείλω ένα μήνυμα (και ποτέ δεν έστειλα), βρήκαν τον τρόπο μιας νέας επικοινωνίας μαζί μου.
Δεν είναι τόσο οι γιορτινές ημέρες που με κάνουν να αντιδρώ έτσι. Είναι η κάθαρση που αισθάνομαι κάθε που βρίσκομαι σ΄αυτό τον χώρο. Σε ένα χώρο που έχτισε με μισό χέρι ο πατέρας μου, σ' ένα χώρο που έζησα όσο τίποτα την παρουσία της αγαπημένης μου γιαγιάς, στον χώρο που κάθε φορά που βγαίνω απ' αυτόν, νιώθω σαν να εξέρχομαι εκ νέου από την μήτρα και αντικρίζω το φως για πρώτη φορά.

Πόσο γλυκιά είναι αυτή η...

Επιστροφή....

Καλά Χριστούγεννα

Εντάξει, είναι λίγο νωρίς, αλλά με δεδομένο τον τεράστιο φόρτο εργασίας τούτων των ημερών, του Christmas Party της Παρασκευής στην δουλειά (που απ' ότι πληροφορήθηκα από παλαιότερους θα καταλήξουμε ντίρλα), του Σαββατιάτικου φευγιού μου για ολιγοήμερες διακοπές (επιστρέφω 26/12), θα σας χάσω για λίγες ημέρες. Εύχομαι από καρδιάς σε όλους να περάσετε υπέροχα, με ανθρώπους που αγαπάτε και να καλύψετε στο έπακρο όλες τις αισθήσεις σας με τις ομορφότερες εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, μουσικές κι αγκαλιές.

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά κι από την Tamar (κρύωνε λίγο, μην στείλετε την φώτο στην φιλοζωική, οκ?)

Τ' αστέρι του βοριά κι άλλα αγαπημένα

Η roadartist μου πρότεινε να παρουσιάσω αγαπημένα τραγούδια και καθώς δεν έχω αρνηθεί (ούτε πρόκειται να το κάνω ποτέ) πρόσκληση για ιστοπαίχνιδο έχουμε και λέμε:

1. Τ' αστέρι του βοριά, γιατί εκτός του Χατζιδακικού κολλήματος που έχω, μου το τραγούδησες συγκλονιστικά, με ψυχή (κι όχι φάλτσα ως συνήθως), σε βολτούλα με τ'αμάξι, οι δυό μας, κι ήταν μεγάλη έκπληξη κι από τότε πολυαγαπημένο.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

2. Μην τον ρωτάς τον ουρανό, γιατί εκτός του παραπάνω κολλήματος, ως παιδί βλέποντας την Καρέζη να το ερμηνεύει νομίζω ότι είχα δακρύσει κιόλας (sorry για τυχόν σκρατς είναι παλαιάς κοπής)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

3. The message, Grand Master Flash, γιατί είναι τραγουδάρα, με στίχους που μαστιγώνουν, ρυθμό που μένει, δίνοντας νόημα και κατεύθυνση σε μια ολόκληρη εποχή

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

4. Are you going with me, Pat Metheny Group, γιατί είναι ταξιδιάρικο (Travels το άλμπουμ), ένα μουσικό θέμα που μου δημιουργεί εικόνες, με εισήγαγε στην εποχή του σε μια νέα μουσική πραγματικότητα που έκτοτε αγάπησα πολύ

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

5. You don't know what love is, Casssandra Wilson, γιατί πρόκειται περί τραγουδάρας, που έχουν σίγουρα ερμηνεύσει πολλοί κατά καιρούς αλλά η συγκεκριμένη με κάνει να ανατριχιάζω με το αίσθημα που βγάζει, απ'τις φωνές που έχω ερωτευτεί σφόδρα

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Σίγουρα υπάρχουν εκατοντάδες άλλα που θα μπορούσαν να είχαν τη θέση τους σ' αυτή τη λίστα, αλλά αυτά μου ήρθαν τώρα κι αυτά σας "παίζω".
Σειρά να παίρνουν ο Παύλος, ο Μέγας dj (εννοείται), κι όποιος άλλος θα ήθελε να μπει στον κόπο να μας πει ένα τραγούδι.

Το Δώρο

Θυμάμαι τέτοιες μέρες άλλες εποχές. Τότε που τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες μοσχομύριζαν το σπίτι και όλα στα παιδικά μου μάτια κι αισθήσεις φάνταζαν μαγικά. Τότε που η προσμονή για το Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι (το καλύτερο της χρονιάς) - παρότι γνώριζα από νωρίς ότι ο Άη Μπιλ ήταν ο Άη Μπαμπάς - με έκανε να αγωνιώ για κάτι. Τότε που ο στολισμός του σπιτιού είχε το νόημα της διαφορετικότητας από τα τετριμμένα και συνηθισμένα όλης της χρονιάς. Τότε που η επίσκεψη στη γιαγιά μου ήταν γεμάτη από αγκαλιές, δώρα, λιχουδιές, δίπλες, όμορφα λόγια και κανακέματα. Ακόμη κι η δύσκολη -η δυσκολότερη ίσως -πρωτοχρονιά, με τον πατέρα που μόλις ανάρρωνε σχεδόν παράλυτος, έχει μείνει στη μνήμη για την άπαιχτη βασιλόπιτα που χωρίς να διαθέτει το παραμικρότερο των υγρών ήρθε και φούσκωσε περήφανη και με το κόψιμο έγινε τα χάλια της με αποτέλεσμα το ασυγκράτητο γέλιο όλων (νευρικό κι αντιδραστικό ίσως, αλλά από ψυχής σίγουρα).

Όμορφα ή άσχημα, πετυχημένες ή όχι βασιλόπιτες και γιορτές, στη μνήμη έμεναν πάντα τα γλυκά περιστατικά και καταστάσεις και τα άσχημα κι αταίριαστα πετιόταν στον κάδο των μη-αναμνήσεων. Στις τελευταίες γιορτές μου λείπει αυτή η σπίθα της προσμονής, του διαφορετικού, της αίσθησης ότι κάτι άλλο γίνεται. Ίσως γιατί μεγάλωσα, ίσως γιατί δεν περιμένω πια το παιχνίδι του Άη Μπαμπά, ίσως γιατί εδώ και χρόνια δεν μυρίζει πια το σπίτι τα φουρνιστά γλυκά της εποχής, ίσως γιατί προσγειώθηκα από το αστρόπλοιό μου σε μια πραγματικότητα σκληρότερη απ’την παραμυθένια που ζούσα τόσο καιρό. Θέλω να κάνω μια προσπάθεια να τα ξαναζήσω όσα έχασα τόσο καιρό, θέλω να ξαναγίνουν οι γιορτές τούτες ένα κομμάτι που έχασα κι εναγωνίως ζητώ.

Ας το καλό, θα στολίσω αύριο μ’ ότι έχω, θα φορέσω μια κόκκινη κορδέλα στην Tamar μου, θα φτιάξω και δίπλες και βασιλόπιτα και σ’ όποιον πέσει το φλουρί θα του κάνω το καλύτερο δώρο…

Μεθώ

Μετά την τιμητική πρό(σ)κληση του Παύλου μπορώ να πω ότι μεθώ με:

• την οσμή της καθάριας θάλασσας,
• την ανοιξιάτικη ή φθινοπωρινή σταγόνα που ξυπνά τη γη,
• την μυρωδιά σου όταν ιδρωμένοι φτάνουμε στο αποκορύφωμα του έρωτα,
• το άρωμα του γασεμιού στην αυλή του πατρικού σου,
• το άρωμα των λεμονανθών απ' τις λεμονιές που φύτεψε ο πατέρας μου,
• τη ρακί στον τόπο της,
• το τσίπουρο στον δικό του τόπο,
• τον κάθε τόπο που έχει το δικό του τρόπο να μένει στη μνήμη μου για κάτι,
• την ποίηση / μουσική /εικόνα που με συγκινεί,
• τα ζώα για την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό τους, τα παιδιά για τους ίδιους λόγους,
• έναν καλό φίλο, την ανάμνηση ενός καλού φίλου,
• την ανάμνηση της γιαγιάς μου,
• τη μυρωδιά του κούτσουρου που καίγεται στο τζάκι,
• την βροχή που έρχεται,
• το χιόνι που πέφτει,
• την ζωή που με περιμένει, την ζωή που ζω

Υ.Γ.: Θα ήθελα να συμμετέχετε όλοι στο παιχνιδάκι αυτό, όπως βγαίνει στον καθένα σας

Υγρό Σ/Κ

Μετά από ένα δύσκολο βράδυ Παρασκευής (γιατροπορεύοντας και με λίγες ώρες ύπνου), ξεκίνησε ένα Σάββατο με τις γνωστές οικιακές εργασίες που κατέληξε αργά το απόγευμα μετά της κουμπάρας να παίζει τάβλι με τον "άρρωστο" (ευτυχώς Παναγία μου γιατί βρήκα κάποιες ελάχιστες στιγμές ξεκούρασης). Περιέργως πως η αρχική ψιλοχάλια διάθεσή της έφτιαξε με το τάβλι (παρότι έχασε, αυτό δεν είναι και νέο βέβαια) και ήταν πια έτοιμη να πάρει το αίμα της πίσω με μπιρίμπα. Ομολογουμένως άρχισε εντυπωσιακά (με τις γνωστές υποθέσεις: όποιος κερδίζει στα χαρτιά, κλπ. να δίνουν και να παίρνουν) αλλά το διάλειμμα για φαγητό την έφερε κάπως πίσω. Εν τω μεταξύ η βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει κι ο αέρας κόντευε να πάρει την τέντα. Το ανηφορικό Κυψελιώτικο δρομάκι είχε αρχίσει να γίνεται χείμαρρος αλλά εμείς εκεί επί του έργου. Ο "άρρωστος" σε κάποια στιγμή ημι - παραιτήθηκε (και καλά, να μας μείνει η νίκη από το τάβλι ήταν το ζουμί, τεσπά), και δεν ολοκληρώσαμε το έργο. Η βροχή έκοψε για λίγο κι η κουμπάρα είπε να την κάνει μια και δούλευε την επομένη, άσε που για μπιρίμπα ήρθε κανονικά και μόνο να σιδερώσει δεν την βάλαμε την έρμη.
Ήρθε κι η ώρα του ύπνου (ή μαρτυρίου, αναλόγως). Πρέπει να σηκώθηκα και 5 φορές το βράδυ, μια τσεκάροντας τη στάθμη του νερού που ανέβαινε επικίνδυνα στη βεράντα, μια ανοίγοντας την πόρτα για να πάει το σκυλί κολυμπώντας στη γωνιά του να κάνει την ανάγκη του, κ.ά τραγελαφικά. Το πρωί η εικόνα ήταν απελπιστική. Πάνω από τη μισή βεράντα καλυμμένη με νερό, πισίνα 25άρα κανονική σας λέω. Πρώτη σκέψη ήταν: λες να στεγνώσει κάποτε; (ναι σε 1 μήνα περίπου), δεύτερη: λες να βάλω το μαγιό ν' αρχίσω να μαζεύω σιγά-σιγά; Μετά από ένα καφέ και 10 τσιγάρα περίπου το αποφάσισα, θα έβγαινα να παλέψω με τα στοιχεία της φύσης. Σήκωσα μέχρι το γόνατο τη φόρμα, πήρα 2 κουβάδες και βουρ. Στην αρχή με τη σφουγγαρίστρα, μετά πως μου έκοψε, με το φτυάρι άρχισα να γεμίζω κουβάδες. 20 μέτρησα, 200+ κιλά νερού δηλαδή!!! Δεν θα περιγράψω την κατάσταση της μέσης μετά απ' αυτό, ναι οκ, είμαστε και κάποιας ηλικίας. Έχω σκεφτεί πάντως μετά από το σκυλί το επόμενο κατοικίδιο να είναι πάπια. Τουλάχιστον θα είναι και κάποιος σ' αυτό το σπίτι στο στοιχείο του.
Πέρα από πλάκα πάντως το σπίτι μου δείχνει με όλους τους τρόπους ότι πρέπει να την κάνω σιγά - σιγά. Αρκετά κουσούρια άρχισε να βγάζει, είμαι (σχεδόν) έτοιμος για το επόμενο. Ωχ, βλέπω πάλι κάτι συννεφάκια να μαζεύονται...

Υ.Γ.1: Ελπίζω να μην ήταν παραπλανητικός ο τίτλος...

Υ.Γ.2: Σκέφτομαι να βάλω το γιορτινό καραβάκι στο μπαλκόνι, είναι η καλύτερη/φυσική του θέση πιστεύω (τα λαμπάκια μόνο φοβάμαι για βραχυκύκλωμα)

ΙΣΤΟΛΟΓΟΓΕΝΕΘΛΙΑ (ή ένας χρόνος μαζί σας)

Πέρασε ένας χρόνος ακριβώς από τότε που έγινα και με τη βούλα μέλος τούτης της ιδιόρρυθμης κοινότητας. Τυχαία - σχεδόν - είναι και το 100ο μου post τούτο δω. Είχα άλλον ένα και κάτι χρόνο που παρακολουθούσα απ' έξω τα τεκταινόμενα. Ρουφούσα τις ιστορίες, άλλες προσωπικές, άλλες φανταστικές, άλλες με πλάκα, άλλες πολύ σοβαρές και ψυχοφθόρες. Οι περισσότερες όμως είχαν κάτι να πουν. Κι αυτό γιατί μέσα από την ψυχρότητα του μέσου ο καθένας μπορούσε να βγάλει στην επιφάνεια πράγματα που με όποια σκοπιά κι αν τα έβλεπες θα ήταν ίσως δύσκολο να ειπωθούν αλλού. Είχατε (κι απέκτησα) την άνεση να βρίζετε τα άσχημα και κακώς πεπραγμένα και να αποθεώνουμε αυτά που μας άρεσαν, βρίσκοντας οπαδούς και πολέμιους των ιδεών μας.

Γνώρισα από κοντά μερικά μέλη αυτής της μπλοκόσφαιρας, και αλήθεια το χάρηκα πολύ. Κυρίως γιατί πρόκειται για ανθρώπους αληθινούς που βλέπουν σαν μέσον έκφρασης τον υπολογιστή κι όχι ως αυτοσκοπό. Είμαι σίγουρος πως θα γνωρίσω κι άλλους. Όπως είμαι σίγουρος ότι αυτό το σερφάρισμα στις ιδέες σας μου ανοίγει καθημερινά κι άλλους ορίζοντες και προοπτικές.

Χωρίς να θίγω και να υποτιμώ κανένα θα μου επιτρέψετε να αναφέρω τους 2 πρώτους bloggers που διάβασα, έμαθα κι αγάπησα (αλφαβητική σειρά): τον Νανάκο και τον Πρόβατο. Τέλος ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ όχι μόνο στα links μου αλλά και σε όλους τους άλλους που διαβάζω (και δεν προλαβαίνω να "συνδέσω") ή με διαβάζουν κατά καιρούς. Ο ένας δίνει στον άλλο δύναμη, συμβουλές, αλλά πάνω απ' όλα λόγο για να συνεχίζει.

Υ.Γ.1: Χρόνια πολλά σ' όσους γιορτάζουν τούτες τις μέρες
Υ.Γ2: Ούτε που το φανταζόμουν ότι θα 100στάριζα ποστ ή θα συνέχισα τούτο το μπλογκ
Υ.Γ3: Είδατε; ούτε για διακοπές δεν γκρίνιαξα σήμερα

Καλό μήνα (& καλό τέλος χρονιάς)

Η Διεύθυνση Προσωπικού της εταιρείας μας έκανε προώθηση του παρακάτω mail όσον αφορά τα επίπεδα άγχους που μας διακατέχουν

Καλημέρα σας . . .

παρακαλώ διαβάστε πρώτα το κείμενο . . .





πρέπει πρώτα να διαβάσετε το κείμενο

super s.o.s

Διαβάστε πρώτα το κείμενο αυτό πριν εξετάσετε την εικόνα που βρίσκεται στο τέλος του μηνύματος!!

Η εικόνα χρησιμοποιήθηκε στο νοσοκομείο "ST.MARY" για την μελέτη των επιπέδων stress.

Κοιτάξτε τα 2 δελφίνια που πηδάνε πάνω από το νερό. Και τα 2 δελφίνια είναι ίδια.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αν ένα άτομο έχει stress (άγχος) τότε νομίζει ότι τα 2 δελφίνια φαίνονται διαφορετικά.

Αν υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των 2 δελφινιών, αυτό σημαίνει ότι το άτομο που εξετάζει την εικόνα βρίσκεται κάτω από υψηλό ποσοστό πίεσης stress.

Σας παρακαλούμε, μελετήστε προσεκτικά την εικόνα και αν βλέπετε πολλές διαφορές μεταξύ των 2 δελφινιών, ενημερώστε άμεσα τον προϊστάμενο σας, μαζέψτε την τσάντα σας, πηγαίνετε στο σπίτι σας αμέσως και πάρτε 10ήμερη αναρρωτική άδεια από την εργασία σας.

Καλή σας ημέρα

Από την Δ/νση Προσωπικού της εταιρείας σας

Καλό μήνα να έχουμε, γιορτινό, αγαπησιάρικο, χωρίς άγχος, μιζέριες, κακίες, μαύρες (σαν τη σημερινή) ημέρες κατά του οτιδήποτε, με αισιοδοξία για την κάθε στιγμή που ακολουθεί.

Υ.Γ.: Το gifaki για να έρθουμε στο κλίμα των ημερών

Λάθος

Σας τυχαίνει συχνά να λέτε το λάθος πράγμα την λάθος στιγμή; Να νιώθετε ότι αν το λέγατε κάτω από άλλες προϋποθέσεις τα πράγματα να είχαν πάρει άλλο δρόμο; Τελευταία αυτό μου συμβαίνει συχνά. Θέλω κάτι να πω, κι είτε δεν το λέω, είτε το λέω όταν δεν πρέπει. Έχει παρέλθει κατά κάποιον τρόπο η στιγμή που θα έπρεπε να είχε ειπωθεί. Το ίδιο μου συμβαίνει και με κάποιες πράξεις. Από τα απλά και καθημερινά της δουλειάς, μέχρι τα πιο σύνθετα, όπως το να πάρω λάθος δρόμο, λάθος τραίνο, λάθος πορεία γενικότερα.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για απλή αδιαφορία, άλλες σκέψεις που δεν μ' αφήνουν να συγκεντρωθώ, ή άλλο Α (το στερητικό), απλά συμβαίνει όλο και συχνότερα. Προχτές ας πούμε κατέβηκα 2 στάσεις παρακάτω στο τρένο. Ευτυχώς ήταν στο γυρισμό από τη δουλειά. Αντί να πάρω τον αντίθετο συρμό, είπα να το περπατήσω, ευκαιρία ήταν να περάσω κι από τα παλιά μου τα λημέρια. Εντελώς μηχανικά λοιπόν, φτάνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας που έμενα πριν 10 χρόνια, έβγαλα τα κλειδιά κι έκανα να ανοίξω. Ευτυχώς (ή δυστυχώς) μια γηραιά κυρία μου άνοιξε την πόρτα. Πήρα κανονικά το ασανσέρ κι ανέβηκα μέχρι τον 5ο (σαν άλλοθι μπορώ να βρω ότι και τώρα στον 5ο μένω). Ευτυχώς λίγο πριν βάλω το κλειδί στην πόρτα ένα ηλεκτροσόκ με διαπέρασε και ξάφνου σα να ξύπνησα από λήθαργο. Που πας άνθρωπέ μου; Μεταστροφή και πίσω για το τωρινό σπίτι, με ακόμη πιο περίεργες σκέψεις να με τριβελίζουν. Από εσωτερικούς αστεϊσμούς τύπου το Αλτσ μου χτυπά την πόρτα, μέχρι σοβαρότερες σκέψεις όπως αύριο πρέπει να πληρώσω το τηλέφωνο, θα μου το κόψουν οι @!@#$%.
Μ' αυτά και με τ' άλλα φτάνω και στο κανονικό σπίτι, όπου μετά την γνωστή χαρμόσυνη υποδοχή (παιδιά, σκυλιά, κλπ) και μετά από μια σπέσιαλ μακαρονάδα με κιμά (λίγο καμένου αλλά νόστιμου), κάθομαι και στο PC να χαζέψω λίγο και να μιλήσω με συνάδελφο που είχε βάρδια στη δουλειά κι είχαμε πει να τα πούμε λίγο στο msn για να περάσει λίγο η ώρα του (αργά το απόγευμα πέφτει μια σχετική νέκρα συνήθως). Το τι έγραφα στον χριστιανό δεν περιγράφεται, αφού δεν του κάηκε το πληκτρολόγιο την ώρα που ανταλλάσσαμε μηνύματα να με μηνύσουν και για φθορά περιουσίας πάλι καλά. Αντί να του ανεβάσω την ψυχολογία κόντεψα να τον κάνω να αισθανθεί κι ενοχές, έπρεπε να μου δικαιολογείται για κάθε τι που μου έγραφε, λες και μιλούσε σε άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Ναι είμαι τέτοιος άνθρωπος όταν δεν είμαι σε ισορροπία, κάνω το ένα λάθος πίσω απ' το άλλο.
Ηθικόν δίδαγμα: Καλύτερα να παραμένω ξαπλωμένος και μασουλώντας (αποφεύγοντας έτσι άσκοπες περιηγήσεις και εκτοξεύοντας μπαρούφες) μέχρι να μου περάσει αυτή η περίοδος λανθασμένης συμπεριφοράς.
Υ.Γ.1: Ένα συγγνώμη για όσους άθελά μου στεναχώρησα (για τους άλλους που το έκανα εν γνώση μου καμία συγγνώμη)
Υ.Γ.2: Είναι πλέον πέρα κι από σίγουρο ότι χρειάζομαι διακοπές

Το 13ο κουδούνισμα

Αρκετά χρόνια μετά. Τόσα που δεν έχουν πια σημασία σαν αριθμός. Μια γλυκιά φθινοπωρινή βραδιά σαν και σήμερα. Το χτύπημα ενός κουδουνιού. Η αλλαγή της ζωής μου μετά από αυτό το χτύπημα. Τόσα πράγματα που κάναμε μαζί. Άλλα τόσα που πρόκειται να κάνουμε. Γιατί δεν ξεχνάω τις υποσχέσεις μου. Είχα υποσχεθεί ότι δεν πρόκειται να σ' αφήσω ποτέ. Και μην νομίζεις ότι έδωσα την απάντηση στην ερώτησή σου χωρίς να το σκεφτώ. Κι ας ήταν πάνω στο γλυκύτερο και ηδονικότερο κομμάτι του έρωτα που κάναμε εκείνη τη στιγμή. Κι ας νόμιζες ίσως πως για αυτό το είπα. Ότι ήταν λόγια της στιγμής, της ηδονής.

Σ' εκείνο το σίγουρο κι όχι δειλό, όπως θα περίμενα ίσως κι εγώ, πάτημα του κουδουνιού, όλο το υποσυνείδητο ενήργησε σαν συνειδητό κι έβαλε τέλος σε φραγμούς. Όχι πως δεν επανήλθαν κατά καιρούς οι καθωσπρεπισμοί και οι κοινωνικές αναστολές. Ούτε ότι δεν πάλεψα με πολλούς και κυρίως με τον ίδιο μου τον εαυτό να δεχτώ κάτι τόσο καινούργιο και τόσο διαφορετικό απ' αυτό που είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Μαζί σου τσαλαπάτησα το εγώ και το ανόρθωσα άλλες τόσες φορές. Ένιωσα δικαιωμένος κι αγαπημένος, είδα την λατρεία στα μάτια σου για μένα. Ζήλεψα, ζήλεψες, βιώσαμε όλα τα αισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος για έναν άλλο, έδωσες κι έδωσα. Μα κυρίως δώσαμε κι οι δυο πολλά για να κρατήσουμε αυτή τη σχέση που πέρασε αμέτρητες δυσκολίες.

Μπορεί να μην μας κρατά πλέον το ίδιο πάθος όπως το αρχικό. Αλλά η κάθε μέρα περνάει άλλον ένα κρίκο στην ήδη μακριά αλυσίδα της κοινής μας πορείας. Κι έχουμε δώσει υπόσχεση ιερή ότι αυτή μας η αλυσίδα θα γίνει ικανή να τυλίξει τη γη που πατάμε αρκετές φορές.

Σου αφιέρωσα πριν κάποιους μήνες αυτό έχοντας πλήρη επίγνωση του τι γράφω. Εξακολουθώ να το πιστεύω χωρίς ίχνος υπερβολής.

Το 13ο κουδούνισμα λες να είναι το τυχερότερο;

Μου’ πες πάρε σε μια αγκαλιά
όσα πιο πολλά μπορείς από αυτά που αγαπάς

κι εγώ πήρα εσένα.

Παιχνιδάκι

Άντε να το παίξουμε κι αυτό το αλυσιδοπαίχνιδο. Ο Pavlos που πήρε το μπαλάκι από τη Fava μου λέει που θα ήθελα να έχει χρησιμοποιηθεί το logo μου ή με λίγα λόγια που να είχα "χρησιμοποιηθεί". Θα ήθελα:

Να ήμουν ή το φάρμακο ή η φαρμακοβιομηχανία (για το υλικότερο του πράγματος) που θα θεράπευε όλες τις ψυχικο-σωματικές παθήσεις
(δηλαδή τα πάντα)

Να είχα γράψει ένα βιβλίο που εκτός από επιτυχία, βραβείο νόμπελ, κλπ, να μπορούσε να διαβαστεί χωρίς να κουράζει και κυρίως να σου αφήνει μια γεύση όταν το τελειώνεις,
είτε γλυκιά είτε πικρή

Να ήμουν ο πρόεδρος μιας ομαδάρας για την οποία θα παθιαζόμουν (τρελή έλειψη να παθιαστώ για μια ομάδα
από τα 8 μου χρόνια περίπου)

Να είχα συνθέσει τη μουσική για ένα LP
(πρόσεξε όχι CD) που θα ακουγόταν άνετα
μέχρι τις μέρες μας
και θα είχε επηρεάσει πολλούς μετέπειτα μουσικούς και ακροατές του

Να είχα σκηνοθετήσει μια ταινία σαν κι αυτή

Υ.Γ.1: και άλλα πολλά, αλλά δεν θα ήταν πλέον "σεντόνι", θα έκανε τον γύρο της γης και δεν θα τελείωνε
Y.Γ.2: α και ξέχασα, το μπαλάκι στους αντιδίκους (ποταπό-γατούλα του σεξ) κι όποιον άλλο θέλει βεβαίως...

SAVE TANILA-TANILA

Ακολουθεί ένα άκρως οικολογικό ποστ, όσοι δεν αντέχουν ας απομακρυνθούν εγκαίρως. Όχι κύριοι, μετά από τους δεινόσαυρους, τα μαμούθ, τις λευκές τίγρεις, τους λευκούς ρινόκερους, την καρέτα - καρέτα, η φύση δεν αντέχει να χάσει άλλο ένα σπάνιο είδος όπως η Τανίλα-Τανίλα. Έτσι παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες γνωστών και μη εξαιρετέων blogger (ονόματα δεν θα αναφέρω, είναι εξάλλου πασίγνωστο ποιοι απαρτίζουν αυτή την απεχθή ομάδα ανθρώπων που θέλουν την εξόντωσή της), προχωρώ με τη σειρά μου στην δημιουργία μιας αντικίνησης στην Κίνηση Εξόντωσης Τανίλας που χωρίς αιδώ πρωτοστάτησε το Χ..aki (είπαμε ονόματα δε λέμε). Και το όνομα αυτής: Κίνηση Προστασίας Τανίλας (ΚΠΤ σε αντίθεση με το ΚΕΤ).

Save Tanila λοιπόν, κι όποιος αντέξει.

Υ.Γ.1: ο ψυχίατρος μου είπε να το προσέξω

Υ.Γ.2: πρέπει να μαζέψω τουλάχιστον άλλο ένα μέλος για να ισχύει ως κίνημα; ας μου απαντήσει κάποιος ειδικός

Υ.Γ.3: λέτε να φταίει που δεν έχω πάει διακοπές;

Κέντρο Ελευθέρων Διερχομένων

Ωραία εβδομάδα τελικά αυτή. Είχε λίγο απ' όλα.

Την Τρίτη ήρθε ο φίλος μου ο καλός από το χωριό και είχαμε μια σχετική κρασοκατάσταση (σπιτικός και δικός του ο οίνος, σε λευκή και κόκκινη απόχρωση) και σαν φαγητό στιφάδο. Δε λέω ελαφρύ για βράδυ, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι συνέβει μετά. Όλα καλά αλλά νυστάξαμε από τις 12. Λίγα είπαμε, λιγότερα απ' ότι συνήθως λέμε δηλαδή, αλλά πολλά καταλάβαμε. Όπως συμβαίνει συνήθως τελικά. Δεν χρειάζονται να πούμε και πολλά για να συνεννοηθούμε Όσα λένε τα μάτια είναι αρκετά. Απλά έμεινε αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου, του ότι: θέλαμε κι άλλο για να χορτάσει ο ένας τον άλλο.

Σήμερα Κυριακή είχα να πάω από τη δουλειά. Ναι, Κυριακάτικο αποφασίστηκε να έχουμε μια σύναξη παλιών και νέων συνεργατών, για να πούμε για στόχους, επιδιώξεις, υποχρεώσεις, κλπ. Πλάκα είχε, γιατί γνώριζα ανθρώπους που μιλούσα από καιρό στο τηλέφωνο αλλά δεν είχα δει ποτέ μου. Κάποιοι απ' αυτούς ήταν άκρως ενδιαφέροντες. Η σκέψη μου όμως γυρόφερνε στο ότι: δεν έχω κάνει μια γενική καθαριότητα στο σπίτι (γνωστή ψυχοπάθειά μου για όσους παρακολουθούν), κι ότι αυτό που έκανα θα είχε μια επιπλέον συνεισφορά στην εργασιακή μου εξέλιξη; Αλλά μετά σκεπτόμενος την περιβόητη πλέον επιτροπή των σοφών κατέληξα ότι λίγα χρόνια πριν τη σύνταξη θα είμαστε κάπως έτσι με την συνάδελφο που βρίσκεται στον ίδιο τομέα με μένα:Αφού γύρισα στο σπίτι με τα πολλά, με περίμενε μια άλλη έκπληξη: μια μικρή και νέα φίλη θα ερχόταν να μείνει σπίτι. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη ήταν ότι είχε αρχίσει να ασχολείται με τα blogs... Είχε ήδη καταφέρει να δημιουργήσει το δικό της και with a little help from her friends μπήκε ακόμη πιο δυνατά στο παιχνίδι. Χαίρομαι όταν μπαίνει νέο αίμα στο χώρο. Και πόσο μάλλον για παιδιά που γνωρίζω και πιστεύω σ' αυτά. Σοφία μου ότι καλύτερο καλό μου (επίσης ξέρεις ότι σε πάω γιατί είσαι - περίπου, έχεις χρόνια ακόμη για να με φτάσεις - όσο ψώνιο είμαι κι εγώ).

Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε μια βαρύκοη εβδομάδα και πάμε για την άλλη τη σημαντική για μένα που πολλά θα ακούσω, πολλά θα δω κι ακόμη περισσότερα θα πω. Φιλιά σε όλους, να είστε καλά και να περνάτε όσο καλύτερα μπορείτε.

Υ.Γ1: όποτε μπορέσω θα ανεβάσω το post σχετικά με την σωτηρία ενός σπάνιου είδους
Υ.Γ2: είπα ότι χρειάζομαι επειγόντως διακοπές;

Μπερδεμένος

Λες και με μάτιασαν "σύντροφοι" (sic έκφραση τελευταία) ιστολόγοι. Πάνω που είπα όλα καλά, ρόδινα, αισιόδοξα κι ανθηρά, να χιλιάδες κατραπακιές πανταχόθεν. Και που να πρωτομαζέψεις δηλαδή: τη δουλειά που δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι; τον άνθρωπο και το σκυλί μου, που γυρίζω ψόφιος και δεν έχω διάθεση ούτε για χάδια και φιλιά, ούτε για παιχνίδια (χμμμ, κι άλλα δηλαδή, αλλά επειδή τούτο το blog είναι και πχιοτικό δεν του αρμόζει). Που παντρεύτηκε τις προάλλες πρώτος μου ξάδελφος και δεν έχω πάρει ακόμη να ευχηθώ; Που τόσο καιρό λέω να πάω να ακούσω τη λατρεμένη Satya (και φαντάζομαι ούτε που θα μου μιλήσει, ένα χρόνο παλεύουμε να πιούμε ένα καφέ και δεν τα έχουμε καταφέρει). Που η λατρεμένη Τανίλα κλείνει το ένα blog μετά από το άλλο λόγω της έλλειψής μου; Που η απόλυτα αγαπημένη Sikia έχει ήδη έτοιμες βαλίτσες και το μοναστήρι δεν έχει καν βρει το οικόπεδο που θα στεγαστεί; Τι να πρωτοπρολάβω; Άχρηστος σας λέω αισθάνομαι. Τέλος όμως η πλάκα, τώρα γυρίζω σελίδα ως γνήσιος δίδυμος (το απαραίτητο πιασιάρικο αστρολογικό που λέγαμε μερικά ποστ πιο κάτω).
Έχετε ποτέ σας αισθανθεί ότι μόνο ότι κακό εύχεσθε πιάνει; Ότι όσες καλές ευχές, προσευχές, εκκλήσεις κι αν κάνετε πηγαίνουν στο βρόντο; Κάτι τέτοιο μου συμβαίνει τελευταία. Και δεν είμαι κακός άνθρωπος (απ' ότι μου λένε δηλαδή), φαντάσου να ήμουν σαν κι αυτές τις γριές που καταριούνται όλη μέρα: "που να σου πέσει και να μην την βλέπεις", "που να μην σου κάτσει ούτε γίδα (είδατε είμαι και πολιτικά ορθός - δεν χρησιμοποίησα το πρόβατο)", κλπ. Δεν ξέρω πραγματικά που θα πάει αυτός ο Νοέμβρης, και πρέπει να πάρω και δυνάμεις γιατί προς το τέλος του παραμονεύει κι ένα σημαντικό γεγονός (θα το καταλάβετε εκείνη την ημέρα, θα υπάρχει ένα ξεχωριστό / ιδιαίτερο post). Σας γλυκοφιλώ και υπόσχομαι να επανέλθω σούπερ ανανεωμένος.
Υ.Γ 1: JoJo περιμένω νέα, μην μ'αφήσεις σε αγωνία (ξέρεις εσύ)
Υ.Γ 2: Επιμένω ότι χρειάζομαι διακοπές
Υ.Γ 3: Πάντα μου άρεσαν τα υστερόγραφα

Σ/Κ ξεκούρασης

Μετά από μια πολύ κουραστική, περίεργη αλλά τελικά αισιόδοξη εβδομάδα που πέρασε ήρθε το σαββατοκύριακο της χαλάρωσης και ηρεμίας. Ο καναπές εναλλασσόταν με το κρεβάτι και τούμπαλιν,με μόνη ενόχληση την μικρή Tamar που έκανε ότι περνούσε από το πόδι της για να ξαπλώσουμε παρέα (και αν δεν ήταν στις "δύσκολες ημέρες" της θα γινόταν σίγουρα). Μέχρι και το σπίτι άφησα σε κατάσταση λίγο μετά την πυρηνική καταστροφή και δεν επιδόθηκα στο αγαπημένο σπορ του Σ/Κ (βλ. καθαριότητα σε όλη της την διαστροφή). Ουφ, και τώρα που γράφω κουράστηκα, σας αφήνω για να πάω να ξαπλώσω λίγο, φιλιά και καλή βδομάδα.
Υ. Γ. 1: παρακαλώ μη γράφετε τόοοσο μεγάλα "σεντόνια" αυτό τον καιρό γιατί ούτε κι αυτά δεν μπορώ να διαβάσω
Υ. Γ. 2: Μάλλον χρειάζομαι διακοπές

Καλή διάθεση

Σήμερα ξύπνησα με καλή διάθεση, κάτι που συνεχίστηκε για όλη τη μέρα. Το αεροπλανάκι μου έχει κατακόρυφη προς τα πάνω τροχιά. Μπορεί να φταίει που μπήκε η Αφροδίτη στο Ζυγό και με ευνοεί σαν σχήμα (λέμε και κανά πιασιάρικο αστρολογικό παρότι δε σκαμπάζω /πιστεύω μία γενικά, ευτυχώς που δε με διαβάζει η πολύ καλή αστρολόγος φίλη γιατί θα μου έκοβε και την καλημέρα), μπορεί να φταίει που κι ο προβατάκος ανεβάζει αυτά τα Χριστουγεννιάτικα ποστ (που αν δεν είσαι καταθλιπτικός και μοναχικός τύπος, όσο να'ναι σου αρέσουν οι γιορτές και οι μαζώξεις), ίσως πάλι ο καιρός που χειμωνιάζει ανεπιστρεπτί (και σε φέρνει πιο κοντά, κρύο-κρύο κλπ), ποιός ξέρει τι ακριβώς.
Πάντως και το όνειρο που είδα, ότι είχα να πάω λέει στην Πάτρα να κάνω κι εγώ δε θυμάμαι τι - αλλά καλό ήταν - ή το άλλο το σημαδιακό που φίλη με είδε στον ύπνο της και με πήρε πρωινιάτικα στη δουλειά να με ρωτήσει αν είμαι καλά, όλα έπαιξαν τον μικρό ή μεγάλο ρόλο τους. Παρότι εργασιακά οι αναποδιές ήταν απανωτές, έπρεπε να περάσω από το λογιστή για να κλείσω βιβλία, κλπ αηδίες που δε χωνεύω με τίποτα, η διάθεση παρέμενε σε υψηλά επίπεδα. Σήμερα άναψαν για πρώτη μέρα και τα καλοριφέρ, γιορτάζουν πολλοί και καλοί φίλοι και φίλες - secret link μου φιλιά κι από δω - όπως επίσης καταλαβαίνετε δεν έχω θέμα ακριβώς, σαν τον καλό φίλο billzouk - αλλά έχω καλή διάθεση οπότε όλα τα βλέπω ρόδινα (και όχι δεν πήγα στα οροπέδια του Ρεθύμνου κι έχω τέτοια κέφια και σουρεάλ ψυχοσύνθεση) .
Αύριο είναι μια σημαντική ημερολογιακά ημέρα για μένα οπότε σίγουρα δεν θ'αφήσω τίποτα να μου την χαλάσει. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να φορέσετε τα γιορτινά σας χαμόγελα.

5 for fava

Άργησα αλλά τα κατάφερα. Ορίστε λοιπόν και τα δικά μου top-five (αν και ήθελα να προσθέσω άλλο ένα που δεν το έβρισκα με τίποτα).
1. Αγαπημένο κομπολόι αγορασμένο πριν αρκετά χρόνια σε διακοπές στο Ναύπλιο, από λιβάνι, αν το παίξεις για ώρα ή το κάψεις με αναπτήρα βγάζει το χαρακτηριστικό του άρωμα, αναμνήσεις πολλές, μισό δώρο - μισό αγορασμένο, μεγάλη ιστορία.
2. Χαλαζίας που παίζει τον ρόλο του σε στιγμές έντασης και όχι μόνο, δώρο.
3. Καρφίτσα από Εργάνη, δώρο φίλης καλής.
4. Βραχιόλι, κυριολεκτικά αγορασμένο κοψοχρονιά, αρπαγμένο από χέρι Αιγύπτιου στο Λούξορ, που άλλα ήθελε να πουλήσει, αλλά το ανελέητο Ελληνικό παζάρι νίκησε άλλη μια φορά.
5. Αεροπλανάκι καρφίτσα, δώρο αγαπημένου φίλου (που δεν υπάρχει πια), και αναλόγως της διάθεσης φοριέται με κατεύθυνση προς τα πάνω ή κάτω, όσοι γνωρίζουν μου φέρονται αναλόγως όταν το φοράω.

Κίνηση

Κάποιες στιγμές νιώθω ότι το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Μόνο και μόνο για να βρίσκομαι σε εγρήγορση. Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά έκανα τη συνηθισμένη μου διαδρομή. Στο δρόμο μου των περίπου 10 λεπτών μου απέσπασαν την προσοχή από τις συνήθεις σκέψεις τρία φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα.
Σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή μια γάτα είχε αποκλείσει ένα ποντίκι κι έπαιζε μαζί του όπως στη γνωστή ρήση: το τρωκτικό δεν είχε καμία τύχη κι ο θύτης απλά έπαιζε μαζί του μέχρι να βαρεθεί το παιχνίδι και να απολαύσει το θεόσταλτο πρόγευμά του.
Λίγο πιο κάτω καλοστεκούμενος συνταξιούχος - μάλλον - ερχόταν προς το μέρος μου περπατώντας στην ίδια κατεύθυνση του πεζοδρομίου, κι ενώ βρισκόμασταν σε απόσταση περίπου 10 μέτρων αρχίσαμε τα χορευτικά μας θαρρείς: μια αριστερά, μια δεξιά ταυτόχρονα όμως, λες και μας είχε στήσει χορογράφος μετά από ατελείωτες πρόβες ή λες και περπατούσα προς καθρέφτη. Λίγο πριν πέσει ο ένας πάνω στον άλλο κάναμε την τελική προσπάθεια κι αποφύγαμε την σύγκρουση, ενώ χαμογελώντας ο τυπάκος μου λέει: "τυχερός είσαι, είμαι και βαρυκόκαλος και θα πλήρωνε πολλά η ασφάλειά μου".
Στο φανάρι του κεντρικού δρόμου περιμένοντας το πράσινο για να περάσουμε, ακουμπάμε ώμους με τον διπλανό μου και ηλεκτριζόμαστε ιδιαίτερα έντονα, κοιταζόμαστε κι απλά χαμογελάμε συνεχίζοντας το δρόμο μας.
Κινήσεις αποκλεισμού, αποφυγής, έλξης κι απώθησης ταυτόχρονα σε διάστημα λίγων λεπτών. Κινήσεις που απλά μάχονται τις άλλες, τις μηχανικές που κάνουμε καθημερινά κατευθυνόμενοι προς τους "στόχους" μας. Κινήσεις που ξυπνούν το μυαλό και μας λεν: υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα που συνειδητά ή ασυνείδητα αγνοείς, αλλά αυτή με επιμονή βγαίνει στην επιφάνεια κι είναι στο χέρι σου να την ζήσεις. Πόσα πολλά χάνουμε στη κάθε μικρή στιγμή της ζωής μας όταν δεν παρατηρούμε, ζούμε, ρουφάμε το μεδούλι αυτού που πραγματικά μας δίνεται: την ουσία των πραγμάτων και των πλασμάτων που μας περιβάλλουν και το πως αυτά κινούνται στον χώρο.
Πάντα μου έλεγαν ότι δεν είχα ρυθμό στην κίνησή μου. Όταν χόρευα με την ψυχή μου μπορεί και να προκαλούσα γέλιο. Όμως ήμουν εγώ, και δεν έδινα σημασία σε κανένα σχόλιο. Μου έχει λείψει εκείνος ο "πρωτόγονος" εαυτός, λέω να προσπαθήσω να τον ξαναβρώ.

Caetano Veloso ή μια φωνή από βελούδο

Όσο και να πεις είχα μια αγωνία που επιτέλους θα άκουγα από κοντά έναν άνθρωπο που άκουγα από μικρό παιδί κι είχα λατρέψει τη φωνή του καθώς αυτή ωριμάζει μαζί με μένα. Αρκετά νωρίτερα από την ώρα έναρξης είχαμε πάει λοιπόν στο θέατρο Μπάτμιντον περιμένοντας τη στιγμή. Οι θέσεις ήταν πρώτη σειρά 1-2 μέτρα από το μικρόφωνο, καλύτερα δεν γινόταν (thanks again N). Σχεδόν στην ώρα του βγήκε στη σκηνή κι άρχισε το μοναδικό του θέαμα. Πλαισιομένος από 3 πιτσιρίκια (μέσος όρος ηλικίας τους τα 22 χρόνια περίπου), στα 65 του σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν συνομίλικός τους. Αεικίνητος, μόνο στις 2 μπαλάντες που είπε μόνος στη σκηνή με κιθάρα δεν κινούσε χέρια, πόδια, κάθε μόριο του σώματός του τελικά συμμετείχε στο κάθε τραγούδι που ερμήνευε. Με ένα μαγικό τρόπο καταλαβαίναμε τα Πορτογαλικά και το αίσθημα του κάθε τραγουδιού μας κυρίευε.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι εκτός από 2 τραγούδια που είπε με Αγγλικό στίχο, αρνήθηκε να πει έστω και μια λέξη στα Αγγλικά, και στην επικοινωνία του με το κοινό - στο οποίο βέβαια βρισκόταν σύσσωμη η Βραζιλιάνικη κοινότητα της Ελλάδας, με τις σημαίες και τη φασαριόζικη διάθεσή της - η μόνη λέξη που ακούστηκε εκτός Πορτογαλικών ήταν το Ελληνικό "καμαρίνια" στο οποίο στάθηκε για να εξηγήσει πόσο περίεργο και δύσκολο του φαινόταν ο ενικός και πληθυντικός αρθμός της ελληνικής γλώσσας.
Ξαναγυρίζοντας στο καθαρά μουσικό και ερμηνευτικό μέρος της παράστασης όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι με κατέπληξε: όχι μόνο κατάφερνε με τεράστια ευκολία να περνά από το ένα είδος στο άλλο (έπαιξαν από ροκ, σάμπα ηλεκτρονική ή και παραδοσιακή, μπαλάντες, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς), αλλά η φωνή του παραμένει το ίδιο βελούδινη και αισθαντική όπως στο ξεκίνημά του. Απλά άψογος. Αναλόγως του κομματιού μου προκαλούσε τη διάθεση να χορέψω, σιγοτραγουδήσω μαζί του (μιας και οι Βραζιλιάνες στην πίσω σειρά γνώριζαν κάθε στίχο), συγκινηθώ, ανατριχιάσω. Η στιγμή δε που έσκυψε και με χαιρέτησε, σίγουρα θα μείνει στη μνήμη μου για πάντα, ήταν σαν να καταλάβαινε αυτό που ένιωθα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασής του: θαυμασμό, όχι μόνο για τον άνθρωπο και την τέχνη του, αλλά κυρίως για τα συναισθήματα που μπορεί να μεταδώσει. Σαράντα χρόνια μετά από το ξεκίνημά του στο καλλιτεχνικό στερέωμα παραμένει ένας έφηβος, με πειραματισμούς και περιηγήσεις σε μουσικές κι αισθήματα αλλά και ώριμος ταυτόχρονα στον τρόπο με τον οποίο περνά αυτό που θέλει να πει στο κοινό που τον ακούει. Έχω ακούσει κι άλλες ωραίες φωνές, όμως τέτοια αισθήματα δύσκολα μπορεί να σου περάσει κανείς. Τελικά μια εμπειρία ζωής.

Τώρα που χειμωνιάζει είναι η αγαπημένη μου

Με το που αλλάζει ο καιρός κόβω τις μπύρες και αρχίζω άλλες συνήθειες, λιγότερο ή περισσότερο επιβλαβείς, όπως οι σοκολάτες. Η πιο αγαπημένη μου παραμένει η ΙΟΝ αμυγδάλου όλα αυτά τα χρόνια. Διαβάζοντας το παρακάτω mail έγινε ακόμη πιο αγαπημένη.

Οι πληροφορίες επιβεβαιώθηκαν. Η σοκολατοποιία ΙΟΝ ανήκει ακόμα σε Έλληνα επιχειρηματία. Η ιστορία των τελευταίων ετών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλές φορές τον πλησίασαν μεγάλες πολυεθνικές για να αγοράσουν την επιχείρηση, η απάντηση του ήταν άμεση και χωρίς δεύτερη σκέψη… Μάλιστα λέγεται ότι κάποια στιγμή τον πίεσαν υπερβολικά, τότε αυτός τους είπε να του κάνουνε την προσφορά γραπτώς… όπως και τους απάντησε γραπτώς… «Η προσφορά σας δεν με ενδιαφέρει». Επενδύει μόνο στην παραγωγή, τα έπιπλα των γραφείων είναι από την 10ετία του 60, θυμίζουν κάτι από ταινίες του Κωνσταντάρα. Η ποιότητα όμως των υλικών για αυτόν δεν χωράει συμβιβασμούς στο κόστος. 85 χρονών σήμερα ο επιχειρηματίας είναι κάθε μέρα μέχρι τις 6 το απόγευμα στο γραφείο και μέχρι πέρσι οδηγούσε μόνος του κάθε μέρα μέχρι την δουλειά, γνωρίζει προσωπικά και είναι φίλος με όλους τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του οι οποίοι βέβαια πίνουν νερό στο όνομά του. Δεν προσλαμβάνει αλλοδαπούς αλλά μόνο Έλληνες και όσες φορές αν του προτάθηκε συνεργασία με τούρκικη επιχείρηση απλά δεν ασχολήθηκε. Επειδή ποτέ δεν του άρεσε η δημοσιότητα, δεν δίνω το όνομά του, αλλά ένα είναι σίγουρο ότι σπίτι μου μπαίνουν μόνο οι δικές του σοκολάτες…

ΕΠΕΙΓΟΝ UPDATE: και εννοείται το ίδιο γλυκό, η δικιά μας, η γλυκιά Satya ξεκινάει τις ζογκλερικές της παραστάσεις:

Επέλαση των αγρίων (πεθερικών)

Βρε τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα, και να εξηγηθώ: το να έρθουν τα πεθερικά για να συστεγαστούν για 2 ολόκληρες μέρες είναι ένα τεράστιο θέμα, πόσο μάλλον σ' ένα δυαράκι. Που να κρυφτείς για να γλυτώσεις δηλαδή; Κάνει και κρύο να βγω στο μπαλκόνι, όπου έχει εξοριστεί η καυμένη η κόρη (μια κι η πεθερά δεν αντέχει τις τρίχες των ζώων εντός σπιτιού). Αφήστε τα, μεγάλο δράμα, πρέπει να πληρώνω πολύ βαρύ κάρμα βρε παιδιά, θα ήμουν τουλάχιστον Ταμερλάνος, Αττίλας ή κάποιος αιμοβόρος τεσπά για να μου συμβαίνουν αυτά. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή.

Δευτέρα βράδυ, μόλις έχω γυρίσει απ' τη δουλειά, ψόφιος, σερνάμενος, με κακή διάθεση και μετά από δέκα λεπτά να' σου τα καλά μου. Με τη βαλιτσούλα τους (οκ μικρή σε μέγεθος, μεγάλη σαν απειλή) χαρούμενοι και δεκτικοί για το πρώτο δίλεπτο. Γιατί μετά ξεκίνησε η γνωστή παλιά ιστορία. Ο πεθερός έβλεπε από μακριά το ούζο (με βλέπω να καταντώ έτσι τελικά) και του έτρεχαν τα σάλια (σαν να έβλεπε η Ταμάρ - η κόρη ντε, πάλι θα τα λέω - ένα τεράστιο κόκαλο). Η πεθερά αρχίζοντας πάραυτα την γνωστή γκρινιαρομουρμούρα πήρε την βαριοπούλα κι άρχισε να του τα σπάει σιγά σιγά του χριστιανού: "εμ βέβαια, βρήκες ευκαιρία, θα αρχίσεις να πίνεις και να καπνίζεις ανεξέλεγκτα τώρα που βρήκες συμμάχους", σχεδόν τον λυπήθηκα τον έρμο. Αφού του κάνει τέτοια εκτός, φανταστείτε εντός έδρας τι σκληρή άμυνα θα παίζει - ούτε η Μίλαν σου λέω. Προσπαθώντας να το ελαφρύνω (και να έχω μερικά δεύτερα ησυχίας) , πήγα να φτάξω το μεζέ ενώ περιμέναμε τα σουβλάκια από το τέκνο τους το μοσχαναθρεμμένο. Το τι ούζο ήπια ούτε που το κατάλαβα, η γκρινιαρομουρμούρα εναλλασσόταν με μικρές στιγμές γέλιου - όσο επιτρεπόταν, μη φανταστείτε έξαλλα πράγματα. Με τα πολλά και με αρκετά τεχνάσματα κατορθώσαμε να τους βάλουμε για ύπνο (στο διπλό εννοείται, εμείς καναπέ ως καλοί οικοδεσπόται). Ευτυχώς το άλλο πρωί έφυγα νωρίς για δουλειά.
Τρίτη απόγευμα πλέον βρισκόμαστε στο γραφείο δικηγόρου να συζητήσουμε - προετοιμαστούμε για την δίκη της επομένης ημέρας (αυτός ο λόγος της καθόδου των "μυρίων "- κακών μου; ). Ενώ εγώ λοιπόν ήμουν ο βασικός μάρτυς και αυτός που θα έπρεπε να έχει τον λόγο με το ζόρι κατόρθωσα να αρθρώσω 3 λέξεις σε μια ώρα. Τι καλά που η δικηγόρος ήταν γάτα και βλέποντας την απελπισία ζωγραφισμένη στο μάτι μου είπε: "καλά, θα τα καταφέρει αυτός, δεν τον φοβάμαι" και άρχισε να διακόπτει την πεθερά - την ασταμάτητη - και να μου απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο. Το υπόλοιπο βράδυ το έπαιξα τρομερά κουρασμένος και χωρίς διάθεση για πολλά πολλά με μια νότα άγχους για το επόμενο πρωϊνό όπου θα έπρεπε να είμαι σε φουλ φόρμα. Πάλι καλά πέρασε και τούτο το βράδυ.
Το επόμενο πρωινό ο πεθερός είχε αρχίσει να κόβει βόλτες από τις 4 το βράδυ, να μασουλάει ότι έβρισκε στο ψυγείο και να κάνει το ένα τσιγάρο πάνω απ' άλλο (υπενθυμίζω σε σπίτι 52 τ.μ.). Μετά από λίγο (κατά τις 6 π.μ.) ξυπνά και το τέκνο, ανάβει και το PC (σε απόσταση 3 μέτρων από τον τόπο του υποτιθέμενου ύπνου μου) και το γλυκό δένει. Πως θα αποδώσω αδέλφια, ε; Πως θα είμαι φρέσκος και νηφάλιος για να αντεπεξέλθω στο δύσκολο καθήκον του μάρτυρα; Δεν φτάνει που το έκανα για πρώτη φορά και είχα το άγχος του πρωτάρη (καλά όχι όπως όταν έκανα για πρώτη φορά σεξ - θα ποστάρω άλλη στιγμή για αυτό), αλλά ένα μαυροάγχος το είχα. Με τα πολλά σηκώθηκα κατά τις 8 και κάτι και μετά από 2 καφέδες και μια σχετικά - όσο άφηνε η "ασταμάτητη/γκρινιαρομουρμούρα" πεθερά - ησυχία, τους αφήσαμε σπίτι - μα τι πειθώ αυτή η δικηγόρος όχι μπράβο που διέβλεψε πανωλεθρία αν μας ακολουθούσαν στο δικαστήριο - και πορευτήκαμε εν ειρήνη προς το δύσκολο καθήκον. Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία (όχι να το παινευτώ, αλλά να, ήμουν σχεδόν άψογος στο ρόλο μου, ούτε κι εγώ δεν το πίστευα με την άνεσή μου, τι πόζες, τι άνεση, απ' όλα είχα, όχι μπράβο μου). Αφού πήρα το απαραίτητο χαρτί - δικαιολογητικό για τη δουλειά μου - ως μάρτυς, απεχώρησα και πήγα σπίτι να πάρω επαγγελματική τσάντα και να ασπαστώ τα πεθερικά. Όχι δεν μπορώ να πω, σχεδόν συγκινήθηκα όταν με φίλησαν, με ευχαρίστησαν και για τη φιλοξενία και για την καλή απόδοσή μου ως μάρτυς υπεράσπισής τους, ήταν το κλείσιμο ενός μαρτυρικού 3ημέρου με τον καλύτερο τρόπο. Ελπίζω πάραυτα να τους φιλοξενήσω ξανά όταν θα μένω σε 3ώροφη μεζονέτα και μένουν στο ισόγειο κι εγώ στον 3ο, μόνο έτσι παίζει.
Ουφ, τελείωσε (απ' όλες τις απόψεις) κι αυτό.

Καλημέρα, το περιστέρι σου λέει καλημέρα

Κάθε πρωί κάνω την ίδια διαδρομή προς τον ηλεκτρικό και περνάω μπρος από ένα κατάστημα σιδερικών - χρωμάτων. Έχω παρατηρήσει πολλές φορές τον κυριούλη που το έχει να ταΐζει κάθε πρωί τα περιστέρια της γειτονιάς. Με ένα από αυτά δε, πρέπει να διατηρεί ιδιαίτερη σχέση καθώς το ταΐζει πάντα στο χέρι του. Συνήθως περνάω από το απέναντι πεζοδρόμιο χαζεύοντας τη σκηνή. Σήμερα πέρασα μπρος από το κατάστημα και λίγο πριν φτάσω στην ίδια ευθεία με τον κυριούλη που τάιζε το περιστέρι στο χέρι του, λες κι ήταν συντονισμένοι κι οι δύο (ο άνθρωπος και το περιστέρι εννοώ) γύρισαν προς το μέρος μου και με κοίταξαν στα μάτια: ο κυριούλης τότε μου λέει "καλημέρα, το περιστέρι σου λέει καλημέρα". Τους χαμογέλασα ασυναίσθητα και συνέχισα προς το τρένο. Μπορώ να πω ότι ήταν μια καλημέρα που μου έφτιαξε όντως την μέρα.

Μες τη διαδρομή ως τη δουλειά και την πολυκοσμία του πρωινού μετρό σκεφτόμουν όλη αυτή την κακογουστιά έως διαστροφή που επικρατεί σχετικά με τα περιστέρια στις μεγάλες (και όχι μόνο) πόλεις τελευταία. Από κρεμασμένες σακούλες και cd στα μπαλκόνια για να τα διώχνουν έως τα ναζιστικής επιρροής καρφιά που μπαίνουν σε περβάζια και καμπαναριά (στο καμπαναριό του χωριού μου συγκεκριμένα καθημερινά καρφώνονται δεκάδες πουλιά αποτίοντας "φόρο τιμής"; στον εσταυρωμένο). Ποιός αλήθεια εκτόπισε τον άλλο σε αυτή την περίεργη σχέση; Ο άνθρωπος τα πουλιά ή το αντίθετο; Συμφωνώ ότι είναι βρώμικα, κουτσουλούν άνευ σκέψης (καθότι με μικρό έως ανύπαρκτο εγκέφαλο) και άλλα τέτοια, αλλά ποιός τους πήρε τον χώρο; ή ακόμη χειρότερα ποιός τα αναγκάζει να βρίσκουν τροφή και στέγη σε αστικά κέντρα; Από τη μια το παίζουμε οικολόγοι και κλαίμε για τα δάση που καίγονται κι από την άλλη κυνηγάμε τα όντα που δεν έχουν που αλλού να πάνε. Να φανταστείτε τελευταία βλέπω καρακάξες να περιφέρονται στην Κυψέλη!!! Άντε και σε γεράκια, αετούς ή ότι απομείνει.

Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν από τις πιο όμορφες "καλημέρες" που είχα ακούσει. Αύριο θα έχω μερικά σποράκια στην τσέπη μου...

Κανόνες ανδρών

Το παρακάτω είναι από τα γνωστά μεϊλάκια που σκάνε κατά καιρούς στη δουλειά. Δεν ασπάζομαι και όλους τους κανόνες (πάντως αρκετούς ναι). Οι γυναίκες ας με συγχωρήσουν για το ανέβασμα ενός τόοοοσο φαλλοκρατικού ποστ. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πάντα ακούμε τους "κανόνες" των γυναικών. Τώρα εδώ βρίσκονται οι κανόνες από την πλευρά των αντρών. Αυτοί είναι οι κανόνες μας: (Παρακαλώ σημειώστε ότι είναι όλοι νούμερο 1 για κάθε περίπτωση)

1. Τα στήθη είναι για να τα κοιτάμε κι αυτό κάνουμε. Μην προσπαθείτε να το αλλάξετε αυτό.
1. Μάθε πως "δουλεύει" το κάθισμα της λεκάνης. Είσαι μεγάλο κορίτσι. Αν είναι σηκωμένο κατέβασέ το. Το χρειαζόμαστε πάνω το χρειάζεστε κάτω. Μην παραπονιέστε γιατί δεν το κατεβάσαμε.
1. Σάββατο = παρακολούθηση sports. Είναι δεδομένο όπως το ολόγιομο φεγγάρι. Απλά άστο να συμβεί.
1. Το shopping δεν είναι σπορ. Και ποτέ δεν πρόκειται να σκεφτούμε διαφορετικά για αυτό το θέμα.
1. Το κλάμα σας είναι εκβιασμός.
1. Ζήτα - ρώτα αυτό που θέλεις:

• Υπαινιγμοί δε δουλεύουν!
• Δυνατοί υπαινιγμοί πάλι δε δουλεύουν!
• Προφανείς συμβουλές επίσης δε δουλεύουν!

ΑΠΛΑ ΠΕΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ!!!

1. Ναι και όχι είναι πάντα αποδεκτές απαντήσεις για κάθε περίπτωση.
1. Ελάτε σε μας για ένα πρόβλημα μόνο αν μπορούμε να δώσουμε λύση. Το να "συμπάσχουμε" απλά μαζί σας είναι κάτι που το κάνουν οι φιλενάδες σας.
1. Ο πονοκέφαλός σας τους τελευταίους 17 μήνες, είναι πρόβλημα. Να δείτε ένα γιατρό.
1. Αν νομίζεις ότι είσαι χοντρή, προφανώς είσαι. Μη ρωτάς εμάς.
1. Αν κάτι που λέμε μπορεί να ερμηνευτεί με 2 τρόπους και ο ένας από αυτούς σας κάνει έξαλλες, εμείς πάντα εννοούμε τον άλλο.
1. Μπορείς είτε να μας ζητάς να κάνουμε κάτι είτε να μας λες πως θα το κάνουμε

• όχι και τα δύο μαζί
• και τελικά αν ξέρεις καλύτερα το πως θα το κάνουμε, απλά κάντο μόνη σου

1. Όποτε είναι εφικτό πες ότι έχεις να πεις κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων.
1. Ο Χριστόφορος Κολόμβος δε χρειάστηκε οδηγίες. Το ίδιο κι εμείς.
1. Όλοι οι άντρες βλέπουμε μόνο 16 χρώματα (όσα υπάρχουν και στις ρυθμίσεις των Windows)

• Το ροδακινί για παράδειγμα είναι φρούτο, όχι χρώμα. Το κολοκυθί επίσης.
• Δεν έχουμε ιδέα τι είναι το μοβ

1. Αν σας ρωτήσουμε τι έχετε και απαντήσετε "τίποτα", θα λειτουργήσουμε σαν να μην έχετε τίποτα. Το ξέρουμε ότι λέτε ψέμματα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε.
1. Αν κάνετε μια ερώτηση μην περιμένετε μόνο την απάντηση που θα σας αρέσει. Να περιμένετε μια απάντηση που δεν θα αρέσει στα αυτιά σας.
1. Όταν έχετε να πάτε κάπου, ότι και να βάλετε είναι ωραίο, μη ρωτάτε τόσες πολλές φορές!
1. Μη ρωτάτε συνέχεια τι σκεφτόμαστε, εκτός αν είστε έτοιμη να συζητήσετε για τα παρακάτω θέματα

• Sex
• Αθλητικά ή
  
• Αυτοκίνητα

1. Έχετε αρκετά ρούχα
1. Έχετε πολλά παπούτσια
1. Έχουμε μορφή, ο "στρογγυλός" έχει μορφή
1. Σ' ευχαριστώ που διάβασες αυτά. Ναι, ξέρω, θα κοιμηθώ στον ξενώνα σήμερα, αλλά ξέρεις τους άντρες... δεν τους νοιάζουν αυτά... θα είναι σαν camping.

Προώθησε αυτό το mail σε όσους περισσότερους άντρες μπορείς, θα τους προσφέρεις γέλιο
Προώθησε αυτό το mail σε όσες περισσότερες γυναίκες μπορείς, θα τους προσφέρεις "μάθημα"

Τάξις και αταξία

Το χειρότερό μου είναι η ακαταστασία κι η ανοργανωσιά. Το πως έχω καταφέρει να γίνει έτσι η ζωή μου τα τελευταία χρόνια χρήζει μεγάλης (ψυχ)ανάλυσης. Δεν μπορώ να ρίξω το βάρος στον άνθρωπο και το σκυλί με τους οποίους συζώ. Ούτε πρόκειται για καμιά όψιμη πράξη μαζοχισμού. Μάλλον είναι άμεση αντίδραση σ' ένα τρόπο ζωής που είχα εισπράξει για πολλά χρόνια και που αναπαρήγαγα (άθελά μου;) όταν άρχισα να ζω μόνος περίπου στα 18.
Όταν άρχισα να ζω μόνος λοιπόν, από την φτωχική φοιτητική γκαρσονιέρα στην Καβάλα και Πάτρα αρχικά, και αργότερα στην Αθήνα ως ανεξάρτητος εργαζόμενος, είχα μια τάξη σε όλα. Στην κουζίνα, το υπνοδωμάτιο, την βεράντα (ούτε ξερό φύλλο δεν έβλεπες). Με την πρώτη μου συγκατοίκηση στην Εύβοια άρχισα σιγά σιγά να βάζω νερό στο κρασί μου. Άρχισαν να μην μ' απασχολούν και τόσο οι στοίβες των ρούχων αφημένων παντού μέσα στο (ομολογουμένως μεγάλο) σπίτι. Όταν αργότερα ήρθε και το παιδί (σόρυ σκυλί εννοούσα), ε τότε με πήρε η κάτω βόλτα. Τι να πρωτομαζέψεις δηλαδή; Τις τρίχες; τα ρούχα; τα ξεραμένα φύλλα, τη ζωή μου;
Μπα, άρχισα να αδιαφορώ. Τόσο όσο όμως. Με κάθε επίσκεψη στα πατρογονικά η υστερία καθαριότητας και τάξης σαν να έπαιρναν την εκδίκησή τους (η μητέρα τοπ υστερική σε αυτό τον τομέα - από εκεί και το DNA). Αφού κι η προσπάθεια να φέρουμε γυναίκα για να καθαρίζει και να μαζεύει αποδείχθηκε άκαρπη. Την προηγούμενη ημέρα απ' αυτή της καθαριότητας έκανα μια γενική στο σπίτι και αφού καθάριζε το ξανάκανα γιατί δεν έμενα ικανοποιημένος... (δεν θέλω κανένα σχόλιο επί του θέματος - μόλις εξομολογήθηκα κάτι για το οποίο έχω φάει πολύ κράξιμο).
Τελευταία έχω ψιλο-αφήσει πάλι τα πράγματα στην αταξία τους, λίγο η απόσταση από την μητέρα, λίγο η κούραση από τη δουλειά και τα Σ/Κ εργασίας, δεν μου αφήνουν χρόνο για πολλά. Ίσως να έχει κι αυτό την αξία του. Το "δε βαριέσαι, κι αύριο μέρα είναι" έχει αρχίσει να γίνεται μότο, σε αντίθεση με το άγχος που με έτρωγε τα πάντα να γίνονται όταν πρέπει.
Τι πρέπει και δεν πρέπει τελικά; Ποιος το ορίζει αν όχι εμείς οι ίδιοι; Γιατί τρωγόμαστε με τα ρούχα μας (σε όλα τα επίπεδα αυτό) και φορτωνόμαστε με άγχη κι ενοχές για πράγματα τόσο μα τόσο απλά; Αν με παρεξηγήσεις για την ανοργανωσιά και την α-νοικοκυροσύνη μου δεν αξίζει να σε νομίζω φίλο. Ξέρω πως όλο αυτό είναι μια μικρή κρίση που θα περάσει και θα επανέλθω σε πρότερες καταστάσεις. Απλά αποφάσισα να το χαίρομαι προς το παρόν ώστε να μην με αγχώνει.

ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ

Πάνε 3 χρόνια από τότε που ο Γ. δεν είναι πια "σωματικά" μαζί μου. Μέχρι τότε, λίγο μετά τους Ολυμπιακούς, είχαμε περάσει 24 χρόνια κοινής πορείας και όχι μόνο. Μαζί από το Γυμνάσιο, μοιραστήκαμε διακοπές, προβλήματα, εφηβεία, έρωτες, έρωτα, πανελλήνιες, φοιτητικά χρόνια, δουλειά, με λίγα λόγια τα πάντα. Απ' τη στιγμή που έφυγα από τη δουλειά που ήμασταν μαζί - λόγω συνθηκών - αρχίσαμε σιγά σιγά να χανόμαστε.
Μετά το γάμο του κρατήσαμε μια καλή επαφή αλλά δεν ήταν πια το ίδιο. Δε λέω ποτέ ότι συμβιβάστηκε, λέω ότι εγώ που δεν μπόρεσα να ακολουθήσω παρόμοια πορεία είχα αρχίσει να νιώθω "εκτός". Εκτός κλίματος, έγγαμης ζωής, κλπ. Κι όμως το παιδί του τ' αγάπησα σαν δικό μου. Και τον ίδιο ποτέ δεν αγάπησα λιγότερο, απλά λίγο η δουλειά, λίγο η διαφορετική στάση ζωής, λίγο η απόσταση (χιλιομετρική) που όλο και μεγάλωνε, μας έφεραν μακριά. Όταν άρχισαν τα σοβαρά σωματικά του προβλήματα ήμουν απών.. Ασυνείδητα στάθηκα μακριά, συνειδητά πόνεσα όσο λίγοι. Ακόμη δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου που δεν στάθηκα όσο κοντά του ήθελα να ήμουν. Το ξέρω ότι το είχε ανάγκη, ότι θα του έκανε καλό. Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόλαβα να του εξηγήσω και να του ζητήσω συγγνώμη. Δεν ήταν εγωισμός, ήταν λιγοψυχιά. Φοβόμουν ότι θα έβαζα τα κλάματα ενώ θα του έλεγα τις αγαπημένες του ατάκες από κόμικ για να του φτιάξω το κέφι. Πρόκειται για ένα απ' αυτά τα βάρη ζωής που θα κουβαλάω μέχρι τέλους.
Πάνε 3 χρόνια από τότε που ο Γ. δεν είναι πια "σωματικά" μαζί μου. Είναι όμως τόσο μεγάλο κεφάλαιο στο μικρό βιβλίο της ζωής μου που δεν πρόκειται ποτέ να χαθούμε ψυχικά.

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά στους γονείς μου που σαν σήμερα κλείνουν 48 χρόνια ευτυχισμένου γάμου... είναι κάτι μέρες βρε παιδί μου που και να θες δεν φεύγουν εύκολα από το μυαλό.

Πήγα σε μάγισσες...

Πήγα που λέτε τελικά σε μια καφετζού να μου πει την μοίρα μου σχετικά με εκείνη την αύξηση που περιμένω.

Η εικόνα μιλά από μόνη της νομίζω...

Χοληστερίνης το ανάγνωσμα

Χθες βράδυ είχαμε για φαγητό κάτι φίλους. Καλά ήταν, με την φίλη Ο. είχαμε να τα πούμε και πολύ καιρό τον Α. και Γ. τους βλέπω λίγο πιο συχνά αλλά πάντα γουστάρω την παρέα τους. Το μενού περιλάμβανε σουτζουκάκια - σχεδόν - σμυρναίικα, ντολμαδάκια γιαλαντζί, πιλάφι, σαλάτα και βέβαια με συνοδεία τσίπουρου (και άλλων αλκοολούχων) με κατάληξη τούρτα σοκολάτας κι άλλα γλυκάκια. Ναι, σκάσαμε εντελώς, δε ντρέπομαι να το πω.
Η σημερινή νύχτα προβλέπεται ακόμη πιο μάχιμη όμως (όσον αφορά τη χοληστερίνη). Ο γνωστός και μη εξαιρετέος φίλος από το χωριό φέρνει ψάρια και θαλασσινά κι η μάχη προβλέπεται άνιση (για τα θαλασσινά σαφώς). Θα μου πεις τι κόπτεσαι; ανάλυση αίματος θα κάνεις αύριο; Όχι βρε αδελφέ, αλλά να, μετά από 2 σερί βραδιές φαγητού - ποτού με τι καρδιά να πας για δουλειά αύριο; Είναι και που δεν έχω κάνει διακοπές φέτος, που ο καιρός μας τα μπερδεύει κάπως, που ήμουν σε επιφυλακή (βλέπε δουλειά από το σπίτι) αυτό το Σ/Κ, πολύ θέλει ο άνθρωπος στην ηλικία μου να γκρινιάζει και με τα καλά και με τα κακά;
Τεσπά, είμαι σίγουρος πως θα περάσω σούπερ απόψε, σας αφήνω με τη μυρωδιά οστράκων που ψήνονται σε παραλλαγές (σαγανάκι, λαδολέμονο, κλπ) και ψαριών στην σχάρα. Πάω να πιω το τσιπουράκι με το φιλαράκι μου το καλό (κατά πως με λέει).

Κουραστικές αναλύσεις

Άντε τελείωσαν κι οι εκλογές, κι ασχολούμαστε για λίγο με τα μετεκλογικά (όπως pre-basket & after-basket show ένα πράγμα), να δούμε τι έπεται. Γιατί τον Μάιο είχαμε τη Eurovision, το καλοκαίρι όλο κι ένα μάτι παίρναμε από τη Μύκονο με τον έγκυρο ρεπόρτερ Ιορδάνη, μετά κάτι οι φωτιές, κάτι οι εκλογές πέρασε ο καιρός. Τώρα τι;
Θα πέσουμε σε μια φθινοπωρινή κατάθλιψη μου φαίνεται, χωρίς σπουδαία προς συζήτηση θέματα (ίσως μόνο κάποια καιρικά φαινόμενα μπορούν να ανακόψουν την απόλυτη βαρεμάρα που έρχεται).
Το θέμα πάντως που προβλέπω να κυριαρχήσει για λίγες ημέρες ακόμη είναι όχι η άνοδος της τιμής του πετρελαίου (που θα παγώσουμε χειμωνιάτικα να μου το θυμηθείτε), ούτε η άνοδος της μετοχής του ΟΤΕ, αλλά η πτώση της κακομοίρας της Εφούλας, που παρόλο που έδωσε σκληρή μάχη στη Β' (όχι Εθνική βρε), δεν τα κατάφερε, και που όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες που επίσης δεν τα κατάφεραν θα βρουν το βήμα από τα έγκυρα μεταμεσημεριανά κύματα να μας δώσουν το στίγμα και το μέγεθος αυτής της αδικίας.
Φοβάμαι ότι αυτό το διάστημα κι η διάθεσή μου θα ποικίλλει από light σε heavy με πολλές μεταπτώσεις ενδιάμεσα.

ΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΟΔΗΓΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΣ

Επιθυμώντας η εταιρεία μας να διατηρήσει την πιστοποίηση ποιότητας ISO 2007 , λήφθηκε η απόφαση πως τέτοιες συμπεριφορές δεν θα γίνονται εφεξής αποδεκτές. Θέλοντας να συμβάλλουμε στην ομαλότερη μετάβαση σε ένα επίπεδο επικοινωνίας πιο εκλεπτυσμένο δημιουργήθηκε η παρακάτω λίστα περιπτώσεων με τις προτεινόμενες αλλαγές:

Αντί του:	Στ'αρχίδια μου!	Να γίνεται χρήση του:	Δε με απασχολεί το ζήτημα.
Αντί του:	Γαμώ την τύχη μου! Κι άλλη στραβή!	Να γίνεται χρήση του:	Μου αρέσουν οι προκλήσεις.
Αντί του:	Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ μ'αυτή την παπαριά!	Να γίνεται χρήση του:	Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα
Αντί του:	Να πάει να γαμηθεί, ας το κάνει μόνος του ο καργιόλης!	Να γίνεται χρήση του:	Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειες μας.
Αντί του:	Ωραία! Και κερατάς και δαρμένος!	Να γίνεται χρήση του:	Ναι, σήμερα θα μπορέσω να δουλέψω μερικές ώρες παραπάνω.
Αντί του:	Είναι εντελώς μαλάκας!	Να γίνεται χρήση του:	Δεν γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Αντί του:	ΕΕ! Εσύ!	Να γίνεται χρήση του:	Με συγχωρείτε.
Αντί του:	ΕΕ! Εσύ! Ναι, εσύ ρε μαλάκα!	Να γίνεται χρήση του:	Με συγχωρείτε κύριε.
Αντί του:	Δεν γαμιέσαι λέω γω!	Να γίνεται χρήση του:	Λυπάμαι δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω.
Αντί του:	Τι? Πήρε προαγωγή? Άραγε πόσους απ'το ΔΣ έχει τσιμπουκώσει!	Να γίνεται χρήση του:	Επιτέλους αναγνωρίσθηκαν οι προσπάθειες της.
Αντί του:	Τι τα έκανες τα κωλόχαρτα?	Να γίνεται χρήση του:	Μήπως θυμάσαι που τοποθέτησες τα έγγραφα.
Αντί του:	Καλά ..σκατά έχεις στο μυαλό σου?	Να γίνεται χρήση του:	Νομίζω η πρόταση σου είναι ανεφάρμοστη.
Αντί του:	Πάλι τα αρχίδια μου πήρε!	Να γίνεται χρήση του:	Το νέο αίτημα του για αύξηση απορρίφθηκε.
Αντί του:	Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμη κλητήρας!	Να γίνεται χρήση του:	Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω εξέλιξη.
Αντί του:	Καλά τόση ώρα γι'αυτή την μαλακία!	Να γίνεται χρήση του:	Το αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό.

Υ.Γ.: ΕΝΑ Ε-ΜΑΙL ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΣΕ ΩΡΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ Μ'ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ ΛΙΓΟ...